Police Life 1

Emma Eston

Mattia gaf aan dat ze alles beter nog eens moesten controleren voor ze echt op pad gingen. Ze knikte daardoor. Ze had die bevestiging even nodig. Toen ze zich allemaal buiten verzamelden, nam zij sectie 1 onder haar hoede. Ze zorgde dat iedereen alles om had, bij zich had en dat de wagen in orde was. En dat ze zelf ook er helemaal klaar voor was. Marina zat bij Mattia in de groep, omdat die twee wel konden samen werken, zonder gegiebel en geflirt. Dat was bij zowel Emma en Sjors niet van toepassing. En Marina was echt geen slechte agente, maar als nu de zenuwen of adrenaline de overhand konden nemen, kon ze beter bij iemand in het team zitten die haar goed kon begeleiden. Sjors nam zijn sectie 3 onder zijn hoede en voerde hetzelfde uit. Zo eenmaal bezig leek hij ineens nergens meer last van te hebben, al wierp hij wel af en toe en blik naar de groep van Mattia, waarschijnlijk om te zien waar 'zijn meisje' was en of dat nog goed ging. Het was maar goed dat sectie 2 achterom begon en sectie 1 en 3 vooraan, zodat Sjors zijn hoofd wel bij het werk moest houden. Ook een reden waarom Sjors de leiding had over de sectie die naar boven moest, zodat Marina en Sjors elkaar niet alsnog zouden opzoeken en misschien de planning in de war konden gooien.
Pas als de agent volledig gecontroleerd was door Emma zelf, mochten ze de auto in stappen en daarna stapte ze zelf achter het stuur. Ze startte de auto alvast en deed de lichten aan, als teken dat ze klaar was voor vertrek. Sjors was ongeveer gelijk klaar en startte ook de wagen. Emma sloot achteraan in de rij, Sjors tussen haar en Mattia in.

Mattia Tommaso

Hij startte de motor en wachtte rustig, maar ook enigszins ongeduldig af tot de rest klaar was. Na een paar minuten was zijn groep compleet en niet veel later zag hij hoe Sjors achter zijn wagen plaatsnam en Emma daar achter. Mattia stak zijn hand uit het raam en maakte zo een handgebaar als teken dat ze vertrokken. Rustig begon hij te rijden. Hij wist hoe vervelend het was als er snel opgetrokken werd en je achterin het busje zat. Dat voelde echt niet fijn.
Zo'n kwartier later kwamen ze aan op de locatie. Hij parkeerde het busje op de stoep, zette de motor af en gaf zijn groepje nu het teken om in actie te komen. Via zijn oortje hield hij alle agenten op de hoogte van de planning, zodat iedereen wist wanneer de explosie kon plaatsvinden. Één van 'zijn' collega's had de tas met explosieven meegenomen uit het busje en Mattia liep samen met hem naar de zware deur. Terwijl zijn collega's een oogje in het zeil hielden, prepareerde Mattia razendsnel het explosief en plakte dat op de deur. Opnieuw maakte hij doormiddel van handgebaren duidelijk dat iedereen uit de weg moest gaan en namen ze een paar meter afstand. Ook liet hij via zijn oortje weten dat ze van start zouden gaan. Een paar seconden later explodeerde de C-4 en vloog de deur uit zijn voegen. Mattia knikte naar zijn collega's en liet hen naar binnen rennen, terwijl hij zelf aansloot. Zo kon hij goed overzicht houden. Eenmaal binnen merkte hij al direct dat zijn inschattingen goed waren geweest, er waren veel mannen op de begane grond en ook veel ruimtes. Mattia loosde zijn team precies zo door de route als afgesproken en dat leek vlekkeloos te verlopen. Hij hoorde via zijn oortje dat ze boven al flinke ladingen drugs en wapens gevonden hadden. Dat was ook top. Hij voelde de euforie al in zijn lichaam en dat gaf een extra kick.
Er werd flink geschoten, deze mannen gaven zichzelf niet zomaar gewonnen. Maar er werden al wel regelmatig wat aanhoudingen verricht. Matt bleef in de schaduw van zijn groepje zodat hij alles en iedereen goed in de gaten kon houden. Al schoot hij ook regelmatig. Het leek allemaal voorspoedig te verlopen, tot hij oog in oog stond met één van die gasten. Normaal reageerde hij altijd heel snel en kordaat, maar nu leek hij te verstijven en leek hij even totaal niks te kunnen. De gewapende man voor hem had hetzelfde. Tot die uiteindelijk Matt zijn naam ietwat vragend noemde en zijn ogen vol wantrouwen samenkneep. De blik van de man ging van Matt's gezicht naar zijn vest, waar overduidelijk 'politie' op stond. Mattia's hart klopte in zijn keel en hij leek echt even totaal flabbergasted, tot hij besefte dat hij nu echt dekking moest zoeken omdat deze gast hem echt niet levend weg zou willen laten lopen. Toen hij weg sprong mistte een stortregen aan kogels hem op een haar na en bleef hij hijgend van inspanning achter een muurtje staan.
"Matthew, het is Matthew!" schreeuwde de man nu door de ruimte heen. Dat was zijn naam geweest toen hij undercover was geweest. En hij had echt gedacht dat iedereen was opgepakt. Het OM had hem dat verteld. Maar blijkbaar was dat niet allemaal waar. Deze mannen herkenden hem haast allemaal en het feit dat hij agent bleek te zijn, vonden ze niet al te grappig. In plaats van hunzelf en hun materialen te beschermen, begonnen ze nu met zijn allen Matt als doelwit te zien. Dat was iets waar natuurlijk niemand op gerekend had, en wat de strakke plannen nogal van de baan veegden. De teams moesten opeens improviseren en leken daardoor even ietwat van slag. En Matt moest al helemaal improviseren, waardoor hij ook even in geen mogelijkheid de leiding meer kon nemen. Door de kogels die langs zijn oren suisden, kon hij niet eens meer goed verstaan wat er door zijn oortjes gezegd werd. Hij bleef een tijdje achter het muurtje staan, maar die gasten kwamen dichterbij, waardoor hij uiteindelijk tevoorschijn kwam en al schietend naar een andere schuilplek rende. Eenmaal achter een omhoog staande houten pallet, legde hij zijn hand tegen het oortje aan en haalde hij even diep adem. "Terugtrekken," mompelde hij gedempt, duidelijk met moeite. Op deze manier konden ze dit onmogelijk oplossen. Dat frustreerde hem enorm en voelde echt als falen. Al moest hij eerst nog eens levend hieruit zien te komen. Dat was ook nog een behoorlijke opgave, want ondertussen waren al die gasten om hem heen gepositioneerd en kwamen de kogels werkelijk van alle kanten. Hij mocht van geluk spreken dat hij nog niet geraakt was, maar de kans dat dat zo bleef werd elke seconde kleiner. Af en toe kwam hij wat overeind om terug te schieten, maar de groep was te groot om het in zijn eentje tegenop te nemen.

Emma Eston

Het leek allemaal volgens plan te gaan. Het werkte perfect. Totdat het opeens allemaal omsloeg. Wat verbouwereerd bekeek ze het tafereel dat alle criminelen zich op Mattia richtte en eentje iets schreeuwde over ene Matthew. Wie was Matthew? Daarna hoorde ze in haar oortje dat Mattia zei dat ze moesten terugtrekken. Ze zag Sjors van boven al naar beneden rennen. Terugtrekken? En Mattia dan? Die zat klem, die kwam hier niet levend vandaan. Dat kon ze niet maken. 'Sectie 3, Sjors, terug op je plek verdomme. We trekken niet terug. We laten je niet achter Matt.' riep ze terug in het oortje. Als Sjors zijn plek niet nam al reserve leidinggevende, dan nam Emma die plek wel in.
Alle criminelen hadden hun aandacht bij Mattia en het neerschieten van hem. Hoe stom waren ze als ze daar geen misbruik van zouden maken door ze vanuit die positie weer te omsingelen en zo allemaal tegen de vlakte te werken en in de boeien te slaan. 'Sjors, sectie 3, houdt overzicht van boven en deel mee als er veranderingen zijn. Sectie 1 en 2, maak tweetallen en omsingel de criminelen. We gaan ze aanhouden. Wees niet bang een slag uit te delen of terug te schieten, wij hebben het recht om zelf ook geweld toe te passen hoe deze mensen zich gedragen.' luidde haar plan dan ook. Ze kon het niet maken om gewoon om te draaien en weg te rennen. Dit was het perfecte back-up plan en de criminelen stelden zich zelf zo dom op. Waarom vlogen ze ook allemaal op Mattia af? Domme mensen. 'Sjors, ik heb 1 iemand nodig van sectie 3 om op een gelijk aantal te komen. En regel gelijk ambulances en wagens om criminelen en gewonden af te voeren.' voegde ze er nog aan toe. Ze waren in perfecte even aantal groepsleden ingedeeld. Nu Mattia klem zat, was er 1 iemand alleen over.
Samen met een collega van sectie 3 volgde Emma de rest van de agenten naar de criminelen toe. Er werd wat afgeschoten, heel wat afgeschoten. Ze kon zich niet voorstellen hoe uitzichtloos de situatie uitzag waar Mattia zich nu in bevond, maar ze zou hem niet in de steek laten. Dat zou een slechte partner van haar maken, een hele slechte. En ze was al niet de makkelijkste om mee samen te werken. Met Mattia ging dat samenwerken zo goed als vlekkeloos. Ze zag hoe andere tweetallen een of meerdere criminelen overmeesterden. Niet elke crimineel bleef gespaard, maar dat hoefde ook niet. De kans om bespaard te blijven hebben ze zich met deze actie verspild. Enkele criminelen kozen door deze actie ook het hazenpad. Sommigen werden in het vluchten nog neergehaald, maar enkelen ontsnapten. Geen ramp, de meeste hadden ze toch te pakken. Zodra de kust veilig was betrad Emma de ruimte waar Mattia zich in moest bevinden. 'Mattia?' riep ze dan ook. De ruimte was helemaal stuk geschoten. De muren waren doorboord en een pallet die omhoog stond zag er niet veel beter uit. 'Mattia?' riep ze een stuk bezorgder toen ze naar de pallet toe liep. Ze hoopte maar dat hij het gered had.

Mattia Tommaso

De situatie was vreselijk. Zijn hart klopte als een gek en hij stak zijn arm af en toe over de pallet heen om blind terug te schieten. Er overheen kijken was niet echt meer mogelijk, de kans dat hij dan geraakt zou worden was gewoon veel te groot.
Via zijn oortje hoorde hij nog gepraat, maar hij kon het niet verstaan door het lawaai. Hij hoopte dat Sjors gewoon de leiding over nam nu, aangezien Matt dan op dit moment onmogelijk kon.
Hij kreeg geen enkel moment rust en het schieten ging maar door. De pallet hield het ook niet langer meer en hij keek onderzoekend achter zich om naar een nieuwe beschermplek te rennen. Het was riskant, maar die pallet zou het begeven en dat zou het gewoon klaar zijn. Dus hij had weinig keuze. Matt haalde even diep adem en het zweet liep over zijn voorhoofd. Het volgende moment kwam hij razendsnel omhoog en schoot hij blind van zich af, om ervoor te zorgen dat er een klein beetje minder op hem geschoten zou worden. Hij voelde een kogel langs zijn bovenarm schampen waardoor zijn gezicht even betrok, maar hij negeerde de stekende pijn en rende door tot hij achter twee grote opslagkisten dook en zich daar schuil hield. Hijgend drukte hij zijn rug tegen de kisten en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Aan de kogels kon hij al opmerken dat er alweer gasten dichterbij kwamen, maar een andere schuilplek was er niet echt meer. Hij zat in de hoek van de ruimte en hij wist vanuit zijn tekening dat deze ruimte twee uitgangen had, maar allebei die uitgangen waren geblokkeerd. Hij vloekte even en net toen hij voorzichtig over de vierkante, metalen boxen wilde kijken zag hij iemand in zijn ooghoek. Nog voor hij kon reageren werd hij vastgegrepen en tegen zijn hoofd geslagen met de achterkant van het wapen. Mattias probeerde los te komen en sloeg terug, maar de man drukte hem nu hard tegen de muur aan en gaf hem nog een paar flinke klappen tegen zijn hoofd. Bloed liep over zijn gezicht en hij merkte hoe er nog een man bij kwam, die zijn wapens afpakte en die bij zichzelf stak.
“Matt is dus de mol, nietwaar?” vroeg diegene die hem tegen de muur drukte lachend, al was het wel duidelijk dat hij het alles behalve grappig vond. Matt klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zich weer uit deze benarde positie te bevrijden, maar die twee gasten waren samen sterker.
“Klóótzak,” werd er nu in zijn oor gesist. “Verrader.” Hoewel hij zijn best deed om het af te weren, kreeg hij nog flink wat klappen te verduren. “Dit was de grootste fout in je leven. Nu zal je altijd achterom moeten kijken. We maken je kapot, Matt,” werd hem dreigend toegesproken. “Houd je kop,” gromde Mattia terug, die direct weer een harde vuist tegen zijn gezicht ontving.
“Leo, probeer hem mee te nemen. Dan handelen we het meteen af. Als het niet lukt, zien we meneertje later wel weer. Ik ga naar ons andere pand,” liet Duncan- duidelijk de leider van het stel- nu weten. Hij smeet Matt tegen de grond en maakte zich uit de voeten, terwijl Leo Matt weer vastgreep en overeind trok. Hij voelde een wapen in zijn nek drukken. Ze stonden achter een muurtje en even gebeurde er niks. Matt sloot zijn ogen kort, de wereld draaide om hem heen en zijn hoofd bonkte als een gek. Hij deed zijn best om goed na te blijven denken, maar dat was wel lastig.
Na een kort moment van stilte, hoorde Matt de stem van Emma. Ze riep hem. Matt slikte even moeizaam. Leo drukte zijn wapen nog harder tegen Matt aan en duwde hem achter het muurtje vandaan. Matt spuugde wat bloed uit zijn mond en staarde naar Emma.
“Laat ons gewoon weglopen, het gebouw verlaten. Anders maak ik er hier en nu een einde aan..” dreigde Leo nu. Matt haalde diep adem en sloot zijn ogen even, waarna hij uit het niets zich lostrok en het wapen van Leo vastgreep. Die schoot drie keer, maar alledrie de kogels boorden zich in de grond omdat Matt het wapen naar beneden drukte. Matt gaf Leo nu een knietje en mepte tegelijkertijd het wapen uit zijn handen. Het volgende moment rolden ze al vechtend over de grond. Matt was snel en krachtig, maar Leo had ook genoeg ervaring en aanzienlijk minder verwondingen.

Emma Eston

Toen ze de ruimte daadwerkelijk ook binnen liep, stonden er nog 2 mannen die Matt vast hielden. 2 criminelen. Jonas, die voor dit backup-plan met haar gekoppeld was, liet met een schouderklop weten dat hij letterlijk achter haar stond. Ze gaf zelf een klein handgebaar dat hij ook daar moest blijven staan voor nu.
De crimineel die Mattia onder schot hield dreigde dat hij er een einde aan maakte als ze niet gewoon het gebouw mochten verlaten. Ze twijfelde even of ze niet nog meer opties had. Terwijl ze daar vluchtig over nadacht, greep Mattia zijn kans al om zich los te trekken en het pistool op de grond te richten. Zelf schoot Emma op de 2e crimineel, zodat die niet nog kon ingrijpen en gaf Jonas de opdracht die vent vervolgens te boeien. Vervolgens hield Emma de twee vechtende mannen in de gaten en haar eigen pistool gericht op het vechtende duo. Ze kon waarschijnlijk niet zodanig schieten dat ze de man nog levend gevangen konden houden, en gezien de situatie mocht ze zich ook 'het recht' nemen het leven van de crimineel te nemen. Zeker als ze daarmee Mattia kon redden. Ze richtte op de rompen, daar kon ze Mattia niet per ongeluk doorboren en de crimineel wel. Zodra ze een moment zag dat de crimineel aan de winnende hand leek te zijn en zich bovenop Mattia plaatste, klaar om nog vaker uit te halen, vuurde Emma een kogel af. De man zakte in elkaar. Ze stapte er op af en trok met moeite het zware, slappe, lompe lijf van Mattia af. Het leek eerst niet zo makkelijk te lukken, tot ze het met hulp van Mattia af rolde.
Ze drukte daarna op haar oortje. 'Alles vrij?' vroeg ze. Ze kreeg meerdere bevestigingen dat dat zo was. 'Ambulance gearriveerd?' vroeg ze daarna. Het duurde even, maar ook daar kreeg ze nu een bevestiging dat die er was. 'Stuur personeel naar de kamer waar ze Mattia ingesloten hadden. Hij is gewond.' Deelde ze nog mee.

Mattia Tommaso

Hij gebruikte alle kracht die hij nog over had om deze vent niet te laten winnen. De enorme hoeveelheid adrenaline hielp daar wel aan mee gelukkig. Maar op het moment was hij niet echt in het voordeel. Eerlijk gezegd voelde hij de klappen niet eens echt meer, het leek één grote waas en hij vocht voor zijn leven. Hij voelde alleen het bloed over zijn gezicht lopen. Eerst had hij nog aardig de overhand en wist hij Leo ook aardig wat klappen te verkopen, maar hoe langer het duurde, hoe meer Leo de overhand kreeg en bovenop Mattia zat en hem wat forse dreunen tegen zijn hoofd gaf. Uiteindelijk wist Mattia zich er niet meer onderuit te krijgen en zag hij Leo zijn vuist naar achteren gaan, om daarna weer naar voren uit te halen. Maar vlak voor zijn vuist Mattia's gezicht trof, klonk er een luide knal en zakte Leo in elkaar. Mattia duwde tegen het slappe, levenloze lichaam om dat van zich af te krijgen en was blij dat Emma hem daarbij hielp. Pas daarna kon hij echt weer vrij ademen en hijgde hij flink, maar oppervlakkig. Er trokken steken door zijn borstkas en ademen deed vreselijk veel pijn door de klappen en trappen tegen zijn ribben. Tussen neus en lippen door vloekte hij even en veegde wat bloed van zijn gezicht, al hielp het niet echt omdat er nog genoeg bloed bleef stromen. Na even te hebben gelegen, trok hij zichzelf wat meer rechtop zodat hij kwam te zitten en spuugde wat bloed uit zijn mond. Zijn lichaam trilde van de inspanning, maar hij was blij dat hij überhaupt nog leefde. Hij keek even richting het lichaam van Leo en daarna richting Fred, die er ook bij had gestaan en in de boeien geslagen was. Mattia baalde ervan dat Duncan wel weg was gekomen, evenals een aantal andere mannen.
Nog voor het ambulancepersoneel arriveerde, krabbelde Mattia met behulp van de muur overeind. Hij wankelde wat en zijn hoofd bonkte als een gek, maar hij had helemaal geen zin om mee te gaan naar het ziekenhuis, dus hij moest even sterk zijn. Hij moest namelijk nodig de hoofdinspecteur spreken. En de officier van justitie. Dit had hem zijn leven kunnen kosten. En binnen het criminele circuit zou nu de rondte gaan dat hij een verrader was en de kans dat ze hem daarmee weg zouden laten komen was nihil. Hij balde zijn bebloede vuisten en zuchtte gedempt. Meerdere collega's kwamen kijken wat er nou precies gebeurd was, zo ook Sjors. Zij wisten allemaal niet van Mattia's undercover carrière. Het was geen groot geheim, maar hij had het alleen Emma verteld, want zij was zijn partner en hij vond het belangrijk dat zij alles wist.
"Wat had dit nou weer te betekenen, Mattia?" vroeg Sjors arrogant. "Snoep je soms van twee walletjes? Ben je een rat?" vulde hij zelf al in, zonder Mattia überhaupt een kans te geven het uit te leggen. Matt was totaal niet in de stemming en keek Sjors nu vijandig aan. "Houd je kop, Sjors," siste hij. Hij had altijd vrij veel geduld en mensen konden ver gaan bij hem, maar op dit moment zat hij wel een beetje op zijn tax.
Het ambulancepersoneel arriveerde nu en begonnen ter plekke Matt te onderzoeken en vragen te stellen. Hij werd richting de ambulance geholpen zodat ze daar de grootste wonden in zijn gezicht en de schampwond konden hechten. Ook kreeg hij een injectie met wat pijnstillers en om ervoor te zorgen dat er geen infecties zouden ontstaan. Ze wilden hem graag nog mee nemen naar het ziekenhuis voor verdere controles, maar Matt weigerde en zei dat het wel ging. Hij voelde de spanning nog steeds in zijn lichaam en voelde zich elke minuut alleen maar kwader worden op alle leidinggevenden. Hij stapte voorzichtig de ambulance uit en leunde er nog even met half dichtgeknepen ogen tegenaan, waarna hij richting hun eigen busjes liep.

Emma Eston

Ze probeerde Mattia nog overeind te helpen en te ondersteunen waar nodig is, tot de ambulance-medewerkers het over konden nemen. Sjors kwam zich er ook mee bemoeien. Mattia siste al vrij snel dat Sjors zijn kop moest houden. Ze was het roerend met Mattia eens. 'Hoor wie het zegt, de lafaard die ook daadwerkelijk als eerste weg wou zijn.' sprak ze Sjors aan, terwijl ze Sjors wegtrok bij Mattia vandaan. Ze hadden nog een felle discussie toen Mattia uit beeld was. Emma was pisnijdig dat Sjors zo makkelijk het hazenpad gekozen had. Geen instructies geven of iets, nee, gewoon weg willen gaan. Toen het bijna te heftig werd tussen hun, Emma hield zich ook niet in en gooide alles er uit wat haar dwars zat aan Sjors zijn gedrag de laatste weken. Ze werden door collega's uit elkaar gehaald. Emma trok zich los en liep weg. Onderweg kwam ze Marina nog tegen en waarschuwde dat ze Sjors vanavond niet bij hun thuis wou zien. Of zij wel naar Sjors toe ging 's avonds moest ze zelf weten, maar Emma wou Sjors niet meer zien na vandaag.
Emma liep direct door naar de ambulance waar Mattia zat. Ze zag hem net weglopen naar de busjes toe. Ze liep met hem mee. 'Weet je wel zeker dat het goed genoeg gaat?' vroeg ze bezorgd. 'Je gezondheid is geen reden om eigenwijs te zijn.' voegde ze er nog aan toe. 'Was Matthew jouw personage?' vroeg ze daarna nog wat meer gedempt. Als het antwoord daarop ja was, dan wist ze wel wat er mis was gegaan. Dan wist ze genoeg over wat net gebeurd was. Echter vroeg ze zich dan wel af waarom niemand wist dat het om dezelfde bende ging als waar Mattia net uitgestapt was en waarvan iedereen opgepakt zou zijn. En werkelijk niks wees er op dat Mattia er zelf van wist dat het om dezelfde bende ging. 'Ik neem jou niets kwalijk over wat er mis ging vandaag. Als je hiervan geweten had, had je het meegenomen in het plan, dat weet ik zeker.' voegde ze er nog aan toe.
Ze keek zelf nog even het terrein rond, terwijl ze met Mattia mee liep. Er werd druk het een en ander heen en weer gedragen en geduwd. De opgeslagen wapens en drugs, de gevangen criminelen, de gewonden werden verzorgd en de dode criminelen werden binnen naast elkaar gelegd met lakens er over.

Mattia Tomasso

Hij haalde zijn ietwat trillende hand door zijn haren en eenmaal bij het busje aangekomen bleef hij staan. Hij plaatste zijn hand tegen het busje zodat hij wat steun kon krijgen op die manier, want zijn evenwicht was niet al te best op het moment. Emma kwam naar hem toe lopen en vroeg hem of hij zeker wist dat het goed genoeg met hem ging. Haar stem klonk bezorgd en vriendelijk. Matt keek op, keek haar even aan en knikte toen langzaam. "Het gaat wel," gaf hij aan. Natuurlijk deed zijn hele gezicht zeer en zijn ribbenkast nog het meest, maar zijn ribben waren waarschijnlijk flink gekneusd en daar kon toch niets aan gedaan worden. Dat hij een hersenschudding had kon hij zelf ook wel invullen, daar had hij ook geen arts voor nodig.
Emma vroeg hem ook direct of Matthew zijn personage was. Matt knikte opnieuw en streek met zijn vingers voorzichtig langs de hechting in zijn wenkbrauw. "Ja, dat klopt," mompelde hij gedempt. "En al die gasten hoorden opgepakt te zijn. Ik heb mij verdomme jarenlang de pleuris gewerkt om alle in's en out's te leren kennen van die bende en om genoeg bewijs te vergaren. Ze horen allemaal achter slot en grendel te zitten," klonk zijn stem wat geïrriteerd. Hij begreep hier echt niets van en begreep ook niet waarom hij niet gewaarschuwd was. Hij werkte immers mee aan wapens- en drugsgerelateerde zaken. De kans dat hij dan bekenden tegen zou komen was groot, dat moest het OM ook wel begrepen hebben. Blijkbaar waren ze daar behoorlijk nalatig geweest. Of was er iets fout gegaan. Maar niemand had hem ingelicht in ieder geval.
Emma zei dat ze hem niets kwalijk nam, wat hem enigszins opluchtte. Al wist hij dat andere collega's hem dit wel kwalijk namen op dit moment. Niet heel gek ook, die begrepen de situatie ook niet. "Als ik het had geweten had ik mijzelf daar niet eens laten zien. Dan had ik wel vanaf een afstandje gecoördineerd. Ik heb jarenlang met hun opgetrokken. Ze herkennen mij in één oogopslag.." sprak hij. Hij schudde zijn hoofd even en kneep zijn ogen kort dicht om de hoofdpijn wat tegen te gaan. Misschien was het niet zo handig als hij achter het stuur zou klimmen straks.
Toen hij zijn ogen weer opende, staarde hij naar alle beweging rondom het pand. Er werden gewonden naar buiten gebracht en geboeide mannen afgevoerd. Zijn blik kruiste met één van die mannen, die direct kwaad naar hem begon te schreeuwen en begon te spartelen, al had hij geen schijn van kans nu hij geboeid was. Één van de andere geboeide mannen schreeuwde naar hem dat ze zijn leven kapot zouden maken, maar de agenten naast hem snoerden hem de mond. Matt haalde even diep adem en probeerde wat te kalmeren, maar dat lukte nog niet heel goed. Hij hoopte maar dat Sjors voor de rest even wijselijk zijn mond zou houden, want Matt had een vrij kort lontje op het moment.

Emma Eston

Ze zag hoe Mattia tegen de bus steunde. Ze opende de achterdeuren. 'Ga anders even zitten.' stelde ze voor. Mattia liet zijn ergernis horen over hoe hij niet op de hoogte was van hoe de undercover-zaak afgehandeld was. Ze knikte nog als teken dat ze naar hem luisterde. Mattia had zijn gezicht niet eens willen laten zien als het om mensen ging waar hij undercover was geweest. Logisch ook, zoiets kan alleen maar chaos en onbegrip veroorzaken, en dus gevaarlijke situaties opleveren. Nu waren ze er gelukkig nog goed vanaf gekomen.
'Sjors was trouwens een waardeloze plaatsvervangende sectiecommandant.' flapte ze er nu uit. 'Hij stond al bijna buiten nog voor jij gezegd had dat we ons moesten terugtrekken.' voegde ze er nog aan toe. 'En dan durft hij zo tegen jou uit te flippen. Ik had hem net al op z'n plek geschopt en Marina gezegd dat ik hem niet thuis wil aantreffen als ze bij hem wilt zijn vanavond. Arrogante lafaard.' Ze sloeg haar armen over elkaar. Ze moest het even kwijt. Ze was ook benieuwd wat dit ging betekenen voor de aankomende tijd. Ze moesten eigenlijk samen kunnen werken met Sjors en Marina, maar als Sjors zo deed tegen Mattia, en vanaf vandaag waarschijnlijk ook Emma niet meer kon uitstaan, dan vroeg ze zich af hoe ze dan nog samen konden werken. 'Neem jij morgen vrij?' vroeg ze Mattia nog. Het leek haar verstandig wel te doen voor Mattia, hoe hij er bij zat. Voor de rest van de agenten met vragen was het misschien handig om straks nog het een en ander op het bureau na te bespreken, of morgenochtend. Maar hoe Mattia er bij liep en stond nu leek het haar beter dat hij vrij nam. Maar zo ver als ze hem nu kende kon ze zich wel bedenken welk antwoord er ging komen.
Ze zag vanuit haar ooghoek al iemand hun kant op komen, Jonas. Hij zag er vrij kalm uit, maar Emma liep voor de zekerheid wel enkele passen naar hem toe om hem niet gelijk te dicht bij Mattia te laten komen. Voor het geval dat die kalmte enkel schijn was. 'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg Jonas, terwijl hij zijn blik eerst op Mattia richtte, en daarna ook op Emma. Het was niet aanvallend bedoeld, meer dat hij wou weten waar ze heen moesten of wat ze moesten doen. Het meeste was dan al ingeladen en opgeruimd.

Mattia Tommaso

Emma zei dat hij even moest gaan zitten en deed de achterdeuren van de bus open. Mattia knikte langzaam en klom er ietwat stijfjes in, waarna hij plaatsnam op het lange, houten bankje. Met zijn rug leunde hij tegen de wand aan en hij zuchtte even, terwijl hij zijn hand op zijn borstkas legde, aangezien daar een flinke steek doorheen trok. Emma begon nu over Sjors, dat hij een waardeloze plaatsvervangend sectiecommandant was geweest. Mattia knikte nu opnieuw. "Het was een fout om hem die taak toe te wijzen," sprak hij gedempt. Emma had de leiding over genomen, Sjors had niet eens zijn best gedaan om de situatie te redden. Hij was alleen bezig geweest met zijn eigen hachje. Waarschijnlijk had hij het niet eens heel erg gevonden als Mattia er nog slechter vanaf was gekomen. Matt had Sjors die taak gegeven omdat hij al niet blij was met de sectie waarin hij toebedeeld was geweest. Mattia had gehoopt hem op die manier een beetje tegemoet te komen. Maar dat liet hij de volgende keer wel achterwege. Dit was zeker geen succes geweest. Het frustreerde hem dat het zo in de soep was gelopen allemaal. Hij had enorm veel werk gehad aan de voorbereiding en het leek in het begin enorm gesmeerd te lopen. Als ze hem niet hadden herkend, hadden ze zeker weten iedereen in kunnen sluiten en alle materialen mee kunnen nemen. Nu waren er alsnog een aantal uitgeschakeld en aangehouden, maar er waren er ook een aantal op de vlucht geslagen. Waaronder Duncan. En het zou Mattia ook niets verbazen als Duncan ondertussen alweer allemaal nieuwe mannen geregeld had. Het was immers alweer een tijd geleden dat Mattia hen verlinkt had en er veel van hen opgepakt was. In die tijd had Duncan zijn hele bende opnieuw op kunnen bouwen. Hij had veel macht binnen het criminele circuit en verdiende er miljoenen mee. Mattia had met zijn eigen ogen gezien hoe hij omging met verraders en mensen die zijn plannen in gevaar brachten. Dat maakte hem niet bepaald gerust.
"Ik kijk morgen denk ik even wat ik doe," reageerde hij op de vraag van Emma of hij morgen vrij nam. Misschien was het beter van wel, maar hij wist niet of hij het na deze situatie fijn vond om alleen thuis te zitten. Het triggerde zijn trauma's nogal en dan zou hij zichzelf nogal in de weg zitten thuis. Daarbij wilde hij uitzoeken hoe het precies zat met die bende. Hoeveel er waren en hoeveel risico hij liep dat ze hem misschien wel op zouden zoeken.
Hij keek even op toen Jonas op hun af kwam lopen. Emma stapte op de man af en hield hem op een paar meter afstand, maar Mattia kon zijn vraag wel duidelijk horen. Matt schraapte zijn keel even en sprong weer uit het politiebusje. Toen hij de grond raakte had hij er direct spijt van, want zijn hoofd leek uit elkaar te knappen. Maar na zijn ogen even gesloten te hebben ging het wel weer redelijk.
"We gaan terug naar het bureau. De mensen die er behoefte aan hebben kunnen dan nog even napraten. En ik moet nog even iemand spreken," zei Mattia tegen Jonas.

Emma Eston

Mattia gaf toe dat het achteraf gezien niet de juiste taak was geweest voor Sjors. 'Normaal is hij niet zo, ik snap niet wat hem dwars zit de laatste weken.' voegde ze er nog aan toe. Sinds Mattia er was ging het met de dag slechter met Sjors zijn humeur. En Sjors richtte zijn woede eigenlijk altijd op Mattia af, zeker vandaag. Ze begon vaag een link te zien, alleen de logica er achter was nog een groot raadsel.
Mattia zou morgen kijken wat hij zou doen. Maar voor nu wilde hij terug naar het bureau en de mensen die er behoefte aan hadden de kans geven om nog na te praten. 'Ik zal Marina even inlichten dat ze Sjors alvast overhaalt naar huis te gaan. Die naait de boel alleen maar op op het bureau.' voegde Emma er nog aan toe. 'Ik blijf voor de zekerheid bij jou, Matt. Jonas licht jij de rest in dat we terug gaan?' Jonas knikte en liep alweer weg. Zelf pakte Emma haar telefoon er bij en belde vanaf de busjes Marina op om te vragen of ze Sjors kon overhalen bij het bureau hun auto in te stappen en naar Sjors' huis te gaan. Marina zou haar best doen, al wist Emma wel dat Marina enkel met haar ogen hoeft te knipperen of Sjors sprong er zo al bijna op.
Daarna stak Emma haar hand uit naar Mattia. 'Jij levert die sleutels beter in bij mij en je rijdt in mijn bus mee.' zei ze er met een kleine, plagende grijns bij. Ze zag de eerste agenten al naar de busjes komen om te verzamelen. Ze nam de leiding weer even over door ze naar de busjes te sturen waar ze als sectie 1, 2 en 3 in hadden gezeten. Al moest ze 1 van haar mensen bij sectie 2 toevoegen en de sleutel van Mattia aan een van de mensen van sectie 2 geven. Ze gaf ook aan dat vragen en opmerkingen allemaal op het bureau besproken mochten worden en wie geen behoefte er aan had, mocht zodra ze op het bureau aankwamen naar huis vertrekken.

Mattia Tommaso

"Ik heb hem nog geen enkele keer op een andere manier meegemaakt," mompelde Mattia, reagerend op de woorden van Emma. Hij hoorde alleen constant dat Sjors ook wel een beter humeur had gehad ooit, maar zelf had hij dat nog niet gemerkt. Elke keer wanneer hij hem sprak of tegenkwam, werd hij afgesnauwd en voelde Mattia zich niet echt welkom. Mattia had er in al die weken niet echt op gereageerd en het maar gewoon op zijn beloop gelaten, maar dit droeg zeker niet bij aan een fijne werksfeer. Terwijl Mattia het voor de rest juist erg naar zijn zin had in dit team.
Hij knikte even toen Emma aangaf dat ze even contact met Marina op zou nemen, zodat zij Sjors kon overhalen gewoon direct naar huis te gaan. Hoewel Mattia het normaal gesproken juist belangrijk was dat alle moeilijkheden de wereld uit geholpen werden en het dus juist goed zou vinden dat Sjors erbij zou zijn bij het napraten, vond hij het nu wel een beter idee om hem naar huis te sturen. Sjors zou sowieso weer moeilijk gaan doen en Matt zat er nu echt een beetje doorheen. Deze situatie was niet niks en hij kon dat gezever van Sjors er gewoon niet bij hebben.
Jonas zou de rest inlichten en Emma zou bij hem blijven. Terwijl Emma met Marina belde, leunde Mattia weer wat tegen het busje aan met zijn rug en sloeg zijn armen om zijn lichaam heen. Zijn gezicht zag al flink beurs en opgezwollen en de hechtingen waren ook prominent aanwezig.
Emma was niet veel later klaar met bellen en stak nu haar hand naar hem uit, waardoor hij opkeek. Ze zei dat hij zijn autosleutel beter aan haar kon geven en met haar mee kon rijden. Door de grijns op haar gezicht, kon hijzelf ook een kleine grijns niet onderdrukken. Hij grabbelde in zijn zak, haalde de sleutelbos eruit en legde die in Emma's hand. Terwijl Emma alles in goede banen probeerde te leiden, hield Mattia zich juist wat op de achtergrond. Hij voelde zich nou niet echt top en hij vond het fijn dat Emma die taak even op haar nam.
Toen iedereen eenmaal in de juiste bus zat, klom Mattia bij Emma in het busje, op de passagiersstoel. Hij liet het portier achter zich dichtvallen en klikte de gordel vast, waarna hij zijn hoofd tegen het raam legde en zijn ogen sloot.

Emma Eston

Ze had niet echt meer gereageerd op de opmerking dat Sjors nooit anders is geweest tegenover Mattia, zoals Sjors de laatste weken deed. Nog een aanwijzing dat de komst van Mattia Sjors niet lekker zat. Maar waarom, dat was de vraag. Het terrein begon leeg te lopen, dus het was maar goed dat de rest ook verzameld in de bussen zat nu. Ze startte net de bus toen Mattia zijn gordel vast maakte en begon daarna te rijden. Ze was tijdens de rit eigenlijk erg stil. Ze had nu even alle concentratie nodig op de weg om te voorkomen dat ze afgeleid raakte of gefrustreerd bleef mopperen over wie wat fout had gedaan. Ze nam aan, hoe dat Mattia er bij hing met gesloten ogen, dat hij er net zo min zin in had om woorden te wisselen. Eenmaal bij het bureau parkeerde ze de bus op de juiste plek en de andere twee busjes volgden. Ze stapte al vrij snel uit en liep naar de passagierskant om Mattia eventueel omlaag te helpen. Het was geen vrachtwagen waar hij uit moest klimmen, maar het busje was wat hoger dan een normale auto en ze had gezien dat zo er uit springen niet prettig was geweest voor Mattia.
Ze zag dat de helft sowieso al meteen naar huis wilde na dit alles. Ze kon het wel begrijpen. Het moest voor veel mensen vermoeiend geweest zijn. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Ze zag ook dat Marina Sjors zo ver gekregen had om naar huis te gaan. Gelukkig maar. 'Je zei dat je iemand moest spreken. Zal ik dan zo goed als ik kan de rest inlichten en de vragen beantwoorden?' vroeg ze nog even voor de zekerheid na. Ze had wel een vermoeden wie Mattia wou spreken en waarover. Namelijk waarom de hoofdinspecteur, of iemand anders via de hoofdinspecteur, niet heeft laten weten dat dit om de bende ging waar Mattia undercover voor gewerkt had.

Mattia Tomasso

De gehele rit terug naar het bureau zat hij met zijn ogen gesloten. Het felle licht van buiten deed namelijk pijn aan zijn hoofd. Het gebonk was al erg genoeg zonder dat licht. En hij had ook gewoon even de tijd nodig om dit te verwerken. Om er over na te denken en goed te beseffen wat hier nou eenmaal gebeurd was. Hij was er echt niet blij mee. Echt totaal niet. Hij wist als geen ander wat voor gruwelijke dingen die bende deed, hij had daar genoeg gezien en die beelden kwamen regelmatig nog weleens terug 's nachts. Het was niet echt een fijn gevoel dat ze nu wisten wie hij was en uit welke buurt hij kwam. Duncan had enorm veel connecties en wist iedereen om zijn vinger te winden. Evenals de drie andere mannen waarmee hij de leiding had over behoorlijk wat criminele organisaties binnen het land.
Eenmaal aangekomen bij het politiebureau, opende hij zijn ogen weer en wreef hij even met zijn hand in zijn gezicht. Heel zacht, want zijn gezicht was behoorlijk gevoelig en pijnlijk. Vervolgens gooide hij het portier open en stapte met behulp van Emma uit, wat daardoor iets rustiger ging dan de vorige keer. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en zag dat een aardig aantal agenten direct vertrok. Het liefst zou hij zelf ook meteen vertrekken. Maar hij wilde weten hoe dit allemaal zat. Anders deed hij helemaal geen oog dicht vannacht. Als dat überhaupt al zou lukken. Sjors leek ook te vertrekken, waar hij blij mee was. Hij wisselde nog een blik met hem, en dat zei al genoeg. Sjors keek hem vijandig aan, alsof hij alles verpest had. Matt rolde even met zijn ogen en keek weg. Hij wilde daar zijn energie niet aan verspillen.
Hij keek op naar Emma toen ze vroeg of zij de rest zou inlichten voor zo goed ze kon, en vragen zou beantwoorden, aangezien hij nog iemand moest spreken. Matt haalde even diep adem en knikte. "Ja, als je dat wilt doen, graag. Ik sluit misschien later nog wel aan," gaf hij aan. Hij staarde haar nog een tijdje aan en likte langs zijn kapot gescheurde lippen. "Bedankt, Emma. Dat je zo behulpzaam bent," bedankte hij haar nu met een kort knikje. Vervolgens liep hij richting het bureau en beende hij met grote stappen naar binnen. Zonder enige twijfeling liep hij met een rechte lijn op het kantoortje van de hoofdinspecteur af en gooide zijn deur krachtig open. Net zo hard smeet hij de deur weer dicht, waarna hij op de hoofdinspecteur af liep, die achter zijn bureau zat. De man stond direct op en keek hem aan.
"Mattias.." begon hij met een zwakke en té vriendelijke glimlach op zijn gezicht, alsof de situatie allemaal wel mee viel. Matt bleef staan voor zijn bureau en leunde er met zijn beide handen op. "Waarom wist ik niet dat die gasten nog vrij rondliepen? Of alweer vrij rondliepen? Waarom ben ik niet geïnformeerd?" vroeg hij nu. Zijn stem luid en kwaad. "Ik had godverdomme wel dood kunnen zijn!" riep hij er emotioneel achteraan. Hij sloeg met zijn vuist op het bureau en liep even een stukje heen en weer om weer ietwat te kalmeren.
"Er is iets fout gegaan in de communicatie. Ik heb zojuist gesproken met de OvJ. Duncan is later vrijgesproken omdat er te weinig bewijs tegen hem was. Evenals wat handlangers van hem, waarvan het OM niet met zekerheid kon zeggen dat zij er echt wat mee te maken hadden. Dit is niet op tijd gecommuniceerd richting ons. Onze oprechte excuses, Tomasso," zei de hoofdinspecteur nu. Matt keek weer op naar hem en staarde hem fel aan. "Oprechte excuses?" herhaalde hij nu met een trillende stem van emotie en onbegrip. "Echt. Go to hell," siste hij kwaad. Hij schoof in een snelle beweging een stapel papieren van het bureau en schudde zijn hoofd.
"Ik heb jarenlang gewerkt om die bende uit te schakelen. Met gevaar voor eigen leven heb ik stapels aan bewijzen kunnen leveren. Het OM gaf aan dat het genoeg was, dat ik kon stoppen. Ik heb verdomme nog nagevraagd of ze zeker wisten dat ze genoeg hadden! Echt, wat voor hersenloze figuren zitten daar?" riep Matt woest uit. Zijn hoofd begon alleen maar harder te bonken en zijn zicht werd wat wazig, maar hij voelde zich zo gigantisch genaaid en in de steek gelaten dat hij onmogelijk zomaar rustig kon worden.
"Tomasso, kalmeer een beetje, alsjeblieft. We gaan het helemaal uit zoeken, oké? Het komt goed," probeerde de hoofdinspecteur hem nu gerust te stellen. Matt schudde echter vol ongeloof zijn hoofd. "Het komt goed. Dat is het enige wat jullie kunnen zeggen. Maar uiteindelijk laten jullie ons gewoon net zo hard weer vallen. Ik kan dit nog beter zelf oplossen dan dat ik jullie dat laat doen," gromde Mattias.
"Dat lijkt mij niet zo'n goed plan, Tomasso. Voor eigen rechter spelen is nooit goed en wordt ook niet goedgekeurd vanuit het OM. Dan ben je strafbaar bezig."
"Alsjeblieft zeg, hou op met dat schijnheilige gedoe. Als ik morgen overhoop geschoten wordt, zit het bloed óók aan jouw handen," siste Matt nog kwaad, waarna hij zich met een ruk omdraaide en het kantoortje verliet. Hij liep in één rechte lijn door naar zijn auto, al stapte hij niet in, maar leunde tegen de zijkant aan. Het opgefokte gevoel bleef aanwezig en hij opende nu de deur van zijn auto om een pakje sigaretten te pakken. Sinds hij hier werkte had hij eigenlijk al niet meer gerookt, dat was een soort goed voornemen van hem geweest, maar nu was hij gewoon echt toe aan een peuk. Hij liet de deur van zijn auto weer dichtvallen en stak de sigaret op, waarna hij weer tegen de auto aan leunde en zijn ogen even sloot. Langzaam nam hij een flinke hijs van de sigaret en blies de rook uit.

Emma Eston

Mattia bedankte haar na haar even aangestaard te hebben. Even had ze gedacht dat hij nog wat anders wou doen, maar dat was misschien verbeelding. Verkeerd ingeschat na alles wat gebeurd was. Ze haalde even diep adem toen Mattia weg was en sloot het busje af toen iedereen er uit was. Opruimen en schoonmaken kon de volgende dag nog. Eerst maar naar binnen voor de nabespreking.
Ze liep naar het kamertje waar alle plattegronden en papieren nog hingen en lagen. Ze nam vooraan in de ruimte plaats bij het bord en begon te vertellen wat er gebeurd was en dat het heel goed begon, maar door onvoorziene omstandigheden helaas uit de hand gelopen was. Ze bedankte iedereen voor het opvolgen van haar instructies en beantwoordde daarna de vragen die er waren. Het ging voornamelijk over waarom ze op Mattia af waren gegaan, wie Matthew was en wie is Mattia eigenlijk voor het bureau. Voornamelijk wouden ze weten wat ze aan Mattia hadden vanaf nu en wie ze al die tijd als collega beschouwd hadden. Ze verzekerde iedereen dat dit buiten Mattia's schuld om was gegaan, legde uit dat Mattia undercover was geweest bij een bende en zonder te weten hij diezelfde bende nu weer tegen kwam. Dat er verzekerd was dat het afgehandeld was. De meesten in de kamer konden het op die manier wel wat meer snappen en begrip tonen voor Mattia's situatie. Het was ook niet voor niets dat vooral Mattia gehavend was en de rest van de agenten amper iets had, of helemaal niks.
Er bleven nog enkelen hangen voor nog wat andere vragen en opmerkingen, maar de meesten gingen alweer naar huis na dat korte moment op het bureau. Zodra iedereen tevreden was met de gekregen antwoorden en feedback, verliet Emma de ruimte en sloot het af. Het leek er op dat Mattia niet meer bij de hoofdinspecteur op kantoor was. Die man was met de deur op een kier de boel aan het opruimen. Ze pakte haar spullen uit haar kluisje, controleerde haar telefoon nog eens en liep vervolgens naar buiten. Ze keek rond en zag Mattia bij zijn auto staan roken. Ze liep naar hem toe. 'De meeste die waren gekomen naar de nabespreking hebben wat meer begrip voor jouw situatie.' deelde ze mee. 'Hoe ging het bij de hoofdinspecteur?' vroeg ze daarna zachtjes.

Mattia Tomasso

Hij staarde doelloos voor zich uit en nam nog een trekje van de sigaret. Bij het inhaleren trok er een steek door zijn borstkas, waardoor hij even kort kreunde en zijn spieren aanspande. In zijn ooghoek zag hij iemand aan komen lopen, waardoor hij direct opkeek. Hij merkte dat hij direct flink alert was en de omgeving constant nauwlettend in de gaten hield. Gelukkig was het Emma maar en ontspande hij dus weer meer. Ze kwam bij hem staan en vertelde dat de meeste collega's die waren gekomen naar de nabespreking wel begrip hadden voor zijn situatie. Mattia knikte kort. "Goed om te horen," zei hij zacht, zijn stem klonk ietwat schor, waarschijnlijk door het schreeuwen. Hij schraapte zijn keel even en nam opnieuw een trek van de sigaret. Hij blies de rook de andere kant op dan waar Emma stond en liet zijn hand daarna langs zijn lichaam hangen, met de brandende sigaret tussen zijn vingers. Elke keer wanneer er een auto langsreed keek hij even op, om vervolgens steeds weer gewoon doelloos voor zich uit te staren.
"Super. Het ging echt super," reageerde hij nu op Emma's vraag hoe het was gegaan bij de hoofdinspecteur. Zijn stem klonk behoorlijk sarcastisch. "Er zijn fouten gemaakt in de communicatie. Niet iedereen is vastgezet, vanwege te weinig bewijs. Dat is niet doorgespeeld. Ik moet mij gewoon niet zo aanstellen en het komt allemaal goed," herhaalde hij zijn woorden in een iets ander jasje. Zijn ogen begonnen te branden. Hetgeen wat hij misschien nog het ergst vond, was dat hij jaren in die zaak had gestoken en daar zijn leven voor had opgeofferd, en dat het uiteindelijk dus totaal niet opgelost was, omdat het OM zijn zaakjes niet op orde had. Die jaren waren dus gewoon weggegooid. Matt schudde zijn hoofd even en nam nog een flinke hijs van de sigaret. Zijn vingers trilden lichtjes. Alles wat hij gezien had, alle moeite die hij gedaan had, alle trauma's.. Allemaal voor niks.
"Maar hé, ik heb tenminste hun oprechte excuses aangeboden gekregen," mompelde hij nu, nog altijd sarcastisch. "Daar kan ik echt wat mee."

Emma Eston

Ze merkte aan alles dat Mattia zich niet goed voelde. Lichamelijk natuurlijk niet, maar geestelijk ook niet. Dat alerte opkijken voor alles wat beweegt. Tuurlijk is alert zijn niet het probleem, maar het te alert zijn en geen rust kennen wel. Zeker als je lichamelijk moet herstellen. En het roken... Ze had Mattia nog nooit zien roken, ook nooit gemerkt dat hij gerookt had of überhaupt sigaretten of iets bij de hand had voor het geval dat hij er behoefte aan had.
Mattia was ook erg sarcastisch in zijn antwoorden op haar vraag. Ze haalde even diep adem. 'De magische woorden die alles op moeten lossen.' vatte ze het kort samen. Ze vond het vreselijk dat dit gebeurd was, en het was niet eens nodig geweest. 'Ongelooflijk. We hebben weken voorbereid, en niemand heeft gedacht van goh, misschien handig om te weten dat het om die ene bende gaat.' zei ze, terwijl ze kort haar hoofd schudde.
Ze keek daarna Mattia wat bezorgder aan. 'Ga je het wel redden vannacht, thuis? Heb je vrienden of familie waar je eventueel bij terecht kan of die naar jou toe kunnen komen?' vroeg ze nu. Hij moest niet alleen zijn nu. Niet vanwege zijn verwondingen, niet vanwege het mentale stukje. 'Eventueel heb ik nog een extra bed of een bank vrij, als je dat fijner vindt. Marina is niet thuis.' stelde ze voor. Ze ontweek expres even de naam Sjors. Die wou ze morgen eens even onder 4 ogen spreken, tussen alle andere taken door, want ze wou nou echt weten wat die vent dwars zat.

Mattia Tomasso

Emma vatte zijn woorden kort samen als de magische woorden die alles op moesten lossen. Hij knikte even en zuchtte gedempt. Hij had zich deze dag heel anders voorgesteld. Hij had er zelfs zin in gehad. Een beetje actie, eindelijk weer écht werken. Nu deed hij niets liever dan deze dag terugdraaien. Maar dat was helaas niet mogelijk.
"Ze zijn het vergeten door te geven. Bij het OM wisten ze dat het om deze bende ging. Ze hadden de hoofdinspecteur alleen de nieuwste informatie niet gegeven en de hoofdinspecteur had ook niet nog gevraagd of er nog nieuwe informatie was," vertelde Mattia na de woorden van Emma. Hij kon ook niet begrijpen dat dit mis was gegaan. Hoe moeilijk kon het zijn om zoiets door te geven? Het was ontzettend belangrijk, maar blijkbaar had niemand er aan gedacht. En die mensen stonden aan de macht. Onbegrijpelijk.
Hij haalde zijn hand opnieuw door zijn haren- iets dat hij vaker deed als hij onrustig en nerveus was. Een soort zenuwtrekje. Hij nam nog een laatste hijs van de sigaret en gooide die daarna op de grond, om het te verpulveren onder zijn schoenzool. Emma vroeg hem nu of hij het wel ging redden vannacht, in zijn eentje. Daardoor haalde hij zijn schouders even op. Hij zou wel moeten. Ze vroeg hem vervolgens of hij vrienden of familie had waar hij bij terecht kon. "Mijn familie staat altijd voor mij klaar," zei hij nu. "Maar die wonen in Italië.." plakte hij er al vrij snel achteraan. Dat was niet echt een optie dus. "En vrienden.. Tsja. Die heb ik al jaren niet meer gesproken." Hij had een aantal goede vrienden gehad, maar hij wist niet eens waar die momenteel woonden en hoe hun leven er nu uit zag. Door die jaren undercover was hij er volledig uit geweest. Hij had zijn eigen leven er voor opgegeven. Zijn privéleven. Mattia wreef even met een verbeten gezicht langs zijn pijnlijke ribben en keek weer naar Emma toen ze zei dat zij eventueel ook nog een extra bed of bank vrij had, als hij dat fijn vond. Marina was namelijk niet thuis. Matt staarde haar aan en twijfelde duidelijk. Hij sliep niet altijd even rustig, en nu zou dat al helemaal niet rustig zijn. Eerlijk gezegd schaamde hij zich daar een beetje voor. En hij wilde Emma niet tot last zijn. Of in de problemen brengen als er wel iets zou gebeuren.
"Ik eh.. Ik wil jou niet tot last zijn," gaf hij nu voor een deel eerlijk toe. "Al is alleen thuis zijn misschien ook niet het beste plan.." verzuchtte hij vervolgens. Hij keek nu al op tegen de nacht. Hij had dan wel zijn hond, Gio, een grote Cane Corso, maar die kon niet praten en hem gerust stelen. Al hielp de hond hem zeker wanneer hij het 's nachts moeilijk had, maar het was toch anders dan een mens.

Emma Eston

Mattia vertelde nog wat de hoofdinspecteur hem nog meer verteld had. Na haar vraag over familie of vrienden, kwamen de antwoorden dat ze of ver weg waren, of dat Mattia niet wist waar ze waren. Hij stond er dus eigenlijk alleen voor. Op haar voorstel om anders bij haar te slapen, leek hij te twijfelen wat verstandiger was. Hij wou haar niet tot last zijn. 'Ik zou zelf te ongerust zijn als ik wist dat je alleen zou zijn na alles. Liever dat ik 's nachts steeds opnieuw wakker word door jou, dan dat ik de hele nacht niet kan slapen omdat ik niet weet of je de volgende dag wel in staat bent om op te staan.' probeerde ze Mattia gerust te stellen. 'Of slaap je liever in je eigen bed, in plaats van een vreemd bed? Dat kan ik ook heel goed begrijpen en ik wil best plaats nemen op een bank, of logeerbed, wat je ook hebt.' voegde ze nog als extra optie toe. 'En ik ben bang dat ik jou weer liever niet laat rijden, zelfs al is het je eigen auto, dus zeg maar waar je je het liefst naar toe laat brengen.' voegde ze er nog aan toe, met toch alweer een klein, plagend grijnsje op haar gezicht.

Mattia Tommaso

Emma gaf aan dat hij haar niet tot last zou zijn. Anders zou ze ook niet goed slapen omdat ze dan bezorgd over hem was, als hij alleen thuis zou zijn. Mattia glimlachte lichtjes door haar woorden, wat al heel wat was nu. Het voelde fijn om tenminste iemand te hebben die voor hem klaar stond. Iemand die om hem leek te geven. Dat had hij de afgelopen jaren nogal gemist. En hoewel hij zijn best deed om zichzelf altijd in zijn eentje te redden, was het toch fijn om er iemand bij te hebben.
“Bij mij thuis is ook prima. Wellicht dat mijn hond dat wel prettiger vind, die zit al de hele dag alleen thuis,” gaf hij nu aan, na de woorden van Emma. Gio zou het natuurlijk best redden in zijn eentje, maar het dier hield van gezelschap en was erg gehecht aan Matt. Nu Matt weer zoveel werkte, overwoog hij om er nog een hond bij te halen. Dan had Gio wat gezelschap als Matt van huis was.
“Of.. Ben je bang voor honden? Hij is niet bepaald klein namelijk,” plakte Matt er nu nog achteraan. Gio was een onwijs vriendelijk dier, maar erg groot en breed. Hij was wel erg waaks, maar als Matt erbij was, was het niets meer dan een grote knuffelkont. Sommige mensen vonden de hond alleen wat angstaanjagend door zijn uiterlijk.
Hij lachte even kort toen Emma aangaf dat ze hem weer niet zou laten rijden. “Je heb wel veel vertrouwen in je partner, of niet?” grijnsde Matt nu. Hij schudde grinnikend zijn hoofd en overhandigde zijn sleutels aan Emma. Met de hoofdpijn die hij had vond hij het echt niet erg om letterlijk het stuur uit handen te geven. Misschien was het inderdaad ook wel veiliger.

Emma Eston

Bij hem thuis vond hij ook prima, ook vanwege de hond die hij had. 'Je hebt een hond?' vroeg ze al meteen, verbaasd, maar op een enthousiaste manier. Ze had hem dan weer niet ingeschat als een type dat een dier in huis nam, laat staan een hond dat toch best wat meer verzorging en aandacht nodig had dan een vis of iets. 'Oh nee, bang ben ik niet. Daarnaast is het normaal gesproken hoe groter hoe vriendelijker toch? Ondanks dat ze qua uiterlijk intimiderender kunnen zijn. Mij had het zelf altijd al gaaf geleken om met een Staffy of een ander ras of mengelmoes dat menig mensen afstand laat houden op straat te lopen, wetend dat het gewoon een schoothondje is dat te pas en te onpas komt lastig vallen met likjes en knuffels.' zei ze er al enthousiast achter aan. 'En grote honden zijn makkelijker te zien als ik 's nachts een wc of een kraan zoek, dan stap ik niet zo snel op een poot, staart, of de gehele hond.' voegde ze er nog grappend aan toe. Kleine hondjes zijn ook leuk, maar die kunnen zo keffen, of zo sneaky opeens toch een snauw geven. Of je ziet ze niet en dan zet je eens een verkeerde stap.
Daarna vroeg Mattia of ze echt zo veel vertrouwen had in haar partner en gaf haar zijn sleutels. 'Oneindig veel. Maar ik heb graag de touwtjes in handen. Of in dit geval de sleutels. En het stuur.' zei ze daar grijnzend op terug. Ze pakte de sleutels aan en liep al naar de andere kant van de deur. 'Ik rij wel nog even bij mij langs dan voor pyjama, tandenborstel en dat soort spul en dan kunnen we naar jouw hond toe, en jouw huis.' zei ze nog, voor ze instapte en de stoel wat verstelde. Het scheelde niet heel veel qua lengte tussen hun, maar ze moest toch net twee tikjes verder naar voren zitten om de pedalen te kunnen bedienen. Ze wachtte tot Mattia ingestapt was en reed daarna weg. Eerst naar het huisje van Marina en haar. Een kleine tussenwoning, maar groot zat voor hun beiden. Ze liep snel naar binnen en kwam na een paar minuten met een tasje terug naar buiten. Ze hield zelf graag alles goed gescheiden van Marina's spullen, dus ze had snel alles bij elkaar in een tas kunnen gooien. En qua kleding hoefde ze niet hard na te denken wat ze morgen aan zou trekken, want ze moest gewoon schone werkkleding meenemen. Daar was geen keus in kleur of soort. Zodra ze weer instapte reed ze naar Mattia's huis.

Mattia Tommaso

Emma leek verbaasd dat hij een hond had, waardoor hij even grijnsde. "Had je mij niet ingeschat als hondenpersoon?" grinnikte hij nu. Haar stem klonk enthousiast, dus blijkbaar vond ze honden wel leuk. Dat scheelde weer. Ze zei ook dat ze niet bang was voor honden en dat het normaal gesproken was hoe groter de hond, hoe vriendelijker. Ondanks hun intimiderende uiterlijk. Mattia knikte. "Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Mijn hond, Gio, is een Cane Corso kruising. Waarmee gekruist weet ik niet. Het is echt een lieverd, soms wel met een beetje een gebruiksaanwijzing," vertelde hij nu. "Toen ik undercover was, kwam hij een keer aan wandelen. Enorm mager en duidelijk verlaten. Ik heb hem opgevangen met de intentie hem later naar een asiel te brengen, maar hij is al die jaren gebleven," sprak hij over de herkomst van de hond. Een lange periode was Gio vrij wantrouwend geweest tegenover mensen en kon ook redelijk vals zijn, maar ondertussen was dat al wel zo goed als weggetrokken. Hij hield enorm van aandacht; daar kon hij niet genoeg van krijgen. Maar als iemand agressief werd of begon te schreeuwen, raakte de hond alsnog van slag en wilde dan nog weleens vals worden. Ook als iemand Mattia kwaad dreigt te doen, is het niet zo'n lieverdje meer.
Mattia lachte even kort om wat Emma zei. "Gio zorgt er vaak ook wel voor dat mensen even naar de andere kant van de straat lopen om hem te vermijden. Ook worden alle kleine keffertjes direct opgetild. Terwijl het aflikken van die hondjes het enige is dat hij doet," grijnsde hij.
Emma zei nu dat ze graag de touwtjes in handen had, of in dit geval de sleutels en het stuur. Mattia schudde even grijnzend zijn hoofd. Het was fijn om het even over andere onderwerpen te hebben en een beetje luchtig te doen tegen elkaar. Even iets anders dan denken aan wat er allemaal speelde en alleen maar spanningen.
"Ja, is goed," zei hij nog toen Emma liet weten dat ze nog even langs haar huis zou rijden om wat spullen op te halen. Hij stapte zelf ook in en staarde wat uit het raam toen Emma begon te rijden. Onbewust moest hij toch weer denken aan de bende en schoten er wat beelden door zijn hoofd van wat hij de afgelopen jaren met hen had meegemaakt. Zijn blik werd weer iets waziger en gespannen daardoor.
Eenmaal bij het huis van Emma stapte zij uit en haalde ze haar spullen. Mattia bleef alleen achter in de auto en hield de omgeving nauwlettend in de gaten, terwijl hij ietwat ongeduldig op het dashboard tikte met zijn vingers. Niet veel later keerde Emma weer terug en reed ze richting zijn huis. Het was niet heel lang rijden vanaf haar huis en toen ze er uiteindelijk waren stapte Mattia uit en pakte hij de sleutels weer van Emma over. Hij liep door de voortuin naar de deur en hoorde- nog voor hij de sleutel in het slot kon steken- een laag en bulderend geblaf uit de woning komen. Toen Mattia de deur opende, schoot Gio razendsnel langs hem heen de voortuin in, draaide daar een paar enthousiaste rondjes om zijn eigen as en schoot weer terug. Hij sprong hyper en blij tegen Matt op en piepte alsof hij hem jaren niet meer had gezien. Matt glimlachte en gaf de hond wat aandacht. Toen Matt naar binnen stapte sprong de grote hond op Emma af en kalmeerde toen iets. Hij snuffelde aan haar en leek wat onderzoekend. Al duurde het niet lang voor hij haar hand aflikte en weer blij begon te kwispelen. Het dier had een prachtige brindle vacht, wat Matt altijd echt heel mooi vond.
"Gio, kom," zei Matt uiteindelijk. De hond luisterde direct en hobbelde het huis binnen. Matt liet Emma ook binnen en sloot de deur. Hij draaide de deur op slot en klikte nog drie extra schuifslotjes dicht. Vervolgens liep hij de ruimte hal door en de woonkamer in. Het huis was vrij ruim voor iemand in zijn eentje, maar Mattia had dat vooral gedaan voor Gio. Een klein huisje voor zo'n grote hond leek hem niks. Er zat ook een behoorlijke achtertuin aan vast, zodat Gio daar ook vaak genoeg zijn ei kwijt kon. Matt had een groot hondenluik gemaakt in de deur van de garage naar de tuin toe, waardoor Gio altijd naar buiten kon, ook als Matt de hele dag werkte.
"Wil je iets te drinken?" vroeg Matt nu aan Emma. "Water, frisje, koffie, thee?" plakte hij er vragend achteraan. "Of een borrel als je wilt.." Hij trok een lade open in de keuken en keek even wat hij had staan. "Ik heb een aantal likeurtjes, whiskey, Rum," somde hij op. "Vast ook nog wel ergens iets van wijn."

Emma Eston

Mattia vroeg of ze hem niet ingeschat had als hondenmens. 'Als dierenmens eigenlijk niet ivm de tijd die je op het bureau door brengt. Dacht dat je nooit de tijd zou hebben voor een dier in huis.' bekende ze eerlijk. Mattia vertelde ook wat voor hond hij had. Een Cane Corso kruising. Een behoorlijk formaat ook nog dan. Hij vertelde ook hoe hij aan de hond gekomen was. 'Och, wat een lief verhaal. Ik zou zo graag ook zoiets willen doen voor een beestje, maar ik ben bang dat ik de tijd en de ruimte niet heb.' zei ze daar nog op terug. Hij vertelde nog over het omlopen van mensen en het optillen van de keffertjes, terwijl zijn hond, Gio, enkel wilt likken. En waarschijnlijk dan ook spelen.
Eenmaal bij het huis van Mattia, liet ze hem voor gaan. Het was zijn huis, dus ze zou hem wel volgen en zien hoe en wat de normale gang van zaken was. Ze hoorde de hond al blaffen en alleen het geluid wat ze hoorde gaf aan dat het een flink dier was. De hond kwam naar buiten gerend, blij dat zijn baasje weer terug was en dat hij zijn poten buiten kon strekken. Ze lachte er om, het enthousiasme van het dier was erg aanstekelijk. Daarna leek de hond haar op te merken en kwam eens snuffelen en uiteindelijk ook likken. Ze bukte zich ietsjes om hem goed te kunnen kriebelen. Heel ver bukken of op de hurken zitten was niet nodig, daar was Gio groot genoeg voor. Mattia gaf het commando dat de hond naar binnen moest en het dier luisterde direct. Emma ging ook weer recht staan en volgde ook mee naar binnen. Ze keek rond, nieuwsgierig, terwijl Mattia de deur goed afsloot. Het was een groot huis.
Mattia vroeg of ze wat wilde drinken en noemde van alles op. 'Koffie doen we maar niet, anders blijf ik de hele nacht wakker van de koffie. Doe maar een frisje, sinas als je dat hebt.' besloot ze. Alcohol leek haar ook niet zo'n strak plan, hoewel ze misschien wel suf genoeg er van werd om goed door te kunnen slapen, maar als ze de volgende dag weer aan het werk moest en ze zelden tot nooit dronk, leek haar dat geen verstandige beslissing. Ze ging op de bank zitten en begon Gio te aaien en achter zijn oren te kriebelen. 'Dat is lekker hé. Wat ben jij groot en mooi. Knappe jongen.' sprak ze op een blije toon tegen de hond die het geen straf vond om zulke aandacht te krijgen.

Mattia Tommaso

"Ik wilde eigenlijk ook nooit een dier nemen om die reden. Maar tsja.. Gio is zelf aan komen lopen en nu kan ik geen afscheid meer van hem nemen. En volgens mij vind hij het zo wel prima. Al overweeg ik wel om er nog een vriendje bij te halen voor hem, uit het asiel. Zodat hij overdag niet zoveel alleen is. Toen ik undercover was, was hij gewoon altijd mee. Dus voor hem is dit ook wel een beetje raar. Of ik moet de hoofdinspecteur zo gek krijgen om hem elke dag mee te mogen nemen naar het bureau. Maar ik weet niet of dat nou echt de beste plek is voor een hond," zei Mattia als reactie op Emma haar woorden. Hij trok ondertussen de kast open en pakte er een klein glaasje uit, die hij op het aanrecht zette en vervolgens vulde met wat whisky. Vroeger had hij dat ontzettend goor gevonden, maar sinds een aantal jaar was hij het gaan leren drinken en nu vond hij het zelfs lekker. Vooral na een dag als vandaag. Misschien stiekem ook wel om de scherpe randjes er even af te halen. En ervoor te zorgen dat hij misschien beter zou slapen. Of de alcohol echt goed was in combinatie met de medicatie die hij toegediend had gekregen, wist hij niet. Waarschijnlijk niet. Maar er was hem daar verder niets over verteld. Drinken met een hersenschudding was waarschijnlijk ook- volgens de artsen- niet het beste plan. Maar Mattia was ook niet van plan om zich lam te zuipen. Hij was wat alcohol wel gewend.
Emma gaf aan dat ze geen koffie hoefde, dan zou ze de hele nacht wakker blijven. Mattia schudde even grijnzend zijn hoofd. "Je bent dan wel heel productief, weet ik uit ervaring," grinnikte hij. Ze kon zich vast nog de keer herinneren dat hij slecht had geslapen en de halve nacht op het bureau had zitten werken. "Maar sinas heb ik ook," glimlachte hij nu. Hij pakte nog een wat groter glas en vulde die met sinas, waarna hij de twee glazen mee nam richting de bank. Hij zette het glas sinas neer op het glazen tafeltje bij de bank en plofte daarna zelf ook op de bank neer, met zijn eigen glas nog in zijn hand. Hij nipte wat van de drank en voelde het aangenaam branden in zijn slokdarm toen hij het doorslikte.
Gio bleef nog even op de grond zitten bij Emma, maar sprong daarna zonder pardon tussen Emma en Mattia in op de bank en ging daar liggen, wat echt maar nét paste. Mattia grijnsde even en aaide de hond. "Gio is de koning in huis," lachte hij nu.

Emma Eston

Ze luisterde naar Mattia's woorden over Gio, dat hij eigenlijk nooit een dier wou, maar Gio aan was komen lopen en hij nu zelfs dacht aan een tweede hond. Daarna zei Mattia over de koffie dat je er wel productief van werd. 'Na vandaag vind ik dat ik productief genoeg ben geweest vandaag. Morgen nog een dag.' zei ze daar grijnzend op terug. 'Dankjewel.' zei ze nog toen Mattia het glas met sinas voor haar neerzette.
Gio besloot zich ook op de bank er bij te proppen, waardoor Emma even moest lachen en beetje opschoof. Mattia zei dat Gio koning in huis was. 'Iemand moet die zware taak op zich nemen.' zei ze daar op terug met een grijns op haar gezicht. Met een beetje moeite rekte ze uit naar de sinas en wist het glas te pakken te krijgen zonder knoeien. Ze aaide Gio ondertussen nog verder. 'Maar ik snap dat je er geen afstand meer van kon doen.' zei ze nog.
Ze had wel gezien dat Mattia wel alcohol nuttigde. Ze zei er niets over, zo lang het geen hele flessen drank werden die hij achterover ging slaan. Na alles was het wel het laatste dat ze hem wou verbieden, het drinken van alcohol.
Na een tijdje en een tweede glas sinas begon ze toch best moe te worden. 'Waar kan ik slapen?' vroeg ze Mattia dan ook, waarna ze met moeite een gaap onderdrukte.