Police Life 1

Emma Eston

Ze was apart gezet met een bekertje water, maar niet verstopt in een verhoorkamertje of iets. Ze kon zien wie er binnen kwam, wat aan de ene kant geruststellend was. Aan de andere kant konden anderen haar dan ook zien. Zo ook Mattia die erg vroeg binnen kwam gewandeld.
Hij kwam naar haar toe en ze zag de bezorgde blik in zijn ogen. Niet voor lang, omdat ze zelf al snel weg keek. Er werd zachtjes gevraagd wat er gebeurd was. Ze kneep haar ogen dicht, schudde lichtjes haar hoofd en tranen stroomde alweer over haar wangen heen. Haar grip op het bekertje water werd strakker en ze kneep het bekertje bijna fijn. Nog niemand had het voor elkaar gekregen een woord uit haar mond te krijgen. Vooral omdat iedereen waarschijnlijk niet zou snappen wat Sjors er mee te maken zou hebben. Maar bij Mattia twijfelde ze er niet aan dat enkel die naam voldoende zou zijn om te weten dat die vent op zn minst erg gewelddadig geweest was. Of ze alles kon vertellen wist ze niet, waarschijnlijk niet. Maar Mattia was waarschijnlijk de enigste die ze er op kon vertrouwen het serieus te nemen als ze die ene naam uitsprak.
Ze deed een poging haarzelf weer ietsjes te bedaren dat ze wat kon zeggen. Ze haalde diep adem, blies dat langzaam uit en nam iets minder diep adem. 'Sjors...' wist ze zachtjes uit te brengen, terwijl haar stem nog half wegviel.

Mattia Tommaso

Hij bleef bij Emma staan en herkende de blik in haar ogen en haar houding. Dat had hij vaak genoeg gezien de afgelopen jaren bij vrouwen. Een rilling trok langs zijn rug bij de gedachte eraan en hij voelde de spanning in zijn lichaam zich opbouwen. Herinneringen en trauma's van die tijd maakten hem fel en alert. Hij keek Emma aan en toen zij de naam 'Sjors' heel zacht uit wist te brengen, leken bij hem de stoppen door te slaan. Dat kon hij echt niet hebben. Sjors stond hem sowieso al niet aan, maar dit ging echt te ver. Mattia klemde zijn kaken stijf op elkaar en balde zijn vuisten. Hij moest moeite doen om zichzelf in te houden en niet de kantoorruimte kort en klein te slaan.
"De klootzak.." gromde Mattia gedempt. Hij haalde diep adem, waarbij er een flinke steek door zijn borstkas trok- hij was immers totaal nog niet hersteld van zijn verwondingen. Maar nu niks doen kon hij echt niet. Hij kon dit niet laten gebeuren. Sjors moest eens even duidelijk op zijn plek gezet worden. Hoe dan ook.
"Blijf hier.. Doe aangifte. Voor wat het waard is. Ik zal hem duidelijk maken dat hij te ver is gegaan," mompelde Matt nu met een trillende stem van ingehouden woede. Hij wilde dat Emma wel aangifte zou doen, puur voor de formaliteiten. Maar verder had hij er niet echt vertrouwen in dat daar veel mee gedaan zou worden, dus hij zou het er zeker niet bij laten.
Hij legde zijn hand even kort op Emma haar schouder, als kort gebaar dat hij er voor haar was; niet zijn sterkste kant, maar hij wilde haar hoe dan ook steunen. Vervolgens draaide hij zich met een ruk om en beende hij met grote stappen het bureau uit. Met een blik vol woede en razernij stapte hij achter het stuur en reed hij vol gas richting het huis van Sjors. Daar parkeerde hij op de stoep en stapte hij uit. Zonder enige twijfeling of angst liep hij op de voordeur af en belde aan. Lang en dringend. Om daarna ook nog eens hard op de deur te bonzen.
"Wat moet dat?" hoorde hij de stem van Sjors binnen uitroepen. Het duurde even voor hij gerommel hoorde bij de deur. Niet veel later ging de deur langzaam open en keek Sjors met een ietwat slaperig gezicht naar Mattia. Toen hij hem herkende, wilde hij de deur direct weer dichtgooien, maar Mattia had zich daar al lang op voorbereid en had zijn voet er tussen geplaatst. Hij duwde de deur met veel kracht weer verder open en duwde daarna Sjors terug naar binnen, om er zelf achteraan te stappen.
"Jij.. Vuile klootzak die je bent," siste Mattia kwaad. Hij voelde zijn lichaam protesteren, zijn spieren hadden dringend rust nodig en zijn hoofd al helemaal. Maar hij negeerde het, de woede zorgde ervoor dat hij er nu toch niet veel van voelde. Hij greep Sjors nu stevig vast en drukte hem hard tegen de muur aan.
"Laat mij los, mafkees. Rat die je bent," kaatste Sjors nu geïrriteerd terug, terwijl hij zich los probeerde te wurmen.
"Niet voordat ik jou duidelijk heb gemaakt dat je voortaan van Emma afblijft. En niet voordat ik jou duidelijk heb gemaakt dat je moet verdwijnen. Weg hier," gromde Mattia. Hij trok zijn arm terug en haalde vervolgens flink hard uit in het gezicht van Sjors. Die probeerde de klap af te weren, maar dat lukte niet helemaal.
"Ze praat maar wat! Ik heb niks gedaan!" probeerde Sjors nu. Mattia geloofde niets van zijn woorden en gaf hem nog een aantal flinke dreunen.
"Je verdwijnt, Sjors. Het maakt mij niet uit hoe en waar naar toe. Als ik die kop van je maar nooit meer hoef te zien," sprak Mattia vijandig. Hij staarde Sjors strak en doordringend aan.
"Hier krijg je spijt van, rotzak. Wacht maar. Ik zal ervoor zorgen dat je je baan kwijtraakt. Vertrek zelf maar," reageerde Sjors koppig. Mattia voelde de woede alleen maar toenemen en had de neiging Sjors gewoon een kogel door zijn kop te knallen. Hij wist dat hij dan echt flink over een grens zou gaan en problemen zou krijgen, dus hij probeerde die gedachte uit zijn hoofd te zetten.
Matt haalde nog eens flink uit, en nog eens. Bloedspetters vlogen in het rond. Sjors deed zijn best om zich los te wurmen. Na nog een aantal rake klappen wist Sjors Mattia een fikse kopstoot te geven. Omdat Mattia al een hersenschudding had, werd het direct even zwart voor zijn ogen en deinsde hij wankelend achteruit. Sjors volgde hem en begon nu op zijn beurt uit te halen. Mattia greep hem vast en duwde hem krachtig weg. Het was wel duidelijk dat Matt een stuk sterker was. Maar op dit moment was hij niet bepaald fit, en dat was zeker geen voordeel.
Na een flinke vechtpartij belandde ze beiden op de grond. Ze rolden over elkaar heen en Sjors wist als eerst overeind te krabbelen. Ook zijn gehele gezicht zat onder het bloed. Hij twijfelde geen moment; hij wist de zwakke plekken van Mattia en besloot daar gebruik van te maken. Met al zijn kracht schopte hij Mattia tegen zijn borstkas aan. Om na een paar flinke uithalen- waardoor Mattia happend naar adem en van de pijn in elkaar kromp- een harde schop tegen zijn hoofd te geven. Het werd direct zwart voor Mattia zijn ogen en zijn lichaam verslapte.

Een poos later ontwaakte Mattia langzaam weer. Hij opende zijn ogen met moeite en knipperde verwoed tegen het felle licht. De pijn was ondraaglijk en ademen kostte bizar veel energie en moeite. Hij wist zijn hoofd ietsjes op te tillen om te kunnen zien waar hij was, maar zijn beeld was wazig en alles leek om hem heen te draaien. Zijn hoofd bonkte als een gek en hij legde zijn hoofd gauw weer neer. Niet veel later zakte hij weer weg in een diepe bewusteloosheid. Hij werd nog een aantal keer wakker, maar steeds maar voor een korte tijd, waarna hij weer wegzakte. Het duurde een behoorlijke tijd voor hij echt iets meer helder was en hij ook iets minder wazig zag. Zijn hoofd leek bijna uit elkaar te spatten van de pijn, maar met veel moeite keek hij om zich heen, zonder zijn lichaam al te veel te hoeven bewegen. Het was al donker, wat betekende dat er echt al veel tijd was verstreken. Mattia kreunde even gedempt en een onsmakelijke geur drong zijn neus binnen. Pas na een paar minuten besefte hij zich waar hij zich bevond. Op een vuilstortplaats, tussen allemaal enorme hopen afval. Misschien had Sjors wel gedacht dat hij dood was. Of had hij verwacht dat hij dood zou gaan. Of hoopte hij dat hij hier zou overlijden. Mattia klemde zijn kaken stijf op elkaar en duwde zich nu iets overeind, zodat hij rechtop kwam te zitten. Enorme pijnsteken trokken door zijn borstkas en hij hapte naar adem. Hij proefde de smaak van bloed in zijn mond en de wereld tolde om hem heen. Gelukkig was hij in zijn leven aardig wat pijn gewend en was hij koppig genoeg om het niet direct op te geven. Ondanks de penibele situatie. Zijn hersenen draaiden overuren, wat de hoofdpijn alleen maar sterker maakte. Hij graaide met zijn kapotgeslagen hand in zijn broekzak en haalde zijn mobiel tevoorschijn. Die reageerde echter nergens op. De accu was leeg. Mattia vloekte. Hoe vaak zou hier iemand komen? Waarschijnlijk lag hij hier al zo'n beetje de hele dag. Niemand had hem gezien. De kans dat iemand ineens door bergen afval zou gaan rondlopen was vrij klein.
Hij vloekte nogmaals gedempt en klemde zijn kaken daarna stijf op elkaar, om vervolgens een poging te doen om op te staan. Dat lukte- nogal wankel- maar het lukte. De wereld begon echter alleen maar meer om hem heen te draaien nu en hij werd kotsmisselijk. Hij probeerde het te negeren en te gaan lopen, maar na een paar stappen draaide alles zo erg om hem heen dat hij weer tegen de grond klapte. Opnieuw werd het zwart voor zijn ogen, en toen hij een tijdje later weer ontwaakte leek de situatie alleen maar vervelender te zijn geworden. Het regende flink hard en de krachtige wind sneed in zijn gezicht. Zijn lichaam rilde van de kou en zijn spieren voelden stijf. Opnieuw krabbelde hij met ontzettend veel moeite overeind, wetend dat het echt zijn dood ging worden als hij hier de hele nacht zou blijven liggen. Hij koelde zo heel snel af, hij moest beschutting vinden of liever nog: Hulp.
Dit keer wist hij verder te komen dan de vorige poging om te lopen, maar na een paar meters wist hij zijn evenwicht niet meer te houden en viel hij weer neer tussen het puin. Hij spuugde wat bloed uit zijn mond en sloot zijn ogen om de duizeligheid, misselijkheid en hoofdpijn wat tegen te gaan. Langzaam gleed hij weer terug de bewusteloosheid in.
Niet heel veel later werd hij weer wakker. Van een luid geluid. Het deed pijn aan zijn hoofd- die leek uit elkaar te spatten. Pas na een paar minuten herkende hij het als hondengeblaf. Een blaf die hij herkende. Gio. Zijn ogen schoten open en hij was werkelijk nog nooit zo blij geweest om de hond te zien. Het dier kon altijd gewoon in de tuin lopen als Mattia van huis was, en had zijn baasje blijkbaar erg gemist. Zo erg dat hij uit de tuin was ontsnapt en op zoek was gegaan. De vuilstort was niet zo heel ver van zijn huis vandaan, waardoor Gio gewoon zijn neus had kunnen volgen.
"Hey.. Gio.." fluisterde Matt schor. Gio jankte en piepte, hij draaide heen en weer voor Mattias en leek weinig te begrijpen van de situatie, behalve dan dat er iets niet klopte. "Kom maar, jongen.." wist Matt met moeite uit te brengen. De hond kwam voorzichtig wat dichterbij en ging niet veel later dicht tegen Mattias aan liggen. De hond was zeiknat van de regen, maar voelde alsnog warm aan, omdat Mattias zelf een stuk kouder was. Bliksemschichten schoten door de lucht boven hen en Gio piepte zachtjes, maar bleef dapper liggen. Matt wilde dat de hond hulp zou halen, maar was nog helder genoeg om zich te beseffen dat hij de meeste kans had om de nacht door te komen als Gio hem warm zou houden. Als de temperatuur tegen de ochtend weer wat zou stijgen en de regen misschien ook op zou houden, zou hij Gio weg kunnen sturen. Hij hoopte dat hij warm genoeg bleef op deze manier, maar hij had weinig andere opties.

Emma Eston

Mattia was boos, heel boos, woest zelfs. Maar ze werd niet bang van hem. Dat scheelde gelukkig al heel wat dat ze niet bang werd van een behoorlijk woest iemand na wat haar een paar uur terug gebeurd was. Ze wist dat die woede niet op haar bedoeld was. Mattia zei dat ze aangifte moest doen, voor wat het waard was. De agente tegenover haar knikte en kneep ook bemoedigend in haar hand dat dat het juiste was. Toen ze weer terug naar Mattia wou kijken, was hij weg. Ze reageerde niet snel genoeg door alle emoties die door haar heen raasden, maar het liefst had ze hem tegen gehouden. Ze wist wat hij ging doen, en dat zou niet goed zijn voor een van beiden, en uiteindelijk niet voor allebei.
Emma probeerde de agenten die er nog waren van de avonddienst te overtuigen dat ze achter Mattia aan moesten om hem tegen te houden, of om de schade te beperken. Maar daar werd niet naar geluisterd, zo ernstig leek het allemaal niet volgens hun. Na nog wat tegensputteren wist Emma een aangifte op papier te laten zetten en besloot ze daarna nog naar een dokter te gaan om haar verwondingen op papier te laten beschrijven, als extra bewijsmateriaal. Voor wat het waard was.
Toen ze terug kwam op het bureau was Sjors al in de verhoorkamer gezet geworden om zijn kant van het verhaal te vertellen. Een verhaal waar zij totaal niet in voor kwam. Marina werd ook gevraagd te vertellen wat ze wist, maar Emma wist al dat zij al diep in slaap was voor alles gebeurde. En niet wakker werd door de alcohol, en waarschijnlijk nog wat drugs, die ze ingenomen had. Dus het werd woord tegen woord. Dat Emma verkracht was, dat was duidelijk. Maar bewijs dat het Sjors was geweest, dat was lastiger. Dat een agent een andere agent verkracht is heel verkeerd, maar bewijzen dat het echt zo is, is lastiger. Ondanks dat er eigenlijk zo veel mogelijk was tegenwoordig, het duurde allemaal enkele uren tot dagen voordat daar bewijs van op papier stond. Ze had daar wel het nodige voor laten afnemen en afgegeven om DNA te testen.
Hoofdschuddend stond ze aan de andere kant van het glas te luisteren naar de leugens van Sjors. Na een tijdje vielen haar de verwondingen van Sjors op. Dat had zij niet voor elkaar gekregen bij hem. Dat moest iemand anders gedaan hebben. 'Waar is Mattia?' was dan ook de vraag die daarna bij haar op kwam en ze meerdere malen stelde, voordat iemand die vraag doorspeelde naar de agent die Sjors verhoorde. Ze zag een korte grijns op gezicht van Sjors komen en hoorde de woorden dat 'die lekker lag te slapen waar hij thuis hoorde'. Waar hij thuis hoorde... Die woorden galmden door haar hoofd, terwijl de grond onder haar voeten leek te verdwijnen. Dat konden zo veel plekken zijn die Sjors bedoelde. De letterlijke thuis, maar dat schatte ze laag in dat Mattia gewoon thuis was. Er waren zo veel andere soorten 'thuis' die Sjors gekozen kon hebben. Voor hetzelfde geld was hij naar die bende gestapt en had hij Mattia gezellig afgegeven.
Ze liep het spiegelkamertje uit en direct naar het kantoor van de hoofdinspecteur, die door alles en iedereen op de hoogte werd gehouden over deze situatie. Dat moest ook wel, 1 agent kon in de bak verdwijnen, de ander in een inrichting. Bij wijze van spreken. De hoofdinspecteur kennende zou hij alles er aan doen om ze allebei op het bureau aan het werk te houden. Ze wilde een zoektocht naar Mattia opstarten, als hij niet gewoon thuis was. Ze wist nog uit te brengen dat na alles wat gebeurd was, de grote fout van de inval, het niet goed bij het OM zou vallen als net Mattia verdwijnt. Dat leek de hoofdinspecteur wel te overtuigen, dat hij zijn goede naam wilde houden. Dus werd een zoektocht naar Mattia gestart. Emma mocht mee, maar ze mocht niet actief meedoen. Ze mocht enkel kijken. Sjors werd ondertussen verder ondervraagd over Mattia, maar die lul liet niet veel los.

Uren verstreken en ze hadden al veel plekken bezocht waar Mattia zou kunnen zijn. Ze hadden bij Mattia thuis overal gezocht, toen Gio nog thuis was had Emma de hond zo lang bij haar gehouden, zodat de rest kon zoeken. Dat was 's ochtends nog. Daarna bij Sjors thuis alles onderzocht, of er hints waren. Zelfs de tuin nagekeken of er niet vers omgeploegde grond was. Emma moest er niet aan denken dat dat zo zou zijn. Het zou Sjors wel voor langere tijd vast zetten, maar ze had liever dat ze Mattia nog levend aantroffen natuurlijk. Emma probeerde in de tussentijd Mattia te bellen, maar steeds ging de telefoon over naar voicemail. Eerst na een tijd overgaan, na enkele uren ging het direct naar voicemail. Ze sprak wel steeds wat in dat ze hem aan het zoeken waren en als hij het afluisterde hij wat moest laten weten, maar Emma had niet het idee dat ze snel een telefoontje terug ging krijgen dat hij in orde was.
Uren verstreken en het weer verslechterde. Eerst werd het alleen wat bewolkt, daarna miezerde het wat, tot het vervolgens harder begon te regenen. Nog maar een klein clubje agenten wilden nog door gaan met zoeken, de meesten waren ander werk gaan doen of inmiddels naar huis gegaan ivm einde dienst. Ze hadden al zo veel plekken bezocht en nog geen spoor van Mattia. Hier en daar een vage hint van Sjors zijn auto die die ochtend gezien was, maar dat had nog niet veel opgeleverd. En pas de volgende dag konden ze officieel Mattia naar buiten brengen als vermist persoon. Emma zat op de achterbank van de politiewagen van collega's. Ze staarde naar buiten, terwijl de omgeving langs flitste. Heel even bleef haar blik hangen op de stortplaats. Daar hadden ze nog niet gekeken. Het duurde even voor een kwartje viel bij Emma en ze haar collega's wist te overtuigen om om te draaien en op de stortplaats te gaan kijken.
Een ongeïnteresseerde man bij de balie wuifde dat ze wel mochten kijken. Een agent bleef daar om beelden terug te kijken om te zien of Sjors er was geweest. Er waren nog een paar agenten opgeroepen geworden om mee te zoeken, want het was immens groot oppervlakte, en het stonk. Het stonk behoorlijk. En het was inmiddels al goed donker. Met een zaklamp liepen ze over de stortplaats en kamden ze het tot op zekere hoogte uit. Door de hopen heen graven deden ze dan niet, maar er tussendoor lopen met meerdere mensen wel. Na een tijdje hoorden ze wat geblaf. Emma dacht Gio te herkennen, maar tegelijkertijd kende ze Gio nog lang niet goed genoeg om zeker te weten dat dit Gio was aan de blaf te horen. Maar het leek er wel op, net zo'n zware blaf. Emma liep op het geblaf af met enkele agenten en ze zagen dan ook iets dat op een lichaam leek op de grond liggen, met een waakzame hond er naast. Met wat licht van de zaklamp herkende Emma de hond wel als Gio. 'Hey Gio. Jij kon ook niet stilzitten zo te zien. Het is goed, rustig maar. We komen helpen.' sprak ze zachtjes tegen de hond. Ze gebaarde de anderen dat ze even afstand moesten houden. Als Gio ook nog de verdediging in schoot, dan werd er geschoten. En wie weet hoe erg Mattia dan doordraaide, als hij bij kwam. Ze mocht dichterbij komen en herkende Mattia die er naast op de grond lag. 'Mattia? Ben je nog wakker?' vroeg ze, terwijl ze voorzichtig voelde of hij nog in leven was, terwijl Gio de boel goed in de gaten hield. Mattia voelde ijs en ijskoud aan, maar er leek nog hartslag te zijn. 'Niet schrikken Mattia. Mensen komen je optillen. Goed volk.' zei ze nog, voor zo ver dat nog zou aankomen. 'Goed gedaan, Gio. Goed gedaan. Kom maar mee, brave jongen.' sprak ze tegen Gio, die met moeite van Mattia's zijde wilde afwijken. Maar anders zouden ze Mattia nooit mee kunnen nemen als ze Gio te dicht bij liet zitten. Een agent gaf haar nog een riem aan, zodat ze Gio makkelijker vast kon houden als ze de grip op de halsband zou verliezen.

Mattia Tommaso

Af en toe sloeg Gio weer aan. Wanneer hij mensen in de verte hoorde, of vogels zag zitten op het puin. Ondertussen keek Matt niet eens meer op als het gebeurde. Zijn hoofd voelde te zwaar en te pijnlijk aan en zijn hele lichaam voelde stijf en koud. Hij was niet echt heel helder meer en was vooral blij dat Gio er was. De hond gaf hem op deze manier wat steun en vooral wat warmte.
Toen Gio echter niet alleen blafte maar ook luidkeels begon te grommen, opende Mattias toch langzaam zijn ogen tot kleine spleetjes. Zijn hoofd begon direct harder te steken, het was echt niet te doen. Toch zag hij wat contouren van mensen. Gio was opgestaan en stond nu beschermend voor zijn baasje. De hond had zijn nekharen overeind gezet en ontblootte zijn tanden. Niet bepaald een fijn gezicht bij zo’n grote hond. Maar toen de hond Emma herkende werd hij wat kalmer en piepte hij alleen zachtjes. Zijn vacht was doorweekt, maar de hond was prima in staat zichzelf warm te houden.
Mattia had zijn ogen weer gesloten, wie het ook waren, hij was toch niets meer waard lichamelijk gezien. Zich verweren zat er niet meer in, dus hij deed ook niet eens zijn best. Toen hij de stem van Emma echter hoorde voelde hij een berg spanning van zijn schouders afglijden en deed hij een poging om haar aan te kijken.
“Emma..” fluisterde hij schor en hees. Hij schraapte zijn keel en klemde zijn kaken stijf op elkaar, om vervolgens een poging te doen om overeind te komen. Een aantal collega’s staken daar een stokje voor en hielden hem voorzichtig tegen. Het was goed dat Emma Gio vast had, want de hond begreep weinig van de situatie en wist alleen dat er iets niet goed was met zijn baasje, en hij hem moest beschermen. De hond begon nu dan ook weer luidkeels te grommen en trok aan de riem. Hij was er niet van gediend dat er mensen aan Matt zaten.
Één van de collega’s- die toevallig ook medisch onderlegd was- stelde een aantal vragen aan Mattias en probeerde hem zo goed mogelijk te onderzoeken. Zijn gezicht zag bont en blauw en daar moest wel het een en ander gehecht gaan worden. Ook was hij flink onderkoeld, wat niet zo gek was met dit weer. Zijn ogen stonden wat glazig en zijn borstkas zag nog meer beurs en rood dan het eerder al was geweest.
Uiteindelijk werd hij voorzichtig overeind geholpen en ondersteund. Hij kreeg wat jassen om zich heen en er werd hem gevraagd of dit te doen was en of hij zelf kon lopen, met ondersteuning natuurlijk. Matt zou Matt niet zijn als hij niet vol moed knikte en ietwat wankel begon te stappen. Twee collega’s ondersteunden hem en hielpen hem richting de weg, waar de ambulance al klaar stond. Matt klemde zijn kaken stijf op elkaar en ademde haastig en oppervlakkig. Hoewel hij zich het liefst niet wilde laten kennen, stopte hij uiteindelijk toch met lopen en mompelde zachtjes een aantal keer ‘stop’. Hij had het gevoel dat hij totaal geen zuurstof binnen kreeg en hapte verwoed naar adem, wat hem alleen maar gigantisch veel pijn deed.
De ambulancebroeders werden geseind en die kwamen nu aangehaast met een brancard. Matt wist niet eens goed hoe hij in de ambulance was beland en hoe hij naar het ziekenhuis was gereden, de pijn was zo heftig dat hij haast in shock belandde en flink afwezig werd. In de ambulance kreeg hij direct een shot morfine toegediend om het dragelijk te maken en kreeg hij extra zuurstof toegediend. De morfine maakte hem direct in één klap suf en nog verder van de wereld. Eenmaal in het ziekenhuis werd hij grondig onderzocht en direct geopereerd. Zijn linker long was beschadigd en geklapt en er waren wat ribben gekneusd en gebroken. Aan dat laatste konden ze weinig doen, dat moest vanzelf weer goed gaan genezen. Verder had hij een schedelbasisfractuur en wat vocht bij zijn hersenen, waardoor hij nog twee dagen in coma werd gehouden om het vocht weg te drijven en zijn lichaam de kans te geven alle energie te gebruiken voor het genezingsproces.

Na die twee dagen kon hij weer wakker gaan worden, maar dat kon ook nog even duren. Dat was bij elke patiënt anders. Mattia werd eigenlijk direct langzaam wakker toen alle medicatie uit zijn lichaam was. Dat was behoorlijk vroeg, vroeger dan de artsen hadden verwacht.

Emma Eston

Ze had Mattia nog zachtjes haar naam horen zeggen, maar ze wist dat hele gesprekken voeren er niet in zat. Niet door hoe de collega's zich over Mattia ontfermden, en niet hoe de gehele situatie nu was natuurlijk. Ze bleef achter met Gio, en twee collega's die zeker wilden weten dat zij ook heelhuids thuis kwam. Ze stelde de hond gerust, zo ver als ze dat kon. Arm dier snapte er helemaal niets van natuurlijk. Er werd haar verzekerd dat er alles aan gedaan werd om Mattia er bovenop te helpen en dat zij naar huis moest om te rusten. Ze zou op de hoogte gehouden worden.
Ze haalde wat spullen voor Gio op en ging daarna naar huis met Gio. Dagen verliepen wat moeizaam, ze moest verplicht thuis blijven en naar de psychiater om de boel zo snel en zo goed als mogelijk te kunnen verwerken. Sjors was al vrij snel weer vrijgelaten en aan het werk gezet geworden. Marina zat duidelijk in tweestrijd na wat er gebeurd was. Er waren pas 2 dagen voorbij, maar het voelde als 2 weken. Tijd kroop heel langzaam voorbij, veel te langzaam.
Op een gegeven moment kreeg ze een telefoontje, ze nam op en een medewerker van het ziekenhuis stelde zich voor en begon over Mattia te vertellen. Hoe hij er aan toe was, wat ze gedaan hadden, wat nog lichamelijk gezien verder moest genezen en dat ze hem uit de coma wilde halen. Ze had via collega's gehoord dat Emma de werkpartner van Mattia was en dus de vraag of ze in staat was naar het ziekenhuis te komen als hij zou ontwaken. Familie hadden ze niet kunnen bereiken, want ze hadden geen gegevens van familie, dus dan was zij de beste optie om Mattia gerust te stellen als hij bijvoorbeeld in paniek wakker schrikt van de coma. Emma stemde in en gaf aan zo snel als mogelijk in het ziekenhuis te komen. Ze kreeg de afdeling en kamernummer nog gezegd en hing daarna op. Ze gaf Gio nog een aai en zei hem dat ze 'de baas' ging bezoeken. Gio werd enthousiast, maar mocht uiteraard niet mee het ziekenhuis in. Met wat extra hondenkoekjes wist ze Gio wel over te halen om te blijven, alhoewel dat zonder misschien ook gelukt was en ze zich hele gesprekken met de hond eerder inbeeldde dan dat ze echt plaats vonden. Maar ze was overtuigd. Als Mattia weer naar huis mocht en Gio met zich mee nam, dan moest ze misschien toch maar op zoek naar een eigen viervoeter waar ze alles bij kwijt kon.

Eenmaal in het ziekenhuis zocht ze de afdeling en de kamer op waar Mattia zou liggen. Ze stond even stil voor de deur en verzamelde wat moed. Ze wist nog hoe hij in het donker in de regen er bij gelegen had. Het kon er nu beter uit zien, of juist erger. Uiteindelijk opende ze de deur en liep de kamer binnen, ze deed de deur achter haar weer dicht. Met een speciaal kussentje om op te zitten in haar ene hand en een tasje met van alles en nog wat in haar andere hand liep ze naar het bed toe. Ze was er stil van hoe Mattia uit zag. Dan vielen haar blauwe plekjes en kapotte lip nog wel heel erg mee. Ze voelde zich ook schuldig. Door haar was hij Sjors gaan opzoeken en daardoor zo gewond geraakt. Ook al had de bende al wat voorwerk gedaan aantal dagen daarvoor, maar na Sjors was Mattia zo uiteindelijk uit komen te zien, zoek geraakt en in zeer slechte staat terug gevonden. Ze ging voorzichtig naast het bed zitten op een stoel, met haar kussentje. 'Hey Mattia. Ben je al wakker?' vroeg ze zachtjes.

Mattia Tommaso

Hij knipperde langzaam met zijn ogen en het voelde aangenaam dat hij niet direct weer die snerpende pijn voelde. Zijn hoofd bonkte wel, maar zeer lichtjes en ver op de achtergrond. Met een ietwat wazige blik staarde hij naar het witte plafond. Even vroeg hij zich af wat er gebeurd was, hoe hij hier gekomen was. Het laatste dat hij zich herinnerde, was dat hij Emma had gesproken op het bureau en kwaad richting Sjors was vertrokken. Maar alles daarna leek verwijderd te zijn uit zijn geheugen, het was een groot zwart gat.
Langzaam en voorzichtig keek hij om zich heen. Hij was nu nog alleen. Hij zag niemand. Alleen een hele hoop apparatuur die zijn vitale functies in de gaten hielden. Het gepiep werkte hem op zijn zenuwen, maar hij probeerde het te negeren. Opnieuw probeerde hij zich te herinneren wat er gebeurd was. Waar het fout gegaan was. Maar hij kon zich echt niets herinneren. Alleen dat hij op de stoep was geparkeerd voor het huis van Sjors. Dat was het laatste.
Langzaam en vermoeid sloot hij zijn ogen even. Hij voelde zich alsof hij de marathon gelopen had. Zijn ademhaling was wat oppervlakkig en hij voelde zich ook lichtelijk benauwd, ondanks het extra zuurstof. Blijkbaar was er iets niet helemaal oké met zijn longen.
Hij was weer half weggezakt in slaap toen Emma binnen kwam. Toen hij haar stem plotseling hoorde, opende hij zijn ogen weer voorzichtig en draaide hij zijn hoofd naar haar toe.
“Hey,” groette hij haar, zo schor dat hij haast onverstaanbaar was. Hij schraapte zijn keel even en probeerde het opnieuw. “Hey,” herhaalde hij, dit keer wat duidelijker. “Ik ben wakker, ja,” zei hij er achteraan. Er vormde zich een zwakke glimlach op zijn gezicht. Praten kostte veel moeite, maar het hield hem niet tegen.
“Hoe gaat het met je?” vroeg hij nu aan Emma, lichtelijk bezorgd en zichzelf wegcijferend. Die situatie maakte hem nog steeds kwaad.

Emma Eston

Mattia's ogen gingen bijna meteen open. Met wat moeite leek het wel, maar eigenlijk vrij snel na het horen van haar woorden. En het ging hem makkelijker af dan 2 dagen terug, dat heel zeker. Ze glimlachte daardoor opgelucht. Hij sprak ook na het schrapen van zijn keel naar omstandigheden vrij duidelijk. Voor ze zelf kon vragen hoe Mattia zich voelde, stelde hij die vraag al aan haar. 'Goed, naar omstandigheden. Gio zal ondertussen wel gek van mijn verhalen worden. Ik ben zo vrij geweest hem in huis te nemen zo lang als je hier moet blijven.' antwoordde ze op de vraag.
'Jij bent er erger aan toe. Hoe voel jij je?' vroeg ze Mattia nu. 'Ik was echt bang geweest dat we je te laat zouden vinden. Zonder Gio had je het misschien niet eens gered.' voegde ze er nog bezorgd aan toe. Die hond was echt een beschermengel voor Mattia geweest. Als hij Mattia niet gevonden had en warm gehouden had voor zo lang, of geblaft had toen ze in de buurt kwamen, dan hadden ze Mattia zeker weten veel te laat gevonden.
Even keek Emma de kamer rond naar alle apparaten die nodig waren om Mattia stabiel te houden. Een rilling liep kort over haar rug voor ze weer terug keek naar Mattia. Voorzichtig legde ze een hand bemoedigend op zijn hand. 'Nooit meer zo maar er vandoor rennen om korte metten met iemand te maken. Beloof mij dat.' zei ze nog. Ze had heel even een kleine grijns op haar gezicht, omdat ze het liefst een grapje hiervan maakte, maar ze had tegelijkertijd een bloedserieuze en bezorgde uitdrukking op haar gezicht.

Mattia Tomasso

Emma zei dat het met haar goed was, naar omstandigheden. Daarna vertelde ze over Gio. Dat zij op hem pastte zo lang hij hier zou liggen. Mattia herinnerde zich ergens vaag iets over de hond, maar zo vaag dat hij niet echt wist wat er gebeurd was en in welk opzicht de hond hier iets mee te maken had.
“Bedankt daarvoor,” bedankte Mattia Emma nu. Hij vond het fijn dat zij zich over de hond ontfermd had en het dier niet alleen zat.
Emma kaatste nu haar vraag terug naar hem en vroeg hoe hij zich voelde. Daardoor haalde hij zijn schouders even kort op.
“Oké, naar omstandigheden, denk ik,” glimlachte hij zwakjes. Die glimlach trok weer weg toen Emma toegaf dat ze bang was geweest dat ze hem niet meer zouden vinden. Of te laat. Ze zei ook dat hij het zonder Gio waarschijnlijk niet eens gered had. Mattia probeerde diep na te denken en de puzzel compleet te maken in zijn hoofd, maar het was één grote, zwarte vlek en hij begreep er niets van wat er gebeurd was. Behalve dat er iets fout was gegaan, blijkbaar. Hij had Sjors willen laten boeten voor zijn daden en hem willen laten verdwijnen. Maar blijkbaar was het iets anders gelopen dan dat.
Na een korte stilte legde Emma haar hand op die van hem en zei dat hij er nooit meer zomaar vandoor mocht rennen om korte metten met iemand te maken. Dat moest hij haar beloven. Het klonk enerzijds als een grapje, maar anderzijds klonk ze bloedserieus.
“Ik zal erom denken,” grijnsde Matt nu zwakjes. “Vooral als ik niet al te fit ben,” plakte hij er nog achteraan. Hij wist zeker dat hij Sjors gewoon kon hebben, maar zijn fysieke gesteldheid had niet bepaald meegewerkt.
“Waar ging het fout?” vroeg hij nu gedempt aan haar. “Wat is er gebeurd?” plakte hij er achteraan. Hij kon zich er echt niks meer van herinneren. Dat hij het aan de stok had gekregen met Sjors leek hem vanzelfsprekend, maar hoezo hadden ze hem dan bijna niet kunnen vinden en had Gio hem blijkbaar ‘gered’? Matt haalde even diep adem, waar hij direct spijt van had omdat er verschillende steken door zijn borstkas trokken. Hij kreeg die Sjors nog wel. Die voelde zich nu vast en zeker veel te mans.

Emma Eston

Mattia bedankte haar voor het oppassen op Gio en gaf aan dat hij zich ook wel oké voelde, naar omstandigheden. Mattia begon na haar woorden over het bang zijn hem te laat te vinden na te denken. Ze zag dat hij het niet helemaal snapte, of iets leek te missen. Kon nog van de coma zijn, dat zijn geheugen nog niet helemaal in orde was. Of toch te harde klappen gehad.
Mattia zei na haar waarschuwing dat hij er om zou denken, zeker als hij al niet fit is.
Tot slot vroeg Mattia toch waar het fout ging, wat er gebeurd was. Ze haalde even diep adem. 'Gezien je eerdere vraag aan mij weet je wel nog wat mij gebeurd is. Hoe je mij op het bureau aantrof. Ik zal vanaf daar vertellen wat ik weet en gehoord heb.' besloot ze. Ze sprak sowieso liever niet over die uren voor ze naar het bureau gevlucht was. Dat had ze al 2x tot bijna in detail, met heel veel moeite, kunnen vertellen. Een keer als aangifte, andere keer aan de psychiater de dag daarna. En misschien in haar slaap nog tegen Gio, dat wist ze niet zeker. 'Jij was weggegaan, kwaad. Woest is een betere omschrijving. Jij zou Sjors duidelijk gaan maken wat jij er van vond wat hij gedaan had. Ik wou je tegen houden, maar was traag door alle emoties. Ik hoorde de auto al wegscheuren voor ik goed en wel opgestaan was. Vanaf daar was ik vooral druk aan het maken om te kalmeren en zo veel als mogelijk bewijsmateriaal te verzamelen tegen Sjors.' zei ze, terwijl ze even een korte pauze inlaste. 'Pas toen ik Sjors binnen zag komen, duidelijk dat hij wat klappen gehad had, begon ik mij af te vragen waar jij was. Als hij nog met een arrogante grijns binnen kon komen wandelen, en jij was nergens te bekennen, dan is er wat aan de hand. Dus ik ben je gaan bellen, en berichtjes gaan sturen. Niet schrikken als je je telefoon weer aan zet, want ik heb behoorlijk wat appjes en voicemails achter gelaten. Sjors werd overhoord vanwege mijn aangifte. Hij ontkende het in alle staten natuurlijk. Marina werd ook ondervraagd, maar ze was al te diep in slaap door alle drank en drugs dat ze niks meegekregen had en ze kon ook niets zeggen. Zij zit nu wel echt in tweestrijd wie te geloven, maar ze neigt meer naar haar beste vriendin dan haar vriendje die niet enkel iemand verkracht lijkt te hebben. Op een gegeven moment heb ik er op aan gedrongen dat ze hem ook gingen ondervragen over jou. Ik kreeg jou niet te pakken en aangezien je naar Sjors ging, moest hij er wel meer van weten. En hij was er zelfs nog trots op dat hij jou wat aangedaan had. Hij zei met die vieze grijns op zijn gezicht dat hij jou gedumpt had waar je thuis hoorde. Dus toen had ik een nieuwe reden om in paniek te raken.' zei ze. Ze nam weer een kleine adempauze, ook om even terug te gaan wat ze daarna deden. Het was voor haar ook alweer 2 dagen geleden en ze had zo veel te verwerken.
'Enkele agenten gingen mee, dat groepje groeide later uit tot een groter aantal. Maar we gingen eerst langs jouw huis. Daar troffen we alleen Gio aan, geen teken dat jij nog thuis geweest was nadat je bij Sjors was geweest. Vervolgens gingen we bij Sjors thuis kijken en gelukkig troffen we je daar ook niet aan. Alhoewel gelukkig. Nou moesten we een nog groter gebied uitkammen en Sjors gaf natuurlijk geen nuttige hints. We hebben allerlei plekken afgezocht en het werd grijzer, en vervolgens regende het ook nog 's avonds. De meeste agenten waren alweer naar huis gegaan, hun dienst zat er op. Ik wou nog niet opgeven en ik kreeg een naar gevoel toen we langs de vuilstortplaats reden. Daar hadden we nog niet gekeken en Sjors zei wel dat hij vond dat jij op een plek lag waar je thuis hoorde. Dus ik heb Cynthia en Lisa overgehaald om toch om te draaien en op de stortplaats te gaan kijken. Er werden nog wat mensen opgetrommeld om mee te helpen en na een tijdje hoorde we Gio blaffen en grommen. Of eigenlijk een hond dat iets wilde afschermen voor indringers, pas toen we dichtbij genoeg kwamen om licht er op te schijnen herkende ik Gio. Ik heb Gio kunnen overtuigen dat het oké is en hem bij jou weg kunnen halen, zodat de andere agenten jou konden helpen, terwijl ik Gio bij mij hield. Je zei mijn naam nog, je was nog bij bewustzijn. Je hebt nog heel eigenwijs een stuk gelopen, met steun, voor je helemaal inzakte. Ik weet niet hoe lang je daar in de regen hebt gelegen op die vieze ondergrond, maar je was ijskoud en zag er echt heel slecht uit. Heb zelfs heel voorzichtig gevoeld of je nog wel hartslag had. Gio heeft je warm gehouden en alarm geslagen toen we in de buurt waren. Ook al wilde hij liever dat we uit de buurt bleven dan op hem af kwamen, maar zonder Gio hadden we misschien gewoon langs je door gelopen en je de volgende dag pas gevonden. Je bent naar het ziekenhuis gebracht, gelijk geopereerd en zo. En voor je eigen bestwil 2 dagen in coma gehouden.' sloot ze het verhaal tot slot nog af.
Ze wou nog vertellen hoe het met Sjors verder verlopen was, maar ze dacht dat dit wel even genoeg was om te laten bezinken. En ze betwijfelde het of het echt goed zou zijn voor Mattia's herstel om te horen dat Sjors gewoon weer aan het werk was. Ook al walgde zeker 3 kwart van alle agenten van wat Sjors gedaan had. En dan drukte ze het nog zachtjes uit.

Mattia Tomasso

Emma begon te vertellen. Ze begon met dat hij kwaad weg was gegaan richting Sjors, om hem een lesje te leren. Dat kon Mattia zich nog herinneren inderdaad. De verhalen die daarna volgden klonken voor hem onbekend. Alsof ze het over iemand anders had. Terwijl het over hem ging. Blijkbaar was hij aardig wat uren vermist geweest. En had Sjors niets los willen laten of bekennen. De klootzak. Mattia zijn razernij tegenover die man werd alleen maar heftiger. Toen Emma vertelde waar ze hem uiteindelijk hadden gevonden en hoe Sjors die plek genoemd had, namelijk een plek waar hij thuishoorde, moest hij zijn kaken op elkaar klemmen om niet direct alles bij elkaar te schelden. Hij kon Sjors altijd al niet uitstaan, maar dit ging echt allemaal veel te ver. Het feit dat hij aan Emma had gezeten ging al veel te ver. Maar dit was gewoon een poging tot doodslag. Dit was gewoon een misdrijf. Hij had Mattia blijkbaar letterlijk voor vuil achtergelaten en als ze hem niet op tijd gevonden hadden, was hij er gewoon niet meer geweest. Als Gio niet was gekomen, was hij er zelfs misschien al niet meer geweest. Mattia snoof even gefrustreerd en balde zijn vuisten. Het liefst vertrok hij nu direct uit het ziekenhuis en wilde hij op bezoek bij Sjors. Echter wist hij dat dat nu lichamelijk helemaal niet zou lukken, en besefte hij ook wel dat het alles behalve verstandig zou zijn.
Ver weg leken er wat vlagen van herinneringen terug te komen, maar echt heel summier. Meer niet. Het was raar om dit alles over zichzelf te horen, maar natuurlijk was het niet heel gek dat hij dingen kwijt was. Hij had immers al een hersenschudding gehad voor al het gedoe met Sjors. Nog meer klappen tegen zijn hoofd had zijn hersens niet veel goed gedaan.
"Ongelooflijk.." was het enige wat hij uit wist te brengen. Sjors was nog erger dan Mattia ooit gedacht had. Hij schudde zijn hoofd langzaam en zuchtte gedempt. Niet veel later keek hij op richting de deur, omdat er op de deur geklopt werd. Er kwamen twee collega's binnen om een verklaring van hem af te nemen, als hij daarmee akkoord ging en zich er goed genoeg voor voelde. Mattia ging ermee akkoord en vertelde eerlijk wat hij nog wist, en dat was niet echt heel veel. Hij vulde het aan met dingen die hij zojuist van Emma had gehoord en dingen waarvan hij verwachtte die gebeurd waren. Toen hij zo'n beetje alles verteld had begon hij toch wel weer flink moe te worden en werd zijn blik ook iets waziger. Hij reageerde steeds wat later op vragen en de hoofdpijn kwam langzaam weer wat op. Het was wel duidelijk dat zijn lichaam nog veel rust nodig had om te genezen en aan te sterken.

Emma Eston

Ze zag hoe kwaad Mattia zich maakte. En het was niet meer dan terecht. Sjors had heel slecht gehandeld. Dat Mattia hem opzocht was niet goed, dat Sjors Mattia voor dood had achtergelaten was gewoon crimineel slecht, moordenaar slecht. En al helemaal voor een agent. Zoiets hoorde je normaal alleen in enge horror verhalen, en nou was het iemand die ze eerder als vriend beschouwde, want hij had een relatie met haar beste vriendin. Ze wist er zelf niets anders op te zeggen en hield haar mond dan ook dicht. Ze had genoeg gezegd. Ze hoefde niet nog meer te zeggen besloot ze. Ze keek zelf ook op toen op de deur geklopt werd en twee collega's binnen kwamen. Ze nam zelf wat afstand en ging bij het raam staan om naar buiten te kijken. Even een klein rustmomentje voor haar eigen hoofd opzoeken. Ze draaide zich om toen het vragen en antwoorden ver afgelopen leek te zijn. Een van de agenten keek haar ook wat bezorgd, maar ook bemoedigend aan. Ze knikte lichtjes om aan te geven dat het wel ging. Haar verkrachting zou Sjors niet vastzetten, maar wel bovenop de stapel er bij komen. Voor wat hij Mattia aangedaan had kon Sjors behoorlijk lang gaan zitten. Het was alleen jammer dat Mattia er zo slecht aan toe moest zijn om Sjors zo lang te kunnen laten vast zetten. 'Je hebt rust nodig.' zei Emma na een gevallen korte stilte. 'Wij hebben genoeg voor nu. Rust goed uit. Allebei.' zei een van de agenten, voor ze de kamer weer verlieten.
Ergens vroeg ze zich af waarom ze vonden dat zij net zo veel rust moest nemen. Tuurlijk was haar hoofd een chaos en voelde ze zich wat sneller in een hoekje gedreven, maar ze zag niet in hoe meer rust dat moest oplossen. 'Zal ik ook gaan?' vroeg ze Mattia. Het leek haar zo naar om met de rest mee naar buiten te vluchten, maar Mattia had tegelijkertijd wel zijn rust nodig. Met haar in de kamer er bij zou hij misschien niet de rust pakken die hij nodig had om zich sterker voor te doen dan hij momenteel is. Of misschien had hij wel nog even een bekend gezicht nodig om in slaap te vallen. Ze wist niet goed wat beter was en stelde daarom dan ook die vraag aan Mattia, zodat hij kon aangeven wat hij liever had.

Mattia Tomasso

Hij sloot af en toe tussendoor zijn ogen even omdat hij zich echt ineens doodmoe voelde. Hij deed echt zijn best om sterk te zijn en te doen alsof het allemaal wel mee viel, maar dat lukte steeds minder goed. Hij had gewoon echt rust nodig, hoe rot hij dat zelf ook vond. Daarbij zorgde de pijnmedicatie die hij kreeg er ook voor dat hij zich nog extra suf voelde.
Uiteindelijk hoorde hij Emma zeggen dat hij rust nodig had. En hoewel hij het graag anders had gezien, kon hij niet anders dan het met haar eens zijn. Zijn oogleden voelden zwaar aan en zijn hoofd begon pijnlijk te bonken en te kloppen. Hij knikte langzaam en bevestigend als reactie op haar opmerking. Dat gaf eigenlijk ook meteen al goed aan hoe hij zich voelde. Hij sloot zijn ogen weer even en luisterde naar de agenten die vertrokken. Emma vroeg of zij ook zou gaan, waardoor hij met enige moeite zijn ogen weer opende en haar richting op keek.
"Je kan best even naar huis gaan om je rust te pakken, ik red mij wel," gaf Mattia aan. Als hij sliep had zij toch niks aan hem, en hier kon zij nou ook niet echt goed uitrusten. Daarbij voelde hij zich niet angstig of onrustig, totaal niet. Alleen kwaad. En gefrustreerd. Maar ook daar ging zij niets aan kunnen veranderen, helaas.
"Tenzij je zelf echt graag wilt blijven, dat vind ik nooit erg natuurlijk," plakte hij er nog gedempt achteraan, om haar niet het gevoel te geven dat hij graag wilde dat ze weg ging, want dat was absoluut niet het geval. Hij vond haar gezelschap fijn en zou het nooit vervelend vinden dat ze er was. Maar hij vond dat ze ook aan haarzelf moest denken en ze echt niet verplicht was om hier constant naast zijn bed te zitten. Veel had ze nu niet aan hem immers.

Emma Eston

Ze mocht best naar huis gaan om zelf ook rust te pakken. Ze keek even kort weg. Ze had niet nog meer rust nodig vond ze zelf. Ze deed al 2 dagen niets anders dan thuis zitten, en lange blokjes om met Gio, om vervolgens weer thuis te zitten. Maar als ze wilde mocht ze ook blijven. Mattia vond dat nooit erg. Ze wist dat als ze zou blijven, dan zat ze in de stoel en werd ze onrustig van de apparaten die nodig waren om Mattia op z'n plek en in leven te houden. Ging ze naar huis, dan was ze rusteloos zonder dat iemand daar echt last van had. Ze wilde ook weer niet elk bezoekuur hier zitten. Ja, hij had zijn leven geriskeerd door voor haar op te komen, dat betekende niet dat ze dan aan hem vastgeplakt moest zitten. Soms irriteerde ze zich aan haarzelf.
Met een kleine zucht pakte ze haar kussentje van de stoel af en zette de stoel wat verder aan de kant. 'Dan ga ik naar huis toe. Ik zal je niet tot last zijn door iedere minuut van elk bezoekuur naast je bed te zitten staren. Dat wordt denk ik wel vervelend op een gegeven moment. Maar ik zal wel elke dag een keertje langs komen om te zien of je je nog steeds gedraagt en goed luistert naar de artsen.' zei ze, het laatste duidelijk als grapje bedoeld. Ze pakte haar tasje nog op, voordat ze terug moest komen omdat ze weer wat vergat. 'Tot morgen dan. Welterusten.' zei ze nog, voor ze de kamer uit liep.

Mattia Tomasso

Emma leek even te twijfelen, maar kwam uiteindelijk overeind en gaf aan dat ze dan naar huis toe ging. Ze zou hem niet tot last zijn om iedere minuut van elk bezoekuur naast zijn bed te zitten staren. Dat zou vervelend worden op een gegeven moment. Mattia grinnikte even zwakjes. "Misschien voor jou. Voor mij valt dat mee hoor," zei hij gedempt. Momenteel zou hij het waarschijnlijk niet eens elke keer doorhebben als ze er dan zou zitten, want er waren ook uren dat hij niet bijkwam. Door Emma haar volgende woorden grijnsde hij even lichtjes. "Ik zal mij proberen te gedragen, maak je geen zorgen," reageerde hij daar nog op. Aan zijn stem was goed te horen dat hij echt erg moe was, hoewel hij zijn best deed om gewoon krachtig en duidelijk te klinken.
"Tot morgen. Geef Gio maar een aai van mij," zei hij nog, vlak voordat Emma vertrok. Hij keek haar na en toen de deur achter haar dicht viel sloot hij zijn ogen en was hij eigenlijk haast direct vertrokken. Zijn lichaam had de slaap hard nodig, dat was wel duidelijk.

De week erop was hij steeds langere periodes wakker en helder een kreeg hij steeds minder medicatie en pijnstillers. Uiteindelijk sliep hij gewoon alleen in de nacht en was hij overdag wakker. Vanaf dat moment viel hij de artsen steeds lastig met het feit dat hij het nu toch wel lang genoeg vond duren en hoopte dat hij toch snel ontslagen zou worden uit het ziekenhuis. De artsen waren daar nog wat onzeker over, waarschijnlijk omdat ze bang waren dat hij zijn rust niet zou nemen thuis, maar dat werd niet hardop uitgesproken.
Mattia mocht ook al af en toe rechtop zitten, zo lang als hij dat volhield, en later ook op een stoel naast het bed zitten. Zo breidde dat zich langzaam uit en mocht hij uiteindelijk ook staan en rustig aan wat gaan lopen. Dat viel hem eerst nog behoorlijk zwaar, het kostte bizar veel moeite en hij voelde zich haast gewoon dronken. Dat scheen te liggen aan het hersentrauma dat hij had opgelopen. Gelukkig had hij het lopen binnen een paar dagen onder de knie, wat de artsen als reden zagen om hem aan het eind van de dag te ontslaan, zodat hij naar huis kon- mits alles goed verliep en er niet plotseling complicaties op zouden treden natuurlijk. Maar daar werd niet vanuit gegaan.
Aan het begin van het middag bezoekuur kwamen er weer collega's langs, om hem op de hoogte te houden over alles. Sjors was ondertussen aangeklaagd, maar scheen nogal zeker te zijn over zijn eigen zaken en trok zijn handen overal vanaf. Hij ontkende alles wat Mattia zei en liet weten dat hij inderdaad even een opstootje had gehad met Matt, maar dat Mattia daarna lopend vertrokken was en hij hem niet meer gezien had. Daarnaast had hij gezegd dat Mattia zijn verklaring onbetrouwbaar was en niet als bewijs gebruikt mocht worden, omdat hij immers een hersentrauma had opgelopen en daardoor dingen door elkaar kon halen of onbewust anders meegemaakt had kunnen hebben. Tevens wilde Sjors nu ook ineens aangifte doen tegen Matt, omdat Matt huisvredebreuk had gepleegd door zijn huis binnen te dringen zonder toestemming en hem daarna zonder aanleiding mishandeld had.
De hele situatie begon Matt nogal te dagen en het frustreerde hem echt enorm. Hij moest echt veel moeite doen om zich erbuiten te houden, hij had immers al genoeg problemen. Maar gemakkelijk was het zeker niet, vooral niet als hij straks weer thuis zat en vrij kon doen wat hij wilde. Sjors had echt de verkeerde persoon uitgezocht om kwaad te maken.
Toen de collega's vertrokken waren, hees Matt zich uit het bed en begon hij uit pure verveling zijn spullen alvast in te pakken en op het bed te zetten. Er moesten nog een paar testjes gedaan worden voor hij echt mocht vertrekken, maar hij had er wel vertrouwen in dat dat goed zou komen. Uiteindelijk had hij alles ingepakt en klaarstaan. Hij liep naar het raam toe en ging daar staan, starend naar buiten en piekerend over de hele situatie.

Emma Eston

Ook zij kreeg alles mee rondom Sjors. Marina spuwde haar gal thuis uit en iedere dag walgde Marina meer en meer van haar inmiddels ex-vriendje. Of ex-scharrel. Of wat voor soort relatie ze ook met hem had. Emma was alleen maar blij dat Marina niet blindelings Sjors bleef volgen. Al had ze een maand geleden dit allemaal ook echt niet achter Sjors gezocht.
Emma mocht zelf nog niet op het bureau rondlopen om te werken. Dat irriteerde haar, maar ze had besloten van die extra tijd gebruik te maken door extra te trainen. Trainen in de sportschool, trainen op de schietbaan en nog eens hardlopen met Gio. De koekjes die ze de hond toestopte, gewoonweg omdat ze die oogjes niet kon weerstaan, was niet aan de hond te zien door alles wat Emma met hem ondernam. Al was de hond nooit echt uit conditie geweest voor ze hem tijdelijk in huis nam, het was nu gewoon ietsjes meer. Zonder alle extraatjes was het misschien wel beter aan hem te zien.

Aan het einde van de middag had ze beloofd Mattia een lift naar huis te geven. Ze wou immers gelijk ook Gio en alle spullen van de hond afgeven. Ze schatte de kans heel klein in dat ze Gio stiekem kon houden. Dat werd toch asiels of fokkers nalopen voor een eigen trouwe viervoeter. Ze was de auto aan het inladen en liet Gio alvast plaats nemen op de achterbank. Hij werd heel enthousiast als Emma het had over 'de baas' en dat ze die zouden gaan ophalen. Ze reed daarna met de auto naar het ziekenhuis en parkeerde de auto in de parkeergarage. Ze zou ongeveer aan komen als de testen ver afgelopen waren. Ze liet twee ramen op een kier en liet voor de zekerheid nog een bak water op de vloer achter. Gio zou niet al te lang alleen blijven en de garage was goed koel, dus hij zou zich wel redden, maar ze wou toch zeker weten dat hij niets te kort kwam in de tijd dat hij in de auto moest wachten.
Ze liep daarna van de parkeergarage naar het ziekenhuis en naar de kamer waar Mattia al die tijd gelegen had. En gezeten en rondgelopen uiteindelijk ook. Ze had de artsen vaak genoeg horen mopperen over dat hij langer de tijd moest nemen, zij zelf had niet anders verwacht dan dat hij zo snel mogelijk weer rond wou lopen. Ze zag dat de tas al ingepakt klaar stond toen ze de kamer binnen liep.

Mattia Tomasso

Hij ijsbeerde wat onrustig en verveeld heen en weer voor het raam en bleef af en toe even staan. Uiteindelijk verschenen er eindelijk twee artsen, dik een kwartier later dan gepland. Maar zo ging dat eenmaal in een ziekenhuis, had hij ondertussen wel gemerkt. Mattia werd in de kamer zelf goed onderzocht en gecheckt, maar werd daarna ook verzocht om even mee te lopen voor nog een laatste scan. Toen dat ook gebeurd was, kreeg hij groen licht om naar huis te gaan en kreeg hij een stevige hand van de mannelijke arts. De man drukte hem ook nog op het hart dat hij écht rustig aan moest doen, en dat hij direct terug moest komen als er weer klachten zouden ontstaan. Mattia gaf aan dat hij dat zou doen, bedankte de man voor zijn goede zorgen en vertrok vervolgens terug richting 'zijn' kamer, die hij nu dan toch eindelijk officieel mocht gaan verlaten.
Even later liep hij de kamer binnen en zat hij dat Emma daar al was. Dat was niet heel gek, omdat de onderzoeken natuurlijk wat uitgelopen waren. Mattia glimlachte naar haar. "Hey," groette hij, waarna hij de ingepakte tas oppakte en over zijn schouder sloeg. "Nou, ze zijn mij eindelijk zat hoor, ik mag gaan," vertelde hij Emma nu. Hij haalde zijn hand door zijn warrige haren en probeerde dat op die manier nog een beetje in model te krijgen.

Emma Eston

De kamer was maar stil en kaal zonder patiënt er in. Ze keek best vaak op haar telefoon om te zien hoe lang ze al aan het wachten was. Te vaak naar haar zin eigenlijk. Ze had ook niets anders te doen dan te wachten en wachten was iets wat ze de laatste tijd erg slecht in leek te zijn. Normaal kon ze toch heel wat gemakkelijker zichzelf wat gemakkelijk maken en gewoon wachten en geduld hebben. Nu moest ze iets te doen hebben in de tijd dat ze aan het wachten was, kon ze er niet meer tegen om gewoon rustig te zitten.
'Hey.' groette ze vrolijk terug. Mattia zei dat ze hem eindelijk zat waren en dat hij mocht gaan. Ze grinnikte even. 'Dan hebben ze het nog lang met je volgehouden.' zei ze daar op terug. 'Ik heb trouwens iemand meegenomen die heel blij is dat je weer mag gaan. Alleen mocht hij niet mee het ziekenhuis binnen wandelen. Iets met regeltjes en zo.' verklapte ze Mattia al. Ze zag hoe hij de tas over zijn schouder sloeg. 'Weet je zeker dat je die hele zware vakantietas al moet tillen?' vroeg ze hem nog met een grijns op haar gezicht.
Ze liep hem voor de kamer uit. 'Snel, voor ze zich bedenken. Geen tijd om je haar goed te doen.' grapte ze nog, waarbij ze ook twee pasjes weg rende, maar daarna toch weer een beetje inhield om terug naast Mattia uit te komen. 'Weet je al wat je van plan bent met je verplichte vrije dagen, op het nemen van heel veel rust na?' vroeg ze Mattia uiteindelijk. Ze wou het liever niet over werk hebben, maar ze wist ook niet echt goed welk ander onderwerp ze dan moest kiezen buiten de algemene koetjes en kalfjes.

Mattia Tomasso

Emma groette vrolijk terug, wat een glimlach op zijn gezicht deed verschijnen. "Zeker," grijnsde hij toen zij zei dat de artsen het nog lang met hem volgehouden hadden. Toen ze vertelde dat ze iemand meegenomen had die heel blij was dat hij weer mocht gaan, maar dat hij niet het ziekenhuis in mocht komen wandelen vanwege regeltjes en zo, grinnikte Mattia even. Aan zijn blik was wel te zien dat hij echt heel blij was dat hij Gio straks weer kon zien. Het dier was eigenlijk gewoon zijn kind, zo voelde het. Hij had de hond enorm gemist in de tijd dat hij hier was geweest en kon niet wachten om hem te zien.
"Ik moet mijn spieren wel weer een beetje gaan trainen hè, anders kan ik mijn baan helemaal wel vergeten," grijnsde hij om haar volgende woorden. Hij volgde Emma rustig de kamer uit en schudde zijn hoofd nog even lachend om haar. Ze wist hem in ieder geval op te vrolijken, want voor de testjes was hij toch aardig chagrijnig en gefrustreerd geweest.
"Hmm, misschien Sjors opzoeken om hem een lesje te leren," zei hij met een serieus gezicht na de vraag wat hij met zijn verplichte vrije dagen wilde gaan doen. Pas na een paar seconden grijnsde hij breed en schudde hij langzaam zijn hoofd. "Nee, grapje. Dat niet, denk ik," grinnikte hij. "Maar ik ga wel een beetje met Gio knuffelen, series kijken, lui liggen zijn op bed en misschien wat thuis werken," vertelde hij er achteraan. Al wist hij zelf ook wel dat hij dat werkelijk misschien één dag vol zou houden. Het liefst wilde hij direct volop gaan trainen, om weer goed in vorm te komen. En wilde hij weer gewoon fulltime gaan werken. Maar dat zou allemaal niet mogen. Eerlijk gezegd vond hij het niks doen nog het ergst omdat hij dan ging zitten piekeren, nadenken en zich druk ging maken om dingen. Om de hele zaak met Sjors bijvoorbeeld, waar hij zich ook nog eens flink over opwond. Maar ook over dat hele drugskartel en de dreiging die daar vanaf kwam. En aan zijn undercoverjaren, die genoeg trauma's met zich mee hadden gebracht. Hij was altijd zo gedreven omdat hij het vreselijk vond om niks te doen. De trauma's waren immers vrij heftig, zelfs voor een vrij krachtige man als hij. Hij gaf het niet graag toe, maar het belemmerde hem soms toch aardig in het dagelijks leven, vooral wanneer er veel speelde. Als het verder rustig was in zijn leven ging het meestal gewoon goed. Soms wat kleine nachtmerries, maar meer niet. Als hij zich echter ergens druk om maakte of veel aan het piekeren was, leek alles makkelijker terug te komen.
Hij liep rustig met Emma mee richting de parkeergarage en richting haar auto. Toen hij de deur opende om zijn tas er in te zetten, sprong Gio er direct blaffend en luid piepend uit. De hond draaide enthousiast rondjes om Matt heen en sprong meerdere keren tegen hem aan. Zijn staart kwispelde zo hard dat hij er bijna af leek te vliegen. Matt glimlachte breed, knielde en pakte de hond vast, om hem eens flink over zijn kop te aaien en hem te omhelzen. Gio deed alsof hij Matt al jaren niet meer gezien had en was helemaal door de dolle heen.

Emma Eston

Ze schudde op haar beurt haar hoofd om de opmerkingen van Mattia. Ja, ze bleef er bij. Qua werk en karakter waren ze aan elkaar gewaagd, maar op een goeie manier. Beetje treiteren, maar tegelijkertijd ook heel serieus te werk kunnen gaan. Goed kunnen samenwerken, of juist uitdagen tot een betere samenwerking. Natuurlijk moesten ze er wel weer even in komen na al het gedoe. Sinds de niet helemaal goed gelopen inval was het werken er bij ingeschoten. En dan kwam Sjors daarna nog lastig doen. Nog steeds deed die vent lastig. Ze keek wel wat waarschuwend opzij toen Mattia iets te serieus klonk over Sjors opzoeken. Liefst moedigde ze het hem aan na alles, maar ze wist dat het qua rechtszaken en dergelijke niet goed uit zou pakken. En daarbij, Mattia is echt letterlijk nèt het ziekenhuis uit gelopen. Maar Mattia gaf al toe dat het een grapje was en dat hij met Gio zou knuffelen en series kijken en lui liggen op bed. Ze grinnikte. 'Die hersenschudding zit je nog dwars, of niet soms?' vroeg ze hem dan ook met een grijns op haar gezicht.
Eenmaal bij de auto keek ze toe hoe dat Gio niet meer wist hoe en wat hij moest doen om te laten zien hoe erg hij Mattia gemist had. Ze zette haar handen in haar zij. 'Al die koekjes en aandacht, en ik ben geen blik meer waardig met jou in de buurt.' zei ze nog tegen met een nep-pruillipje tegen Mattia. 'Daarover gesproken trouwens.' begon ze daarna. 'Als jij klaar bent met dat 'rusten' van jou. Heb jij dan zin om met mij mee te zoeken en kijken naar mijn eigen hondje? Dan hoeft Gio zich niet in 2 te splitsen.' maakte ze haar voorstel af. 'En dan kunnen we samen misschien de training opbouwen met de honden. Misschien wel zo gezellig. Ik ben wel al begonnen stiekem. Met Gio. Maar met een eigen hond moet ik straks ook weer opbouwen, dus dat trekken we wel weer recht.' voegde ze er nog aan toe.
Ze liep ondertussen alvast naar de bestuurderskant van haar auto. 'En aangezien ik alweer de sleutels in handen heb. Waar wil je dat ik je afzet?' vroeg ze, terwijl ze de autodeur open deed en alvast instapte. Ze zou nog even wachten met starten en wegrijden tot Mattia en Gio ook weer in de auto zouden zitten.

Emma Eston

Tijd ging voorbij. Het was voor haar niet zo heel lang meer voor ze alweer aan het werk mocht. Echter ging het totaal niet goed iedere keer als ze op het bureau papierwerk moest doen en Sjors nog rondliep. Er kwam altijd gedoe en geruzie van, waar weer groepjes door ontstonden en iedereen op het bureau gespannen werkte en bleef. Omdat Sjors een gevalletje lastig mannetje met invloedrijke ouders was, en er voor Mattia ook een mogelijkheid was om even wat anders te doen, greep Emma zonder problemen de kans om op een ander bureau tijdelijk uit te helpen. Een leidinggevende over enkele missies ging met zwangerschapsverlof en ze hadden nog graag iemand die door haar per direct ingewerkt kon worden en de leiding kon over nemen. Emma vond het een eer, en een hele fijne manier om Sjors uit de weg te gaan, dus greep ze die kans ook meteen zonder er moeilijk over te doen. Ze had ook snel een klein appartementje gevonden waar ze zo lang in terecht kon om dicht bij de werkplek te zijn.
En het ging goed, echt heel goed. Emma was helemaal in haar element. Dingen uitpluizen, mensen aansturen, oplossingen voor problemen zoeken. Het leren kennen van nieuwe collega's vond ze ook geweldig. Het waren geen levensbedreigende missies, maar het had allemaal hun eigen problemen, oplossingen en aanpak nodig om het tot een goed einde te brengen. En dat gaf juist net die uitdaging.
Voor haar verkrachting moest ze verplicht naar de psycholoog, maar daar had ze al snel niet veel tijd meer voor. Ze was er ook al zo ver als mogelijk van genezen, voor zo ver je het genezen kon noemen. Echt een poging weer intiem te raken met iemand anders had ze nog niet eens overwogen, laat staan uitgevoerd. Dus had ze in overleg met de psycholoog en haar tijdelijke hoofdinspecteur afgesproken de gesprekken voor zo lang stil te leggen, omdat het gewoon nog niet nodig was. Ze liep momenteel niet tegen problemen aan, ze stond makkelijk haar mannetje en kon gewoon met iedereen overweg. Niemand wist ook op het nieuwe bureau dat haar dat gebeurd was, op de hoofdinspecteur na. Ze had de beste man ook gevraagd daar verder stil over te zijn, omdat het de anderen niet aan ging. Als het ter sprake kwam, zag ze dat dan wel weer. maar het was ook nog niet eens ter sprake gekomen.
Voordat ze tijdelijk overgeplaatst werd had ze zich ook net een trouwe viervoeter uit het asiel gehaald, omdat ze haar tijd met Gio wel begon te missen en ze eindelijk eens die stap wilde zetten een eigen hond aan te schaffen. Het is een stafford teefje geworden die de rol van trouwe metgezel en actieve sportmaatje mocht spelen. Gitzwart met wit blesje, buik en teentjes. Een plaatje om te zien, maar ze was moeilijk te herplaatsen vanwege haar ras. Veel mensen vonden het maar niks, een stafford. En dat merkt Emma met uitlaten ook nog vaak genoeg. Maar Bailey, zoals haar hondje heet, was een knuffel eerste klas. Uiteraard, zoals wel vaker bij vrouwen van ieder welk diersoort dan ook, zijn er momenten dat je beter afstand kunt houden als ze net hun dag niet hebben. Maar zelfs met die dagen waren Emma en Bailey onafscheidelijk. Ze waren in korte tijd heel erg aan elkaar gehecht geraakt en Emma kon zich dan ook niet meer voorstellen hoe ze alles deed voordat ze Bailey gehaald had.

De tijd vloog voorbij. Zo'n 6 maanden later, incl. inwerken van Emma en vervolgens weer terug inwerken van de voormalige leidinggevende, kreeg Emma te horen dat ze in principe niet meer nodig was. Wat ze jammer vonden, al waren ze ook blij dat hun voormalige collega weer terug was natuurlijk. Na wat informeren bleek Sjors ook al zo'n 4 maanden aan de andere kant van het land overgeplaatst te zijn, dus daar zou ze niet meer zo'n last van hebben. Na een klein afscheidsfeestje werd het tijd om haar spullen in te pakken en weer naar huis te gaan. Naar Marina. Ze was heel benieuwd naar alles wat ze gemist had, en ze wist dat haar beste vriendin precies dezelfde vragen zou hebben. Wat hebben ze gemist, wat is er in de tussentijd gebeurd of veranderd, etc. etc.
Emma had in de tussentijd gewoon contact gehouden met Marina. Met Mattia was wat lastiger door zijn missie natuurlijk, die kon ze niet te pas en te onpas vragen hoe het er mee ging. Ze had Marina verteld dat ze pas morgen weer terug kwam, maar heel stiekem was ze vandaag alweer terug gekomen. Ze wist dat Marina speciaal voor Emma's terugkomst vrij had gevraagd om gewoon lekker thuis bij te kletsen, maar Emma wou Marina juist verrassen door opeens een dag eerder voor haar neus te staan. Eenmaal weer thuis pakte ze eerst alles zo ver uit en liet ze Bailey nog even uit, voordat ze de auto in stapte om naar het bureau te rijden. Eenmaal daar aangekomen en de lobby met 'stil-gebaren' en snelle omhelzingen overleefd te hebben, liep ze naar de afdeling waar Marina zou moeten zitten. Die was druk bezig aan de computer om papieren bij te werken. Emma sloop naar Marina toe en hield vanuit het niets haar handen voor Marina's ogen. Ze schrok, waardoor Emma grijnsde en toen Marina zich omdraaide kon ze niets meer dan opspringen, enthousiast gillen en omhelzen.

Mattia Tommaso

Er was weer een behoorlijke tijd voorbij gegaan. Het lichamelijk herstel had langer geduurd dan hij had gewild, maar hij had ook eigenlijk direct de volgende dag weer aan het werk gegaan en de marathon gelopen, bij wijze van spreken. Toen hij uiteindelijk weer halve dagen kon gaan werken, was het opnieuw een paar keer flink uit de hand gelopen met Sjors. Mattia kon hem niet uitstaan en wist dat hij- als hij fit was- vele malen sterker was dan hem. Hij kon echt niet naar hem kijken zonder wraakgevoelens te voelen. Uiteindelijk was er dan ook van bovenaf ingegrepen en waren ze op het bureau zo ver mogelijk bij elkaar vandaan gezet. En werkten ze niet meer aan dezelfde zaken. Het liefst wisselden ze zelfs de nacht- en dagdiensten, zodat ze elkaar nooit zagen. Maar als Mattia hem soms weer een keer zag rondlopen, kon hij zich al amper inhouden.

Na een paar maanden weer 'gewoon' gewerkt te hebben, was hij gevraagd voor een geheime missie. Het was eigenlijk werk wat hij achter zich had gelaten, als hoog onderscheiden ex-militair van de special forces, juist door alle trauma's die hij erdoor had opgelopen. Maar hij kon geen nee zeggen, zijn hart lag in dat vak en even weg van hier zou hem ook goed doen. Even er volledig uit en zich op één ding richten. En daarbij had hij tijdens zo'n missie juist amper last van zijn trauma's. Juist omdat hij constant bezig was en eigenlijk geen moment rust had. Geen moment om na te denken over zijn trauma's, altijd alert zijn, altijd tactisch nadenken. Daarom had hij toch ja gezegd en was hij een paar weken later vertrokken naar het buitenland. Alles van de missie was strikt geheim en communicatie met de buitenwereld was niet verstandig. Heel af en toe had hij contact gehad met Emma, vooral toen hij nog maar net weg was. Maar hoe verder de missie vorderde, hoe lastiger en riskanter contact houden was, dus hoe minder het ook gebeurde. Daardoor had hij nu minstens een halfjaar geen contact meer met haar gehad. Of überhaupt met iemand anders dan het team dat hij leidde. De driekwart jaar dat hij uiteindelijk in deze missie had gestoken, was nu bijna op zijn eind. Het doel was bereikt, wat altijd een euforisch gevoel gaf, maar ook altijd weer dubbel was. Ze hadden mensen verloren, dat maakte het lastiger om er echt heel blij mee te zijn. En het feit dat de missie nu over was, betekende ook dat ieder zijn eigen weg weer zou vervolgen. Sommige vertrokken direct weer naar een volgende missie, andere vertrokken naar huis- wat verspreid was over de hele wereld. Mattia vertrok ook weer naar huis. Daar zou hij weer even bekijken wat hij ging doen. Hij wist immers dat stil thuiszitten niks was voor hem, vooral niet na zo'n missie. Dat werkte totaal niet. Hij moest juist actief bezig blijven, anders kwam alles veel te hard binnen en ging hij veel te veel zitten nadenken.
Gio was al die tijd mee geweest op missie en had het echt geweldig gedaan. De hond leek er echt van te genieten en zag alles als een spelletje. Maar hij was het team ook veel waard geweest, want hij deed zijn werk super. Ze hadden veel aan hem gehad. Helaas was hij tijdens een van de laatste dagen gewond geraakt. De hond was neergestoken geweest, maar gelukkig was hij daarna zo snel mogelijk goed verzorgd. Mattia had de dader flink aangepakt en die kon het ook niet meer navertellen.

De eerste dag thuis voelde een beetje raar. Alsof hij in een gat viel. Weg uit alle chaos, terug in de rust. Dat voelde altijd weer ontzettend raar. Zijn lichaam was nog ontzettend alert, wat eigenlijk vrij overbodig was. Hij hoorde alles, hij zag alles en hij hield alles nauwlettend in de gaten. Het was fijn dat hij zijn eigen huis gewoon aangehouden had al die tijd. Toen hij op missie was geweest had hij het verhuurd aan een student. Die was nu weer vertrokken, waardoor Matt er weer in kon trekken. Hij pakte al zijn spullen uit en liep een paar keer door het huis heen, puur om alles even te checken en om het gewoon in hem op te nemen. Het voelde echt heel raar om hier weer te zijn, maar ook wel fijn. Hij hoopte dat het feit dat hij een tijd weg was geweest, er ook voor had gezorgd dat die bende hem niet meer zocht. Hij was de afgelopen tijd volledig van de radar verdwenen, niemand had hem daar kunnen vinden, dat was echt onmogelijk geweest.
Na alles uitgepakt en opgeruimd te hebben, pakte Mattia de riem van Gio en riep het dier bij zich. De hond- die net in zijn mand was gaan liggen- sprong enthousiast overeind en hobbelde naar Matt toe. Op zich was er niet heel veel meer aan de hond te merken. Hij had alleen nog verband rond zijn lichaam en wat geschoren plekken. Maar qua gedrag was er niet zoveel aan te merken. Zo baasje, zo hond. "Tijd om te kijken hoeveel er hier veranderd is, de afgelopen tijd," sprak Matt tegen de hond, terwijl hij de riem vastklikte aan zijn zijn halsband. Normaal liep Gio altijd los, maar vanwege de verwondingen was het beter dat hij nog niet al te druk deed. En ook de hond had altijd tijd nodig om weer bij te komen na zo'n missie. Hij reageerde nu soms nog wat overdreven waaks op mensen of andere dieren. Maar dat zou ook weer rechttrekken, dat was altijd zo.
Matt stapte de deur uit en draaide die achter zich op slot, om vervolgens een rondje te gaan wandelen. Twee dagen terug rond deze tijd had hij nog in een hevig vuurgevecht gestaan. Nu liep hij hier, in alle rust. Dat voelde bizar. Haast niet realistisch. Maar dat was het wel.

Emma Eston

Haar eerste dagen terug waren raar. Terug in het oude bekende werken, terwijl er ook veel veranderd is. Enkele mensen die in de gaten gehouden moesten worden voor ze weg ging, waren overleden, verhuisd of in nog diepere problemen gekomen. Anderen waren juist goed bezig. Enkele nieuwe gezichten, in de dossiers, en in het bureau. Maar vooral veel oude gezichten. Met Marina had ze flink bij gekletst, over het werk en privé. Ze had vooral ook gehoord hoe lastig het nog bleek om Sjors volledig weg te werken, hij had blijkbaar nog een tijdje gestalkt bij Marina. Maar dat was uiteindelijk wel gelukt, gelukkig maar. Ze had geen zin om Sjors nog vaker te zien, met zijn vuile grijns. Ze werd er nog pislink van als ze terug dacht aan wat hij haar aangedaan had. En daarna bijna Mattia van zijn leven beroofd. De beste werkpartner die ze ooit gehad heeft, die het voor haar op wou nemen, die was er bijna niet meer geweest door Sjors. En vlak voor de tijdelijke overplaatsingen van haar en Mattia was het gewoon een hel om op het bureau te werken.
Marina had een nieuwe partner gekregen, uiteraard. Eentje waar ze ook weer heel close mee was, maar de beste man had duidelijk grenzen. Wat dan weer goed was voor Marina, vond Emma. Maar Marina zou Marina niet zijn als ze zich niet een andere partner voor haar privé-zaken bij wist te combineren, tussen het werken door. Emma kon alleen maar blij zijn dat Marina nu ook meer rust had. Ze kon zich beter op het werk richten en had toch haar portie 'sport en ontspanning'. Klein nadeel er aan was wel dat het vooral bij Marina thuis gebeurde, en vaak was Emma dan ook thuis. Maar gelukkig had ze Bailey en kon ze daar lekker mee hardlopen of gewoon lange wandelingen mee maken.
De tijd vloog ook nu ze weer terug was voorbij. Ze hoorde niets van of over Mattia. Maar zo lang er nog geen nieuwe partner voorgesteld werd aan haar, hoopte ze maar dat het spreekwoord geen nieuws goed nieuws waar was. Het was ook duidelijk toen berichtjes korter werden en langer duurde voor ze reactie terug kreeg, ze er zelf ook een einde aan moest breien. Maar dat was ondertussen ook alweer zeker een half jaar geleden dat ze een berichtje gestuurd had. Ze had vaak de neiging gehad om te vragen hoe het ging, maar ze wou het risico niet lopen dat door haar berichtje iets mis zou gaan.

Vandaag had ze een vrije dag. Het was warm. Thuis stil liggen in de tuin had ze niet zo'n zin in, dus had ze Bailey meegenomen naar een parkje waar echt vanalles rond liep. Mensen met honden, gezinnen, hardlopers en andere sporters, jongeren, verliefde koppeltjes, ouderen. Zelf zat Emma wat meer langs de rand in de schaduw vlak naast een vijver die nog in het park lag. Bailey leefde zich heerlijk uit met een paar andere honden in het water, wat een lach op Emma's gezicht veroorzaakte. Gelukkig waren de eigenaren van de andere honden geen aanstellers die bang waren dat een Stafford hun hond zou aanvallen. Bailey had ook totaal niet die uitstraling. Ze was gewoon een blij, sociaal dier. En een beetje hyper, soms, best wel vaak, bijna altijd wel. Nee, Emma kon zich echt niet meer herinneren wat ze met haar tijd deed die ze nu aan Bailey besteed.
Ze haalde haar hand door haar kort geknipte haar, terwijl ze weer naar achteren leunde tegen de rugleuning van het bankje aan. Een hippe, licht gegolfde ietwat langere boblijn had ze nu in plaats van haar eeuwige halflange vlechten en staarten. Ze droeg ook een fris gekleurd jurkje. Niet te dik, maar ook niet doorschijnend dun. Vrolijk, fris, maar niet te uitdagend of te bloot. Precies wat ze nodig had met zo'n warme, rustige dag.

Mattia Tommaso

Gio was echt ontzettend enthousiast en trok Mattia's arm bijna uit de kom. Normaal gesproken was de hond echt super braaf en goed opgevoed, maar je kon zeggen dat hij wel echt veel energie had nu. Hij had natuurlijk rustig aan moeten doen een tijdje en nu ze hier weer waren, was er ook veel rust. De hond was ook gewend om de hele dag actief bezig te zijn en veel te bewegen. Dat was nu weer even een beetje anders. En Mattia moest het nog een beetje binnen de perken houden.
"Oké, jongen, je mag wel even los," sprak Mattia nu tegen de grijze, grote hond. Eigenlijk werd het blauw genoemd, maar zo zag het er natuurlijk helemaal niet uit. "Wel braaf zij, hè," zei Mattia nog, waarna hij de riem losklikte. Hij wandelde het park in en Gio sprong als een of ander blij hert direct diep het park in. Af en toe kwam hij weer terug racen om te zien of Mattia nog volgde. Matt merkte dat andere hondeneigenaren in het park hun hond gauw terugriepen of aanlijnden. Dat effect kreeg hij wel vaker als hij met Gio wandelde. Terwijl de hond nog nooit een andere hond opzettelijk en uit kwade zin had gebeten. Wellicht zag hij er nu nog iets 'gevaarlijker' uit doordat er verband rond zijn middel gebonden zat. Misschien dachten mensen daarom dat hij gevochten had. Dat was technisch gezien ook zo, maar niet op de manier die mensen hier dachten. Mattia schudde zijn hoofd maar en wond zich er niet te veel over op. Het maakte het niet zoveel uit. Hij kende zijn hond door en door en wist dat hij niets zou doen. Tenzij Matt erom zou vragen. Of iemand hem lastig zou vallen. Dan had je een probleem.
In gedachten verzonken liep Mattia over het pad. Hij had zijn hand in zijn broekzak gestoken en stak een sigaret aan, die hij tussen zijn lippen plaatste. Ook dat was altijd een beetje een slechte gewoonte van hem. Als hij terug kwam uit het veld, rookte hij vaak weer een tijdje. Vooral om zijn stress kwijt te kunnen. Een soort uitlaatklep. Meestal werd dat langzaamaan wel weer minder, tot hij stopte. Hij was echt iemand die alleen rookte als hij stress had.
Hij keek even op toen hij andere honden hoorde blaffen. Gio had wat gezelschap gevonden van honden die wel gewoon nog los liepen, en rende spelend en rollend over het gras. Matt stopte met lopen en leunde wat tegen een boom aan. Zo stond hij lekker in de schaduw en kon Gio even zijn energie kwijt. De hond leek echt nergens meer last van te hebben en stuiterde rond. Het groepje dollende honden rende nu recht op het water af, waardoor Matt zich wegduwde van de boom. "Gio! Niet-" riep hij nog, maar hij maakte zijn zin niet eens meer af, want de hond dook met een gigantische plons het water in.

Emma Eston
Ze zat rustig toe te kijken hoe Bailey met de rest bleef spelen. Dat er meer mensen hun hond vast klikte was bij de vijver niet te merken. Sowieso had ze dankzij Bailey geen aanstellerige baasjes bij het water zitten.
Opeens hoorde ze een bekende naam, Gio. Gio? Bailey was ook wat alerter, omdat er een nieuwe hond aan kwam. Maar dan wel speels alert. Klaar om eventueel speels boven op de nieuwkomer te duiken. Ze sprong op toen de 'nieuwe' hond met verband om het water in dreigde te springen, en uiteindelijk ook echt sprong. Bailey uiteraard gelijk er op af om te spelen. Het enthousiasme van de andere hond stak blijkbaar aan. Nu ze beter keek, die nieuwe hond leek wel veel op de Gio die zij kende. Ze liep naar het water en riep naar Bailey. Die andere hond was gewond. 'Bailey, rustig. Kom hier! Straks trek je het verband los.' Riep ze dan ook, terwijl ze rond keek. Haar ogen rustte op de persoon die naar het water kwam gelopen. 'Mattia, je bent weer terug!' Riep ze toen ze zeker wist dat hij het was.
Ondertussen was Bailey naast haar komen staan, samen met Gio. Beide honden schudde zich uitgebreid uit. Emma hield haar handen hoog en haar gezicht vertrok wat. 'Koud jongens, het is koud.' Zei ze tegen de honden. Maar die interesseerde het niet zo, die waren dol enthousiast en wilden alleen maar hun blijheid uiten met spelen.

Mattia Tommaso

Hij schudde zijn hoofd even om zijn eigen hond en stapte weg bij de boom, om richting de vijver te lopen. Gio zwom enthousiast een rondje, samen met nog een hond. Nu had het toch geen zin meer om hem terug te roepen, het verband was nu toch al doorweekt. Binnenkort mocht het er ook af, dus misschien kon hij het na vandaag wel aflaten. Na het zwemmen zou het er sowieso wel af moeten. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep rustig dichter naar de vijver. De riem van Gio had hij om zijn nek hangen.
Toen hij opeens een bekende stem hoorde, keek hij wat verbaasd rond. Niet veel later viel zijn blik op Emma, die bij de vijver stond. Direct ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht. Hij kwam dichterbij en liep haar kant op. Zij keek nu ook zijn kant op en leek hem ook te herkennen. Haar stem klonk opgewekt toen ze zijn naam riep. "Emma," glimlachte hij met een korte knik naar haar. "Ik ben terug, ja," reageerde hij met diezelfde glimlach nog op zijn gezicht. "Jij ook, zie ik," constateerde hij. Hij staarde even naar haar en haalde kort zijn hand door zijn haren. "Je ziet er goed uit," merkte hij op. Dat meende hij ook echt. Ze zag er beter uit dan toen hij vertrokken was. Hijzelf ook wel waarschijnlijk. Een stuk gespierder en meer in vorm.
De honden kwamen het water uit en schudden zich beide uitgebreid uit. Matt stapte even een pas achteruit om niet al te nat te worden. Door Emma haar reactie lachte hij even. "Ach, een lekkere afkoeling," grinnikte hij. Gio keek omhoog naar Mattia en kwispelde wild. "Wat had ik jou nou gezegd over het zwemmen, mormel?" zei hij tegen de hond met een grijns op zijn gezicht. Gio kantelde zijn kop en keek heel onbenullig en onschuldig.