Police Life 1

Mattia Tommaso

"Voorheen had ik dat, nu nog niet," glimlachte hij zwakjes om Emma haar woorden. Hij vond het altijd fijn om te kunnen sporten in zijn eigen huis. Meestal had hij wel een hardloopband, boksbal en gewichten. Maar toen hij op missie was gegaan had hij al zijn spullen zo'n beetje weggedaan. Hij had immers ook niet zeker geweten of hij nog terug zou komen. Of misschien weer ergens anders terecht zou komen na zijn missie. Al was het wel iets dat hij thuis weer graag wilde hebben. Voor zowel zijn mentale als fysieke gesteldheid. Natuurlijk was naar de sportschool gaan ook een optie, dat deed hij voorheen ook regelmatig. Maar af en toe thuis bezig kunnen zijn was ook wel lekker. Vooral als het 's nachts was of 's avonds laat.
Emma ging op de bank zitten, naast de stoel waar hij op zat. Ze pakte zijn handen vast en zei dat ze niet weg ging tot hij haar zo zat zou zijn dat hij haar zelf uit zijn huis zou schoppen. Daardoor grinnikte hij even en schudde hij langzaam zijn hoofd. De luchtigheid in hun gesprekken en de grapjes tussendoor, deden hem wel goed. Dat haalde de scherpe en serieuze randjes eraf. Al was het ondertussen wel duidelijk hoe snel zijn gemoedstoestand om kon slaan. Emma gaf aan dat ze wist hoe het was om moeilijke situaties een plek te geven. Zijn situaties waren niet vergelijkbaar met die van hem, maar het had haar wel gemaakt tot wie ze was. Het was heel belangrijk om goede, betrouwbare mensen om je heen te hebben. Matt knikte langzaam. Daar geloofde hij ook wel in. Maar ook dat ging niet altijd even makkelijk bij hem.
"Ik jaag meestal iedereen wel weer weg," mompelde hij nu gedempt. Hij bedoelde het meestal niet zo, maar hij kon vrij direct reageren op dingen of zich veel te veel focussen op werk. De meeste vrienden die hij de afgelopen jaren hadden gehad, hadden daar niet zo goed mee om kunnen gaan. Daardoor was dat allemaal verwaterd. En eerlijk gezegd had Matt ook wel moeite om zich te binden aan mensen. Juist omdat hij bang was ze later weer kwijt te raken. Hoe minder vrienden hij had, hoe minder hij er kon verliezen.
"Misschien had ik beter niet op missie kunnen gaan. Daar was alles prima. En had ik nergens last van. Daar heb je dan ook gewoon geen tijd voor. Om ergens bij stil te staan. Maar als je dan weer thuiskomt.." Hij schudde zijn hoofd even en zuchtte zachtjes. Alles leek juist weer meer boven te zijn gekomen door de afgelopen missie en de bijbehorende stress. Thuiskomen voelde echt alsof je in een gat viel. Zoveel rust opeens, zoveel ruimte om te piekeren en na te denken.

Emma Eston

Ze was blij als ze Mattia af en toe zag lachen, grijnzen of hoofd schudden om haar woorden. Toen Hij zei dat hij meestal iedereen weg jaagde, kreeg ze een kleine grijns op haar gezicht. 'Wat denk je van mij? Arme Marina heeft zich echt jaren vastgeklampt aan mij, voordat ik toegaf dat ik haar best wel nodig had. Die liet echt niet los. En irritant dat ik dat vond.' Zei ze met diezelfde grijns op haar gezicht.
Mattia gaf nog aan dat hij misschien beter niet op missie had kunnen gaan. Daar wist Emma niet meteen wat op terug te zeggen. Ze bleef dan ook even stil, zoekend naar een passende reactie. 'Je bent er nou eenmaal goed in. Het verwerken achteraf gaat iets minder, maar het was beter dan hier tegen een bepaald persoon zijn gezicht aan te kijken iedere keer.' Zei ze er na die korte stilte op terug. Ze had Mattia in de tussentijd ook weer los gelaten. 'Maar goed, we zouden even iets anders doen. Wat doe je liever? Film kijken? En waar had je die witte wijn verstopt? Ik zal ook nog even Marina inlichten dat ze mij niet als vermistnop hoeft te geven.' Ging Emma nu door over wat ze eigenlijk zouden gaan doen. 'Of je moet meer zin hebben in meer praten, dat kan ook.' Voegde ze er nog aan toe.

Mattia Tommaso

"Ik vind jou helemaal niet zo'n persoon," gaf Matt toe. "Jij bent sociaal en lijkt het met iedereen te kunnen vinden," plakte hij er achteraan. Dat was hoe hij haar zag tenminste. Ze had hem toen ook vrij vriendelijk verwelkomt. Al had hij wel al gehoord dat ze meestal niet zo makkelijk was met nieuwe partners. Hij had niet het gevoel dat het tussen hun ooit lastig was gegaan. Blijkbaar waren ze een goede match, wat betreft partners zijnde op het werk.
Matt zuchtte even zachtjes en haalde zijn hand door zijn haren. Het was lastig om alles weer gewoon los te laten. Zijn hoofd was gewoon constant bezig en alle gedachtes en herinneringen bleven rondmalen. Hij kon het gewoon niet stoppen. Dat frustreerde hem altijd. Hij wilde zich niet emotioneel voelen, dan voelde hij zich zwak. En als hij ergens een hekel aan had, was het wel om zich zwak te voelen.
"Dat zeker," zei hij direct toen Emma zei dat hij nou eenmaal goed in zijn werk was, dat het verwerken achteraf iets minder ging, maar dat het beter was dan hier tegen een bepaald persoon zijn gezicht aan te kijken iedere keer. "Ik weet zeker dat als ik hier langer was gebleven, dat ik ook niet meer had gewerkt. Of ik had ontslag ingediend, of ik had iets gedaan waardoor ik ontslagen zou worden," mompelde hij. Hij kon zich de laatste weken op het bureau nog goed voor de geest halen. Sjors had hem constant lastig gevallen en geïrriteerd. Matt kon dat echt niet hebben. Het was nog een wonder dat hij dat een paar weken volgehouden had, zonder Sjors iets aan te doen. Al had het weinig gescheeld. Dat was ook een reden dat hij zo snel ja had gezegd toen hij gevraagd werd voor die missie. Hij had er verder niet eens heel veel over nagedacht. Hij had gewoon even weg gewild. En dat was de uitgelezen kans geweest.
Emma zei nu dat ze iets anders zouden gaan doen en vroeg wat hij liever wilde doen. Ze vroeg of hij een film wilde kijken, en waar hij de witte wijn had verstopt. Zij zou Marina even inlichten dat ze hier nog even was. "Een film kijken is prima. Kies jij maar wat uit," reageerde hij daarop. Hij zou waarschijnlijk toch zijn gedachtes niet echt bij de film kunnen houden, dus wat voor film het was maakte voor hem ook weinig uit. Wat het ook was, het zou toch een beetje voor afleiding zorgen. En dat was wel welkom. Het voornaamste wat hij fijn vond, was dat Emma hier gewoon was. Hij wist niet precies waar het aan lag, maar haar aanwezigheid deed hem goed. Het deed hem meer ontspannen. Dat had hij niet gauw bij gezelschap van andere mensen.
"De witte wijn staat in de keuken. Ik pak het wel even," glimlachte hij nu lichtjes. Hij kwam weer overeind en liep naar de keuken toe. Daar pakte hij twee wijnglazen uit de kast en schonk die vol met wijn. Niet veel later keerde hij weer terug naar Emma en overhandigde hij haar één van de glazen, om de andere in zijn handen te houden. "Marina zal je vanavond als je thuiskomt wel direct uithoren," grijnsde Matt nu lichtjes. Hij kende Marina ondertussen ook langer dan vandaag. En hij wist zeker dat ze dingen zou denken als Emma hier een avondje was geweest. Dat was het enige waar Marina aan kon denken, leek het wel. Ze leek Matt graag te willen koppelen aan Emma, dat had hij wel vaker gemerkt. Marina leek sowieso niet te begrijpen dat je ook gewoon bij elkaar kon zijn om alleen te praten met elkaar en elkaar gezelschap te houden. Er hoefde niet direct iets te gebeuren. Marina dacht daar altijd anders over.

Emma Eston

Ze dacht even na, vergeleek haar normale gedrag rondom mensen met hoe ze het net omschreef. 'Nou ja, oké. Ik heb mijzelf daar enorm in verbeterd door de jaren heen. Vraag Marina maar, vroeger moest ik echt helemaal niks van andere mensen hebben. Iets met pleeggezinnen die allemaal het beste met je voor hebben om je vervolgens zo weer in te wisselen voor een jonger kind.'
Mattia vertelde daarna nog dat als hij langer op het bureau was blijven werken, dat hij dan niet meer aan het werk was. Of vrijwillig opgestapt, of ontslagen zijn door iets dat hij gedaan had. Ze begreep hem volkomen. Sjors was na die avond en opvolgende dag zo anders. Of ze zagen eindelijk hoe hij echt was, of hij irriteerde iedereen gewoon nog wat meer dan normaal, omdat het hem nu toch niet meer interesseerde. In ieder geval was hij heel vervelend. En dan drukte ze het nog zacht uit.
Emma moest maar een film uitkiezen. Mattia zou de witte wijn uit de keuken halen. Toe Mattia terug kwam met de wijn zei hij dat Emma waarschijnlijk heel wat uit te leggen had aan Marina. Emma grijnsde daardoor. Ze wist waar hij op doelde. Een avondje praten en film kijken zou volgens Marina een voorspel kunnen zijn voor wat anders. Maar goed, alles was bij Marina voorspel. 'Wat zal zij zwaar teleurgesteld zijn dat wij geen gebruik hebben gemaakt van het alleen samen zijn op een vrije dag. Want elkaar zo tegen komen moest toch wel een teken zijn dat het voorbestemd was om elkaar op een bepaalde manier beter te leren kennen. Aldus Marina.' Zei ze daar grijnzend op terug. 'Maar daar zal ze wel pauze voor inlassen met haar vriendje. Ze moet eerst zeker weten wat en hoe ik het gedaan heb. Oeh, ik app haar dat ik aan het netflixen en chillen ben met jou.' Zei ze, terwijl ze van haar witte wijn een paar slokjes nam tijdens het versturen van een appje naar marina. Ze zocht een film uit met hulp van de afstandsbediening. Ze startte een comediefilm, gewoon even dom lachen en niks anders.

Mattia Tommaso

Emma zei dat ze haar gedrag enorm had verbeterd door de jaren heen. Ze moest eerst echt niks van andere mensen hebben. Ze gaf aan dat het met pleeggezinnen te maken had. Matt knikte langzaam. Hij had wel vaker negatieve dingen gehoord over pleeggezinnen. In eerste instantie leek het altijd goed dat die gezinnen er waren, maar meestal was het allemaal zo fijn nog niet. Mattia had daar zelf nooit echt last van gehad. Al had hij ook niet bepaald een normale jeugd gehad. Maar met pleeggezinnen had hij geen ervaring. Hij had er zelf voor gezorgd dat hij daar niet mee te maken zou krijgen. Hij was gewoon weggelopen. Verdwenen. Jarenlang van de radar geweest. Hij had het leven op straat verkozen boven het leven bij zijn ouders. En eerlijk gezegd had hij daar nooit spijt van gehad. "Goed dat je dat voor elkaar heb gekregen. Dat je veranderd bent. In positieve zin," complimenteerde Mattia haar. "Je bent van nature gewoon zo, denk ik. Omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat je veranderd. Maar het blijft je aanleg," plakte hij er achteraan. "Ik ben nooit echt heel sociaal geweest," grijnsde hij er zwakjes achteraan. "Dus wat dat betreft ben ik een verloren zaak," grinnikte hij.
Emma moest grijnzen toen hij over Marina begon. Ze zei dat ze waarschijnlijk zwaar teleurgesteld zou zijn dat ze geen gebruik hadden gemaakt van hun vrije dag. Volgens Marina had elkaar tegen komen een teken geweest om elkaar beter te leren kennen, op een bepaalde manier. Mattia lachte even kort en schudde zijn hoofd. Dat was precies hoe Marina was inderdaad. Toen Emma zei dat ze Marina een berichtje zou sturen dat ze met hem aan het netflixen en chillen was, lachte hij opnieuw weer even. "Je komt echt nooit meer van haar af vanavond, bereid je er maar op voor," lachte hij. Hij pakte het wijnglas weer vast en draaide die rond in zijn hand, om daarna een slokje te nemen. Ondertussen zocht Emma een film uit en startte die.

Emma Eston

Ze kreeg de complimenten van Mattia over hoe ze haar gedrag en aanpak op sociaal gebied op de rit had gekregen. En dat het waarschijnlijk aanleg was, was ze wel met hem eens. Dat zou best goed er in kunnen zitten. Mattia vond zichzelf een verloren zaak. 'Helemaal verloren zou ik het niet noemen. Je doet toch heel sociaal tegen mij, en met Marina ook. Je wilt mensen soms wel een kans geven zich te laten horen. Bij jou is het misschien meer training dan aanleg, maar een verloren zaak ben je echt niet.' Zei ze er nog op terug. Hij moest niet zo negatief over zichzelf praten vond Emma. Dan gleed je sowieso dieper die put in dan nodig was.
Mattia zei dat ze nooit meer van Marina af kwam als ze zou zeggen dat ze aan het netflixen en chillen waren. 'Ze zal ook zeer diep teleurgesteld zijn als blijkt dat we echt enkel en alleen de letterlijke variant gedaan hebben.' Zei Emma nog. Vlak daarna kwamen er al meerdere berichtjes achter elkaar binnen van Marina. Meeste bevatte de woorden 'oh mijn god', 'yes' en andere vreugdekreten met bijbehorende smilies. 'Ik zet de telefoon maar even stil. Dan kan ze even uitrazen zonder dat we er last van hebben.' Zei Emma met een grijns op haar gezicht. 'Nu heeft haar vriendje ook even adempauze.'

Mattia Tommaso

"Ik doe mijn best," glimlachte hij zwakjes. "Met sommige mensen klikt het gewoon. Met andere niet," plakte hij er achteraan. Met Emma was het eigenlijk vanaf dag één al goed gegaan. Er was direct een klik tussen beide geweest. Hij had haar ook snel vertrouwd. Dat had hij niet snel, vooral niet bij mensen die hij nog helemaal niet kende. Sowieso was hij altijd wat afstandelijk. Dat bleef ook wel zo. Dat was hoe hij was. Altijd al. Maar hij kon met Emma wel gewoon goede gesprekken voeren. Daar was hij blij mee, want soms was het wel fijn.
Emma zei dat hij geen verloren zaak was, waardoor hij weer even lichtjes grijnsde. Hij had het als grapje bedoeld- met een serieuze ondertoon, dat wel. Maar hij vond het wel grappig om Emma haar reactie te zien. Soms leek zij het nog beter met hem voor te hebben, dan hij voor zichzelf. Hij cijferde zichzelf altijd gemakkelijk weg.
"Ik denk dat ze dat zeker heel jammer zou vinden, en dat het even zal duren voor ze het ook echt zal geloven," lachte hij toen Emma zei dat Marina ook wel diep teleurgesteld zou zijn als het zou blijken dat ze letterlijk alleen netflix hadden gekeken. Niet veel later leek Emma ook al aardig wat berichtjes binnen te krijgen. Waarschijnlijk van Marina, dacht Matt. Emma gaf aan dat ze haar telefoon even op stil zou zetten, dan kon ze even uitrazen zonder dat zij er last van hadden. Matt grinnikte even en schudde zijn hoofd. Vooral door haar volgende woorden. Marina was inderdaad een bijzonder persoon.
Zijn blik ging weer even naar de televisie. Hij volgde de film niet echt, maar het was ook zo'n film waar dat niet echt noodzakelijk bij was. Waarschijnlijk had Emma hem daarom ook uitgekozen. Gio kwam dicht tegen Matt aan zitten en staarde hem aan met een onwijs zielige blik. Toen Matt hem rustig begon te aaien, leek hij tevreden te zijn en sloot hij zijn ogen. De band tussen de twee was echt heel hecht.

Emma Eston

Mattia gaf nog aan dat het met de een beter klikte dan met de ander. Daar knikte Emma alleen maar op. Het was helemaal waar, daar viel niets aan te discussiëren of zo. Wat haar betreft was het stukje over wel een of niet samen met mensen kunnen werken daarmee samengevat en klaar. Daarna ging het weer over Marina, en wat Marina beweegt. Figuurlijk, maar vaak genoeg ook letterlijk. Emma was op dat gebied veel gereserveerder. Er moest echt moeite gedaan worden door de andere persoon  of echt al een tijd iets zitten broeien, voordat Emma zelf aan intieme activiteiten zou denken. Mattia zei dat Marina het zeker jammer zou vinden dat er vandaag niets tussen hun gebeurd is, en dat het even zou duren voor ze overtuigd zal zijn. Verder liet Mattia alleen nog gegrinnik horen. Ze keek toe hoe dat Gio zijn portie aandacht en watjes kreeg van Mattia, daarna haar inviel dat ze zelf Bailey ook nog ergens had lopen. Ze keek even rond en vond haar op een afstandje. 'Kom maar meisje, wat ben je stil.' Zei ze tegen Bailey, die na die woorden kwispelend opstond en aan kwam lopen. Emma klopte op haar schoot, waarna de hond opsprong en tegen haar aan kwam liggen. Emma keek daarna zelf weer naar de film, terwijl ze Bailey aaide en tussendoor van haar wijn dronk.
Toen de film afgelopen was, besloot Emma naar haar telefoon te kijken en de berichtjes van Marina eens te lezen. Ze schudde haar hoofd. Het kwam er op neer dat Marina eerst super blij was, vervolgens beledigd dat er niet gereageerd wordt en tot slot overtuigd dat Emma en Mattia ook daadwerkelijk bezig waren. 'Dat mens spoort echt niet. Waarom ben ik ook alweer bevriend met haar en ingetrokken in haar woning?' Vroeg ze zich hardop af met een grijns op haar gezicht. Ze keek op naar Mattia. 'Eerst dol enthousiast, want dit is de dag dat wij samen iets gaan doen. Vervolgens is ze beledigd dat er geen reactie komt. En ten slotte is ze overtuigd dat wij al "bezig" zijn, omdat er geen reactie komt. En dat in ongeveer 64 berichtjes.' Vatte ze het voor Mattia samen. Waarna haar telefoon alweer trilde door 2 nieuwe berichtjes. 'En nou wilt ze weten hoe het was.' Lachte Emma. Emma begon terug te typen. 'Film was grappig, p rrecies wat je van een comedie verwacht. Hondjes zijn verwend met aaitjes en wijn was lekker. That's it. Zal zo wel richting huis vertrekken.' Vertelde ze hardop wat ze aan het typen was. Ze lachte om de berichten die daarna volgde. 'Ze is kwaad op ons dat we het daarbij gelaten hebben. Ze zal ons nog eens preken als ze ons ziet. Ik vrees dat ik mijn preek zo al een krijg.' Zei ze nog tegen Mattia.

Mattia Tommaso

Er was ondertussen een week voorbij. Matt was vanmorgen vroeg al langs geweest op het bureau voor een gesprek met de leidinggevende. Nog geen testen of iets dergelijks, meer om te laten weten dat hij weer terug was en dat hij graag weer hier aan het werk wilde, als daar de ruimte voor was binnen het team. Die ruimte leek wel goed te zitten, hij kon zijn eigen plekje weer vervullen naast Emma. Iets dat hem niet echt verbaasde, omdat zij nog geen nieuwe partner had gehad. De hoofdinspecteur was blij dat hij weer terug was en hij legde meteen de data vast voor de testen. Twee mentale testen met een psycholoog en een fysieke test. De fysieke test had hij direct al kunnen afleggen omdat er toevallig een gaatje vrij was gekomen en die had hij met vlag en wimpel gehaald. De andere testen stonden over twee weken gepland. En eerlijk gezegd maakte Matt zich er nu al druk om. Vooral ook omdat hij zich daar niet echt goed op kon voorbereiden. Het enige wat hij kon doen was bedenken waarover ze konden beginnen en daar alvast antwoorden op bedenken. En praten met Emma. Dat leek ook wel enigszins te helpen. Al was het geen zekerheid dat het ook goed zou gaan bij de test. Dat was toch ook weer in een andere omgeving en er stond een stuk meer druk op. Daarnaast hield zo'n psycholoog je ontzettend nauwkeurig in de gaten en wist die alle signalen op te pikken. En ze gingen vaak expres extra diep graven en expres dieper in op pijnlijke onderwerpen. Puur om de reacties te bekijken. En Matt wist dat hij soms heel ongepast kon reageren. Hij kon zich altijd heel goed houden, maar als iemand over zijn grenzen kwam en dan nog doorging- wat zo'n psycholoog vaak wel deed- flipte hij volledig. Dan stond hij echt niet meer voor zichzelf in.
Verder had hij vandaag eigenlijk niet echt veel plannen. Hij had net toen hij terug was gekomen van het bureau een rondje hardgelopen met Gio. De hond was zeker weer op de betere hand en kon eigenlijk alles weer, al probeerde Matt het wel rustig aan op te bouwen. De hond had namelijk nogal het karakter om gewoon door te gaan, zelfs als hij eigenlijk al doodop was of pijn had.
Na het hardlopen was hij op de bank neergeploft met een blikje bier. Na even televisie gekeken te hebben, pakte zijn nieuw gekochte mobiel tevoorschijn en stuurde een berichtje naar Emma. Dat hij vanmorgen langs was geweest op het bureau en dat hij binnenkort weer aan het werk zou gaan, mits hij zou slagen voor de testen. Hij schreef er direct bij dat hij de fysieke test al meteen had kunnen doen, en dat de andere twee testen over twee weken gepland stonden. Daarna legde hij zijn mobiel op het tafeltje bij de bank en dronk zijn blikje bier leeg. Toen hij even later in de keuken stond om het blikje in de prullenbak te gooien, ging de bel. Was dat Emma? Zou ze meteen langs zijn gekomen toen ze zijn berichtje had gekregen of zo? Hij keek even op zijn horloge. Dat was wel heel erg snel. Waarschijnlijk was het dan gewoon de pakketbezorger. Hij had immers ook nog wat spullen besteld.
"Gio, hier," sprak Matt duidelijk tegen de hond die rondjes draaide voor de deur en luid blafte. Met enige tegenzin droop de hond af en hield hij zich stil. Matt haalde zijn hand even door zijn haren, zocht zijn sleutels en ontgrendelde de deur. Die opende hij rustig, om zich vervolgens dood te schrikken en de deur weer dicht te smijten. Echter stond er een voet tussen de deur, waardoor hij niet meer kon sluiten. Met heel veel moeite probeerde hij de deur dicht te krijgen, maar vanaf de andere kant was er meer druk en uiteindelijk ging de deur juist verder open en werd hijzelf ruw naar achteren geduwd. De deur klapte weer hard dicht en zijn sleutels vielen op de grond. Door twee man werd hij tegen de muur gedrukt, hij gaf zelf wel wat weerstand, maar was duidelijk in de minderheid. En nogal overvallen.
Gio was braaf terug gelopen naar de woonkamer en had daar zitten wachten, maar de hond wist dondersgoed wanneer iets niet klopte. Daardoor rende hij nu vol vaart weer naar de gang en gromde vals. Hij sprong met al zijn kracht tegen de dichtbijzijnde man op en klemde zijn kaken om zijn arm. Die schreeuwde het uit. De aandacht verslapte even en de beide mannen keken vooral naar Gio nu, die echt flink kwaad was. Matt wist zich los te krijgen en haalde hard uit in het gezicht van de man die voor hem stond. Ze begonnen hevig te vechten en Matt leek de winnende hand te hebben, tot hij in zijn ooghoek zag hoe de andere man een wapen tevoorschijn had getoverd en die op Gio richtte. De hond was niet van plan om los te laten en bleef gevaarlijk grommen. Matt wist dat hij ook niet los zou laten, niet zomaar. Niet vanwege dat wapen. Hij wilde zijn baasje beschermen, kosten wat het kostte. Omdat Matt even niet oplette, kreeg hij een flinke kaakslag. Dat zorgde ervoor dat hij eventjes behoorlijk wat vlekjes zag. Al wist hij vrij snel te herstellen en wierp hij de man voor zich hard tegen de muur.
"Stop, stop! Niet doen, niet schieten!" riep hij nu naar de andere man, die duidelijk wel van plan was om te gaan schieten. Niet heel gek ook, aangezien Gio in zijn andere arm hing en het een behoorlijk bloederige bedoeling werd.
"Haal die klote hond dan van hem af!" siste de man nu die net door Matt tegen de muur was geworpen. Matt klemde zijn kaken even stijf op elkaar en veegde het bloed onder zijn neus vandaan. Hij probeerde zijn kansen af te wegen, maar plaatste Gio overal boven. Hij wilde echt niet dat de hond opnieuw voor hem gewond raakte. Of zelfs erger. Echt niet. Uiteindelijk haalde hij even diep adem en stapte hij op de hond af. Hij pakte zijn halsband vast en trok er aan. "Gio, los. Loslaten, jongen," sprak Matt tegen zijn hond. Gio keek opzij naar zijn baasje, maar vond het blijkbaar nog niet overtuigend genoeg. De man jammerde nogal en richtte zijn wapen nu op Gio zijn kop. "Los, Gio!" klonk Matt zijn stem nu een stuk meer vastberaden. Dat zorgde ervoor dat Gio direct luisterde en los liet. Hij piepte en jankte even en nam wat afstand, maar was duidelijk nog niet op zijn gemak. Het dier voelde de spanning van zijn baasje feilloos aan.
"Gooi dat beest naar buiten," werd Matt nu toegesproken. Toen hij niet snel genoeg reageerde voelde hij een wapen in zijn nek, wat hem dwong om te doen wat hem werd opgedragen. Met flinke tegenzin nam Matt de hond met zich mee door de gang en duwde hij hem naar buiten. Gio keek wat verbaasd achterom en toen de deur tussen hond en baasje weer sloot, was te horen dat Gio het daar absoluut niet mee eens was. De hond blafte, jankte en piepte. Hij sprong meermaals tegen de deur op en ging ook alle ramen af. Als hij nu weer binnen zou komen via een andere weg, zouden die gasten het helemaal kunnen vergeten, want Gio was nu echt pislink.
Matt werd de woonkamer in geduwd en werd daar op de bank neergesmeten. Het wapen bleef constant op hem gericht en hij kon zien dat die doorgeladen was, waardoor hij niet veel risico wilde nemen. Geen onnodig risico in ieder geval. Hij was niet van plan om zich direct volledig over te geven, maar tot zover deed hij wel alsof. Hij was goed in het zien wanneer hij de beste kans had, en als die kans zich zou voordoen zou hij toeslaan. Het was alleen te hopen dat die kans zich voordeed. In zijn ooghoek zag hij Gio tegen de ramen springen. Nu was het een beetje jammer dat hij extra stevige ramen erin had gezet. Daar zou hij nooit doorheen kunnen komen. Al was dat misschien ook maar beter, Matt wilde niet dat Gio iets overkwam.
"Goed, Matthew.. Of kunnen we beter Mattia zeggen?" begon de ene man nu. Matt herkende hem als Leo, de rechterhand van Martin. De andere man moest Lars zijn. Twee niet zo vriendelijke gasten. Al waren ze dat allemaal niet. Vooral niet als je ze genaaid had, op wat voor manier dan ook. Matt zweeg maar gewoon, er was niets wat hij kon zeggen wat dit beter zou maken. Hij wist nog niet eens wat ze van hem wilden. Eerst hadden ze hem dood willen hebben, maar blijkbaar was dat nu nog niet het plan. Anders hadden ze hem al wel vermoord in deze tussentijd. Die kans hadden ze gehad.
Lars was even de keuken in verdwenen, maar kwam nu ook weer terug. Hij had zijn bloedende arm afgebonden met wat theedoeken en ducktape. Blijkbaar het eerste wat hij had gevonden. "Ik hoop voor je dat het flink gaat ontsteken," gromde Matt- hij kon het gewoon niet laten. Leo haalde hard uit met de achterkant van het wapen. "Kop dicht. Vanaf nu geef je alleen nog maar antwoord op onze vragen," werd hem toegesist. Een straaltje bloed liep langs Matt zijn gezicht naar beneden. Leo staarde hem strak aan, maar stopte daarna zijn wapen in zijn broek en leek uit zijn zak een ander soort wapen te pakken. Iets dat leek op een stroomstootwapen, zo snel als Matt het kon inschatten. Lars leek voor nu nog ongewapend. Hij had in ieder geval nog niets in zijn handen. Matt ademde even diep in en wierp zich vervolgens uit het niets op Leo. Beide mannen klapten op de grond en rolden over elkaar heen. Ze sloegen elkaar flink en leken nogal aan elkaar gewaagd te zijn. Allerlei meubels vielen om en verschoven. Ze maakten nogal wat kabaal. Matt wist de overhand te krijgen en hees Leo overeind, om hem vervolgens van zich weg te smijten. Zelf zette hij het op een lopen. De hal in, de trap op. Zo snel als hij kon. Hij had momenteel geen dienstwapen, helaas. Maar op zolder had hij wel wat wapens liggen. In een kluis. Ongeladen. Hij moest dus wat tijd zien te winnen. Onderweg naar boven gooide hij wat kleine meubels omver om zijn achtervolgers het moeilijk te maken. Die volgden hem vloekend en tierend. Hij kreeg behoorlijk wat dreigementen naar zijn hoofd geslingerd, maar daar trok hij weinig van aan. Hij was het immers ook gewend in dit soort situaties te werken. Hij kon prima zijn hoofd koel houden en nog goed functioneren.
Eenmaal op zolder aangekomen trok hij de kluis onder het logeerbed vandaan en probeerde hij de cijfercode zo snel mogelijk te ontcijferen. Dat lukte. Het slot klikte open. Hij hoorde voetstappen op de zoldertrap. Dit was een kwestie van secondes. Hoe snel kon hij een wapen schietklaar maken? Normale agenten deden er gemiddeld een minuut over. Hij kon het wel wat sneller. Hij kon het zelfs blind. Maar nu had hij echt bizar weinig tijd. Razendsnel opende hij de kluis en pakte het bovenste wapen. Een Walther P99, eigenlijk een identiek wapen wat ze op het werk altijd gebruikten. Hij haalde het magazijn eruit en stopte er zo snel mogelijk een aantal kogels in, om het magazijn er terug in te klikken. Zijn hart klopte in zijn keel en zweetdruppeltjes vermengden zich met het bloed op zijn voorhoofd. Hij laadde het wapen door en net toen hij de veiligheidspal eraf wilde halen, klonk er een schot. De kogel schampte zijn nek, onderaan bij zijn sleutelbeen, blijkbaar was er nogal lukraak geschoten zonder te richten. Maar het had wel het doel bereikt, want Matt kromp even wat in elkaar en toen hij zich weer om het wapen in zijn handen wilde bekommeren, werd die hard uit zijn handen geschopt. Direct werd het stroomstootwapen tegen zijn borstkas gezet en kreeg hij een behoorlijke hoeveelheid stroom door zijn systeem. Hij kon vrij veel hebben en had een ontzettend hoge pijngrens, maar een schampwond en een stroomstoot in amper dertig seconden tijd was ook hem wat veel. Zijn ogen draaiden kort weg en hij verslapte even volledig. Pas toen Leo er even mee stopte opende hij zijn ogen weer en keek hij het tweetal fel aan. Zijn shirt doorweekt van het zweet. Bloed liep vanaf zijn nek naar beneden. Hij legde zijn hand even tegen de wond en merkte dat het wel flink bloedde. Niet heel gek ook, daar zaten behoorlijke bloedvaten. Hij had geluk dat het maar een schampschot was.
Lars greep Matt nu stevig vast en trok hem hardhandig weg bij de kluis. Hij zette hem op de houten stoel in de andere hoek van de zolder en bond zijn polsen bij elkaar met tyraps. "Genoeg moeilijk gedaan, klootzak. Nu ga je praten," gromde Lars hem toe. Zowel Leo als Lars kwamen voor hem staan. Matt liet zijn blik langs beide mannen gaan. Dat ging eigenlijk automatisch. De kans dat hij nog wist te ontsnappen werd steeds wat kleiner, maar hij gaf niet op. Bij Leo zag hij zijn vuurwapen duidelijk zitten en hij had die al gezien, dus hij wist dat hij die bij zich droeg. Het stroomstootwapen had hij in zijn hand. Verder leek hij niets bij zich te hebben. Lars had overduidelijk ook een vuurwapen bij zich. En Matt zag duidelijk ook het heft van een mes door zijn jasje schemeren.
"Als je gewoon antwoord geeft op de vragen ben je er sneller weer vanaf. Met minder gedoe. Dan laten we je weer gaan," sprak Leo nu. Matt rolde met zijn ogen en schudde langzaam zijn hoofd. "Je vergeet dat ik een paar jaar met jullie meegelopen heb.." mompelde hij. "Jullie laten mij niet gaan. Als ik antwoord heb gegeven op de vragen die jullie blijkbaar zo graag willen hebben, maken jullie mij af," klonk zijn stem ietwat schor, maar krachtig.
"Ook prima. Eerst de antwoorden," siste Lars. Matt staarde hem doordringend aan. "Nou, wat willen jullie zo graag weten? Hoe het voelde om jullie allemaal voor de zeik te nemen? Om toe te kunnen kijken hoe de helft van jullie opgepakt werd? Of hoe het voelde om te zien hoe jullie vracht-" Hij werd ruw onderbroken doordat Leo opnieuw het stroomstootwapen gebruikte. Het werd flink hard tegen zijn borst geduwd en zijn lichaam schudde wat heen en weer terwijl hij verwoed naar adem hapte. Matt wist dondersgoed dat hij ze frustreerde en dat hij ze alleen maar boos maakte, maar hij deed zijn best om tijd te rekken. Dat was zijn enige optie nu nog. Al had hij vandaag helemaal met niemand afspraken staan en zou niemand hem echt missen. Maar tijd rekken was altijd goed. Misschien kon hij zelf nog iets straks.
"Waar is Ryan naar toe gebracht?" vroeg Lars hem nu, terwijl Leo het wapen weer van zijn borstkas afhaalde. Matt had even de tijd nodig om weer op adem te komen. Zijn ademhaling klonk piepend en zijn hart ging flink tekeer. "Naar de gevangenis.." sprak Matt gedempt, waarna hij kort hoestte. "Dat snappen wij ook wel, klootzak! Welke gevangenis?" werd hem direct doorgevraagd. Leo wilde het wapen alweer gebruiken, maar Lars hield hem tegen. Die besefte wel dat er dan helemaal geen antwoorden zouden komen.
"Weet ik veel. Alsof ik daar over ga. Ik ben God niet," klonk Matt sarcastisch. Leo haalde nu met de achterkant van het wapen uit tegen zijn hoofd, uit pure frustratie.
"Waar is de lading? We weten dat het niet vernietigd is.. Waar is het?" was de volgende vraag. Matt had nog steeds wat moeite met ademen en likte even langs zijn kurkdroge lippen.
"Als ik al wist waar dat was, zou ik het niet kunnen vertellen. Ik weet immers wat jullie ermee van plan zijn," klonk zijn stem piepend.
"Ik zou het toch maar vertellen.. Want we kunnen dit nog heel lang volhouden.. Jij misschien ook, maar wij nog veel langer.." werd er door Lars vals in zijn oor gefluisterd. Leo stapte weer naar voren en drukte het stroomstootwapen weer hard tegen zijn borstkas aan, dit keer nog wat langer. Toen hij stopte, hapte Matt naar adem en druppelde het zweet letterlijk van zijn gezicht af. Zijn lichaam trilde als een rietje, maar zijn gezicht stond nog even strak als in het begin. Hij was niet van plan om ook maar iets los te laten. Echt niet.

Emma Eston

Ze had met moeite Marina na die ene avond kunnen overtuigen dat ze echt niets met Mattia gedaan had. Echt niets anders dan gewoon film kijken en wat kletsen. Die hele week had Marina Emma er gek mee lopen maken, maar dat was Emma ook zelf schuld geweest. Zij had het appje gestuurd dat ze aan het netflixen en chillen was met Mattia.
Ze was vandaag vrij samen met Marina en samen met Marina zat ze dan ook vandaag terrasje te pikken toen ze het berichtje van Mattia kreeg dat hij terug mocht komen om te werken. En dat hij al 1 van de 3 testen goed afgerond had. De test waar ze zich beiden niet zo druk om maakten. Voor die andere 2 testen waren ze nog een paar keer aan het oefenen geweest de afgelopen week. Maar over 2 weken vonden die al plaats. Ze was benieuwd of ze goed genoeg konden oefenen in die korte tijd. Er was echt nog steeds weinig voor nodig om Mattia van slag te maken.
Emma deelde het nieuws aan Marina, die besloot dat ze het moesten bieren met iets te drinken en iets te knabbelen. Ze verlieten het terras na het betalen en doken samen de winkel in om wat te drinken en te knabbelen te kopen. Daarna reden ze op hun gemakje naar het huis van Mattia.
Ze had haar auto langs de straat geparkeerd toen Marina opdracht gaf nog heel even te blijven zitten. Ze zag Gio die nog steeds Heel driftig op zoek was naar een manier om binnen te komen en hij was nu aan de voorkant van het huis bezig. De hond merkte ook pas laat Emma op die rustig uit stapte en Gio zijn naam uitsprak, zonder te luid te zijn. Gio gromde in eerste instantie naar haar, maar toen Emma zich kleiner maakte en nogmaals de hond riep om bij haar te komen, kwam er meer herkenning en kwam Gio al kwispelend nar haar toe. Emma controleerde Gio even vluchtig vanwege het bloed dat ze zag op de hond, maar het leek niet zijn eigen bloed te zijn. Bloed van Mattia was het waarschijnlijk ook niet, want dat zou Gio nooit doen. Ze wenkte ondertussen Marina uit de auto die naar haar toe kwam. 'Ik gok dat we problemen gaan aantreffen.' Zei Emma al snel, terwijl ze door het raam de woonkamer binnen keek. Ze zag donkere vlekken op de grond, waarschijnlijk bloed, maar het meest viel de rotzooi op. De meubels die omlagen, spullen op de grond, gewoon een grote rotzooi. En niemand beneden te zien. Ze kon ook niet horen of er nog herrie was op een bovenverdieping. 'Vraag alvast om versterking. Ik pak een sleutel en dienstwapens die ik in de auto heb liggen.' Zei Emma gelijk na de conclusie dat ze naar binnen moesten om te weten te komen wat er echt aan de hand is. Marina knikte en deed gelijk wat van haar gevraagd werd. Emma liep naar haar auto en pakte de spullen. Ze had een sleutel van de voordeur gekregen van Mattia, net als dat hij een sleutel gekregen had van de woning van haar en Marina. Ze pakte ook de dienstwapens, controleerde de magazijnen die nog steeds vol waren en leuk weer terug met nog een riem in haar handen. 'Spijt mij Gio, maar ik hou je het eerste deel nog vast.' Zei ze tegen de hond toen ze de lijn vastklikte.
Ze gaf nog het commando aan Gio om stil te zijn. Geen gegrom, geblaf of gebonk door het kwispelen. Groot voordeel van zo'n super afgerichte hond dat hij ook door had hoe serieus deze opdracht was. Stilletjes opende Emma de deur, gaf Marina een van de wapens en sloop het huis binnen.
Ze baanden zich met zn drietjes sluipend een weg door de rotzooi naar de trap toe, waar de herrie vanaf leek te komen. Emma's hart ging te keer toen ze het geschreeuw boven hoorde met nu en dan een klap of iets zoemends. Stilletjes slopen Marina en Emma de trappen op met Gio tussen hun in die heel handig net als hun alle rotzooi ontweek. Na een vluchtige inspectie van de 1e verdieping gingen ze de volgende trap omhoog waar alle herrie vandaan kwam. Heel voorzichtig keek ze de ruimte binnen om te zien wie hoe wat en waar was. De mannen die met Mattia bezig waren hadden hun nog niet gehoord. Mattia zag er slecht uit, maar het kon erger lijken dan het was. En zo te zien waren het maar 2 mannen. 2 stevige mannen die niet vies waren van wat geweld en wapens. Mar het zijn er maar 2. En 1 al goed te pakken geweest aan de arm te zien. Ze seinde het nieuws door naar Marina, zonder te hoeven praten. Daarna trok ze zich terug en klikte Gio stilletjes los. Ze hield de hond nog heel even vast en spiekte nog een keer om zeker te weten dat niks veranderd was en liet Gio daarna los. De hond wist wel wat hem te doen stond. Zijn baas was in gevaar en als beloning van het goede stil en geduldig zijn mocht hij de slechte mannen aanvallen. Meteen toen Gio de aanval in ging, trokken Emma en Marina hun wapens en eiste Emma al schreeuwend dat wapens los gelaten werden en de mannen op de grond gingen liggen. Beduusd door deze onverwachte wending, en met hulp van Gio die al 1 man aan viel, wisten Emma en Marina de 2 mannen te overmeesteren, in de boeien te slaan en op die manier tegen de grond te houden. In de verte, dankzij de open voordeur, klonken al sirenes van politiewagens. 'Je hebt een rare manier van vieren dat je weer terug aan het werk mag.' Zei Emma met een kleine grijns tegen Mattia.

Mattia Tommaso

Hij bleef zwijgen en soms een bijdehante opmerking maken. Antwoord op de vragen gaf hij in ieder geval niet; hoeveel pijn ze hem ook deden. In zijn leven had hij iets te vaak pijn gehad. Het voelde natuurlijk niet fijn, vooral niet als het al langer duurde en steeds heftiger werd. Maar hij wist er wel goed mee om te gaan en het zou hem niet breken. Hij zou nog eerder buiten bewustzijn raken dan antwoorden geven. Sommige dingen kon hij immers gewoon echt niet zeggen. Dan zouden er andere collega's in gevaar komen of zelfs de veiligheid van het land. Mattia kon dat gewoonweg niet riskeren. Ze hadden aan hem echt de verkeerde wat dat betreft. Maar hij was ook een van de weinige met alle antwoorden. Dus veel andere keuzes waren er niet.
Ietwat wazig keek hij op toen de situatie binnen een paar seconden drastisch veranderde. Gio kwam de hoek om vliegen en stortte zich op de man die het dichtsbij Matt had gestaan- Leo. De hond greep hem in zijn bovenarm en sleurde hem zo op de grond. Lars wilde zijn wapen trekken, maar was te laat en liet zich uiteindelijk overmeesteren. Matt hoestte even en hijgde nog wat om weer wat bij te komen. Hij spuugde wat bloed op de grond- wat geen teken was van iets ernstigs, maar door de klappen was zijn tand aardig door zijn lip gegaan. De wond in zijn nek zag er wat serieuzer uit, maar leek ook niet levensbedreigend. Het bloedde flink, maar het was geen slagader en het was duidelijk echt een schampschot.
Toen zijn polsen los waren, veegde hij wat bloed uit zijn gezicht en wreef hij langs zijn pijnlijke polsen. Hij bleef nog even kort zitten om op adem te komen. Toen hij dat uiteindelijk was, stond hij op. Eerst ietwat wankel, maar de duizeligheid zakte al gauw weer weg. "Ik dacht laat ik weer eens voor wat actie zorgen," grijnsde hij zwakjes naar Emma, al was het ook wel aan zijn blik af te lezen dat hij deze situatie niet echt fijn vond. Het had heel anders af kunnen lopen en die bende was groot. Hij had gehoopt dat het over was geweest, dat hij er vanaf was geweest. Maar niets was minder waar. Daar baalde hij van.
"Mag ik even?" vroeg hij nu aan Marina, die Leo in de boeien had geslagen en hem op de grond gedrukt hield. Toen Marina aan de kant ging, trok Matt hem ruw overeind en zette hem tegen de muur aan. "Ik ga er voor zorgen dat je een zware tijd tegemoet gaat in detentie.." gromde Matt tegen hem. Leo grijnsde alleen maar vals. "Voor je het weet loop ik alweer op vrije voeten, sukkeltje," lachte hij. Matt drukte hem nog wat harder tegen de muur. "In je dromen," siste hij hem toe. "Doe nou niet zo bijdehand, Mattie. Volgens mij was je ook niet zo bijdehand toen ik de keel van je collega doorhaalde," grijnsde Leo breed. Matt leek even als verstijfd te staan en staarde Leo doordringend en ontzettend fel aan. Er leek even helemaal niets meer te gebeuren, tot iets in Matt leek te knappen en hij Leo een ontzettend harde dreun verkocht, gevolgd door nog een flinke klap. En nog een. Hij bleef maar uithalen, met al zijn kracht. Bloedspetters vlogen in het rond, maar dat boeide hem weinig.

Emma Eston

Mattia grapte terug, maar was tegelijkertijd ook niet in de stemming om de lolbroek te blijven uithangen. Wat ook logisch was in deze situatie. Ze hield Mattia dan ook in de gaten toen hij naar de man liep die Marina tegen de grond gedrukt hield. Af en toe probeerde de man onder Emma zich los te wurmen en Gio was onrustig in de kamer aan het wachten tot er een de fout maakte om zich los te rukken uit de greep van Emma of Marina.
Marina maakte plaats voor Mattia, die de man ruw oppakte en tegen de muur drukte. Emma zag al dat dit niet goed uit zou zien als versterking zo meteen binnen komt om de mannen over te nemen. 'Marina, neem even over.' Zei ze tegen Marina, waarna ze naar Mattia en de andere man liep. 'Mattia stop er mee.' Commandeerde ze, waarbij ze Mattia ook naar achteren trok. 'Versterking kan ieder moment hier binnen komen.' De sirenes klonken al erg dichtbij.
De man, Leo, dacht dat hij weg kon rennen nu Emma Mattia aansprak, maar Emma had daar al rekening mee gehouden en vloerde hem door slecht haar voet uit te steken toen hij weg wou rennen. Ze hield de man daarna tegen de grond. 'Ik snap dat er heel veel wraak en woede in je schuilt, maar denk alsjeblieft na wanneer en hoe je die uit.' Sprak ze hem nog toe. Ja, ze was kwaad over hoe hij zich gedroeg. Zijn collega's, toekomstige collega's, konden ieder moment binnen komen en dan kon Mattia op die manier zijn kansen om terug te komen gelijk de prullenbak in gooien. En dat wou ze niet. Dat wou ze niet voor Mattia, en niet voor iedereen, waaronder zijzelf, die stonden te popelen heb weer terug in het team te verwelkomen. 'Ga zitten, wacht tot deze klootzakken afgevoerd worden en laat je nakijken door de ambulancepersoneel.' Liet ze Mattia nog weten, waarbij ze duidelijk geen tegenspraak duldde. 'Ja, luisteren bitch, woef.' Hoorde ze onder haar, waarbij zij die Leo zelf kort omhoog trok en terug tegen de grond sloeg. 'Hou je er buiten, klootzak.' Snauwde ze hem toe.

Mattia Tommaso

Hij verloor zichzelf een beetje op het moment, dit soort situaties deden hem nooit zo goed. Hij kon altijd vrij goed de controle over zichzelf houden, maar hij was nu al niet al te lief behandeld, zijn lichaam was wat van slag en dan begon die gast ook nog over een pijnlijk onderwerp. Hij was gewoon over een grens gegaan, en als je dat voor elkaar kreeg, had je ook wel echt een probleem. Want dan sloegen alle remmen door en dacht hij niet echt meer fatsoenlijk na. Zoals nu dus. Hij bleef flink hard uithalen, waarschijnlijk zou hij niet eens stoppen als Leo buiten bewustzijn zou raken. Eerst grijnsde Leo nog wat, maar uiteindelijk verdween die grijns van zijn gezicht. Net voordat hij een genadeklap zou krijgen, bemoeide Emma zich ermee en trok ze Matt naar achteren. Ze zei dat hij moest stoppen en zei dat de versterking er zo kon zijn. Matt trok zich direct weer los en balde zijn vuisten om weer toe te slaan, maar wist zichzelf met flink wat moeite tegen te houden. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar en snoof even. Daarna draaide hij zich van Leo weg en haalde hij zijn trillende hand door zijn haren. Emma had gelijk, dit was geen handige zet. Aangezien het tegen hem gebruikt kon worden. Maar hij had eigenlijk niet eens goed doorgehad wat hij deed, tot hij gestopt werd.
Langzaam knikte hij als reactie op haar volgende woorden. Ze had ook gelijk, dat wist hij. Dat wist hij dondersgoed. Maar soms was het gewoon even niet zo simpel. Er waren gewoon een handvol van die bendeleden waar hij veel dingen mee had meegemaakt. Het riep herinneringen en emoties op. Die hij meestal in bedwang kon houden, maar soms ook niet. Vooral niet als het op deze manier ging.
Hij wilde net gaan zitten, omdat Emma dat van hem vroeg, toen Leo weer zijn mond open trok. Matt draaide zich met een ruk weer om en moest zich weer enorm inhouden. "Ik spreek jou later nog wel," gromde hij Leo geïrriteerd toe. "Mocht je ooit nog vrijkomen, zoek ik je hoogst persoonlijk op en zorg ik dat je nooit meer vrijheid zal kennen," dreigde hij kwaad. Daarna ging hij toch maar zitten en haalde hij diep adem om de frustratie wat tegen te gaan. Hij wreef even over zijn nogal gevoelige borstkas en veegde wat bloed uit zijn nek. Het duurde niet lang voor er collega-agenten boven kwamen en het overnamen van Emma en Marina. Leo en Lars werden beide meegenomen en afgevoerd. Waarschijnlijk zouden die ook nog de nodige medische behandelingen moeten krijgen. Na de collega's kwamen er wat ambulancebroeders boven, die naar Matt toe kwamen en hem ter plaatse onderzochten. Ze maakten de schotwond schoon en zette er een aantal hechtingen in, om het vervolgens goed te verbinden. Ook de plekken in zijn gezicht werden verzorgd en waar nodig verbonden of gehecht. Zijn vitale functies werden nogmaals gecheckt, maar dat leek nu allemaal wel oké. Toen ze aan gaven dat ze hem graag wel voor extra controle mee wilden nemen naar het ziekenhuis, omdat hij toch wel aardig harde klappen had gehad en elektrische schokken ook niet niks waren voor een menselijk lichaam, schudde Matt vastberaden zijn hoofd. "Nergens voor nodig. Ik kan wel tegen een stootje," mompelde hij koppig. "Ik beloof het dat ik direct naar het ziekenhuis kom als ik mij niet goed voel," plakte hij er achteraan, om de ambulancebroeders wat gerust te stellen. Die keken elkaar wat vertwijfelend aan, maar knikten uiteindelijk toestemmend. "Goed. Direct contact opnemen als je je ineens toch niet goed gaat voelen," beaamde één van hen nog. Daarna pakten ze al hun spullen weer bij elkaar en vertrokken ze. Zo keerde langzaam de rust weer een beetje terug in het huis. Gio draaide nog wat onrustig rond en zocht toenadering bij Matt. Voor de hond was het ook vrij heftig geweest, die werd er heel nerveus van als hij niet naar Matt kon. Matt aaide de hond rustig over zijn kop en staarde in gedachten verzonken voor zich uit.

Emma Eston

Het kostte Mattia ontzettend veel moeite om weer tot bedaren te komen. Ze kon het ergens ook wel begrijpen. Hij had behoorlijk last van wat hij met die mensen mee had gemaakt. En het feit dat de inval met hun bureau niet goed verlopen was hielp ook niet echt. Maar er werden geen verdere klappen uitgedeeld. Enkel nog een dreigement van Mattia.
Het was even druk op de zolder door alle agenten en medisch personeel. Pas toen de meesten vertrokken waren kreeg Emma zelf ook weer wat rust en kon ze een kijkje nemen bij Mattia die al geholpen was aan zijn verwondingen. Ze kreeg nog net mee dat Mattia niet mee wilde naar het ziekenhuis, waardoor ze haar armen over elkaar kruiste en haar hoofd even kort schudde.
'Nog steeds stront eigenwijs.' Zei ze dan ook toen het ambulancepersoneel weg was. 'Zal ik bij je blijven vannacht om zeker te weten dat je ze ook echt belt als je last krijgt? Of dat ik bel, want jij belt ze toch niet.' Stelde ze nog voor. Het zou Mattia misschien ook nog een beetje extra rust geven als hij niet alleen zou zijn na vandaag. Maar ze verwacht niet dat hij dat toe zou geven. Of alleen niet zo lang Marina nog in de buurt rond loopt. 'Slaapfeestje bij Mattia? Of is het een privé 'slaap'feestje?' was dan ook weer zo'n typische opmerking die alleen Marina kon maken die ook nog in de kamer rond hing. Ze waren immers samen in 1 auto hier heen gekomen. Emma rolde haar ogen en schudde opnieuw haar hoofd. Elke reactie terug op die woorden kon Marina alleen maar soort van bevestiging geven, want van slapen zou het niet veel komen. Maar niet om wat Marina graag wou dat zou gebeuren, maar gewoon om zeker te weten dat Mattia nog wakker zou worden en goed helder blijft.