Police Life 1

Mattia Tommaso

Hij parkeerde zijn sportwagen voor het politiebureau en bleef nog even zitten, terwijl hij uit het raam staarde naar het gebouw. Alles was hier nieuw. Zijn huis, de hele omgeving en ook zijn werk. Hoewel hij vrij nuchter was en zich niet heel gauw druk maakte, voelde hij zich toch enigszins gespannen. Gezonde spanning.
Uiteindelijk gooide hij zijn portier open en stapte hij uit. Hij pakte zijn tas van de achterbank en liet de deur daarna weer dicht klappen. Ook vergrendelde hij de auto, om vervolgens richting het bureau te lopen en naar binnen te wandelen. Hij meldde zich bij de balie vooraan en werd daar vriendelijk geholpen. Er werd hem een splinternieuwe ID-kaart aangereikt en een wapen, dat hij direct weg stak in het holster. Daarna liep hij verder en stelde hij zich aan wat nieuwe collega’s voor. Het was een vrij warm welkom, hij kreeg ook direct koffie aangeboden en kreeg een korte rondleiding door één van zijn nieuwe collega’s. Eigenlijk voelde hij zich er meteen wel thuis, al klikte hij sowieso wel snel met veel mensen. Hij stond altijd erg open voor iedereen en zag een ook sympathiek uit.
Na een tijdje zocht hij zijn eigen bureau op en begon hij die rustig in te richten naar zijn eigen zinnen. Nu zag het er nog netjes uit, maar hij wist dat dat na een paar dagen wel anders zou zijn. Soms kon hij wat chaotisch zijn wat dat betreft en maakte hij er een flinke puinhoop van. Ach, als hij zelf alle belangrijke spullen nog maar terug vond. En tot nu toe was dat altijd zo.

Emma Eston

Ze was blij haar collega uit de brand te kunnen helpen. Haar beste vriendin tegelijkertijd, Marina. Marina's collega was ziek en daardoor had Marina gevraagd of Emma haar kon vergezellen. En gezellig was het wel, tussen het werken door. Emma nam haar baan wel serieus natuurlijk. Ze zat al een tijdje vast aan het kantoorwerk en dat beviel haar welgeteld 2 uurtjes. Dus de kans om mee op patrouille te gaan had ze zich al aan vastgegrepen voor de hoofdinspecteur toestemming gegeven had. De beste man kon het haar ook moeilijk weigeren, hij wist hoe graag ze weer wat afwisseling wou, en meer actie dan haar vingers die te keer gingen op het toetsenbord. Ze was niet de lieveling van de hoofdinspecteur, maar ze zat er niet ver vanaf.
Met Marina liep Emma het kantoor weer binnen. Ze begroette beiden Sabrina en Drew die vrolijk terug groette en aangaven dat ze even bij de Bali moesten komen. Sabrina had haar beruchtte koppel- en roddelgrijns op haar gezicht. Daar hield Emma dus totaal niet van, Marina dan weer wel. Die wilde al het nieuws, echt of verzonnen, weten. Sabrina vertelde dat Emma's toekomstige partner binnen was gekomen en aan Sabrina's blik te zien liet ze de betekenis van het woord partner zelf in te vullen.
'Eston! Daar ben je eindelijk, loop even met mij mee. Tommaso! Kom jij ook even mee!' Luidde de stem van hun hoofdinspecteur die van het koffieapparaat met een klein dienblad naar zijn kantoor liep. Emma keek nog even om naar Marina, die een bemoedigend schouderklopje gaf. Emma had gehoopt op een bekende als partner, liefst Marina natuurlijk. Die Tommaso kende ze totaal niet, en wat ze van Sabrina's gezicht af moest lezen had ze ook het idee dat dit geen goeie match zou zijn. Maar goed, hoe betrouwbaar is Sabrina wat dat aan gaat. Niet heel erg betrouwbaar.

Mattia Tommaso

Hij propte wat spullen in de lades en sprak af en toe nog wat met collega’s die langs kwamen lopen en nieuwsgierig wat vragen stelden. Waar hij vandaan kwam, waar hij eerst had gewerkt. Hij beantwoordde de meeste vragen eerlijk en had best leuke gesprekken. Tot nu toe beviel het hem hier wel. Al had hij ook niet echt heel anders verwacht. Hij kon altijd overal altijd wel zijn plekje vinden.
Toen zijn naam werd geroepen keek hij op en zag hij dat het de hoofdinspecteur was. Mattia gooide de laatste slokjes half koud geworden koffie achterover en stond toen op. Met zijn voet schoof hij zijn tas onder het bureau zodat niemand er over zou struikelen en hij schoof zijn stoel aan, om vervolgens met zijn handen in zijn zakken gestoken richting het kantoortje van de hoofdinspecteur liep. Rustig liep hij daar naar binnen.

Emma Eston

Ze zag de voor haar nog onbekende nieuwe collega opstaan en meelopen. Toen ze net binnen in het kantoor was en de deur dicht ging, stak ze haar hand uit om zich voor te stellen. 'Hoi, welkom. Ik ben Emma Eston.' Voegde ze aan haar gebaar toe met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.
Haar bruine haar zat redelijk strak in een vlecht en haar hele houding straalde zelfvertrouwen uit. Dat is natuurlijk ook wel nodig in dit beroep. Na het voorstellen ging ze zitten in een van de stoelen.
'Welkom Tommaso in ons bureau. Jij gaat samen met Eston een team vormen om het andere team dat de achterbuurt patrouilleert te versterken. Uiteraard gooien we jullie niet gelijk samen de straat op. Ik heb wat dossiers klaargelegd over deze buurt en jullie gaan eerst een paar dagen hier de dossiers nalopen om de bestaande problemen theoretisch al te bestuderen. Marina Tyler en Sjors Jansen zijn het andere team. Jansen is momenteel ziek, dus dan kunnen we deze kans grijpen om jullie beiden die paar keer per dag met Tyler mee te sturen. Jullie leren de buurt en de mensen kennen en Tyler is niet alleen op pad.' Vertelde de hoofdinspecteur meteen toen ze zaten. 'En Eston. Ik had graag dat je naar het bureau naast die van Tommaso plaats neemt, zodat jullie dichter bij elkaar zijn en zo elkaar beter leren kennen en de dossiers niet verspreid door het hele gebouw liggen.' Voegde de beste man er nog een mededeling aan toe. Emma knikte. 'Dat zal ik doen.' Antwoordde ze er nog op. 'Zijn er nog vragen? Vroeg de hoofdinspecteur tot slot nog. Emma schudde haar hoofd, voor haar was alles duidelijk. Maar misschien had die Tommaso nog wel vragen.

Mattia Tommaso

Hij liep het kantoortje binnen en draaide zich om toen er een jonge vrouw de ruimte in kwam lopen. Zij sloot de deur en draaide zich toen naar hem om, om vervolgens haar hand naar hem uit te steken. Met een vriendelijke glimlach op haar gezicht heette ze hem welkom en stelde ze zich voor als Emma Eston. Haar glimlach was aanstekelijk, waardoor Mattia ook vriendelijk glimlachend haar de hand schudde. "Bedankt, Emma, aangenaam kennis te maken," reageerde hij op haar woorden. "Mijn naam is Mattia Tommaso. Maar gewoon Matt is goed genoeg hoor," knikte hij. Eigenlijk noemde iedereen hem altijd Matt, zijn volledige naam werd zelden gebruikt. Niet dat hij het erg vond als mensen hem wel Mattia noemde. Het was gewoon geen naam die veel voorkwam en Matt lag lekker in de mond.
Ook hij nam plaats op een stoel en keek richting de hoofdinspecteur. Die verwelkomde hem nog eens, waardoor hij knikte. De man sprak verder en zei dat hij samen met Emma een team ging vormen om het andere team te versterken. Hij legde nog meer uit, Matt knikte af en toe beleefd om te laten weten dat hij het volgde en begreep. Uiteindelijk werd er ook gezegd dat Emma naar zijn bureau moest verplaatsen en werd er gevraagd of er nog vragen waren. Mattia dacht even na, maar schudde daarna zijn hoofd. "Nee, het is wel duidelijk zo, bedankt voor de informatie. Mocht mij toch nog een vraag tebinnen schieten zal ik het laten weten," glimlachte hij.

Emma Eston

De man stelde zich voor als Mattia Tommaso. Maar hij mocht ook Matt genoemd worden. Dat zou ook makkelijker roepen zijn wanneer het nodig is. Haar naam viel niet heel veel korter af te korten, of makkelijker ver vervormen. Maar dat vond ze niet zo erg.
'Dan hoop ik dat ik de goeie keus gemaakt heb jullie samen een team te laten vormen. Op papier zou het een ideaal team zijn.' sprak de hoofdinspecteur nog uit. 'En stel gerust je vragen als die later nog binnen schieten. Of als er problemen op het pad komen, laat dat ook weten.' zei de hoofdinspecteur tot slot nog, waarna hij opstond en gebaarde dat ze konden gaan.
Emma stond op en schoof haar stoel aan. Ze pakte de dossiers die de hoofdinspecteur al had klaarliggen op zijn eigen bureau aan en gaf de helft er van aan Mattia. Daarna verliet ze het kantoortje, legde de dossiers op haar nieuwe bureau, startte de computer alvast op en liep daarna naar haar oude bureau wat op te ruimen. De spullen die ze mee nam naar haar nieuwe bureau deed ze in een doos, voornamelijk persoonlijke pennen, papiertjes, boekjes, etc., en nam ze mee naar haar nieuwe bureau. Ze was niet anders gewend dan dat ze de laatste weken van het ene naar het andere bureau gestuurd werd. Ze was niet de makkelijkste om mee samen te werken. Of de rest dacht allemaal dat ze zich wel makkelijk aan zou passen aan de ander. Maar ze was behoorlijk zelfstandig geworden na enkele samenwerkingen die niet goed gingen en hield er dan ook absoluut niet van om als een hondje van de ene naar de andere taak gestuurd te worden en de ander met alle lof te zien vertrekken.
Ze zette de doos met spullen op het bureau naast die van Mattia en begon uit te pakken en in te richten.
'Dus, aangezien we elkaar ook moeten leren kennen. Waar heb je hiervoor gewerkt en waarom ben je hier naartoe gekomen?' brak Emma het ijs.

Mattia Tommaso

De hoofdinspecteur gaf aan dat hij hoopte de goede keus gemaakt te hebben om hun samen een team te laten vormen, en gaf daarna aan dat hij het inderdaad gerust mocht laten weten als er nog vragen waren die hem tebinnen schoten of als er problemen op het pad kwamen. Mattia knikte opnieuw. "Zal ik doen, bedankt," reageerde hij daarop. Vervolgens kwam hij overeind en schoof hij zijn stoel aan, hij nam de stapel papierwerk van Emma over en verliet het kantoortje. Hij liep eerst even langs het koffieapparaat en nam een kopje koffie voor zichzelf mee richting zijn bureau. Eenmaal bij zijn bureau zette hij het kopje neer en liet hij zich neerzakken op de bureaustoel. Rustig en geconcentreerd begon hij door de dossiers te bladeren. Hij was benieuwd wat er hier allemaal op zijn pad zou komen en kon niet anders dan er zin in hebben. Hij hield ervan om te werken en gaf altijd de volle honderd procent. Soms leefde hij zelfs iets te veel voor zijn werk, maar zo lang hij daar zelf geen problemen mee had, vond hij het prima.
Na een paar minuten kwam Emma aan lopen en zette ze een doos met spullen op het bureau naast die van hem. Mattia keek even nieuwsgierig op en zag hoe ze de doos uit begon te pakken en haar bureau begon in te richten. Niet veel later begon ze te praten en vroeg ze hem waar hij hiervoor gewerkt had en waarom hij hier naar toe was gekomen.
"Ik heb vijf jaar lang gewerkt bij een politiebureau aan de andere kant van het land," vertelde hij nu eerlijk en oprecht. "Na die vijf jaar ben ik gevraagd om undercover te gaan voor een zaak. Voor onbeperkte tijd, net hoe lang het nodig was. Dat heeft uiteindelijk ruim twee jaar geduurd. En nu die zaak zo goed als rond was, kon ik weer gewoon aan het werk. En hier hadden ze toevallig nog iemand nodig, dus vandaar dat ik hierheen gekomen ben. Ik vond het namelijk geen probleem om ergens anders heen te moeten. Ik woon alleen dus hoef verder geen rekening te houden met iemand," vertelde hij. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en nam een paar slokken van de warme, sterke koffie.
"En jij?" vroeg hij daarna. "Hoe lang werk jij hier al? Heb je het een beetje naar je zin?" vroeg hij geinteresseerd. Hij nam nog een slokje koffie en zette het bekertje toen weer op het bureau neer. "Wil je ook koffie trouwens?" vroeg hij nu aan Emma. Hij vond het wel zo beleefd om haar ook koffie aan te bieden nu hij zelf ook koffie dronk. Zo was hij eenmaal.

Emma Eston

Ze ging in de tussentijd zitten en logde zichzelf in op de computer, terwijl ze naar Mattia luisterde. Na het inloggen ging ze wat meer achterover zitten en draaide ze haar stoel wat om wat aandachtiger te luisteren. Al 7 jaar in dienst dus, concludeerde ze. En met de nodige extra ervaring undercover. Dat was een pluspunt. Ze hoopte maar dat Mattia niet iemand ging zijn die daardoor snel naast zijn schoenen zou lopen. En vrijgezel, geen vrouw of vriendin die haar zou lastigvallen met bedreigingen dat ze haar vent niet zo veel van huis moest houden. Emma hield niet van gerommel met collega's, maar soms moest er gewoon net dat ene uurtje extra gewerkt worden en dan had ze er geen zin in dat een relatie-partner van haar werk-partner haar kwam lastigvallen met verhalen en geroddel.
Matt kaatste de vraag terug en ze moest even nadenken hoe lang ze ook alweer hier werkte. 'Zo'n 4 jaar nu als ik het goed heb. Ik vier niet ieder jaar de dag waarop ik ben begonnen te werken, maar het is rond de 4 jaar nu. Ik heb het prima naar mijn zin, al zou ik graag wat meer de straat op willen. Ik blijk niet zo'n goeie match te zijn met de meeste partners, maar ik doe mijn werk daarentegen wel weer goed. Tenminste, ik heb niet gehoord dat ik waardeloos werk verricht.' antwoordde ze op de vragen. 'Marina Tyler is een goeie vriendin geworden, maar zij vormt met Sjors al een superteam en met mij zou er niet veel gewerkt worden vrees ik.' voegde ze er nog aan toe. Ze zag er wel naar uit om in dezelfde wijk al Marina te werken, en samen te werken. Minder close als dat ze echt werk-partners zouden zijn, maar toch ook wel soort van samenwerken. En met die afstand tussen haar en Marina zou het ook nog echt tot werken komen. Alhoewel Sjors nu wel ziek is en ze de eerste routine-rondjes samen met Marina zou rijden. En Matt dan. Maar tot nu toe leek Matt nog wel mee te vallen. 'Koffie zou lekker zijn, dankjewel.' zei ze nog als antwoord op de koffie-vraag. 'Als je het niet erg vindt.' voegde ze er nog aan toe. Ze wilde niet zelf gelijk vanaf de eerste seconde degene zijn die alle bevelen rondstrooide.

Mattia Tommaso

Hij klapte ondertussen zijn laptop open en zette die aan. Daarna keek hij weer opzij naar Emma, die vertelde dat ze hier nu zo'n vier jaar werkte. Maar dat ze het niet echt goed bijhield. Daardoor grinnikte hij even. "Logisch," reageerde hij daarop. Hij kende niemand die echt precies bijhield hoelang hij of zij ergens werkte. Ja, pas als het echt een stuk of dertig jaar was, dan wel. Maar onder de tien jaar meestal niet.
Emma zei dat ze het hier prima naar haar zin had, maar dat ze graag meer op straat zou willen werken. Daardoor knikte Mattia. Hij werkte zelf het liefst ook op straat, hij was absoluut geen persoon die urenlang aan papierwerk kon zitten werken. Echt totaal niet. Hij had actie nodig en trok het echt niet om dagenlang naar een beeldscherm te staren. Gelukkig was hij hier ook aangenomen om zoveel mogelijk de straat op te gaan, dus dat scheelde. Dat was dan ook wel zijn specialiteit. Natuurlijk hoorde er altijd een bepaalde mate van kantoorwerk bij. Dat nam hij maar voor lief, het was niet anders. En de afwisseling tussen beide vond hij prima. Zolang het kantoorwerk maar niet zou gaan overheersen.
"Dat klinkt alsof ik een uitdaging krijg," grijnsde hij lichtjes toen Emma toegaf dat ze meestal niet zo'n goede match bleek te zijn met de meeste partners. "Maar goed, het verrichten van goed werk staat toch bovenaan," zei hij er achteraan. Hij wilde het altijd graag met al zijn collega's kunnen vinden, maar hechte vriendschappen hoefde het ook niet perse te worden. Als hij maar met ze door een deur kon. En als het aan hem lag, kon dat meestal wel. Al was het natuurlijk ook prima als er wel soms een vriendschap uit voort zou komen. Maar het hoefde niet.
Emma vertelde nog wat over collega's, waardoor Mattia regelmatig knikte om te laten weten dat hij haar hoorde en haar woorden volgde. Toen ze na de uitleg over de collega's zei dat koffie wel lekker zou zijn, knikte hij even en stond hij op. Door de toevoeging na haar woorden, glimlachte hij weer even vriendelijk. "Dat vind ik niet erg, anders stel ik het niet voor," zei hij. Daarna liep hij richting het koffieapparaat en haalde nog een kopje koffie, die hij mee terug nam en bij Emma op het bureau neerzette. "Alsjeblieft," zei hij, waarna hij weer neerplofte op zijn bureaustoel en de laatste slokjes van zijn eigen koffie achterover gooide. Zijn laptop was ondertussen opgestart, dat ding was razendsnel en Mattia onderschatte het ding nog weleens regelmatig. Voorheen had hij altijd een ontzettend trage laptop gehad, dat had elke keer wel dik vijf minuten geduurd voor die een keer goed en wel opgestart was. Deze laptop was gloednieuw, hij had hem vlak voordat hij hier begon aangeschaft en het werkte als een tierelier. Dat werkte wel fijn, want hij had een gruwelijk hekel aan traag apparatuur. Daar werd hij ontzettend ongeduldig van.
Rustig logde hij in in het systeem en trok ondertussen de stapel papieren op het bureau naar zich toe, zodat hij dat wat kon gaan bestuderen en eventueel in het systeem verdere informatie kon opzoeken of noteren.

Emma Eston

Ze grinnikte even kort toen Matt zei dat hij wel een uitdaging had aan haar. 'Ik ben geen partner voor de beginnende agent. Of misschien juist wel dat ik zelf die agent kan vormen hoe ik wil, maar daar heb ik tegelijkertijd misschien ook weer te hoge eisen voor.' Zei ze daar op terug. Matt had wel wat humor dus, pluspunt. 'Je pluspunten lopen tot nu toe voor op de minpunten, dus wie weet heeft de hoofdinspecteur eindelijk een partner gevonden die aan mij gewaagd is zonder dat er te veel strijd bij komt kijken.' Grapte ze daarna nog.
Zelf sloeg ze ondertussen ook een dossier open. Ze bedankte Matt nog vriendelijk toen hij de koffie bij haar op het bureau zette. 'Wat mag je vertellen over die undercover-jaren?' Vroeg Emma nieuwsgierig. Undercover ging echt niet iedere agent. Daar waren bepaalde eisen en kwaliteiten voor nodig en lang niet alles wat de agent uitvoert mag onder collega's verteld worden, laat staan tegen vrienden. Maar ze was toch te nieuwsgierig om er helemaal niet naar te vragen. Wie weet wat ze nog over Matt te weten kon komen met het antwoord dat hij ging geven.

Mattia Tommaso

"Dat scheelt, want ik ben geen beginnende agent," grijnsde hij naar Emma toen ze zei dat ze geen partner was voor een beginnende agent, dat ze daar te hoge eisen voor had. "Ik ben zelf ook niet echt de aangewezen persoon om met beginners te werken. Daar heb ik geen geduld voor. Ik sta er best voor open om mensen wat te leren, maar ik heb een hekel aan mensen die constant aan mij vastgeplakt zitten en constant op mij letten alsof ik een heilige god ben die alles goed doet," zei hij nu. Hij had in zijn carriere wel al vaker nieuwe agenten ingewerkt, en op zich leerden ze heel veel van hem. Maar Mattia vond het zelf niet zo fijn werken. En kon dan soms wel bot overkomen tegen de nieuwelingen, terwijl hij normaal niet echt zo was. Dat was dan puur omdat hij te ongeduldig was en er geen schot in de zaak zat.
"Wie weet. Het zou mooi zijn," grinnikte hij nadat Emma zei dat zijn pluspunten tot nu toe voor liepen op de minpunten, en de hoofdsinspecteur dus misschien eindelijk een partner voor haar had gevonden die aan haar gewaagd was zonder dat er te veel strijd bij kwam kijken. "Het werkt toch een stukje makkelijker als je niet de hele tijd irritaties hebt onderling," gaf hij nu toe. Dat leek hem heel erg naar, want ook daar had hij al wel ervaring mee. Het kon natuurlijk ook moeilijk met iedereen klikken. Hij had in zijn werkjaren al behoorlijk wat partners versleten immers.
Hij schoof het lege koffiebekertje nu wat opzij en bladerde rustig door de documenten heen. Na een korte stilte vroeg Emma nieuwsgierig wat hij mocht vertellen over zijn undercover-jaren. Daardoor keek hij weer op en dacht hij even na, om vervolgens zijn schouders op te halen. "Best veel, eigenlijk. De zaak is voor zover ik het weet rond. Ik ben twee jaar lang geinfiltreerd bij een groep criminelen. Zij hielden zich bezig met allerlei illegale praktijken. Denk aan drugssmokkel, wapenhandel, mensenhandel etcetera.. Maar ook afpersing, mishandeling, liquidaties. Het was heel lastig hard bewijs tegen deze groep te krijgen, dus daar heb ik voor moeten zorgen. Uiteindelijk ben ik teruggefloten omdat het OM beslist had dat ze genoeg bewijzen hadden om al die gasten te mogen straffen. Ik weet niet de exacte details daarover, maar ik ga er vanuit dat ze nu allemaal achter slot en grendel zitten," vertelde hij. Het waren best intensieve jaren geweest, maar het was toch wel een gave en leerzame ervaring geweest. Het hielp ook mee in zijn dagelijkse werk. Hij begreep nu meer hoe zulke bendes te werk gingen en kon daar dus ook beter op inspelen nu. Al bleven dat soort zaken altijd lastig.

Emma Eston

Matt gaf aan zelf ook niet de aangewezen persoon te zijn voor beginnende agenten. En dat het wel mooi zou zijn als ze eindelijk een goede match had wat werk-partner betreft. Ze moest er even zachtjes om lachen.
Matt vertelde daarna best veel over zijn undercover-jaren. Ze luisterde aandachtig naar wat hij meegemaakt heeft en hoe het er voor stond toen hij moest stoppen. Hij nam aan dat de criminelen vast zaten. Hij klonk werkelijk als de ideale agent om mee te werken die achterbuurt in de gaten en in toom te houden. 'Dat klinkt als een flinke klus. Fijn dat het afgerond is.' Zei Emma daar nog op. Ze was er best van onder de indruk. 'En nou mag je helpen de minder geluk hebbende mensen, en beginnende relschoppers, terug naar het juist pad te begeleiden.' Zei ze tot slot nog. Ze kwam zelf ook uit een achterbuurtje vandaan en het had haar veel werk en doorzettingsvermogen gekost te komen waar ze nu was. Ze zag de probleemmensen ook niet als vervelende parasieten, maar als mensen met gebrek aan juiste informatie of begeleiding. Dat had er gelijk ook voor gezorgd dat ze een van de betere agenten geworden was, voor die tijd dat ze nu werkte. Ze had hopelijk nog heel wat jaren aan ervaring in het verschiet liggen.
Ze bladerde verder in de dossiers en bekeek af en toe wat op de laptop voor meer details of iets anders op te zoeken. Daarbij maakte ze wat notities voor haarzelf op leeg papier.
'Wie wilt er mee voor een ritje in de politieauto?' Hoorde Emma Marina na een aantal uur vragen. Emma keek dan ook glimlachend op. Marina kwam op de rugleuning van Emma's stoel leunen om mee te kijken. 'Als hij ouder was feweest had ik hem bij mij thuis wel wat lesjes geleerd.' Merkte Marina op. Emma verschoof de stoel wat, zodat Marina weer op eigen benen moest staan. 'Hou die hormonen van je in bedwang.' Grapte Emma daar op terug. 'Dit is Marina Tyler.' Stelde Emma haar vriendin en collega voor aan Mattia. 'En Marina, gedraag je je een beetje naar je leeftijd en functie als je mij en Mattia Tommaso rondleidt in de buurt.' Voegde ze er nog aan toe.

Mattia Tommaso

De volgende ochtend was hij al bizar vroeg aanwezig op het bureau. Hij had een vrij slechte nacht gehad, waarschijnlijk kwam dat mede door alle veranderingen en nieuwe dingen op zijn pad. Dat maakte hem toch onbewust iets onrustiger en zorgde ervoor dat de nachtmerries weer flink getriggerd werden. Soms had hij wekenlang geen enkele nachtmerrie, maar soms nachtenlang constant. Dat was erg vervelend en maakte zijn humeur niet echt beter. Al viel dat nu gelukkig mee, na één nachtje slecht slapen was hij nog totaal niet humeurig. Alleen ietwat vermoeid. Toen hij thuis had gemerkt dat hij toch niet meer in slaap kon komen, had hij zijn spullen gepakt en was hij richting het bureau gereden. Daar zat hij nu al dik ander halfuur te werken in alle rust. De agenten die nachtdienst hadden zaten in een andere ruimte en die had hij dus ook niet gezien. Hij zat volledig alleen in deze ruimte en stortte zich volledig op al het papierwerk. Normaal hield hij daar niet zo van, maar nu vond hij het wel fijn om ermee te puzzelen. Dat hield hem bezig en zorgde ervoor dat hij niet aan vervelende dingen dacht. Ondanks zijn slaapgebrek had hij een goede concentratie op het moment. Binnen die uurtjes hier in zijn eentje had hij al bijna al het papierwerk van Emma én van zichzelf weggewerkt en was hij een heel eind verder met wat zaken. Het scheelde dat hij veel inzicht had wat dat betreft, het was voor hem net een grote puzzel die hij moest oplossen en hij hield ervan om zich erin vast te bijten.
Tussendoor stond hij even op en haalde hij een nieuw kopje koffie, waarna hij weer neerplofte op de bureaustoel en alles ook begon in te voeren op de laptop. Af en toe gaapte hij even of rekte hij zich uit, maar voor de rest zat hij alleen maar druk te schrijven of te typen.

Emma Eston

Uitgeslapen als normaal kwam ze aan op het bureau, op haar gewone werk-tijd. Marina had aangegeven dat ze met Sjors, die zich weer beter voelde, weer genezen van de levensbedreigende 'mannengriep', de eerste ronde ging rijden. Zijzelf mocht nog niet met de nieuwe collega rondrijden van de hoofdinspecteur. Niet zo gek ook als hij gisteren pas zijn eerste werkdag had.
Ze maakte haar vaste rondje van de ingang naar het koffie-apparaat en toen ze naar haar werkplek wilde lopen viel het haar op dat er al licht brandde. Een ijverige nieuwe collega blijkbaar. 'Goedemorgen.' zei ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht toen het daadwerkelijk Mattia bleek te zijn die al aan het werk was. Ze installeerde zichzelf op haar werkplek, startte haar laptop op, stond weer op om de dossiers te pakken en kwam er achter dat de stapel heel wat minder was dan hoe ze die gisteren achtergelaten had. Ze draaide zich daardoor weer om naar Matt en zag nu pas dat hij al behoorlijk wat afgewerkt had. Ze keek daardoor nog eens naar de klok en concludeerde dat hij dat echt niet op minuten had kunnen doen. 'Hoe lang ben jij al hier?' vroeg ze dan ook. 'Je bent wel thuis geweest, toch?' vroeg ze er nog achter aan. Ze liep met een minuscuul stapeltje terug terug naar haar werkplek naast die van Matt.

Mattia Tommaso

Hij was alweer een aantal uur aan het werk en had al aardig wat kopjes koffie op toen hij voetstappen hoorde en er iemand aan kwam lopen. Hij legde nog wat afgemaakte dossiers op de stapel en keek toen om naar diegene die aan kwam lopen. Het was Emma, ze glimlachte naar hem en wenste hem goedemorgen. "Goedemorgen," kaatste hij vriendelijk terug, hoewel het voor zijn gevoel al niet echt meer ochtend was. Zijn blik ging ook even naar de klok, die toch echt bevestigde dat het nog aardig vroeg was. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en tikte weer verder op zijn laptop. Toen Emma hem een vraag stelde, keek hij weer op. Door haar tweede vraag grinnikte hij even. "Ja, ik ben wel thuis geweest," grijnsde hij. "Maar ik zit hier inderdaad alweer een paar uurtjes," gaf hij eerlijk toe. Hij pakte zijn koffiekopje vast en goot de laatste slokjes achterover. "Ik was al vroeg wakker en kon niet meer in slaap komen. Dus ik dacht dat ik net zo goed alvast aan het werk kon. Anders zit ik ook maar niks te doen thuis," gaf hij nu aan.

Emma Eston

Hij was wel thuis geweest. Mooi, dan werd ze niet helemaal gek dat hij hier al lange tijd had gezeten. Maar hij gaf ook toe dat hij er al een aantal uur zat en legde ook uit dat hij niet kon slapen en daardoor bedacht dat hij wel alvast wat kon werken. Eerlijk gezegd was het niet erg dat hij zo'n flinke achterstand weggewerkt had. Aan de andere kant voelde ze zich ook schuldig dat hij zo veel zelf heeft moeten uitzoeken. Zij zou degene moeten zijn die hem hielp zijn draai te vinden, niet dat hij al het werk nu moest doen voor haar. Ook al wist ze dat hij al het nodige aan ervaring had, ze vond het nog een beetje dubbel dat het zo gegaan was. Ze ging in de tussentijd in haar stoel zitten en keek nog even naar Matt, vooral controlerend of het wel echt goed ging met hem. Ze kende hem ook pas vanaf gisteren, dus ze zou nog geen kleine subtiele signalen kunnen herkennen als hij zich groot probeerde te houden, maar ze probeerde hem wel alvast wat te lezen. Kijken wat ze aan zijn houding en blik en bewegingen kon ontdekken. 'Als je er even tussenuit moet, moet je het maar even zeggen.' zei ze nog, ietwat bezorgd. Ze mochten vast wel al een rondje rijden als het nodig is.
'Sjors is weer beter, opgestaan uit de stervende toestand waar hij naar eigen zeggen in zat. Marina en Sjors zijn nou een rondje aan het rijden en zullen straks wel binnen komen.' deelde ze nog mee. 'Ik kan je ook nu even de dossierkamer laten zien, want je hebt een behoorlijke stapel om op te bergen en mijn laptop heeft nog even tijd nodig om wakker te worden.' stelde ze daarna nog voor.

Mattia Tommaso

Er viel weer even een stilte en Mattia werkte rustig door. Al begon de concentratie na die uren wel aardig weg te vagen. Hij had al enorm veel werk verricht. Toen Emma weer begon te praten, keek hij weer naar haar op en draaide hij de pen rondjes in zijn hand. Ze zei dat als hij er even tussenuit moest, hij het maar moest zeggen. Haar stem klonk enigszins bezorgd en dat deed hem glimlachen. Het voelde vertrouwd en vriendelijk. En hoewel hij een redelijk open personaliteit had, voelde hij zich niet heel gauw vertrouwd bij iemand. Niet volledig.
"Komt goed, dat zal ik aangeven. Maar dat zal wel meevallen. Ik draai wel vaker op wat minder uurtjes slaap. Dat haal ik later wel weer een keer in," zei hij eerlijk. Hij was het van zichzelf wel al gewend geraakt. Die trauma's waren gewoon vervelend, maar hij wilde niet zijn hele leven erdoor laten verpesten. Hij probeerde het zoveel mogelijk los te laten en meestal ging het ook wel goed. Alleen grote veranderingen of dingen die hem triggerde, deden hem terug denken aan bepaalde gebeurtenissen in zijn leven. Hij had er al hulp bij gehad, hij had diverse therapeuten gesproken en dat had hem zeker geholpen op grote schaal. Maar helemaal weg zou het nooit meer gaan, dat was hem ook door hen verteld. Hij moest er mee leren leven. En dat deed hij ook.
Ze vertelde nu ook dat Sjors weer beter was en hij grinnikte even door hoe ze het omschreef. "Was het zo erg?" grijnsde hij. Ze zei dat Marina en Sjors een rondje aan het rijden waren nu en straks wel zouden komen. Matt knikte als teken dat hij het gehoord had en legde zijn pen neer. "Dat is prima," reageerde hij toen ze voorstelde om hem de dossierkamer even te laten zien, want hij had een behoorlijke stapel om op te bergen en haar laptop had even de tijd nodig om wakker te worden. Hij kwam overeind, haalde zijn hand even door zijn haren en pakte het lege kopje koffie vast, zodat hij die zodirect weer bij kon vullen.

Emma Eston

Matt zou het aangeven als hij een frisse neus of iets nodig had, maar dat hij het ook gewend was op minder slaap te werken. Dat geloofde ze ergens ook wel. De dag daarvoor had hij verteld dat hij undercover had gewerkt voor 5 jaar. Daar zullen ook genoeg korte nachten bij gezeten hebben verwachtte ze. Ze besloot dat onderwerp er dan ook voor nu te laten voor wat het was.
Matt vroeg daarna of het echt zo erg was met Sjors. 'Ach, mannen zijn watjes.' zei ze, waarbij ze een grijns onderdrukte. 'Het was gewoon een verkoudheidje, maar hij deed alsof zijn laatste dagen aangebroken waren.' voegde ze er nog aan toe. Nou scheelde het wel qua werk dat Sjors zich zelden tot nooit ziek meldde, dus dan mocht hij zich ook wel een keertje aanstellen. Maar dat hij vandaag alweer springlevend was na zijn bijna-dood ervaring in bed, dat vond ze toch wel wat aanstellerig.
Matt wilde de dossierkamer wel zien om dossiers op te bergen. Ze stond op en pakte de flinke stapel die Matt afgewerkt had. Daarna begon ze de weg te wijzen naar de dossierkamer. De route was niet heel lastig. Het binnenkomen wel iets lastiger ivm een beveiligingscode, die code liet ze aan Matt weten. Daarna liep ze de kamer binnen en gaf aan hoe alles opgeborgen werd, om Matt daarna een deel van de stapel te geven om het hem zelf op te laten bergen. Daar leer je het het snelst van als je het zelf doet. Maar ze twijfelde er niet aan dat Matt dat zelf ook wel wist.

Mattia Tommaso

"Oh, is dat zo?" reageerde hij grijnzend toen Emma zei dat alle mannen watjes waren. "Nou, dan ben ik overduidelijk geen man," lachte hij er achteraan. "Wat ik dan wel ben is de vraag." Hij schudde grijnzend even zijn hoofd en liep vervolgens met Emma mee naar de dossierkamer. Op zich wist hij wel al hoe alles werkte, het was hier vooral nieuw om er achter te komen waar alles was. Bij de deur liet Emma weten wat de toegangscode was, waardoor Mattia even knikte om te laten weten dat hij het verstaan had. Hij herhaalde de code een aantal keer in zijn hoofd zodat hij het zou onthouden. Gelukkig was zijn geheugen heel erg goed en wist hij cijfercodes altijd goed te onthouden. Dat vond hij veiliger dan het ergens op papier schrijven of in zijn telefoon zetten. Vooral toen hij undercover was geweest was het belangrijk geweest dat hij geen enkel spoor na had gelaten. Want wanneer ze er achter zouden zijn gekomen dat hij agent bleek te zijn, zou het niet al te best af zijn gelopen waarschijnlijk.
Emma liep voor hem uit de ruimte binnen en liet hem daar alles zien. Hij knikte regelmatig en pakte vervolgens de stapel papieren van haar over en begon die op te bergen. Het enige wat verschilde met jaren geleden dat hij ook op een gewoon politiebureau had gewerkt, was dat er nu een stuk minder papieren dossiers waren en dus ook een stuk minder opslagruimte. Er gebeurde natuurlijk veel meer online. Dat was toen nog niet heel veel geweest.

Emma Eston

'Jij bent niet bepaald onzeker over jezelf.' grapte ze nog, toen Matt aangaf dat hij dan vast geen man was en dus er mee wilde zeggen dat hij zeker geen watje was. 'Ik gok op een mysterieus wezen, of een travestiet.' voegde ze er nog aan toe met een grijns op haar gezicht. Ze vond dat geplaag wel leuk.
Ze vergat wel steeds dat ze niet met een beginner te maken had. Ze vond het lastig van de ene kant om uitleg te geven, omdat hij al zo veel wist. Van de andere kant was het ook wel makkelijk dat hij zo veel wist, dan hoefde ze niet zo op de vingers te kijken of het goed gebeurde. Het was voornamelijk goed zoeken naar de middenweg dat ze hem niet als een beginner benaderde en alles tot in de kleinste details wilde uitleggen en voordoen, maar wel liet zien en weten hoe het hier op dit bureau gedaan werd. Na een paar dossiers geloofde ze het dan ook wel en begon zelf ook een stapel op te bergen. Doordat ze geen heel magazijn door hoefden te lopen om alles op te bergen, was het dan ook vrij snel gebeurd. Toen het klaar was, wachtte ze nog even op Matt, zodat niemand alleen achter bleef in de kamer. Ook dat zou geen wereldramp zijn, maar echt netjes om gewoon weg te lopen was het ook niet. Vervolgens liep Emma weer terug naar haar plek. Daar stond haar kopje koffie nog, die inmiddels wel wat lauw aan het worden was. Ze dronk het snel leeg, voor het helemaal weggegooid kon worden. Net op dat moment kwamen Marina en Sjors weer binnen. Ze waren duidelijk blij dat ze weer samen aan het werk konden, naar Emma's mening waren ze iets te close om op hun best te kunnen functioneren samen, maar het ging tot nu toe nog steeds heel goed qua werkzaamheden. Na alle verhalen die ze steeds van Marina hoort, ook alles wat ze niet wilt horen. Emma vond Sjors wel aardig, maar ook wat bezitterig af en toe. En nou moest ze ook nog een soort van met hem samen werken, met een afstand er tussen gelukkig. Sjors was begonnen aan zijn beterschaps- en gesprekrondje, die zou zich daarna wel komen voorstellen, en Marina kwam met een kleine grijns aan haar bureau zitten. 'Ik wil er niets over horen.' waarschuwde Emma al vrij snel.

Mattia Tommaso

De tijd vloog voorbij. Hij woonde alweer twee maanden in zijn nieuwe huisje en werkte al bijna een volle maand op deze nieuwe werkplek. Tot nu toe beviel het hem erg goed. Hij kon het prima vinden met Emma, wat hij het belangrijkst vond omdat zij zijn partner was. Ook kon hij het goed vinden met de rest van zijn collega's en de hoofdinspecteur. Oké, met Sjors lag het wat anders, die leek Matt niet echt te mogen en daardoor had Mattia ook wel wat moeite met hem, maar dat kwam niet uit zichzelf. Waarom Sjors hem niet leek te mogen wist hij niet echt, daar kon hij nog niet echt een vinger op leggen. Maar het deed er ook niet toe. Soms klikte het gewoon niet, dat kon. En zo lang ze redelijk oké met elkaar om konden gaan, vond Mattia het prima.
De zaken liepen ook allemaal op rolletjes. Hij merkte dat zijn ervaring binnen dit vakgebied erg meewerkte en dat hij soms ook een andere kijk had op zaken, wat ze zeker verder hielp. De hoofdinspecteur was ook heel tevreden met hem en vond hem een goede aanvulling op het team. Dat vond Mattia fijn.
Vandaag was hij vooral druk bezig met heen en weer rennen en van alles regelen. Hij had de taak op zich gekregen om een inval voor te bereiden later vandaag, in een grote loods op een industrieterrein. Daar zou gehandeld worden in wapens en hoogst waarschijnlijk ook in drugs. Na wekenlang alles uitzoeken, was vandaag dan de dag. Met een groepje zouden ze vanmiddag op die plek binnen gaan vallen en Mattia nam deze taak uiterst serieus. Hij had hier heel veel ervaring mee, maar wilde geen dingen over het hoofd zien en wist hoe belangrijk de voorbereiding was. Zo'n inval was zeker niet zonder risico's en ze moesten alle in's en outs weten. Daarbij wilde hij ook niet dat het voor niets zou zijn. Hij wilde er iets vinden, wapens of drugs; het liefst nog beide. En het liefst ook nog aanhoudingen verrichten. Dan pas zou hij écht tevreden zijn.
Op het moment stond hij over zijn bureau gebogen en had hij een serie uitgeprinte foto's voor zijn neus liggen. Allemaal foto's van het gebouw. Hij maakte sidenotes en tekende lijntjes op de overzichtsfoto van de route die ze zouden nemen. Waar ze er in zouden vallen, hoe ze binnen het gebouw uit zouden pluizen. Ook zorgde hij voor alternatieve routes voor als de hoofdroute niet meer begaanbaar zou zijn. En hij omcirkelde duidelijk met een rode marker waar ze het pand snel zouden kunnen verlaten wanneer dat nodig mocht zijn.
Het was duidelijk dat hij hier ervaring mee had en dit echt zijn vakgebied was, want hij nam alles heel serieus en beet zich er echt in vast. Toen hij eenmaal alles geregeld had, zakte hij met een diepe zucht neer op zijn bureaustoel en bestudeerde de papieren nog een laatste keer.

Emma Eston

Ze kreeg steeds meer zin om weer te werken. Voor Mattia kwam was ze wat ingekakt door al dat kantoorwerk. Nu was ze buiten het werk om ook druk met haar conditie bezig en het oefenen en in stand houden van haar skills op de schietbaan. De eerste dagen was voor haar aftasten hoe Mattia te werk ging, hoe dat paste in hun district en hoe ze dat als team optimaal konden benutten, maar ze hadden sneller dan verwacht uitgevonden hoe ze het beste op elkaar in konden spelen. Nou hadden ze tot nu toe nog niet veel spannends meegemaakt, maar er stond nou wel wat groters op de planning en ze keek er naar uit om het plan daadwerkelijk ook uit te voeren.
Marina en Sjors waren er ook bij betrokken, aangezien ze in dezelfde wijk werkten. Dat ging op zich ook goed, op een chagrijnige Sjors na. Alles wat Mattia deed of voorstelde moest hij weer in twijfel trekken, terwijl Sjors hier lang niet zo veel ervaring mee had als Mattia. Ze had Marina, haar huisgenootje, al eens ondervraagd of ze meer wist, maar ook daar kwam geen zinnig antwoord uit. Het leek wel jaloezie, maar Emma zou niet weten waarom Sjors jaloers moest zijn. Ze had wel een vermoeden door zijn gedrag tegenover haar van voordat Mattia er was, maar zo close als Marina en Sjors waren kon ze zich niet indenken dat die vent zijn handen niet al vol genoeg had. Uiteraard waren ze niet slechts met z'n viertjes op deze opdracht gezet. maar de rest deed ook hun uiterste best en werkten goed mee.
Met twee kopjes koffie kwam Emma de ruimte in gelopen waar Mattia de papieren nog aan het bestuderen was. 'Nog wat nieuws ontdekt?' vroeg ze. In principe wist ze wel wat ze kon verwachten, in theorie. Het plan was ook duidelijk. Nou hopen dat het in de praktijk een beetje er op zou lijken, zodat het nagenoeg foutloos uitgevoerd kon worden. Ze nam plaats op de stoel naast Mattia en zette het kopje voor Mattia op een plek waar hij wel bij kon, maar niet direct in de weg stond, terwijl ze zelf even vluchtig keek of ze wat nieuws er tussen zag liggen.
Op dat moment kwamen Sjors en Marina ook de ruimte binnen. Ze hadden een laatste rondje gemaakt, een normaal patrouille-rondje. 'Niks anders dan normaal.' deelde Marina al mee. Sjors kon alleen maar nors kijken. Emma trok enkel haar wenkbrauw even kort op en nipte van haar koffie.

Mattia Tommaso

Hij liep het hele plan nog eens na en checkte de routes, maar alles leek te kloppen. Voor nu dan. Het kon altijd nog last-minute veranderen, maar meestal was dat niet nodig als het goed voorbereid was en gesmeerd verliep. Hij knikte even goedkeurend en keek op toen Emma aan kwam lopen. Ze vroeg of hij nog wat nieuws ontdekt had, waardoor hij zijn hoofd schudde. "Nee, de plannen zijn goed zo. Zo goed als waterdicht. Ik ben er van overtuigd dat het goed moet komen," liet hij weten. Zijn stem klonk zelfverzekerd. Hij kwam overeind en pakte alle foto's bij elkaar. Emma zette een kopje koffie voor hem neer, waardoor hij even glimlachte. "Dankje," bedankte hij haar. Hij was altijd blij te maken met koffie, het maakte niet uit hoe laat. Hij kon er nooit genoeg van krijgen.
Hij plakte de foto's op het grote bord in de algemene ruimte en pakte daarna het kopje koffie om wat grote slokken te nemen. Zijn blik ging naar de klok. Over een halfuur zouden ze vertrekken. Hij kon niet wachten. Dit soort opdrachten gaven een kick, hij hield er van. Vooral als het allemaal super verliep en ze arrestaties konden verrichten.
Niet veel later kwamen Sjors en Marina ook weer binnen. Die gaven aan dat er niets anders was dan normaal. Mattia knikte en keek even kort naar Sjors, maar kreeg alleen een norse blik terug. Mattia haalde zijn schouders even kort op, hij begreep niet zo goed wat die man tegen hem had. Hij dronk in één teug het kopje koffie leeg en zette die aan de kant, waarna hij in zijn handen wreef en naast het bord ging staan.
"Goed, mag ik even de aandacht van iedereen?" vroeg hij nu luid. Meerdere agenten verzamelden zich nu om hem heen. Mattia wees naar het bord. "Ik heb de strategische planning al eerder uitgelegd en toegelicht, maar dat wil ik nog één laatste keer doen voor we vertrekken," gaf hij nu aan. Hij tikte met zijn vinger op een lijst met namen die ook op het bord hing. Het waren drie groepen. "We opereren in drie secties. Ik ben de sectiecommandant, ik zorg voor de algehele overwatch en loop met met sectie twee. Sjors is plaatsvervangend sectiecommandant." Matt keek even rond naar zijn collega's en draaide zich daarna weer naar het bord toe. "Sectie één en drie starten bij de voorkant. Daar is een grote schuifdeur met een ketting die als het goed is simpel te openen is met een betonschaar. Mocht die deur om wat voor reden dan ook geblokkeerd zijn, is er aan de oostkant een zijdeur. Je komt dan uit in dezelfde ruimte. Sectie twee begint aan de achterkant. Daar is een zware loodsdeur, maar met C-4 moet dat zeker lukken. Sectie twee start een halve minuut eerder dan de andere twee secties. De tijd begint te lopen vanaf de explosie. Dat zal zorgen voor een verrassingselement die sterk in ons voordeel kan werken. Sectie twee zal de begane grond volledig leegvegen, evenals sectie één. Sectie drie gaat onmiddelijk de trappen op om de eerste verdieping door te gaan. We vermoeden dat de meeste verdachten zich beneden schuil zullen houden. Daar zijn ook talloze ruimtes. Boven is slechts één grote ruimte. Daar zal hoogst waarschijnlijk veel materiaal aanwezig zijn."
Mattia knikte langzaam en keek de groep nog eens rond. "Ik denk dat we er klaar voor zijn. Dit gaat helemaal goed komen."

Emma Eston

Ze draaide de stoel toen Mattia aan zijn uitleg begon. Ze luisterde aandachtig en ze was niet de enigste. Maar dat moest ook. Dit was bloedserieus. Zeker als er wapens en/of drugs aanwezig waren, dan waren de mensen binnen in het pand normaal gesproken niet vies van het zelf in handen nemen van een wapen. Verrassingselement en aan meerdere kanten met een goeie groep binnenvallen was in haar ogen ook het beste wat ze konden doen. Enkel Sjors was het er niet helemaal mee eens. Maar ze nam aan dat dat er aan lag dat hij en Marina in verschillende groepen zaten. Er was nou eenmaal volledige concentratie en alertheid nodig. En Emma snapte het hele ophef daarover niet. Iedereen binnen in het team was te vertrouwen, niemand zou een ander gewoon in de steek laten of een letterlijke, of figuurlijke, mes in de rug steken. En dan was Sjors zelfs als plaatsvervangend sectiecommandant benoemd. Ze snapte werkelijk niet wat die vent nog te klagen kon hebben.
Ze stond op toen Mattia klaar was met zijn uitleg. 'Nog eens alles controleren of iedereen alles om en bij heeft en de auto's compleet zijn, of hebben we dat al vaak genoeg gedaan?' vroeg ze aan Mattia. Ze was zelf wat zenuwachtig en wilde er alles aan doen en 500% zeker weten dat er niets vergeten werd. Zoiets groots kwam ook niet wekelijks voor natuurlijk, en nog was dit niet immens groot.

Mattia Tommaso

Hij haalde nu alle papieren van het bord, stapelde het op en stopte het weg in een dossier, dat hij opborg. Ze konden geen risico lopen dat hun plannen uit zouden lekken, op wat voor manier dan ook. Dus het daar laten hangen leek hem geen strak plan. Iedereen wist nu toch wat zijn taak was. De plannen waren duidelijk.
Emma kwam naar hem toe en vroeg of ze nog eens alles moesten controleren. Of ze alles bij zich hadden. Of dat ze het al vaak genoeg gecontroleerd hadden. Matt wreef even langs zijn gezicht en keek Emma aan. "Voor vertrek alles nog een keer checken. Dat kan niet vaak genoeg gedaan worden. Vesten, wapens, munitie, oortjes. Ik zorg dat de explosieven mee komen," liet hij weten. Hij was ook altijd iemand die iets liever een keer te veel checkte, dan er later achter kwam dat ze iets vergeten waren. Dat konden ze zich immers niet permitteren. Er waren geen tweede kansen. Dit goed goed of liep in de soep.
"We gaan!" riep Mattia nu luid en duidelijk, zodat iedereen het mee kreeg. Hij liep richting de uitgang van het gebouw en liep de parkeerplaats op, waar de busjes al klaar stonden, ingepakt en wel. Matt ontgrendelde het busje dat hij zou rijden, samen met een groep collega's. Hij opende de achterdeuren en pakte zijn kogelwerende vest, die hij vluchtig om deed. Andere agenten hadden daar soms nog wel wat moeite mee, omdat het hele stugge dingen zijn, maar Mattia had die dingen al vaak genoeg om gehad om er volledig aan gewend te zijn. Vervolgens trok hij een zware tas naar zich toe en ritste die open. Hij haalde er een groot, automatisch wapen uit, controleerde die binnen een paar seconden volledig en maakte het wapen schietklaar. Die hing hij om zijn nek, om daarna een revolver te pakken en daar hetzelfde mee te doen en die in zijn holster te stoppen. Hij trok een andere tas naar zich toe, ietwat voorzichtig, en controleerde of hij alles bij zich had om de explosieven te prepareren. Toen dat zo bleek te zijn ritste hij die tas zorgvuldig weer dicht en stapte in het busje, achter het stuur. In zijn zijspiegels keek hij toe hoe de andere collega's zich ook klaar maakten.