Police Life 1

Emma Eston

Mattia merkte op dat zij ook terug was. Ze knikte. 'Al een tijdje. Zwangerschapsverlof, plus inwerken en uitwerken is maar eventjes.' reageerde ze daar op. 'Zwangerschap van iemand anders, zelf heb ik gelukkig geen verlof daar voor aan moeten vragen.' voegde ze er nog aan toe. Ook al had het na een controle niet veel gescheeld als ze een andere keuze had gemaakt. Maar een kind van Sjors wou ze absoluut niet, en zeker niet op de manier waarop het kind verwekt was geworden. Maar dat had ze altijd stil gehouden. Enkel Marina wist waarom Emma toen een paar dagen ziek thuis zat. Mattia zei nog dat ze er goed uit zag, haar glimlach werd nog wat breder en ze wist niet wat ze gelijk daar op terug moest zeggen. 'Jij hebt duidelijk ook niet stilgezeten, en deze keer lijk jij zo geen grote schade te hebben.' besloot ze na een korte pauze uiteindelijk er op terug te zeggen. Ze streek daarbij een pluk haar achter haar oren. Wauw, Emma. Geen rare, vage signalen gaan geven, sprak ze in gedachten tegen haarzelf. Ze schraapte even haar keel om haar eigen preek tegen haarzelf.
'Vroeg of laat was ik toch zeiknat geworden voor ik thuis was, Bailey kennende.' zei ze nog met een lach op haar gezicht. 'Ik zal jullie nog even officieel voorstellen trouwens.' viel haar daarna in. 'Matt, Gio, dit is Bailey. Bailey, dit zijn Mattia en Gio. Bailey is mijn beste vriendinnetje geworden vlak na mijn overplaatsing.' vertelde ze nog over Bailey. Die op haar beurt even beduusd was van het feit dat haar naam net 4x achter elkaar genoemd is geworden. Maar al snel was ze alweer rond aan het kijken wat er allemaal om haar heen gebeurde en begon daarna Gio weer uit te dagen tot een spel. 'Gevalletje ADHD, maar ze kan ook heel lief en behulpzaam zijn.' omschreef Emma Bailey nog. Ze was echt blij met Bailey. De beste keuze ooit geweest. En haar band met Bailey was al in korte tijd heel goed geworden. Ze kon zich haast niet voorstellen hoe sterk die band tussen Mattia en Gio was na al die jaren en missies samen.
'Wat is eigenlijk met Gio gebeurd? Vanwaar dat verband?' vroeg ze nu toch wat serieuzer en lichtelijk bezorgd. 'Zelf ben je wel echt helemaal in orde?' vroeg ze er nog achter aan. 'Lichamelijke schade dan. Die misplaatste hersenkronkels zo hier en daar zijn hopeloos.' plaagde ze nog met een grijns op haar gezicht.

Mattia Tommaso

Emma knikte en gaf aan dat ze al een tijdje terug was. Hij knikte even en glimlachte lichtjes. Eigenlijk had hij echt niet verwacht Emma direct al weer tegen te komen. Maar hij vond het wel erg leuk. Het was dat hij nog helemaal geen mobieltje of iets dergelijks had op het moment- dat moest hij nog even regelen- anders had hij wel al even een berichtje gestuurd.
"Nee hoor, ik heb mij er wel goed doorheen geslagen," knikte hij toen Emma zei dat hij ook duidelijk niet stil had gezeten en dit keer geen grote schade leek te hebben. Die missies waren altijd vrij riskant en er was vrij veel risico om gewond te raken, maar dat was iets wat je van te voren al wist. Dat hield Mattia niet tegen. Het had hem nooit tegen gehouden. En ondertussen was hij ook flink ervaren, waardoor verwondingen weer iets minder voorkwamen. Maar het kon altijd. Er waren zat mensen van zijn team gewond geraakt in het buitenland. Ze waren zelfs een paar mannen verloren. Dat gebeurde niet altijd, gelukkig. Maar ze waren die dag in een hinderlaag gelopen, wat niemand aan had zien komen. Dat had wat levens geëist. Het waren flink zware dagen geweest. Maar gelukkig was de rest voorspoedig verlopen en was het niet voor niks geweest allemaal. Al bleef het lastig. Zoiets vergat je gewoon niet snel meer, vooral niet als het vlak voor je neus gebeurde. Mattia had een collega nog weg weten te halen en behandeld aan zijn verwondingen, maar uiteindelijk was hij helaas toch nog overleden. Dat was vreselijk geweest, maar op zo'n moment had je niet echt tijd om erbij stil te staan. Je moest weer door, er was geen tijd voor rouwen. Misschien was dat ook wel een groot risico aan dat werk. En de reden dat Mattia met aardig wat trauma's zat opgescheept. En ze konden wel nazorg krijgen, als ze terug waren van de missie. Dat had Mattia ooit een keer geprobeerd, maar echt een succes was het niet geweest. Hij hield er totaal niet van om zijn emoties te tonen, al helemaal niet aan een vreemde. Hij sprak het liefst gewoon helemaal niet over zijn trauma's en gevoelens. Hij stopte de gevoelens het liefst gewoon heel diep weg. Dat leek het makkelijkst.
"Leuk dier is het," glimlachte Mattia toen Emma haar nieuwe hond aan hem voorstelde. Blijkbaar heette ze Bailey. Matt bukte even en aaide Bailey over haar kop. Gio leek het wel een leuke hond te vinden, want hij lokte Bailey steeds uit en ze speelden flink samen. Matt liet Gio maar zijn gang gaan, al hield hij hem alsnog wel nauwlettend in de gaten. Hij wilde niet dat de wond weer open zou gaan of dat Gio ineens wel last zou krijgen. Het dier was alles voor hem.
Hij haalde zijn hand even door zijn warrige haren en keek richting het verband van Gio, toen Emma daarover begon. "Tijdens onze missie probeerde iemand 's nachts ongezien ons kamp te betreden. Gio was het daar niet zo mee eens en heeft die persoon tegen de grond gewerkt. Maar die had helaas een mes bij zich. Hij heeft Gio gestoken," vertelde Matt. Hij was zich echt doodgeschrokken op dat moment. Hij had liggen slapen in zijn tent en er waren drie collega's wakker geweest om te waken. Gio had de insluiper alleen eerder doorgehad en was er direct op af gevlogen. Door de rumoerigheid en het geblaf van Gio was Matt wakker geschrokken en de tent uit gesprongen. Net op tijd om te zien hoe Gio een mes tussen zijn ribben kreeg. De hond had flink hard gejankt en gepiept, maar had het vertikt om de insluiper los te laten. Matt had hem los moeten trekken, waarna hij direct de wond zo goed mogelijk had verzorgd. Hij had zich vreselijk veel zorgen gemaakt, omdat er daar natuurlijk geen dierenarts beschikbaar was. Maar gelukkig had Gio zich goed weten te houden tot ze weer de bewoonde wereld in waren gekomen, om alsnog naar een dierenarts te gaan.
"Jahoor, misschien een paar nieuwe littekens, maar die vallen toch niet meer op tussen de oudere," grijnsde hij toen Emma vroeg of hij zelf wel echt helemaal in orde was. Door wat ze er nog achteraan zei, lachte hij even. "Dat is inderdaad hopeloos, daar valt niks meer aan te doen," lachte hij. Hij bukte nu even en pakte de halsband van Gio vast, zodat de hond even bleef staan. Voorzichtig trok hij het verband los. Nat verband had ook weinig zin en zou alleen maar meer kwaad doen dan goed. Daarnaast zat de wond goed dicht, het was mooi gehecht en was ook al mooi aan het genezen. Het verband was gewoon voor de extra veiligheid geweest. Maar aan Gio te merken was dat niet echt meer nodig.

Emma Eston

Ze luisterde naar wat Mattia vertelde, maar wist ook heel goed dat hij een heel deel niet vertelde. Maar of dat nou eigenwijsheid was, of de geheimhouding, of beiden, daar kon ze nog niet achter komen. Ze had hem even kort onderzoekend aangekeken, maar besloot het er bij te laten. Ze wist wel nog dat hij liever niet te uitgebreid sprak over wat hij meegemaakt had, en zo in een openbaar park was het al helemaal kansloos om het er over te hebben. Plus dat het echt van Mattia zelf uit moest komen. Ze had inmiddels wel door dat het er uit trekken van zijn problemen averechts werkt. Of ze wist dat van voor ze overgeplaatst werd. Maar dat zal niet anders zijn nu.
Mattia vond Bailey een leuk dier en aaide haar even. Daarna vertelde Mattia hoe Gio aan het verband kwam. 'Jeetje' was het enigste dat Emma zo snel er op wist te zeggen. Weer bleven wat meer details achterwege, maar zoals eerder besloot ze er niet op door te vragen. Ze zag hoe Mattia Gio vast pakte en het verband los begon te maken. 'Bailey, rust.' sprak ze een commando uit naar haar hyperactieve hond. Bailey nam daardoor ook afstand en ging zitten, druk hijgend door hoe ze heeft lopen rennen en springen. Staart was nog druk aan het kwispelen, maar Bailey bleef netjes zitten waar ze zat. Emma hurkte bij Gio neer en begon de hond te aaien over zijn hoofd, toch wel lichtelijk nieuwsgierig toekijken hoe de wond er op het moment uit zag. Het zag er heel netjes uit al. 'Was jij zo dapper geweest, Gio? Alweer? Van wie zou je dat toch hebben?' begon ze tegen de hond te spreken, waarna ze met een kleine grijns opkeek naar Mattia. Het was overduidelijk dat Mattia en Gio elkaars karaktertrekjes over hadden genomen na al die tijd samen. Al is Gio dan nog wat speelser dan Mattia, maar goed, mensen denken dan ook heel veel meer na dan honden. Ze voelde daarna een nat neusje tegen haar arm, waardoor ze omkeek en zag dat Bailey stiekem vroeg om nog wat aandacht. Waardoor Emma nu al hurkend 2 honden aan het aaien was. 'Jullie zijn wel snel vriendjes geworden, of niet?' zei ze nog, voordat ze weer recht ging staan en haar jurk weer recht streek, voor zo ver dat nodig was.
'Zin om ergens te zitten en wat te drinken?' vroeg ze aan Mattia. Normaal zou ze rond deze tijd weer naar huis gaan. Maar ja, of ze nou thuis wat ging drinken, of dat ze met Mattia nog even gezellig wat ging zitten drinken ergens. 'Of moet je nog wat doen vandaag?' vroeg ze daarna nog. Zij had niets op de planning staan, maar wie weet Mattia wel.

Mattia Tommaso

Hij staarde even in gedachten verzonken voor zich uit. Het voelde echt raar om hier weer te zijn. In de 'normale' wereld. En nu ook ineens weer met Emma. Dat had hij echt niet verwacht. Al vond hij het wel erg leuk. Zij was eigenlijk de enige persoon die hij echt vertrouwde hier in de buurt. En in het algemeen vertrouwde hij sowieso niet gauw iemand, dus wat dat betreft was het wel bijzonder. Maar hij mocht Emma gewoon graag en het klikte al goed vanaf de eerste ontmoeting. Daarnaast had ze zich ook wel bewezen qua betrouwbaarheid.
"Gio is ontzettend dapper. Nietwaar, Gio?" glimlachte Matt nu, na Emma haar woorden. Hij aaide de grote hond over zijn kop. "Beste hond," plakte hij er nog met enige trots en liefkozing achteraan. Hij bekeek de wond even, wat er eigenlijk heel goed en rustig uit zag. Het was een grote snee, maar door de hechtingen zag het er niet vies of ernstig meer uit. Gio leek er ook niet veel last meer van te hebben. Hij kwispelde vrolijk en leek het ook erg leuk te vinden om Emma weer te zien. Daarnaast vond hij Bailey geweldig en daagde hij haar constant uit om te spelen. Hij leek er geen genoeg van te kunnen krijgen. Dat had hij natuurlijk de afgelopen tijd ook niet veel kunnen doen.
Matt zijn blik ging even langs de omgeving, een soort van scannend. Eigenlijk was dat puur automatisme, hij moest er echt weer flink aan wennen om terug te zijn. En geen zorgen te hebben. Tot nu toe dan. Hij wilde namelijk niet te optimistisch zijn wat betreft die bende die toen achter hem aan had gezeten. Die waren toen vrij vastberaden geweest om hem terug te pakken. Maar hij wilde zich daar niet te veel zorgen om maken als er nog geen aanleiding voor was. Misschien hadden ze het wel gelaten voor wat het was, nu ze hem uit het oog verloren waren. Hij hoopte het maar. Want die gasten waren geen schatjes.
"Klinkt als een goed idee," knikte hij toen Emma voorstelde om nog ergens wat te drinken. "Nee, ik heb verder geen plannen vandaag. Gio en ik zijn gisteren terug gekomen. Ik heb nu eigenlijk helemaal nog geen plannen," gaf hij aan. Het zou niet gek zijn als hij nog een paar weken vrij zou hebben, maar hem kennende zou dat niet lukken. Dat werkte niet voor hem. Hij wilde bezig blijven. Dus er was een grote kans dat hij eerdaags naar het bureau zou bellen om te vragen of hij daar weer aan de slag kon. Toen hij weg was gegaan hadden ze het immers heel jammer gevonden en hadden ze hem ook gezegd dat hij altijd weer aan mocht kloppen als hij weer terug kwam. Dus dat zou hij vanzelf wel zien. Het enige waar hij van baalde en eerlijk gezegd ook wel tegenop zat, waren de testen waar hij dan weer opnieuw doorheen moest. De lichamelijke testen zou hij sowieso zonder problemen redden. Met vlag en wimpel. Maar het waren de psychologische testen waar hij zich druk om maakte. Dat was elke keer weer een heel gedoe. De vorige keer had hij het met zijn hakken over de sloot gehaald. Maar nu was alles nog zo vers. Hij had niet het idee dat het hem belemmerde tijdens het werk, maar daar dachten de mensen van bovenaf natuurlijk anders over. En als hij er niet doorheen zou komen, zou hij echt ontzettend balen en niet goed weten wat hij dan moest. Dus moest hij maar zo goed mogelijk proberen te faken. Misschien dat dat zou werken. Maar er waren gewoon bepaalde onderwerpen en gebeurtenissen in zijn leven waar hij het niet over wilde hebben, en waar ze waarschijnlijk wel over zou beginnen. En dan kon hij nog weleens heel fel reageren of kwaad worden.
Het was duidelijk dat hij even in gedachten verzonken was, maar daarna keek hij weer naar Emma. "Ben jij alweer aan het werk?" vroeg hij haar nu.

Emma Eston

Mattia sprak duidelijk vol trots en liefde over zijn hond Gio. Maar dat wist Emma al, dat die twee gek op elkaar waren. Toen Gio weer los gelaten werd, gaf Emma een teken aan Bailey dat zij ook weer mocht spelen. Bailey rende gelijk naar het water en daagde Gio uit mee te doen. Wat zonder problemen ging.
Mattia vond het een goed idee om wat te gaan drinken. Hij leek erg in gedachten te blijven hangen, vond Emma. 'Wil je liever bij mij of jou thuis wat drinken?' Vroeg Emma dan ook. Ze kon zich goed voorstellen dat hij liever ergens ging zitten waar minder prikkels waren. Minder drukte, minder mensen en objecten die wel eens verdacht konden zijn. Ze wist wel dat Mattia altijd al een type was die zoiets in de gaten hield, maar ze kon zich voorstellen na zo'n missie dat een park net te veel prikkels kon geven met alles wat schreeuwde, rond rende en nog overal en nergens nog zat en lag te zonnen of te kletsen.
Mattia vroeg nog of ze alweer aan het werk was. Ze knikte. 'Gelijk de dag erna weer begonnen. Maar ik heb ook niet een totaal iets anders gedaan dan normaal.' Antwoordde ze. 'Er is veel veranderd op het bureau. Misschien moeten we daar maar eens voor gaan zitten. Dan kan ik je bijpraten over alle roddels.' Stelde ze luchtig voor met een kleine grijns op haar gezicht.

Mattia Tommaso

Hij keek even naar de honden, die beide weer richting het water renden en wild met elkaar speelden. Gelukkig waren zowel Mattia als Emma niet van die baasjes die dat eng vonden en daardoor hun hond weer terug riepen. Die dieren wisten prima wat ze deden en hij herkende het verschil wel tussen vechten en gewoon heel enthousiast spelen.
Na een korte stilte vroeg Emma of hij misschien liever bij haar of bij hem thuis wat wilde drinken. Waarschijnlijk kende ze hem ondertussen wel goed genoeg en zag ze ook in dat het na zo'n missie best een groot verschil was om ineens weer terug te zijn in de beschaafde wereld. Op zich zou hij het wel prima redden in een café of een restaurantje, maar dan zou hij vanavond wel echt doodmoe zijn waarschijnlijk. Hij moest er gewoon nog even aan wennen dat hij hier niet constant alert hoefde te zijn. Niet té alert tenminste. Want de oplettendheid die hij had, zou niet meer verdwijnen, dat zat erin gebakken door alle ervaringen. Maar nu was het nog een beetje overdreven omdat hij echt pas gisteren terug was gekomen. Hij had altijd even de tijd nodig om weer in het ritme te komen van het 'normale' leven. Maar dat zou vanzelf weer goedkomen, meestal al binnen een paar dagen. Daarom vond hij het ook niet erg.
"Bij mij thuis is ook prima," knikte hij nu naar Emma. "Misschien wel wat rustiger," plakte hij er achteraan. Het was al heel wat dat hij dat überhaupt zei, want het gaf iets bloot over zijn gevoelens, en normaal hield hij dat voor de volle honderd procent voor zichzelf. Samen met Emma en de twee hypere honden begon hij richting zijn huis te lopen. Eerst weer het park door, daarna nog een stuk door de woonwijk. Emma gaf aan dat ze de dag na haar terugkomst a meteen weer was begonnen met werken. Maar zij had ook niet iets totaal anders gedaan dan normaal. Daardoor knikte Matt opnieuw. Dat was inderdaad zo, zij had gewoon een taak uitgeoefend binnen de politie. Dan was de stap terug naar het 'oude vertrouwde werk' ook niet zo groot. Feitelijk gezien was ze niet écht weg geweest. Ze vertelde ook dat er veel veranderd was op het bureau. En dat ze daar maar eens voor moesten gaan zitten, dan kon ze hem bijpraten over alle roddels. "Dat lijkt mij nu een prima gelegenheid," grinnikte Matt. "Ik heb zat tijd, dus brand maar los," grijnsde hij. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep de oprit van zijn huis op. Gio draaide al ongeduldig heen en weer voor de deur. Hij wilde altijd net zo graag mee naar binnen als mee naar buiten. En als Matt de deur niet op slot had gedaan, zou Gio hem gewoon open maken. Hij kon altijd overal in- en uit komen. Rustig liep Matt op de deur af en haalde die van het slot af, waarna hij Emma en Bailey naar binnen liet. Gio bleef enigszins ongeduldig staan, maar wist dat hij pas naar binnen mocht als Matt het zei. Ook al was de deur open. Matt gaf de hond een kort teken met zijn hand, waardoor hij enthousiast over de drempel hupste en naar binnen liep. Daar zocht hij een speeltje uit zijn bak vol speeltjes en dribbelde vol trots met het speeltje in zijn bek door het huis, terwijl hij af en toe zijn kop wild schudde. Zelfs na die missie en na de verwondingen leek de hond nog te barsten van de energie. Eigenlijk zoals altijd.
Matt sloot de deur weer achter zich en draaide die op slot, waarna hij ook richting de woonkamer liep. "Ik denk dat ik ook gauw wel weer wil beginnen met werken," vertelde hij nu. "Zoals je weet is thuiszitten niet echt iets voor mij," zei hij er achteraan. "Alleen moet ik dan opnieuw door die rot testen heen. Daar heb ik echt een hekel aan.." mompelde hij iets zachter. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en liep nu naar de keuken, om zich vanaf daar weer richting Emma te draaien. "Waar heb je zin in? Ik heb nog niet heel veel in huis moet ik toegeven. Je kan kiezen tussen water, frisdrank of een wit wijntje," glimlachte hij nu.

Emma Eston

Mattia gaf aan dat bij hem thuis wel prima was om wat te drinken en bij te kletsen, want dat zou wel wat rustiger zijn. Emma vond dat een goed idee, daarom dat ze het ook voorgesteld had. Met de wandeling naar Mattia zijn huis toe had ze Bailey voor de zekerheid wel aangelijnd. Niet omdat ze gevaarlijk was, maar ze was ook nog niet zo ver in haar opvoeding dat ze los mee kon lopen. Af en toe kon ze nog als een ongeleid projectiel achter een vogel, kat of eekhoorn aan vliegen. En Emma heeft Bailey natuurlijk niet geadopteerd om haar vervolgens onder een auto in te zien verdwijnen.
Mattia gaf aan dat hij tijd genoeg had om roddels en nieuwtjes aan te horen, dus dat het wel een mooi moment was om het er over te hebben. Emma liep met Bailey naar binnen en wachtte tot Gio ook naar binnen mocht en de deur dicht was. Daarna klikte ze Bailey los, zodat zij kon verkennen waar ze was en met Gio zijn speeltjesparade mee kon doen. Iets wat Bailey na 2 minuten rondkijken al deed.
Emma hing de riem van Bailey weg en liep daarna het huis verder binnen. Mattia gaf aan dat hij zelf ook graag weer snel wilt beginnen, maar die testen doorlopen zat hem wel dwars.  'Dat snap ik. Je maakt heel wat mee, goede en slechte dingen. En om daar rustig over te praten bij de psycholoog ben jij het type niet voor.' Zei ze begripvol. Zo was ze zelf ook niet, met als gevolg dat ze het gedoe met Sjors nog niet helemaal verwerkt had. Maar ze was al ver, ver genoeg volgens haarzelf.
Mattia vroeg waar ze zin in had om te drinken, water, frisdrank of witte wijn. Ze keek even naar de klok en dacht snel na wat verstandiger was. Witte wijn klonk wel lekker. 'Doe maar frisdrank, misschien dat ik straks witte wijn neem als we lang blijven kletsen.' Antwoordde ze.
Ze streek haar jurk glad voor ze op de bank plaats nam en sloeg een been over haar andere been heen. 'Ik zal maar met het belangrijkste nieuwtje beginnen. Sjors zit aan de andere kant van het land te werken en mag niet meer terug komen. Het heeft wat moeite gekost, maar het is gelukt. En door zijn gestalk bij Marina na zijn overplaatsen heeft hij nog een straatverbod gekregen ook nog.' Deelde Emma het eerste van alle veranderingen op het bureau. Voor wat Sjors gedaan had was het nog niet echt een straf te noemen, maar het was in ieder geval iets. En ze hoefden hem niet meer te zien of te spreken. 'En Marina heeft een nieuwe partner, eentje die niet met haar naar bed wilt. Dus dat is ook groots. Dus heeft Marina zich daarvoor een ander slachtoffer uitgezocht die ze met cafeetjes hoppen ontmoet heeft. Maar aardige knul hoor, allebei.' Vertelde ze het tweede nieuwtje. Alle andere nieuwtjes en roddels vertelde ze daarna nog. Wie er nieuw was, wie promotie gemaakt heeft, wie ontslag genomen heeft of ontslagen is. Wie er waarschijnlijk samen aan het rommelen waren en wie ruzie hadden. Het was allemaal niet veel speciaals, maar vooral lekker luchtig bedoeld. Toch werk gerelateerd, maar dan niet te diep over het werk zelf.

Mattia Tommaso

"Het gaat zo'n gast gewoon niks aan wat ik in mijn leven gezien en gedaan heb. En hoe ik mij daarover voel. Het gaat erom dat ik functioneer. En dat doe ik gewoon. Maar ja, het zijn formaliteiten.." mompelde hij toen Emma zei dat hij het type er niet voor was om rustig te praten met een psycholoog. "Ik weet zelf soms niet eens hoe ik mij voel over gebeurtenissen in mijn leven. Hoe moet ik het dan ooit gaan verwoorden?" plakte hij er hoofdschuddend achteraan. Hij had bepaalde gebeurtenissen en gevoelens zo diep weggestopt dat het gewoon onbereikbaar werd. Hij kon het absoluut niet verwoorden. En als een psycholoog ernaar ging vissen en er over door bleef gaan, raakte hij vaak enorm gefrustreerd en van slag. Omdat de diepliggende gevoelens dan omhoog kwamen, en dat wilde hij niet. Dat ging hij altijd uit de weg.
In de keuken schonk hij een glas met frisdrank in voor Emma en twijfelde hij even over wat hij zelf zou nemen. Misschien moest hij ook maar verstandig doen. Hij had immers voor hij weg was gegaan hier ook al een paar wijntjes op. Daarom vulde hij een glas water en nam de beide glazen mee naar de woonkamer. Hij zette het glas frisdrank voor Emma neer op het tafeltje en dronk zelf wat slokken water, waarna hij zijn glas ook neerzette. Rustig ging hij in de stoel tegenover Emma zitten en haalde zijn hand door zijn warrige en ietwat lange haren. Hij moest nodig weer even naar de kapper voor een opfrisbeurt.
Emma begon nu over alle nieuwtjes. Toen ze Sjors zijn naam uitsprak, verstarde Mattia zijn gezicht. Elke keer weer als hij aan hem dacht, werd hij kwaad. Woest. Hij haatte die man ontzettend. Het was goed nieuws dat hij weg was, want Mattia wist niet of hij zich langer had kunnen inhouden als ze elkaar vaker tegenkwamen. Hij haalde het bloed onder zijn nagels vandaan en Matt kon zich moeilijk beheersen om geen wraak te gaan nemen voor wat die gozer allemaal aangericht had. Het was dat hij wist dat hij zelf dan in de problemen zou komen, anders had hij al lang wraak genomen. Maar zijn baan was hem te dierbaar. Of nou ja, momenteel had hij geen baan. Maar als hij zoiets deed zou hij ook niet meer aan het werk komen. Vooral niet in dit vakgebied.
"Mooi dat die klootzak weg is. Anders had ik er persoonlijk wel voor gezorgd dat hij zou verdwijnen," gromde hij alsnog vrij vijandig. Hij kon er niets aan doen, Sjors had gewoon zoveel geflikt. Hij kon dat niet vergeten. En al helemaal nooit vergeven. Emma vertelde ook over een nieuwe partner van Marina en dat ze ook nog een andere vriend had. Vervolgens ging ze nog verder over wie er nieuw was op het bureau, wie er promotie had gemaakt, wie er weg was en nog wat andere nieuwtjes. Mattia luisterde aandachtig en knikte af en toe. "Aardig wat veranderd, in driekwart jaar. Maar dat gaat altijd zo," zei hij. Op het bureau was het altijd wisselend qua collega's. Er was altijd een groepje die heel lang bleef hangen, maar de rest rouleerde nogal.

Emma Eston

Ze kreeg een glas frisdrank van Mattia en nam er dankbaar een paar slokken van. Nu ze het glas in handen had, bedacht ze zich pas dat ze al een tijd niet gedronken had en dus best wel dorst had. Ze had gezien hoe Mattia reageerde, lichamelijk en in woorden, toen ze het over Sjors hadden. De dreigement om er zelf voor te zorgen dat Sjors wel zou verdwijnen, gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Ongelooflijk eigenlijk dat hij van beste vriend, en vriendje van Marina, naar verkrachter en bijna moordenaar gegaan was in korte tijd. Alleen maar uit jaloezie van zijn kant. Het was gewoon raar dat het zo uit de hand kon lopen. Ze hield onbewust het stof van haar jurk met haar vrije hand iets steviger vast, maar liet het langzaam weer los toen er over andere dingen gesproken werd. Ze ademde nog eens diep in en uit en liet haar spanning op die manier wegvloeien. Voor zo ver mogelijk. Ze had heus wel iets geleerd toen ze verplicht naar de psycholoog werd gestuurd vlak na de verkrachting. Ze paste het niet altijd toe uit eigenwijsheid, maar ze kon het wel.
Mattia vatte alles kort samen in de woorden dat er veel veranderd was, maar dat het altijd zo ging. Hij had gelijk. Normaal lijkt het niet zo veel, omdat je het dagelijks ziet en dus dingen 1 voor 1 veranderen. '1 ding is in ieder geval nog niet veranderd. Ik ben nog steeds partnerloos. Er is niet eens een poging gedaan een nieuwe partner aan mij te koppelen. Dus denk dat ze met z'n allen er van uit gaan dat jij weer terug komt en wij weer samen gaan werken. Of ze zijn bang dat ik anderen al van hun voetstuk schop voor ze gewend zijn op hun nieuwe werkplek.' maakte ze een grapje om de boel net wat luchtiger te houden. Maar ze wist dat zij een lastige partner was. Te veel zelfvertrouwen of dominantie, en Emma zou er voor zorgen dat dat een heel stuk minder werd. Te weinig er van en Emma zou zorgen dat ze er kei hard aan moesten werken of dat ze er vandoor gingen. Mattia had precies genoeg van alles. Emma respecteerde hem daarom, maar ze konden ook gewoon domme grappen maken tegen elkaar. Het was gewoon precies goed. Uiteraard is niets perfect en het zal ook echt niet allemaal aan Mattia en zijn trauma's liggen. Emma wist dat zij ook haar zwakkere punten had. Ze hoopte alleen dat het straks weer net als voorheen was. De kans zat er in dat ze minder goed konden samen werken dan voorheen, maar Emma hoopte er niet op natuurlijk. Ze wou graag weer de straat op, en dat kon niet zonder een goeie partner.

Mattia Tommaso

Hij nam wat slokken water en staarde nog even naar de honden, die eindelijk ook een beetje tot rust leken te komen. Gio ging eerst even in zijn mand liggen, maar stond al gauw weer op en ging aan de voeten van Matt liggen. Matt boog wat voorover en aaide de hond even kort. Daarna keek hij weer richting Emma. Hij kon aan haar zien dat ze het niet zo fijn vond hoe hij reageerde op de naam Sjors. Daardoor haalde hij even diep adem. Hij kon er gewoon weinig aan doen, hij voelde zoveel woede in zijn lichaam als hij aan die gast dacht. "Sorry, ik reageerde wat overdreven," excuseerde hij zich nu. Het was niet zijn bedoeling om Emma een naar gevoel te geven. Hij dronk zijn glas leeg en zette die op het tafeltje. Emma zei na een korte stilte dat er één ding was wat niet veranderd was op het bureau. En dat was het feit dat zij nog altijd partnerloos was. Ze hadden nog niemand aan haar proberen te koppelen. Matt grijnsde even door haar volgende woorden. "Ze durven niemand bij jou te plaatsen," grinnikte hij plagend. Op zich vond hij het wel fijn om te horen, want hij was ook niet makkelijk te koppelen met iemand. En als Emma al een partner had gehad nu, zou hij ook een nieuwe partner moeten krijgen. Al kon dat nog steeds gebeuren. Maar de kans was nu groter dat zij weer partners van elkaar zouden worden. Als hij überhaupt weer aan het werk kwam, tenminste. Als hij door die verdomde testen kwam met die verdomde psychologen. Hij zuchtte even en haalde zijn hand door zijn haren. Daar zat hij echt flink tegenop. Het was niks voor hem en het deed veel met hem, zoiets. Misschien was dat ook wel waarom hij het niet fijn vond. Hij wilde juist alle gevoelens wegstoppen. Niet naar boven laten komen. Dat vond hij nergens voor nodig. Juist als hij emotioneel werd zou hij niet kunnen functioneren.

Emma Eston

Ze schudde even haar hoofd om Mattia's excuses. 'Je hebt alle recht om boos te zijn. Zijn actie had bijna jouw leven gekost.' Zei ze daar wat stilletjes op terug. Ze zuchtte even. 'Het blijft gewoon moeilijk te bevatten dat iemand die je een lange tijd als goede vriend beschouwd hebt tot zoiets in staat is, enkel en alleen uit jaloezie.' Voegde ze er nog aan toe, waarna ze naar haar glas sinas staarde en na een tijdje staren toch besloot een paar slokken te nemen.
Om de woorden dat ze niemand aan haar durfde te koppelen moest ze wel weer glimlachen. Haar spanning gleed weer goed weg. Ze keek naar Mattia toen hij zuchtte en voor de zoveelste keer zijn hand door zijn haren haalde. 'Misschien is het een idee om al wat op papier te zetten, van wat je denkt dat je gevraagd kan worden en hoe je daar antwoord op wilt geven. Dan geef je daar ook gelijk al mee aan dat je ook je mentale toestand goed aan het verwerken en verbeteren bent. Een dagboek is misschien wat overdreven, maar een soort samenvatting wat je mee gemaakt hebt en hoe je je daarbij voelt of gevoeld hebt en wat je er zelf al voor gedaan hebt om het te verwerken.' Stelde ze voor. 'Weet je meteen wat je kunt doen tot je je testen af moet leggen. Ik gok dat het best wat tijd in beslag zal nemen om het goed op papier te zetten.' Voegde ze er nog aan toe. 'Ik wil je er best mee helpen.' Zei ze met een bemoedigende glimlach.

Mattia Tommaso

Emma schudde haar hoofd toen hij zijn excuses aanbood en zei dat hij al het recht had om boos te zijn. Sjors zijn actie had hem bijna zijn leven gekost. Matt knikte langzaam. Dat was zeker zo. En door alle acties van Sjors had hij die woede tegen hem ook opgebouwd. Maar hij wilde Emma niet laten schrikken. Of haar laten denken dat hij ook ineens zo kon veranderen als Sjors. Zijn emoties konden hem soms aardig in de weg zitten en hij kon daar soms ook echt heel gefrustreerd of boos door raken, maar hij zou nooit iemand zomaar kwaad doen. Niet zoals Sjors had gedaan. Echt niet. Nooit.
"Dat is inderdaad moeilijk te bevatten. Maar sommige mensen hebben gewoon een kronkel in hun kop. Ik ben er genoeg tegen gekomen in mijn leven," reageerde hij op haar woorden. "Het is apart om te zien hoe snel iemand zo snel kan veranderen qua gedrag. Maar meestal heeft het er altijd al gezeten, diep van binnen. En was het altijd al een klein beetje te merken. Alleen dan zoekt niemand er nog wat achter," vertelde hij. Dat waren tenminste zijn ervaringen. Hij wreef even langs zijn kaaklijn en sloeg zijn blik neer toen Emma over hem begon te praten. Ze zei dat het misschien een idee was om alvast wat op papier te zetten, van wat hij dacht dat er gevraagd zou kunnen worden en hoe hij daar antwoord op zou kunnen geven. Een soort samenvatting van wat hij meegemaakt had en hoe hij zich daarbij voelde of gevoeld had. Matt staarde wat voor zich uit en leek er even over na te denken. Dat was al beter dan het direct wegwuiven, wat hij had gedaan bij een ieder ander. Maar van Emma nam hij sneller dingen aan. Terwijl hij nadacht, zei Emma nog dat hij dan direct wist wat hij kon gaan doen tot hij die testen moest afleggen. Want ze gokte dat het best wat tijd in beslag zou nemen om het op papier te zetten. Daardoor grijnsde hij zwakjes en knikte hij even. Ze zei er ook nog achteraan dat ze hem er wel bij wilde helpen. "Dat is lief van je.." zei hij gedempt. "En ik zou het best willen proberen.. Maar eerlijk gezegd.. Zou ik niet weten waar ik zou moeten beginnen. Ik denk echt dat het onmogelijk zou zijn. Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren. Ik heb flink wat missies gedaan.." Hij haalde even diep adem en likte kort langs zijn lippen, vanuit nervositeit, omdat dit eigenlijk de eerste keer was dat hij vrijwillig over de gebeurtenissen in zijn leven praatte en daardoor dus over zijn gevoelens. "Er is zoveel gebeurd. Het is niet eens allemaal op te noemen. En het klinkt misschien raar, omdat het heftige gebeurtenissen zijn, maar ik denk echt dat ik niet alles meer kan herinneren. Niet écht, tenminste. Ik heb zoveel gezien toen ik undercover was. En toen ik op meerdere missies was. Bomaanslagen, mensen die op de meest gruwelijke wijze geliquideerd werden, gewonde personen en collega's, overleden personen en collega's, mensenhandel, mishandeling op de meest uiteenlopende manieren.." Hij haalde even diep adem en schudde zijn hoofd. "En dan nog de.. Eh.. Persoonlijkere dingen. Als in dat ik gewond raakte in het veld. Of ik het doelwit was. En dreigementen en mishandelingen.. Ik, het is gewoon.." Matt hield zijn adem even in en sloot kort zijn ogen. Om ze vervolgens weer te openen. "Het is gewoon te veel. Het is één brei geworden aan gebeurtenissen. In plaats van allemaal losse.." Hij knipperde even wat met zijn ogen en merkte de spanning op in zijn lichaam. Zijn voet bewoog wat onrustig op en neer. Daarom kwam hij overeind van de stoel en pakte hij zijn lege glas, om richting de keuken te lopen en die bij te vullen. Een soort excuus om even weg te kunnen lopen. Om even te kunnen bewegen. Een soort time-out. Hij praatte nu nog niet eens echt over bepaalde gebeurtenissen, maar het raakte hem wel al zichtbaar. Daarom wilde hij er ook niet dieper op in gaan. Dat trok hij gewoon niet. Er waren zoveel dingen niet verwerkt. Misschien kon hij dat wel nooit verwerken. Hij wilde er gewoon niet meer aan herinnerd worden. Ook dingen uit zijn persoonlijke leven. Het was allemaal uit het verleden, hij wilde zich niet bezig houden met het verleden. Het ging toch om de toekomst?
Matt nam wat grote slokken van het water, waarna hij het glas opnieuw bijvulde en daarna weer terug naar de woonkamer liep. Rustig liet hij zich weer neerzakken op de stoel en hield hij het glas in zijn hand. "Ik snap gewoon niet waarom het nodig is. Ik doe gewoon mijn werk. Ik functioneer. Tot nu toe weet ik altijd wat ik doe. Het gaat ze gewoon niks aan wat er wel of niet gebeurd is in het verleden. Het is toch al gebeurd. Die dingen kan ik niet meer veranderen. En ik.. Ik denk er ook niet veel aan of zo. Juist niet. Ik doe gewoon mijn werk. Daar gaat het toch om?" mompelde hij nu. Hij liet achterwege dat hij er 's nachts soms wel aan dacht en last van had. Dat wist Emma immers al. Overdag wist hij het allemaal goed weg te stoppen. En dat beviel hem prima. Hij wilde het ook niet voelen, die emoties. Overdag bleef hij gewoon zo goed mogelijk bezig. Veel werken, veel sporten. Dat hield zijn hoofd ook bezig. Dat werkte. Daarom had hij er alleen 's nachts last van, want dan had hij tijd om te piekeren en dacht hij onbewust terug aan situaties die hij meegemaakt had. In rustige periodes minder veel van in stressvolle periodes. Ook de nachtmerries lieten hem regelmatig wakker schrikken. Maar dat ging soms ook weer tijden goed. Hij had er gewoon heel veel moeite mee om de confrontatie aan te gaan. Het was gewoon echt te veel. Hij had het idee dat hij er dan niet bepaald beter uit zou komen, daarom wilde hij het niet. Misschien was hij er ergens wel bang voor. Voor die emoties en de bijkomende pijn. Dat ontweek hij liever. Dat was misschien niet de meest verstandige en gezonde oplossing, maar voor hem wel de meest simpele en minst moeilijke.
Bij de psychologische test vond hij het praat gedeelte nog niet eens zo heel zwaar. Daar kon hij zich vrij sterk houden en doen alsof hij nergens last van had. Dat ging hem meestal prima af. Maar de andere delen daarvan, als ze heftige situaties gingen schetsen of woorden gingen noemen waar hij direct zijn eerste gedachte bij moest opnoemen; dat vond hij lastig. Want dat was impulsief en daar kon hij zich niet op voorbereiden. Als ze dan ineens bepaalde woorden zouden zeggen of heftige gebeurtenissen zouden benoemen, kon hij aardig heftig gaan reageren. Omdat hij er dan aan herinnerd werd.
Die testen zouden er komen, dat was iets wat zeker was. Iedereen moest dat. Hij was weg geweest, op missie zelfs. Dan moest het opnieuw. Ze wilden wel op hem kunnen bouwen. Maar van hem mochten die testen gestolen worden. Hij vond het onzin en als het zou kunnen zou hij er onderuit willen komen, maar dat was praktisch onmogelijk. Dus moest hij maar proberen zich zo hard mogelijk te houden tijdens die gesprekken en zijn emoties nog dieper weg te drukken dan anders.

Emma Eston

Mattia vertelde nog dat hij begreep dat het raar was om Sjors die omslag te zien maken in zijn gedrag. Hij had er zelf al genoeg gezien. Dat stelde Emma al iets gerust, dat het niet geheel aan haar lag.
Na haar voorstel om wat op papier te zetten en er alvast mee bezig te zijn voor de testen daadwerkelijk voor de deur stonden, leek Mattia even na te denken. Daarna kwam alles er uit, in grote lijnen. Geen details. Maar dat hoefde ook niet. Dit kostte Mattia zo te zien al meer dan genoeg moeite. Ze kon niet meer voor hem doen op dit moment dan luisteren. Mattia werd onrustiger, dat merkte ze aan alles. Zijn voet was het duidelijkste. Toen hij opstond en naar de keuken liep, keek Emma hem alleen maar na. Ze liep niet achter hem aan, hield hem niet tegen, ze liet hem gaan. Hij moest even afschakelen. Hij had al heel veel verteld, terwijl hij net terug was van zijn laatste missies. Maar dan ook echt heel veel. Ze was er zelf stil van. Dat Mattia veel meegemaakt had, dat wist ze. Dat vermoedde ze. Maar nu wist ze het zeker.
Toen Mattia terug kwam, ging hij weer in de stoel zitten, begon hij weer te praten. Hij snapte niet waarom het nodig was. En ze snapte hem volledig. Het stuk dat het allemaal al gebeurd was en er niets meer aan veranderd kon worden. Hij wou alleen maar werken. 'Natuurlijk gaat het er om dat jij je werk gewoon kunt en wilt doen. En ik snap heel goed dat je zo tegen die testen op ziet. Na alles wat je meegemaakt hebt, alsof het nog niet erg genoeg is dat je het hebt meegemaakt. En dan moet je ook nog getest worden of je nog gevoel over hebt na alles wat je meegemaakt hebt.' zei ze begripvol tegen Mattia.
Ze was even stil, terwijl ze nadacht. 'Misschien helpt het anders om al wat te oefenen.' stelde ze daarna voor. 'Ik weet nog wel hoe mijn test ging, het zal een makkelijkere zijn geweest gezien de omstandigheden. Heb je iets om je op uit te leven zonder jezelf open te halen als ik een van de vele gevoelige snaren raak? Ik ben niet snel bang voor iemand, maar ben zelf niet graag het doelwit.' vroeg ze. Als ze zich hier op konden voorbereiden, dan zou de echte test makkelijker gaan. Tuurlijk waren die testen er om niet onverschillig ja of nee te antwoorden, ze wouden wel iets van emotie zien. Maar niet zo veel dat iemand volledig flipt of instort. En die test was iets waar ze niet onderuit konden. Het was er nou eenmaal om zeker te weten of je het werk aan kon. Emma goot het laatste beetje sinas dat ze had achterover en zette het glas weg. Ze had inmiddels alweer een kleine grijns op haar gezicht. 'Wanneer wil je beginnen met oefenen?'

Mattia Tommaso

Dit was eigenlijk de eerste keer dat hij hierover praatte. Uit zichzelf, tenminste. Hij had wel al meerdere keren met psychologen gesproken, vaak omdat dat vanuit het werk geëist werd. Maar zo'n gesprek had hij nog nooit afgemaakt. Hij was iedere keer uiteindelijk gewoon opgestaan en weggelopen. Omdat hij het gewoon niet kon.
Emma zei dat ze heel goed begreep dat hij tegen die testen op zat. Na alles wat hij meegemaakt had. Daardoor knikte hij even kort. Het was fijn dat Emma hem begreep. Meestal was er alleen onbegrip. Mensen zeiden dat ze hem begrepen, maar uiteindelijk bleek dat dan niet zo te zijn. Bij lange na niet. Ze waren beide even stil. Matt staarde wat doelloos voor zich uit en vouwde zijn handen samen. Hij verzonk weer wat in zijn gedachten en nam uiteindelijk nog wat slokken water. Emma doorbrak de stilte uiteindelijk en zei dat het misschien zou helpen om alvast wat te oefenen. Zij wist nog wel ongeveer hoe haar test ging toen. Dat was waarschijnlijk wel een makkelijkere test, gezien de omstandigheden. Ze vroeg hem of hij iets had om zich op uit te leven zonder zichzelf open te halen als zij een gevoelige snaar zou raken. Daardoor grijnsde hij even zwakjes. "Meestal is het niet mijn reactie om agressief te worden. Behalve als ik om een bepaalde situatie heel erg boos ben of zo. Maar het komt vaker voor dat ik gewoon weg loop.." gaf hij nu eerlijk toe. Hij had eerder ook al gefaald bij zulke testen. Gelukkig kreeg je meerdere kansen, maar uiteindelijk hield het wel op als het steeds niet lukte. Als het hem te heet onder zijn voeten werd en alles weer heel helder in zijn hoofd naar voren kwam, liep hij meestal weg. Puur om de situatie te ontvluchten. Om de emoties tegen te houden en de beelden van zich weg te duwen. Hij wilde niet breken. Hij was bang dat hij door zou draaien. En hij kon het gewoon niet. Hij kon er echt van in paniek raken.
"Ik zou jou nooit wat aan doen, ook al maak je mij kwaad. Ook al draai ik een beetje door. Dat zou ik echt nooit doen," zei hij ook nog, om Emma een beetje gerust te stellen. Hij wist zeker dat hij haar niets zou doen. Dat zat niet in hem. Als Sjors nou voor hem zou gaan zitten, was het een ander verhaal. Hij haatte Sjors gewoon zo enorm erg. Maar Emma mocht hij, heel erg zelfs. Hij vertrouwde haar. Als zij hem boos zou maken, zo erg dat hij niet meer de controle zou hebben, zou hij opstaan en weglopen. Het enige zou misschien zijn dat hij wat lelijke woorden zou kunnen zeggen, om zichzelf te beschermen en zijn emoties weg te drukken, maar hij zou haar nooit fysiek pijn doen.
Hij dronk de laatste slokken van het water op en zette het glas weer aan de kant. Emma leek ook haar drinken op te hebben nu. Ze vroeg hem nu met een kleine grijns op haar gezicht wanneer hij wilde gaan beginnen met oefenen. Daardoor grijnsde hij ook even, al keek hij ook lichtelijk nerveus. Dat kwam niet echt door Emma, maar meer doordat alles nu toch een beetje door zijn hoofd ging en hij gewoon wat meer spanning voelde. Hij wist niet of hij dit wilde. Maar die test moest ook, als hij weer wilde gaan werken. En misschien was dit wel beter. Misschien zou het wel gewoon heel goed gaan, dan wist hij ook dat hij zich niet zo heel erg druk hoefde te maken over die test. Maar het kon natuurlijk ook heel heftig worden, en dat ging hij liever uit de weg. Veel liever.
"Zeg jij het maar. Voor mij maakt het moment niet veel uit. Of het nou nu is, morgen of over een week.. Het komt nooit uit," grinnikte hij lichtjes. "Weet je zeker dat je dit wilt?" vroeg hij daarna aan haar. "Je moet er zelf ook goed over nadenken. Ik bedoel.. Ik.. Ik kan nooit precies weten hoe ik ga reageren. Ik wil je niet laten schrikken. Of je kwetsen.." sprak hij nu gedempt. Ergens was hij ook bang dat Emma zodanig zou schrikken van hem en van zijn mentale toestand, dat ze hem niet eens meer zou willen als collega. Laat staan als partner. Of überhaupt vriend. Misschien schrok ze wel echt heel erg van hoe hij echt was, diep van binnen.

Emma Eston

Mattia zei dat hij niet het type was om agressief te worden. Hij zou eerder gewoon weglopen. Dat viel Emma nog mee. Ze had verwacht dat hij op zn minst onrustig zou rondlopen en schreeuwen, misschien een vuist op tafel. Vandaar dat ze voorstelde om iets van een boksbal of zo te hebben om tegen aan te slaan, de frustratie en spanning wegslaan. 'Er loopband anders, heb je die in huis? Kun je lopen zonder dat ik achter ja aan hoef te lopen.' Stelde ze met een kleine, plagende grijns voor.
'We gaan gewoon proberen door te gaan vlak voordat jij de behoefte voelt om weg te lopen. En dan steeds de grens een beetje proberen te verleggen.' Zei ze nu wat serieuzer. Ze wou Mattia heel graag hier mee helpen. Ze wou haar partner terug die niet stil kon zitten thuis, zodat zij ook niet meer stil hoeft te zitten op het bureau.
Mattia zei nog dat hij haar nooit wat aan zou doen, ook niet als hij een beetje doordraait. 'Wie zegt dat ik bang voor jou ben.' Zei ze daar met een grijns op terug. 'Maar idem dito, ik zou jou ook nooit wat aan willen of doen kunnen doen, mocht je bang voor mij worden.' Voegde ze er nog aan toe.
Mattia maakte het niet uit wanneer ze zouden oefenen. 'Laten we nu alvast een kleine, simpele ronde doen. Niet te veel, maar wel alvast een scherp randje er af halen. En dan iedere 2 dagen. Dan heb je 1 dag om te rusten en een dag een oefentest. Neem anders iets van een doek of pen of wat dan ook in je handen om mee bezig te zijn. Ik pak ondertussen even pen en papier.' Stelde ze nog voor. Ze stond op om pen en papier te pakken, dacht even na wat simpel zou zijn en ging nog even na wat Mattia allemaal had gezegd. Ze maakte meerdere kolommen en schreef een aantal steekwoorden op die Mattia allemaal al genoemd had. Daarna ging ze weer zitten. Bailey had haar nauwlettend in de gaten gehouden, maar kwam niet van haar nieuwe plekje af die ze in Mattia's woonkamer gevonden had. 'Eens even denken. Simpel, niet te lastig.' Zei ze nog, terwijl ze naar haar papier keek die al snel heel wat woorden bevatte. 'Waar denk je aan als je een pleister ziet? Wat is het eerste wat in je op komt als je je uniform bekijkt?' Stelde ze haar eerste vragen, waarna ze aandacht naar Mattia keek.

Mattia Tommaso

Hij grinnikte even gedempt om Emma’s opmerking over de loopband. “Ik vrees dat dat niet gaat werken,” grijnsde hij als reactie daarop. Emma stelde nu voor om door te gaan tot het moment dat hij weg wilde lopen. Om vervolgens die grens langzaam te verleggen. Daarop knikte Matt kort. Hij was er niet echt enthousiast over, al was dat natuurlijk volkomen logisch. Dit was niet simpel voor hem. En het was eigenlijk al heel wat dat hij ermee in stemde. Al wist hij niet of hij het zou volhouden. Emma was vrij vastberaden, dat was misschien wel goed als hij uiteindelijk de handdoek in de ring zou willen gooien.
Na nog wat grapjes over en weer- wat Matt wel goed deed, want het hield alles wat luchtiger- zei Emma dat ze nu alvast een simpel beginnetje konden maken. En dat dan iedere twee dagen herhalen. Matt wreef even langs zijn kin en knikte opnieuw langzaam. “Laten we eerst deze keer maar volbrengen, voor we over nog meer keren beginnen,” glimlachte hij nu waterig. Hij wist hoe hij kon reageren en wist niet of dit echt een groot succes zou worden. Maar niet geschoten was altijd mis. En die testen moesten sowieso. Dus het kon geen kwaad. Niet echt.
Matt knipte even in zijn vingers, waardoor Gio direct opstond van zijn kleed en naar Matt toe liep. De hond kwam dicht naast hem zitten op de grond en legde zijn kop op Matt zijn schoot. Hij aaide de hond rustig wat over zijn kop. Als er iemand was om hem wat in toom te houden, was Gio het wel. En de hond was ook een goede spiegel. Aan hem was direct te merken als Matt van slag raakte.
Mattia staarde naar de hond, terwijl Emma allerlei dingen op een papiertje schreef. Niet veel later vroeg ze de eerste vraag. Waar hij aan dacht bij het woord pleister. Matt wist hoe dit werkte, hij moest direct antwoorden, iets dat meteen in hem op kwam zonder veel na te denken. “Aan een wond,” sprak hij daardoor na een paar seconden. Hij staarde Emma aan, die nu over zijn uniform begon. Hij had twee verschillende uniforms, degene die hij droeg tijdens de missies en het uniform van de politie. Hij moest op dit moment- wat misschien ook wel logisch was- het meest aan het uniform denken dat hij de afgelopen maanden had gedragen in het buitenland. Hij moest zeggen wat het eerst in hem opkwam als hij zijn uniform bekeek. “Teamwork. Gevaar. Risico’s,” somde hij op wat het eerst in hem op kwam. Ondertussen bleef hij Gio rustig aaien, die zijn ogen had gesloten en nog steeds met zijn kop op zijn schoot lag.

Emma Eston

Alles aan Mattia zei dat hij het niet zo zag zitten. Maar dat hij alsnog er aan mee wou werken viel Emma heel erg goed mee. Ze keek toe hoe hij Gio het sein gaf naar hem toe te komen. Dat was dus de 'handdoek' om iets te doen te houden.
Mattia's eerst antwoord over de pleister was al niet heel bijzonder. Pleisters doe je op een wond, niks geks aan. Zijn tweede antwoord over het uniform verbaasde Emma iets meer, maar het was nog niet heel erg raar. Meesten zouden het omschrijven, kleur, badges, werk, etc. Zowel Gio als Mattia leken nog rustig.
Emma noteerde de antwoorden op haar kladblaadje. Ze keek er even naar om de meest simpele dingen er uit te halen. 'Ik hou het op 5 woorden voor vandaag. Je hebt er al 2 gehad. Je bent net terug, we houden het op een simpel begin, dus dan ga ik je ook niet te veel pesten.' Gaf Emma nog aan. Dan wist Mattia ook een beetje waar hij aan toe was. 'Goed, woordje 3. Waar denk je aan bij een auto?' Ging Emma al verder. 'En wat is het eerste wat bij je op komt als je denkt aan je bed? En tot slot, je beste vriend.' Somde ze de laatste twee woorden op. Al dacht ze het laatste antwoord wel te weten, maar daarom noemde ze dat ook op. Ze wou het simpel houden. Tenminste, als Mattia ook daadwerkelijk Gio zou noemen. Ze ging zich iets verzitten, waarbij ze weer een been over haar andere been sloeg en bleef Mattia aandachtig aankijken.

Mattia Tomasso

Hij bleef Gio rustig aaien. De hond leek dat totaal niet vervelend te vinden, die genoot van de massage en zat met zijn volle gewicht tegen Matt aan. Matt keek richting Emma, die wat dingen opschreef en daarna weer naar hem op keek. Ze zei dat ze het op vijf woorden zou houden voor vandaag. Hij had er nu twee gehad. Ze wilde simpel beginnen en hem niet meteen te veel pesten. Daardoor grijnsde Matt weer even lichtjes. "Wat vriendelijk van je, zeg," grinnikte hij. Daarna keek hij weer even naar Gio en streek hij met zijn vingers langs de kop van de hond. Emma gaf aan dat ze weer verder zou gaan met vragen stellen, en vroeg nu waar hij aan dacht bij een auto. Matt knipperde even met zijn ogen en keek haar nu weer aan. "Verkeersboetes," reageerde hij nu, waarna er weer langzaam een grijns op zijn gezicht ontstond. Het was wel waar hij het eerst aan dacht. Daar kon hij ook weinig aan veranderen. Hij reed nou eenmaal niet altijd even netjes. Matt was even gestopt met Gio aaien, waardoor de hond zijn ogen weer opende en met zijn meest zielige blik omhoog keek. Toen Matt niet snel genoeg reageerde, tilde hij zijn kop op en staarde hij zijn baasje aan. Matt glimlachte lichtjes en aaide het dier vervolgens weer.
"Vermoeidheid. Onrust," zei hij na een paar seconden toen Emma begon over zijn bed. Hij had eigenlijk willen zeggen 'slapen', maar dat was niet echt zijn eerste gedachten. En dat was nou net wel de bedoeling hiervan, dat hij zou zeggen wat het eerst in hem op kwam. Iedereen zou het doorhebben als hij dingen ging verzinnen. Of andere dingen zou gaan zeggen. Vooral een psycholoog, met ontzettend veel ervaring. Die zou hem constant aanstaren om al zijn reacties op te vangen. Iets waar Matt al een hekel aan had. Dan voelde hij zich al direct ongemakkelijk en gespannen. Wat wellicht niet zo handig was aan het begin van zo'n beladen gesprek.
Emma vroeg als laatst naar zijn beste vriend. Dat deed zijn blik letterlijk in één seconden verstarren. Zijn hand lag stil op de kop van Gio. De hond keek omhoog en stopte met kwispelen en piepte zachtjes. Matt had zijn kaken stijf op elkaar geklemd en staarde langs Emma naar de muur, volledig in gedachten verzonken. Waarschijnlijk was het totaal niet gepland en was dit niet Emma haar bedoeling, maar onbewust had ze een zwakke plek gevonden. Jaren terug had Matt een partner gehad dat tevens ook zijn beste vriend was geweest. Die was hij echter verloren aan het tijdens zijn carrière bij defensie. Hij was ook de eerste collega die hij was verloren tijdens zijn werk en het was nogal een heftige situatie geweest. Een gebeurtenis die hij nog nooit een plekje had kunnen geven. Waar hij geen woord over kon spreken.
Hij werd kotsmisselijk en had het gevoel dat hij niet meer goed kon ademen. Zijn handen begonnen lichtjes te trillen, waardoor hij die gefrustreerd balde. Hij deed echt zijn best om zichzelf in te houden, om de emoties aan de kant te drukken, om een goed antwoord te vinden en dit goed af te sluiten. Het kostte hem enorm veel moeite en kracht, maar lukte hem alsnog niet. Hij merkte dat de spanning alleen maar steeg en de beelden vielen hem nogal lastig in zijn hoofd. De aderen langs zijn slapen waren duidelijk zichtbaar en hij ademde snel. Hij wilde zich niet gewonnen geven, vooral niet nu Emma erbij was. Hij wilde laten zien dat het allemaal wel meeviel, dat hij sterk was. Maar de spanning steeg alleen maar meer. Gio stond op en leek ineens enorm alert. Toen Bailey- nieuwsgierig naar wat er aan de hand was- dichterbij kwam, gromde Gio waarschuwend. Een heel andere reactie dan dat de hond eerder op Emma's hond had gehad.
Uiteindelijk stond Matt op en beende hij met grote passen richting de achterdeur. Die opende hij, om de ruime tuin in te lopen. Direct gevolgd door Gio. Nog steeds had hij het gevoel geen lucht te krijgen. Eenmaal aan het eind van de tuin bleef hij staan bij het kleine schuurtje. Hij leunde er tegenaan en veegde de zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd. De beelden bleven zich herhalen in zijn hoofd en hij wilde gewoon dat het stopte. Hij wreef langs zijn pijnlijke en bonkende slapen en had het idee dat hij hier gewoon niet meer uit zou komen. Dat hij volledig door zou draaien. Tot Gio ineens luid naar hem begon te blaffen en tegen hem op begon te springen. Piepend draaide hij een rondje, om vervolgens weer tegen Matt op te springen en zijn neus in zijn shirt te drukken. Die leek nu iets meer terug te komen en keek naar de hond. Langzaam begon hij hem te aaien. Hij voelde zich nog lang niet ontspannen of fijn, maar Gio had hem er wel een beetje uit weten te krijgen. Of erger doen voorkomen.

Emma Eston

'Ik ben altijd heel vriendelijk, was je dat nog niet duidelijk.' zei Emma nog met een plagende grijns terug. Bij het antwoord van de auto schudde ze met diezelfde grijns op haar gezicht nog haar hoofd. Verkeersboetes. Het zal ook niet zo zijn. Mannen... Bij het woord bed noemde Mattia onrust en vermoeidheid op. Ze vond het heel eerlijk en het verbaasde haar niks. Die ene nacht dat ze hier doorgebracht had in de logeerkamer had ze het al geweten toen ze de schreeuw had gehoord. Mede doordat ze er al van wist en zij degene was die de woorden uitkoos, had ze wel besloten het woord te kiezen. Emma schreef het allemaal op.
Bij het laatste woord, beste vriend, keek ze op toen ze niets hoorde. Geen woord, geen beweging. Gio was juist degene die meer in beweging kwam. Ze had zelfs niet eens in de gaten dat Bailey dichterbij was gekomen, tot Gio liet weten dat haar hondje afstand moest houden. Ze zag de handen tot vuisten veranderen, trillend. Het gestaar langs haar door. De versnelde ademhaling en de hele sfeer was gewoon compleet omgeslagen. Dit was absoluut niet haar bedoeling geweest. Voor ze zelf in staat was te zeggen dat het oké was om er stil over te blijven, liep Mattia al heel snel de kamer uit. Op de voet gevolgd door Gio. Emma kon nog net de halsband van Bailey grijpen voor zij er ook achter aan ging. Duidelijk wist Bailey zich ook geen raad met wat er net gebeurde en Gio had vast al genoeg aan zijn hoofd om Mattia weer rustig te kalmeren. Een hyperactieve jonge hond die mee rent zou totaal niet helpen. Zodra ze zeker wist dat Bailey bij haar zou blijven, liep ze zelf ook naar de achterdeur. Pen en papier had ze op de bank laten liggen. Ze bleef net buiten de deur staan kijken hoe Mattia achter in de tuin tegen de schuur leunde. Gio deed er zo te zien alles aan om Mattia weer terug in de huidige tijd en plek te krijgen.
Emma beet even kort op haar onderlip. Ze wist niet dat dit zo'n impact zou hebben. Ze dacht iets luchtigs, iets simpels gekozen te hebben, en toch onbewust een hele gevoelige snaar geraakt te hebben. Ze zuchtte diep en besloot toch langzaam wat dichterbij te komen. Ze wou op z'n minst haar excuses aanbieden, maar ze wou hem ook de ruimte geven die hij nodig had. Ze wist alleen niet goed hoeveel en wanneer en en en. Ze bleef dan ook op een afstandje staan. Niet dat ze bang was, Mattia had zelf gezegd dat hij haar nooit wat aan zou doen. Maar gewoon om ook aan te geven dat ze hem ook de ruimte wou geven als hij die nodig had. 'Ik voel mij zo schuldig, sorry. Ik wou dit niet gelijk de eerste keer oefenen te weeg brengen. Ik had gedacht dat ik Gio als antwoord er uit kon krijgen, maar onbewust heb ik iets heel anders omhoog gebracht. Dat was echt nog niet mijn bedoeling geweest.' bood ze voorzichtig haar excuses aan. Ze vouwde haar vingers wat onrustig in elkaar, geen idee welke houding ze aan moest nemen. Ze wou niet te soft over komen, te zwak. Maar ook niet over Mattia heen bulldozeren. 'Heb je liever dat ik ga, of hier blijf, of binnen wacht? Kan ik iets voor je betekenen?' vroeg ze nog. Ze voelde zich echt schuldig. En het was haar heel duidelijk waarom Mattia zo tegen die testen op zag. Emma dacht kleine, simpele stapjes te kunnen maken, en ze sloeg al gelijk de eerste keer oefenen de plank mis. Ze hoopte maar dat er iets was waar ze Mattia mee kon helpen voor vandaag. Ze wou juist dat een eerste keer oefenen een verlichting zou geven. Dat het allemaal wel mee viel. Dat gevoel had Mattia vast niet. 'En ik zou het snappen als je niet meer wilt oefenen.' voegde ze er tot slot nog aan toe. Al dacht ze wel dat het zou helpen, nog steeds, maar ze wou er geen druk op zetten.

Mattia Tommaso

Hij wreef even in zijn ogen en had moeite om zijn ademhaling weer rustig te krijgen. Beelden vlogen door zijn hoofd, de laatste woorden van Lincoln- zijn toenmalige beste vriend en tevens partner- herhaalden zich. Matt klemde zijn kaken stijf op elkaar en leunde met dichtgeknepen ogen tegen de muur van het schuurtje. Zijn benen voelden slap aan en door de enorme spanning en stress voelde hij zich kotsmisselijk en enorm duizelig. Gio bleef dicht tegen Matt aan staan en sprong af en toe weer wat tegen hem op- heel voorzichtig en met beleid. In eerste instantie had Matt niet eens door dat Emma hem gevolgd was en langzaam dichterbij kwam. Haar eerste woorden hoorde hij niet eens echt. Het drong niet echt tot hem door. Hij was veel te veel bezig in zijn eigen hoofd. Zijn gezicht zag lijkbleek en toen hij zijn ogen opende, tolde de wereld om hem heen. Hij ademde gigantisch snel, wat zeker geen goed deed. Dat maakte de duizeligheid alleen maar erger. Hij probeerde zich op zijn ademhaling te focussen, maar dat was lastig. Al lukte het steeds weer een stukje meer. Het koste gewoon even wat tijd.
Nu pas drongen Emma haar woorden heel langzaam tot hem door en keek hij met een wat gebroken en gepijnigde blik richting haar. Op deze momenten was het onmogelijk zijn gevoelens te verbergen. Zijn emoties. Dit was de ware hij. Hij deed zich altijd voor als hard en kil persoon, die alles deed zonder moeite en alles aan kon. Maar niets was minder waar. Dit was de ware Matt. En hij vond dat niet bepaald iets om trots op te zijn. Daarom stopte hij het ook altijd allemaal zo ver mogelijk weg. Zodat niemand het hoefde te zien. En hij het niet hoefde te voelen. Dat was een stuk makkelijker. Voor iedereen.
"Niet weg gaan, alsjeblieft," mompelde hij nu gedempt tegen haar. Zijn stem klonk enigszins schor. Zachtjes schraapte hij zijn keel. Hij was bang dat als Emma nu weg zou gaan en hij straks alleen zou zitten, hij de hele avond en nacht heel veel last zou hebben van allerlei trauma's. Omdat hij nu van slag was kwam dat allemaal omhoog. Zij kon tenminste nog een beetje voor afleiding zorgen. Of er gewoon zijn.
"Je hoeft geen sorry te zeggen. Dit is alles behalve jouw schuld," zei hij vervolgens. Hij veegde nog eens het zweet van zijn voorhoofd en leunde nog wat meer tegen de muur aan. Zijn ademhaling was wel al weer iets rustiger gelukkig. Emma zei dt ze het zou snappen als hij niet meer verder wilde oefenen. Matt haalde even diep adem en schudde langzaam zijn hoofd. "Als ik niet verder oefen, gaat dit ook gebeuren bij de test- al dan niet heftiger. Dan kan ik net zo goed meteen de handdoek in de ring gooien en niet naar die test komen. Dat zal dezelfde uitslag geven.."

Emma Eston

Ze keek hulpeloos toe hoe Mattia zichzelf staande probeerde te houden. Hij zag er uit alsof hij 40 graden koorts had. Zo plotseling, van het ene op het andere moment. Het moest iets heel heftigs geweest zijn wat er gebeurd was met een beste vriend. Een beste vriend voor Gio in Mattia's leven kwam.
Mattia wou niet dat ze weg ging. En ze hoefde geen sorry te zeggen, dit was niet haar schuld. Als hij niet bleef oefenen, gebeurd het ook bij de test, al dan niet heftiger. Dat was ook waar Emma bang voor was. Maar ze had het volkomen begrepen als Mattia niet meer wilde oefenen. Helemaal niet meer, of een tijdje niet meer. Maar ze was blij dat Mattia inzag dat blijven oefenen wel beter was. Ze glimlachte bemoedigend en stapte nog wat dichterbij. 'Dan zal ik bij je blijven.' beloofde ze Mattia. Ze twijfelde even of ze wel of niet dichterbij moest komen. Bemoedigende glimlachen en woorden waren goed, maar vaak kon een knuffel wat meer rust geven. Een vriendschappelijke dan. Ze wou geen nieuwe Sjors en Marina koppel worden, op het werk en thuis. Dan moest er sowieso al heel wat aan hun karakters gebeuren, maar dan nog. Ze besloot toch voorzichtig haar armen om Mattia heen te slaan en hem troostend over zijn rug te wrijven. 'Ik blijf bij je en ik zal je helpen en steunen waar ik kan.' beloofde ze nog een keer aan Mattia. Ze had zelf ook maar weinig goede vrienden, maar ze wist bijna zeker dat Mattia er minder had.

Mattia Tommaso

Hij hijgde lichtjes en wreef opnieuw met zijn hand in zijn gezicht. Zijn handen trilden nog steeds een beetje, maar wel iets minder dan daarnet. Hij kalmeerde langzamerhand, maar het had tijd nodig. Hij kon niet zomaar die beelden weer uit zijn hoofd zetten en doen alsof er niks aan de hand was. Die beelden bleven in zijn achterhoofd zitten en de onrust was er duidelijk ook nog. Zijn spieren waren gespannen en hij zag nog steeds bleek. Ook was zijn blik nog lang niet normaal. Alles behalve kalm. Het misselijke gevoel bleef ook aanhouden, waardoor hij een paar keer even slikte.
Emma kwam dichterbij en zei dat ze bij hem zou blijven, waardoor hij even kort en dankbaar knikte. Ze glimlachte naar hem en sloeg uiteindelijk haar armen om hem heen, om vervolgens troostend over zijn rug te wrijven. Matt klemde zijn kaken op elkaar. De tranen sprongen in zijn ogen. Het was lang geleden dat hij echt steun van iemand had gehad, meestal zocht hij het allemaal zelf uit. Het voelde raar. Maar fijn. Al werd hij er wel emotioneler van.
"Dankje," sprak hij zachtjes toen ze zei dat ze bij hem zou blijven en hem zou steunen waar ze kon. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte diep. Op dit soort momenten baalde hij echt enorm van zichzelf. En hij schaamde zich er ook voor. Hij had het gevoel dat hij zwak was zo. En daar had hij een hekel aan.

Emma Eston

Mattia bedankte haar en liet de troostende knuffel toe. Ze was er blij mee. Ze mocht hem troosten en steunen. Zowel met woorden, haar aanwezigheid en haar aanrakingen.
Na een tijdje liet ze Mattia weer los en nam iets afstand. 'Laten we binnen even zitten en wat drinken. Even tot rust komen. Misschien even doelloos televisie kijken, of een spel spelen. Gewoon even iets totaal anders doen.' Stelde Emma voor. 'Of wat doe je normaal om tot rust te komen?' Vroeg ze Mattia daarna. Ze was er eigenlijk wel benieuwd naar wat Mattia normaal deed om zichzelf weer rustig te krijgen, buiten dat Gio hem er zo graag mee wilt helpen.

Mattia Tommaso

Hij opende zijn ogen weer en knipperde de tranen gauw weg. Een tijdje bleven ze zo staan, tot Emma hem weer los liet en wat afstand nam. Ze stelde voor om weer even binnen te gaan zitten en wat te drinken. Om tot rust te komen. Of even doelloos televisie kijken of een spel spelen, gewoon iets totaal anders doen. Matt knikte langzaam. Hier blijven staan was niet echt nodig. Daarnaast was het ook helemaal niet meer zulk lekker weer, de zon was weggetrokken achter de wolken en het miezerde zelfs een beetje. Niet bepaald een weertje om lekker in de tuin te zitten.
Emma vroeg er achteraan wat hij normaal deed om tot rust te komen. Daardoor haalde hij zijn schouders langzaam op. "Ook zoiets," gaf hij aan. "Of sporten. Of werken," plakte hij er nog achteraan. Het verschilde nogal. Vaak werkte televisie kijken wel. Dan had je toch wat afleiding. Al koos hij vaker voor sporten of werken. Daar kon hij zich dan echt volledig op focussen. Met sporten ging hij dan vaak ook door tot hij echt zijn grens had bereikt. Dan kon hij niet eens meer echt ergens anders aan denken. En vaak sliep hij dan ook iets beter.
Samen met Emma liep hij weer terug naar binnen. Gio volgde hem direct en leek ook weer wat minder alert en waakzaam. De hond spiegelde gewoon nogal en wilde Mattia altijd goed beschermen. Toen Matt de woonkamer in liep, ging zijn blik even naar het kleine fotootje dat op het kastje naast de televisie stond. Hij was daarop te zien, duidelijk wat jaren terug want hij zag er wat jonger uit en behoorlijk onbezorgd en vrolijk. Samen met nog een jongeman. Beide in defensie-uniform en met een wapen in hun hand. Maar ook allebei lachend. Dit was aan het begin geweest van de missie waarbij Matt hem verloren was. Lincoln. Op deze foto was alles nog goed geweest. Hadden ze nog lol gehad. Grapjes gemaakt. Energie gehad. Frisse moed. Een paar dagen later was dat volledig anders geweest.
Matt klemde zijn kaken weer even op elkaar en haalde zijn hand door zijn haren, om vervolgen weer op de stoel neer te ploffen. Gio ging aan zijn voeten liggen en legde zijn kop op zijn voorpoten. "Als je liever naar huis gaat, snap ik het ook, hoor," zei Mattia nu gedempt tegen Emma. Hij keek haar aan. Hij vroeg zich af wat ze van hem dacht. Misschien bedacht ze zich wel dat ze zich eerder vreselijk in hem vergist had en wilde ze hem in de toekomst liever niet meer vaak zien. Of niet meer als partner hebben. Wie wilde er nou een partner met problemen? Matt sloeg zijn blik weer neer en wreef nog ietwat onrustig met zijn hand in zijn gezicht.

Emma Eston

Mattia gaf aan dat hij ook zoiets deed normaal gesproken. Of sporten of werken. 'Werken is nog geen optie voor je. Weet je zeker dat je niet ergens een loopband of boksbal verstopt hebt op een van de kamers in dit huis?' Probeerde ze de sfeer weer wat luchtiger te maken door middel van een klein grapje.
Eenmaal binnen zag ze dat Mattia even naar een foto keek. Emma keek zelf ook even, maar besloot er niets over te vragen. Vandaag dan, op dit moment. Ze had een vermoeden waarom Mattia er even bij stil stond. Iets met puzzelstukjes plaatsen.
Toen Mattia was gaan zitten, zei hij dat hij het wel zou begrijpen als ze liever naar huis ging. Ze zag ook zijn onrustige bewegingen weer. Ze ging op de bank naast de stoel van Mattia zitten en pakte een van zijn handen vast. 'Ik ga niet weg tot je mij zo zat bent dat je mij zelf je huis uit schopt.' Zei ze met een kleine grijns op haar gezicht. 'Ik weet wat het is om moeilijke situaties een plek te geven. En ja, die van mij zijn niet vergelijkbaar met oorlogen en geheime missies, maar het heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben. En ik weet hoe ontzettend belangrijk is om goede, betrouwbare mensen om je heen te hebben. Al is het alleen maar om ze in de buurt te hebben. Praten of samen dingen ondernemen is nog niet eens zo heel nodig. En geloof het of niet, zonder Marina had ik hoogstwaarschijnlijk achter tralies of een raam gestaan in plaats van zo'n hoge positie te hebben binnen in een politiebureau.' Zei ze tegen Mattia. Ze wist als geen ander hoe moeilijk andere mensen vertrouwen was, of je problemen aan hun proberen uit te leggen. Haar hekel aan psychologen was niet uit de lucht komen vallen. Het herkennen van een werkpartner met dezelfde problemen was misschien ook wel de sleutel tot het zo goed samen kunnen werken. Weten wanneer de ander ruimte nodig heeft en weten wanneer juist niet.