Police Life 1

Mattia Tommaso

Hij nam nu een paar grote slokken van de drank en staarde wat voor zich uit. Hoewel Emma's aanwezigheid hem zeker goed deed, aangezien hij zo wat afleiding had en niet constant over negatieve dingen nadacht, bleef hij toch steeds in zijn hoofd weer afdwalen. Wat vandaag gebeurd was, was niet niks. Het was echt kantje boord geweest. Hij had een behoorlijk risico genomen door de man die hem onder schot had gehouden zelf aan te vallen. Maar gelukkig had dat goed uitgepakt. Want een andere mogelijkheid was er ook niet echt geweest op dat moment. Mattia zuchtte even zachtjes en sloot zijn ogen voor een moment. Hij had al vaker de dood in de ogen gekeken, maar dat zou nooit wennen.
Emma haalde hem weer terug uit zijn gedachten door te vragen waar ze kon slapen. Mattia keek op naar haar en het leek even tijd nodig te hebben om de vraag tot zich door te laten dringen. "Eh, ja, ik zal het je laten zien," reageerde hij uiteindelijk. Hij goot het restje whisky dat nog in het glas zat in één teug achterover, zette het glas weg en kwam overeind. Iets te snel, want de wereld begon wat om hem heen te tollen en zijn hoofd bonkte gruwelijk hard. Gelukkig trok het langzaam wel weer weg. Mattia liep voor Emma uit de gang in en de trap op, naar boven. Daar waren drie deuren. "Dit is de badkamer, ook handig om te weten denk ik," gaf Mattia nu aan, terwijl hij de deur van de badkamer even opende. "Dit is mijn slaapkamer," knikte hij nu naar de deur ernaast. "En hier heb ik een logeerkamer. Daar kan jij verblijven," vertelde hij. Hij duwde de derde deur open en stapte daar naar binnen. Het was een ruime kamer, volledig ingericht. Er stond een éénpersoonsbed. Nog niet opgemaakt, maar dat was niet zo gek. Mattia woonde immers alleen. Dit bed had er al gestaan toen hij het kocht en hij had het nooit veranderd. Het kon altijd van pas komen, zoals nu.
"Beddengoed ligt in de kast. Er is ook ruimte genoeg om je eigen spullen in te leggen, als je dat zou willen," zei hij. Hij keek de ruimte nog even door en keek vervolgens op de klok aan de muur. Het was al aardig laat. Al maakte dat voor hem niet heel veel uit. Hij wist toch wel dat hij slecht zou slapen. Maar Emma wilde waarschijnlijk wel slapen en zou er sowieso ook vroeg uit moeten morgen.
"Ik ga even douchen en dan ga ik ook mijn bed opzoeken," zei hij nu tegen Emma. Hij keek haar nog even aan, maar verliet de logeerkamer daarna en liep naar de badkamer. Hij ging even douchen, verwisselde het verband dat om zijn arm zat vanwege de schampwond en bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn ribbenkast zag bont en blauw, geen wonder dat hij er zoveel last van had. En zijn gezicht zag er ook niet bepaald florissant uit. Hij zuchtte even en verliet de badkamer toen hij klaar was, om nog even naar beneden te gaan. Daar liet hij Gio nog even in de tuin en zorgde dat de hond genoeg voer en water had. Vervolgens riep hij de hond terug en sloot hij het hondenluik zorgvuldig af. Normaal deed hij dat nooit, maar nu nam hij toch het zekere voor het onzekere. Hij had liever dat het huis gewoon volledig afgesloten was nu.
Uiteindelijk vertrok hij weer naar boven en kroop hij in bed. Gio kwam aan het voeteneind liggen en sliep haast direct al. Mattia staarde alleen maar naar het plafond en kon alle gedachtes niet echt uit zijn hoofd zetten.

Emma Eston

Mattia leek even tijd nodig te hebben om terug op aarde te komen met zijn gedachtes. Ze stond op en liep met hem mee naar boven. Ze had haar tasje ook gelijk meegenomen. Ze kreeg een korte rondleiding. Meer had ze ook niet nodig om te weten. Beneden was de ruimte en de kamers ook logisch en makkelijk te vinden. Ze had de badkamer even vluchtig bekeken toen Mattia de deur er van opende. De deur van Mattia's kamer bleef dicht en de deur van de logeerkamer ging open. Ze stspten even samen de ruimte binnen en Emma zette haar tas op het eerste tafeloppervlakte dat ze tegen kwam. Ze knikte nog na de uitleg van Mattia waar ze beddengoed kon vinden en waar haar spullen zo lang terecht konden. 'Dat gaat wel goedkomen.' Zei ze, waarna ze de kast opende en het beddengoed al zag liggen. Mattia gaf aan dat hij even zou douchen en daarna ook naar bed zou gaan. Een douche klonk haar ook heerlijk in haar oren, maar zij zou wel gaan als Mattia klaar was op de badkamer. Ze moest toch nog een bed opmaken. 'Welterusten alvast.' Wenste ze hem nog toe, ook al wist ze dat het voor hem misschien wat lastiger zou gaan worden.
Na het opmaken van het bed, legde ze haar nachtkleding klaar en ook alvast haar werkkleren voor de volgende dag. Ze wachtte nog even tot ze Mattia de trap af hoorde gaan en liep daarna pas de badkamer op met haar spullen. Ze douchte zich met haar shampoo en douchegel die ze nog meegenomen had. Daarna droogde ze zich af en trok haar pyjama aan om vervolgens naar bed te gaan. Ze ging liggen, draaide nog een paar keer, maar viel uiteindelijk toch in een lichte slaap.

Mattia Tommaso

Hij was klaarwakker en kon de slaap echt niet vatten. Uur na uur zag hij voorbij komen op de klok. Het frustreerde hem, want ook hij had slaap nodig om alert te kunnen blijven. En juist nu wilde hij alert zijn. Of moest hij alert zijn, zelfs. Onrustig woelde hij heen en weer in bed, wat alleen maar zorgde voor meer lichamelijke pijn dat het ook weer wakker hield. Gio merkte zijn onrustigheid ook op en kwam dichter tegen zijn baasje aan liggen. Na een aantal uren viel Matt dan eindelijk in slaap. Eerst lag hij vrij rustig, maar het duurde niet heel lang voor er allemaal beelden voor zijn netvlies zich af begonnen te spelen. Beelden die hij het liefst wilde vergeten. Dingen die hij nooit meer zou verwerken, maar wel een plekje had gegeven. Echter kwam het allemaal weer terug als het getriggerd werd, en dat was nu zeker het geval.
Zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd en hij rolde onrustig heen en weer in bed. Gio piepte zachtjes en likte over Matt zijn hand. Matt leek echter alleen maar onrustiger te worden. De beelden waren enorm realistisch en hij kon er niets tegen doen. Hij zag hoe er vrouwen verkracht werden, mishandeld, vermoord. Hij zag hoe een man zonder enig gevoel ondergedompeld werd met benzine en in de fik werden gestoken. Hij hoorde het geschreeuw, wat door berg en been ging. Hij zag een andere man doorzeeft worden door kogels en weer een andere een overdosis drugs krijgen. Het schoot allemaal als flitsen door zijn hoofd en leek met de minuut erger te worden. Een ander iemand werd constant met zijn hoofd in een bad water geduwd, tot hij uiteindelijk verslapte en niets meer deed. Mattia voelde zich vreselijk wanhopig en probeerde te ontsnappen van deze beelden, maar dat leek onmogelijk. Uiteindelijk zag hij hoe hijzelf met een wapen in zijn hand stond, gericht op een jonge jongen. Een puber. Zijn hand trilde en het voelde alsof hij zich letterlijk in die situatie bevond.
"Kom op, Matthew, je durft toch wel te schieten?" hoorde hij een stem. Matt voelde zichzelf misselijk worden.
"Schiet, Matt. Waar twijfel je over? Hij heeft spullen gejat. Schíet!"
Hij probeerde zichzelf tegen te houden, maar voelde zijn vinger zich langs de trekker leggen. Het voelde alsof hij geen controle had over zichzelf. De jongen staarde hem met grote, angstige ogen aan en fluisterde nog zachtjes 'help, alsjeblieft', waarna er een oorverdovende knal klonk. Er ging een schok door Mattias zijn lichaam en het leek even of hij wakker werd, maar dat was nog niet zo. De droom ging over in andere beelden. Hij zat vastgebonden op een stoel en omringd door bendeleden. Een aantal collega's stonden op de achtergrond, maar niemand deed wat, niemand hielp. Ze keken alleen toe. Keken toe hoe hij klappen kreeg, ze zijn stoel omver schopten en een wapen tegen zijn slaap plaatsten. De angst om te sterven voelde heel echt en zijn hartslag schoot omhoog.
Uiteindelijk klonk het schot en schoot hij tegelijkertijd schreeuwend wakker. Hij zat direct rechtop en Gio draaide onrustig rondjes om hem heen. Matt's lichaam trilde als een rietje en hij ademde ontzettend snel.

Emma Eston

Ze schrok wakker toen ze een behoorlijke schreeuw hoorde. Ze had enkele secondes nodig om te weten waar ze was en waarom. Daarna sprong ze het bed uit en liep naar de kamer van Mattia. Ze knipte het licht aan, stelde eerst Gio gerust dat ze niets naars kwam doen en ging daarna bij Mattia op het bed zitten. 'Rustig maar. Goed ademhalen. Het was maar een vreselijke nachtmerrie.' Sprak ze rustig, terwijl ze zachtjes over zijn armen wreef.

Mattia Tommaso

Hij staarde met grote ogen voor zich uit en had echt even de tijd nodig om te beseffen waar hij was en dat het allemaal niet echt was geweest. Zijn hoofd bonkte vreselijk erg en er trokken ook nare steken door zijn borstkas door het snelle ademen.
Toen Emma bij hem op bed kwam zitten schrok hij even kort, tot hij besefte wie het was en zich weer herinnerde dat zij hier vannacht sliep. Ze zei rustig en zachtjes dat het maar een vreselijke nachtmerrie was geweest en dat hij goed moest ademhalen. Hij knikte langzaam en deed een poging zijn ademhaling rustiger te krijgen, want zo kon hij niet eens praten. Emma wreef geruststellend over zijn armen en hoewel hij zich doodschaamde voor zijn gedrag, voelde het fijn om het een keer niet in zijn eentje op te moeten lossen.
Hij veegde met zijn hevig trillende hand het zweet van zijn voorhoofd en kwam nu langzaam op adem. De beelden frustreerden hem, het schuldgevoel vrat aan hem en de angst voor de toekomst werd alleen maar erger.
Hij staarde voor zich uit en kalmeerde langzaam maar zeker. Al was hij alles behalve ontspannen. Zijn spieren stonden strak en hij leek constant alert te zijn. Hij wist echter niet goed hoe hij dat kon voorkomen.

Emma Eston

Mattia leek beetje bij beetje steeds wat meer te kalmeren. 'Niks aan de hand hier in huis. Het is niet erg dat ik er wakker van geworden ben. Daarvoor ben ik hier blijven slapen.' Probeerde ze Mattia nog gerust te stellen.
'En Gio houdt je goed in de gaten. Je bent niet alleen. Je staat er niet alleen voor.' Voegde ze er nog aan toe. Ze glimlachte geruststellend. 'Niet extra druk maken om mij. Dat is nergens voor nodig.' Voegde ze er nog aan toe. Mattia zou het al druk genoeg hebben met zijn eigen zorgen.

Mattia Tomasso

Hij zuchtte even en haalde zijn hand nu door zijn haren heen. Het trillen van zijn lichaam nam af en hij keek Emma nu aan. Ze wist precies alles op te noemen waar hij zich druk om maakte, waardoor hij even zwak glimlachte.
“Bedankt,” zei hij nu schor. “Bedankt dat je hier bent. Voor mij.” Zijn stem klonk zacht en kwetsbaar. Hij deed zich altijd heel sterk voor op de werkvloer, en hij was ook zeker niet onzeker. Maar duidelijk wel beschadigd en getraumatiseerd. Hij vond het alleen erg lastig dat toe te geven. En te accepteren dat het bij hem hoorde nu.
“Ik had nooit undercover moeten gaan..” mompelde hij nu gedempt. Langzaam schudde hij zijn hoofd en hij balde zijn kapotgeslagen vuisten. Het had ook nooit echt op zijn planning gestaan om undercover te gaan. Niets in hem had daar ooit aan gedacht. Tot zijn hele leven nogal overhoop was gehaald en vlak daarna het voorstel aan hem gedaan werd. Hij had de kans om even weg te vluchten van zijn huidige leven met twee handen aangegrepen. En nu had hij daar spijt van. Hoewel het ergens ook een nuttige ervaring was geweest. En er ook echt best goede momenten tussen hadden gezeten. Momenten die hem hadden gedreven door te gaan. Te winnen van die slinkse bende. Hij was zo blij geweest toen dat was gelukt. Maar blijkbaar was het dus helemaal niet gelukt.
Hij wreef even langs zijn pijnlijke slapen en klemde zijn kaken op elkaar. De situatie benauwde hem en hoewel hij altijd overal een uitweg zag of een plan B, leek zijn inspiratie nu ver te zoeken. Hij was niets in vergelijking met die bende. Hij was alleen. Hij wist niks. Zij wisten waarschijnlijk ondertussen al veel over hem nu en waren met een grote groep. Die gedachten maakte hem kotsmisselijk.
Gio kwam ook weer op het bed en drukte zijn grote kop tegen Mattia aan en gaf hem een grote lik. Matt kon een glimlach niet onderdrukken en duwde de hond wat aan de kant omdat hij anders volledig afgelikt zou worden. Vervolgens aaide hij het dier rustig over zijn kop.
“Je bent een gekkie, Gio,” fluisterde hij liefkozend tegen de hond. Gio probeerde opnieuw op hem af te komen om hem een lik te geven, maar Matt was hem nu voor en ontweek de natte tong.

Emma Eston

Mattia bedankte haar en ze knikte even. 'Het is al goed. Ik help graag waar ik je bij helpen kan.' zei ze daar op terug. Mattia mompelde daarna dat hij nooit undercover had moeten gaan. 'Je had toen niet kunnen voorspellen hoe je er uit kwam, voor hoe lang het zou zijn en wat je daarna nog voor last van kon hebben.' zei ze in een poging zijn schuldgevoel op zichzelf wat te verminderen. Tuurlijk waren haar woorden niet magisch en zou het meteen een hele hoop verlichten. Maar ze wou zo wel laten weten dat ze er begrip voor had. Voor hoe hij zich voelde, hoe hij zich gedroeg. Ze kon niet zeggen dat ze hetzelfde mee had gemaakt en hoe hij dat moest verwerken. Dat kon ze niet en zou ze waarschijnlijk ook nooit kunnen. Maar daar waar ze hem kon steunen of een luisterend oor kon bieden, zou ze er voor hem proberen te zijn zo goed als het kon.
Gio kwam weer terug op bed en wilde op zijn beurt zijn baasje troosten. Emma moest zelf ook even lachen om de actie van de hond. 'Jij doet ook goed je best, brave jongen.' zei ze tegen de hond, terwijl ze die ook een aai gaf. Ze keek daarna weer naar Mattia. Hij leek weer hersteld van de nachtmerrie, of nachtmerries. Maar dat kon ook zo weer terug komen later vannacht. 'Gaat het weer een beetje, of heb je liever dat ik nog even blijf? Je mag mij alles zeggen wat je kwijt wilt, het blijft tussen deze muren, als je daar behoefte aan hebt. Of als je een knuffel nodig hebt dat met twee armen terug knuffelt. Of als je 2 knuffels tegelijkertijd nodig hebt, dan wil ik Gio best helpen met die opdracht. Of als ik je een verhaaltje voor moet lezen of wat te drinken voor je moet halen. Zeg het maar, ik help je graag waar ik je helpen kan.' zei ze, toch met een klein grijnsje op haar gezicht door sommige voorstellen die ze net opgenoemd had.

Mattia Tommaso

"Nee, daar heb je gelijk in.. Maar ik.. Ik heb er nooit echt goed over nagedacht. Ik deed het gewoon. Het kwam op mijn pad en ik deed het gewoon. Ik had er beter over na moeten denken.." mompelde hij nu als reactie op Emma's woorden. Hij zuchtte weer even en legde zijn hand op de pijnlijke ribben, die constant vervelend aan het steken waren. "En dat is nog niet eens het ergste. Het ergste is nog dat het allemaal voor niets is geweest. Alles wat ik daar gezien heb.. Wat ik zelf gedaan heb.." Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen weer even. Zijn keel was kurkdroog en het bonken van zijn hoofd werd er niet veel beter op.
Hij glimlachte even zwakjes door de voorstellen van Emma. "Het gaat wel weer. Al weet ik niet of slapen nog echt gaat lukken," gaf hij toe. Hij streek met zijn hand even langs de stoppeltjes op zijn kaaklijn. Zijn ogen waren op Emma gericht. "Probeer nog wat te slapen. Straks kan je morgen niet eens fatsoenlijk werken door mij," zei hij nu. Hij wilde haar niet de rest van de nacht wakker houden omdat hij slaapproblemen had.

Emma Eston

Mattia ging nog even door over wat hij vroeger anders had moeten doen. Ze liet het hem er uit gooien. Er viel niets meer aan te veranderen, maar ze snapte wel dat hij, op zijn zachtst gezegd, er van baalde dat het zo gelopen is en hij eigenlijk alles voor niets gedaan heeft. Ze zag hem ook even zijn ribben navoelen. Waarschijnlijk stak het hem, of werd de pijn net wat te zeurderig.
Mattia gaf daarna aan dat het wel weer ging en dat hij niet wilde dat zij zelf straks niet kon werken door hem. 'Een nachtje slecht slapen zal mij niet onderuit halen. Ik denk dat iedereen die vandaag mee was op een wat zachter pitje draait morgen.' zei ze daar nog op terug. 'Ik ga toch even wat water voor je halen. Blijf zitten waar je zit.' zei ze nog. Ze stond op en liep de kamer uit. Na een korte tijd kwam ze terug met een glas water en gaf die aan Mattia. Ze ging weer op het bed er bij zitten. Ze dacht even na wat nog kon helpen. 'Heb je misschien een goed, luchtig leesboek? Soms helpt het om je gedachten te richten op het lezen en al het andere naar de achtergrond te zetten. Dan slaap je misschien niet, maar het geeft wel net wat meer rust.' stelde ze nog voor. Wandelen kon ook goed helpen bij onrust, maar in dit geval leek haar dat juist niet heel handig dat hij in het donker rond zou dwalen in de straten, met of zonder hond. Andere dingen die haar binnen vielen waren misschien weer wat te intiem, niet aanwezig of lastig uitvoerbaar. Zo wilde ze gerust bij hem liggen, een rustig iemand naast je horen ademhalen kon goed helpen. Maar ze was bang dat dat weer net wat te intiem werd om dat als collega's te doen. Of net als het wandelen niet echt geruststellend met het gevaar dat op de loer kon liggen buiten.

Mattia Tommaso

Emma gaf aan dat één nachtje slecht slapen haar niet onderuit zou halen. Iedereen die mee had gedraaid vandaag zou morgen waarschijnlijk op een lager pitje werken. Matt knikte langzaam, daar had ze wel gelijk in. Ze zei nu dat ze alsnog even wat water voor hem ging halen en verdween direct al. Mattia had eigenlijk liever een flink glas whisky nu, maar hij wist ook dat alcohol niet de oplossing was. Ze kwam al gauw weer terug en gaf het glas aan hem. Hij knikte even als bedankje en nam een paar grote slokken, om vervolgens het glas op zijn nachtkastje te zetten.
"Nee, ik heb eigenlijk geen enkel boek in huis," beantwoordde hij nu de vraag van Emma. Hij was sowieso niet iemand die van lezen hield. "Maar ik ga wel proberen weer te slapen. Als het niet lukt ga ik wel beneden televisie kijken of zo," gaf hij aan. Dan kon hij ook zijn gedachten verzetten. Hij keek even richting de klok. Het zou niet eens heel gek lang meer duren voor het licht zou worden. Tegen de ochtend zou hij wel een extra lang rondje gaan hardlopen met Gio. De hond kon vast en zeker wel wat beweging gebruiken, en sporten hielp Mattia ook heel goed om zijn hoofd leeg te maken.

Emma Eston

Mattia nam een paar slokken en zette daarna het glas op het nachtkastje. Hij gaf aan geen boek in huis te hebben, maar dat hij wel nog zou proberen te slapen. En als dat niet lukte zou hij televisie gaan kijken. Emma knikte even. Betere voorstellen had ze zelf niet. 'Dat is goed. Succes en tot over een paar uurtjes dan.' zei ze, terwijl ze weer opstond van het bed. Ze gaf Gio nog een aai, omdat ze het niet kon laten dat koppie te negeren. Daarna liep ze de kamer uit en knipte het licht ook weer uit die ze aan had gemaakt, omdat Mattia zou proberen te slapen. 'Welterusten.' wenste ze hem nog voor ze de kamer uit liep en de deur weer net zo dicht deed als dat die was voor ze de kamer binnen liep.
In de logeerkamer stapte ze het bed weer in en trok de deken over haar heen. Het duurde weer even voor ze een houding gevonden had dat ze in slaap kon vallen, maar sliep daarna ook weer heel lichtjes. In een vreemd huis sliep ze eigenlijk nooit heel diep en na vandaag zou dat zelfs in haar eigen bed niet gelukt zijn om heel diep te slapen. Plus dat ze zich toch wel beetje druk maakte om hoe Mattia zich door alles heen aan het knokken was.

Mattia Tommaso

Emma knikte en zei dat het goed was, ze wenste hem succes en zei dat ze hem over een paar uurtjes weer zou zien. Mattia glimlachte zwakjes en knikte ook. Hij keek toe hoe Emma opstond en Gio nog even een aai gaf, waarna ze de kamer uit liep en het licht uitknipte. "Welterusten," herhaalde hij haar woord nog. Hij hoorde de deur dicht gaan en bleef nog even recht overeind zitten, maar kroop uiteindelijk weer onder de dekens en sloot zijn ogen. Gio kwam weer dicht tegen hem aan liggen en hoewel Mattia nog steeds een behoorlijke tijd wakker lag te malen, was hij toch iets meer ontspannen dan eerst. Uiteindelijk wist hij het zelfs voor elkaar te krijgen om nog een paar uurtjes te slapen. Vrij rustig zelfs, voor zijn doen. Pas toen hij weer wakker begon te worden kwamen de beelden hem weer lastig vallen, maar een stuk minder heftig dan eerder deze nacht. Hij schrok nu enkel wakker, zonder geschreeuw en zonder zweet over zijn hele lichaam. Hoewel hij nog altijd niet echt veel geslapen had, besloot hij toch dat het genoeg was geweest en stapte hij uit bed. Hij kleedde zich aan en vertrok samen met Gio naar beneden, waar hij een pot koffie zette en met een groot kopje koffie op de bank neerplofte. Zijn hoofd bonkte helaas nog steeds onaangenaam, maar hij had ook niet anders verwacht.

Emma Eston

Het bleef verder rustig vannacht. Ze hoorde in ieder geval niets. De deur van de logeerkamer had ze op een kiertje gelaten. Ze vond het zelf altijd prettig om een slaapkamerdeur niet helemaal dicht te hebben. Niet dat ze claustrofobisch is, dat zou ook niet zo handig zijn om daar last van te hebben, maar het voelde gewoon net wat prettiger. Ze werd eigenlijk pas weer echt wakker toen op haar telefoon het wekkertje af ging. Die zette ze uit en ze begon zichzelf klaar te maken voor de werkdag. Ze friste haarzelf op in de badkamer, deed haar haar weer terug in een nieuwe vlecht en kleedde zich om naar haar werkkleren. Ze legde haar pyjama voor nu opgevouwen op het opgemaakte bed. Ze wist nog niet of ze vannacht weer hier sliep of toch alweer thuis. Maar de spullen ophalen na het werk zou niet het probleem zijn.
Toen ze naar beneden liep, rook ze de koffie al. 'Beste geur van de ochtend.' zei ze toen ze Mattia op de bank zag zitten. Ze liep naar de keuken waar ze zichzelf van een kopje koffie voorzag en die mee naar de bank toe nam. 'Vind je het oké als ik wat van jouw brood en beleg jat?' vroeg ze Mattia nog. Ze had nog wel even tijd voor ze moest vertrekken, maar als Mattia dat liever niet had of niks in huis had, wist ze wel dat ze net wat eerder moest vertrekken om nog wat te halen voor ze op het bureau verscheen. 'Heb je nog wat kunnen slapen? En weet je al wat je doet met werken?' vroeg ze Mattia nog. Ze wist wel dat ze of Mattia's auto moest meenemen, of hij moest haar afzetten, of ze moesten samen naar het werk vertrekken. Haar eigen auto stond nog op het bureau namelijk en om nou te lopen vond ze ook weer zoiets na gisteren en vannacht.

Mattia Tommaso

Uiteindelijk was hij samen met Emma mee naar het bureau gegaan. Haar auto had daar nog gestaan, dus had hij haar meegenomen in zijn auto. Mattia was als eerst weer even gaan praten met de hoofdinspecteur, maar die leek zijn vingers niet te willen branden aan deze situatie en verwees hem enkel door naar de officier van justitie. Het frustreerde Matt dat iedereen zijn handen er vanaf trok, maar ergens had hij niet anders verwacht. Gelukkig waren er wel wat directe collega's die vriendelijk en zelfs enigszins bezorgd aan hem vroegen hoe het nu met hem ging en hem sterkte wenste. Dat zorgde er wel voor dat Mattia zich tenminste niet volledig alleen voelde.
De hele ochtend had hij zich wat afgezonderd van de rest. Hij had alle informatie en dossiers die hij door de jaren heen had verzameld bij elkaar gezocht en probeerde duidelijk te krijgen wie er nou nog vrij rond liep en wie er wél achter tralies zat. En wie de schietpartij niet overleefd had. Uiteindelijk kwam hij erachter dat er zeven man vast zat sinds het einde van zijn undercoverdienst. Zestien man liep sindsdien nog vrolijk en vrij rond, waaronder Duncan, één van de grootste leiders. Van die zestien waren er tien doodgeschoten of aangehouden tijdens hun inval. Wat resulteerde op zes mannen die nog rondliepen. Tenminste: Zes man waarvan ze de naam wisten. Mattia wist zeker dat de groep al lang wel weer uitgebreid was. Zo ging dat eenmaal. Het was altijd net een plaag. Er hoeft maar één leider over te blijven en de groep groeit net zo hard weer.
Matt probeerde zich de volgende uren volledig te focussen op deze zaak, hopend dat hij dingen op zou kunnen lossen of een geweldig plan zou bedenken. Echter gebeurde dat nog niet echt en merkte hij vlak voor de lunchpauze dat zijn concentratie volledig weggevaagd was en zijn hoofd echt vreselijk bonkte. Hij werd er zelfs misselijk van. Misschien overvroeg hij zichzelf een beetje. En waarschijnlijk was het ook niet zo goed om zoveel te lezen en op het scherm van zijn laptop te kijken.
Terwijl hij een diepe zucht slaakte, klapte hij zijn laptop dicht en sloot hij zijn ogen even. Hij leunde achterover in de stoel en na een paar minuten zo gezeten te hebben, kwam hij overeind en stopte hij zijn laptop in zijn tas. Zijn mobiel stak hij bij zich, evenals zijn wapen. Hij was vandaag niet in uniform gekomen, omdat hij 'officieel' gezien niet werkte, dus stak hij het wapen achter in zijn broek.
Ietwat langzaam- omdat snel lopen de hoofdpijn niet bepaald beter maakte- liep hij het bureau door en trok in een snelle beweging zijn jas aan. Zijn gezicht stond strak en zag ondanks alle gekleurde plekken en zwellingen nogal bleekjes.
Eenmaal buiten leunde hij met zijn rug tegen de muur van het gebouw en grabbelde in zijn jaszak, waar hij een pakje sigaretten uit haalde. Hij legde een sigaret tussen zijn lippen en stak die vervolgens aan. Terwijl hij zijn aansteker weer terug in zijn jaszak liet vallen inhaleerde hij diep en blies hij de rook na een paar seconden uit. Peinzend staarde hij voor zich uit en zo af en toe keek hij schichtig op als hij een beweging in zijn ooghoek zag.

Emma Eston

Terwijl Mattia zich op de achtergrond hield, had Emma de leidende rol op zich genomen voor de afhandeling van alle laatste zaakjes en dingetjes die geregeld moesten worden om alles van de inval goed in het systeem te krijgen. Enkele agenten hielden zich bezig met de ondervragingen, anderen zorgde dat alles goed in het systeem terecht kwam. De meesten deden gewoon weer het werk dat ze normaal deden. Sjors was namelijk niet komen opdagen, al had ze ook raar opgekeken als hij wel kwam. Marina was er net zo goed niet, waarschijnlijk om haar geliefde partner door deze 'zware tijd' heen te loodsen.
Achteraf gezien misschien maar beter ook dat Sjors er niet bij was vandaag. Mattia bleef slecht en bleek uitzien, tussen alle blauwe plekken door.
Ze keek even op toen ze Mattia naar buiten zag gaan. Even was ze bang dat hij in zijn eentje zou gaan rijden. Hij leek zo afwezig en niet in staat om een auto normaal te besturen, ook al had ze de heenrit zonder problemen overleefd. Maar vanochtend leek hij eerlijk gezegd ook beter er aan toe te zijn dan nu, na al het werken. Of Emma maakte zich te veel zorgen en dacht alleen maar dat hij er steeds slechter uit zag. Ze zorgde eerst dat iedereen genoeg te doen had, voor ze naar buiten liep om eens te kijken hoe het met Mattia ging. Ze had nog geen autodeuren of wegrijdende auto gehoord, dus liep ze naar buiten om eens te zien waar Mattia naar toe was gegaan en wat hij was gaan doen. Ze zag hem al snel staan roken. 'Hey.' Zei ze zachtjes om te laten horen dat ze er was. Ze wist niet of hij diep in gedachten zou zijn of niet. 'Hoe voel je je?' Vroeg ze vervolgens. De bezorgdheid was wel te horen aan haar stem.

Mattia Tommaso

De gure winterwind sneed langs zijn gezicht, wat nou niet bepaald pijnloos was. Maar de frisse lucht deed hem wel goed en hoewel hij eigenlijk blij was geweest dat hij niet meer gerookt had, gaf de sigaret wel het gewenste effect. Het gaf hem een reden om even naar buiten te gaan, om even frisse lucht te halen. En het kalmeerde hem in zekere zin. Als er niets aan de hand was kon hij makkelijk van de sigaretten af blijven, maar in dit soort situaties niet. Dan snakte zijn lichaam naar een momentje rust, naar de tabak die hem enigszins rustig wist te krijgen. Al was dat meer een soort beleving dan werkelijkheid, want echt volledig ontspannen was hij ook nu niet.
Hij wreef even voorzichtig langs zijn gezicht en gooide de opgerookte sigaret niet veel later op de grond, om het vervolgens onder de hak van zijn schoen te verpulveren. Toen hij net een nieuwe sigaret gepakt had en aan had gestoken, zag hij in zijn ooghoek iemand naar buiten komen, waardoor hij op keek. Al gauw zag hij dat het Emma was. Ze kwam naar hem toe en begroette hem zacht, waar hij als reactie kort op knikte. Hij blies de rook langzaam uit en liet zijn arm daarna langs zijn lichaam hangen, met de brandende sigaret tussen zijn wijs- en middelvinger.
Na haar vraag haalde hij zijn schouders even langzaam op en neer. "Het gaat," liet hij weten. "Beetje hoofdpijn," gaf hij toe. Het was ook wel aan zijn gezicht te zien, zijn spieren stonden strak en hij kneep wat met zijn ogen tegen het felle licht.

Emma Eston

Ze trok haar mouwen wat meer over haar handen en stak haar armen over elkaar om zichzelf wat warmer te houden. Zeker als je net van het warme binnen kwam was het behoorlijk fris buiten. Mattia leek het minder uit te maken, maar die stond ook al wat langer buiten ondertussen. Op haar begroeting kreeg ze niet meer dan een knik, maar dat was voor zo ver ze Mattia kende niet eens zo raar. Op haar vraag antwoordde hij dat het wel ging, alleen wat hoofdpijn. Ze geloofde niet dat hij enkel en alleen hoofdpijn had. Voor alleen hoofdpijn nam je een paracetamol en bleef je lekker binnen zitten. Tenminste, dat zou zij zelf doen. Ze liet het voor wat het was. Ze ging er niet moeilijk over lopen doen dat Mattia beweerde alleen hoofdpijn te hebben. Zij kon het niet weten wat hij precies voelde en wat niet. Misschien maar beter ook, bedacht ze zich toen ze hem nog even bekeek. De blauwe plekken, bulten en andere verwondingen leken haar alleen al pijnlijk door ze te zien, laat staan ze zelf te hebben.
'Wat doe je vanavond?' vroeg ze vervolgens. 'Heb je liever weer dat ik mee ga, zodat je niet de enige bent die met een wapen overweg kan? Of ben je liever alleen vanavond?' verduidelijkte ze haar vraag nog. Hij had natuurlijk zijn hond nog, dus helemaal alleen zou hij niet zijn. Maar een hond kon niet alles natuurlijk. Veel vaak wel, zoals onder andere troosten, waken, gezelschap houden, maar niet alles. 'We hebben tot nu toe bijna alles afgerond wat er tot nu toe af te ronden valt.' deelde ze nog mee over het werk dat ze vandaag gedaan hadden. Maar dat zal Mattia zelf ook wel in de gaten gehad hebben dat het verwerken van alle informatie wel goed ging. Enkel hun wijk controleren met de auto was wat ze vandaag niet voor elkaar kregen. Maar 1 dag niet rondrijden zou niet meteen een ramp zijn. Het was ook eigenlijk de taak die Sjors en Marina op zich zouden nemen vandaag, en die waren nergens te bekennen. Ze hadden zich wel ziek gemeld voor vandaag, maar dat was niet terecht volgens Emma zelf. Maar als de hoofdinspecteur er genoegen mee nam, had ze er zelf niet veel over te zeggen.

Mattia Tommaso

Hij nam nog een trekje van de sigaret, waarna hij deze in een put wierp. Zijn blik ging even langzaam en oplettend langs de omgeving, waarna hij opzij keek naar Emma. Ze vroeg hem wat hij vanavond deed, waarna ze aan hem vroeg of hij liever had dat zij weer zou komen vanavond of dat hij liever alleen wilde zijn. Door die vraag moest hij duidelijk even nadenken. Hij wist eerlijk gezegd niet zo goed wat hij wilde. Aan de ene kant wilde hij niet alleen zijn, hij wist immers dat het gevaar constant op de loer kon liggen en misschien was het dan niet al te handig om alleen te zijn. Maar aan de andere kant wilde hij niemand hierin meetrekken en wilde hij vooral Emma niet in de problemen brengen. Daarnaast hoefde hij geen rekening te houden met iemand anders als hij alleen was.
Hij haalde even diep adem, waardoor er een fikse steek door zijn ribbenkast trok en hij zijn kaken op elkaar klemde. "Ehm, ik denk dat ik het wel red vanavond," zei hij nu. Hij trok de rits van zijn jas wat meer op omdat de koude wind er doorheen kwam. "Maar als je wilt komen vind ik dat ook prima," plakte hij er na een korte stilte achteraan. Zo legde hij de bal bij Emma. Hij vond het lastig om voor haar te beslissen. Hij wilde haar niet tot last zijn en al helemaal niet de reden zijn waardoor zij in de problemen zou komen. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat er niets zou gebeuren, maar voor hetzelfde geldt gebeurde er wel iets en dat zou hij zichzelf enorm kwalijk nemen.
Emma vertelde kort erna dat ze qua werk bijna alles afgerond hadden. Daardoor knikte Mattia even, als teken dat hij het gehoord had. "Fijn," liet hij nog gedempt weten. Hij staarde voor zich uit naar de straat en besloot straks maar direct naar huis te gaan. Werken zou nu niet echt meer werken. Misschien was het beter als hij gewoon een beetje zou gaan bankhangen thuis.

Emma Eston

Mattia leek er over te moeten nadenken. Daarna gaf hij aan dat hij het wel alleen zou redden vanavond. Ze knikte, denkend dat dat alles van antwoord was dat ze kreeg op die vraag. Ze wou al bijna weer terug naar binnen lopen toen hij aangaf dat hij het niet erg vond als ze toch wilde komen. Ze had gehoopt dat zij niet hoefde te beslissen. Ze wilde zich niet te veel met Mattia bemoeien, tegelijkertijd wilde ze wel zorgen dat ze voor langere tijd een partner op het werk had en dus zorgen dat hij de rust nam om goed te genezen. Ze beet even kort op haar onderlip, omdat datgene wat ze dacht best wel egoïstischer klonk dat ze het echt bedoelde. Op haar mededeling dat het werk verder zo goed als klaar was, kreeg ze niet heel veel reactie, maar net genoeg. Misschien was het wel even beter om wat afstand te bewaren.
'Ik denk dat ik dan zelf thuis even ga bijslapen in mijn eigen bed.' besloot ze. 'Maar als het drukker is thuis dan ik nu denk dat het zal zijn, dan weet ik dat er bij jou ook een logeerbed staat dat wel lekker slaapt.' voegde ze er lichtelijk plagend aan toe. Aan de ene kant ging ze er van uit dat Marina wel bij Sjors thuis was, maar voor hetzelfde geld zijn ze van bed en woning gewisseld voor vandaag. En dat was wel het laatste waar Emma nu zin in had, om die twee continue te horen. Of het nou praten is, lachen, of andere geluiden, ze had er geen zin in.
'Dan ben ik weer naar binnen. Misschien zie ik je zo nog, en anders tot morgen denk ik?' zei ze nog met een kleine, vriendelijke glimlach op haar gezicht. Daarna draaide ze zich om en liep weer naar binnen toe, waar het gelijk weer een stuk warmer was.

Mattia Tommaso

Emma gaf aan dat ze vanavond in haar eigen huis even ging bijslapen, in haar eigen bed. Matt keek haar weer even aan en knikte langzaam. "Prima. Gio zal wel balen," grinnikte hij. Door wat ze daarna zei glimlachte hij even. Het leek hem vervelend om je huis te delen met een ander stel. Hij zou dat echt niet zo goed kunnen. Vooral niet met Sjors. Dat zou sowieso niet echt goed gaan.
Dat Emma thuis wilde slapen vond hij oké, hij wist zelf toch niet zo goed wat hij liever had. Alleen zijn vond hij ook altijd fijn. Als hij zich niet al te druk maakte tenminste. Misschien kon hij thuis nog wel wat werken, tussendoor.
"Ja, we zien elkaar," knikte hij nog even richting Emma, die aangaf dat ze naar binnen ging en dat ze elkaar misschien zo nog zouden zien, en anders morgen. Hij glimlachte nog even lichtjes naar haar, om haar vervolgens na te kijken. Ze verdween naar binnen en Matt bleef alleen achter. Hij stak zijn handen in zijn zakken en staarde nog een tijdje voor zich uit, maar liep daarna ook weer naar binnen. Daar stopte hij alle spullen- en ook de dossiers- in zijn tas en sloeg die over zijn schouder. In zijn jaszak zocht hij naar zijn autosleutel, die hij al gauw vond en ronddraaide tussen zijn vingers. Rustig liep hij weer naar buiten en stapte daar in zijn auto, om niet veel later richting zijn huis te rijden.

Emma Eston

Mattia gaf nog aan dat Gio wel zou balen. Daarna zei hij dat ze elkaar nog wel zouden zien. Ze had daarop nog geknikt.
Eenmaal binnen was ze gelijk weer naar de collega's gegaan om de boel weer te regelen. Ze had nog even snel gezien dat Mattia binnen bezig was, en dat hij weer weg was kwam ze las achter toen ze zelf weg ging.
Toen ze thuis parkeerde zag ze het licht binnen al branden. Ze zuchtte even lichtelijk geïrriteerd, maar stapte toch uit en liep naar binnen. Wie weet viel het mee. Echter was het al luidruchtig toen ze de sleutel alleen al in het sleutelgat stak en de deur opende. De muziek stond hard aan, ze rook dranklucht en ze hoorde ze allebei lachen. Ze begroette het tweetal uit beleefdheid en wilde naar haar kamer lopen. Ze werd tegen gehouden en nadat ze zich voor ze zoveelste keer uit de voeten probeerde te maken, pakte Sjors haar vast en wilde haar in eerste instantie niet eens los laten. Hij bazelde wat over dat ze van hem was, samen met Marina. Nou begon het Emma te dagen wat Sjors zo dwars zat over Mattia. Eerst was ze natuurlijk automatisch inbegrepen bij Marina en vorige werkpartners was de dreiging minder serieus als nu Mattia natuurlijk. Ze wist zich los te trekken en op haar eigen kamer op te sluiten. Ze pakte kleren in in een grote tas en wat andere spulletjes, terwijl ze Mattia een berichtje stuurde of ze nog steeds welkom was. Ze voegde er aan toe dat er nogal wat gedronken was geworden door de rest. Maar dat was meer voor haarzelf om een goeie reden mee te geven dan dat Mattia waarschijnlijk een goeie reden nodig had. Dat Sjors op het punt had gestaan zich aan haar te vergrijpen liet ze niet weten.

Mattia Tommaso

Eenmaal thuis had hij zijn auto op de oprit geparkeerd en had hij de omgeving even kort geïnspecteerd. Uiteindelijk was hij uitgestapt en naar de voordeur gelopen, waar hij direct stokstijf stil bleef staan en met een vlugge beweging zijn wapen trok en doorlaadde. Het glas van de voordeur was volledig kapot. Mattia probeerde de deur te openen, maar die was nog wel goed gesloten. Binnen hoorde hij Gio luid blaffen. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij de deur van het slot haalde en langzaam opende. Toen hij binnen stapte, vloog Gio op hem af en sprong enthousiast rondjes om hem heen. Mattia had op dit moment echter even geen aandacht voor het dier en liep alert het halletje door, met zijn wapen voor zich uitgestoken. Zo controleerde hij elke ruimte, de woonkamer, de keuken, het toilet. Zelfs de kasten en andere hoekjes waar iemand zich goed zou kunnen verschuilen. Daarna checkte hij ook boven, maar er bleek niemand te zijn. Al had hij ook niet verwacht dat Gio dat zomaar toe zou laten. De hond zou waarschijnlijk volledig flippen en aanvallen. Mattia was doodsbang dat hij de hond een keer gewond of dood aan zou treffen.
Toen hij terug beneden kwam, griste hij de post van de mat en nam dat mee naar de woonkamer. Hij stak zijn wapen terug in zijn broek en wilde de post op de stapel leggen op de hoek van de tafel, tot hij een merkwaardig envelopje opmerkte. Er zat duidelijk iets in en toen hij het openscheurde vielen er een aantal kogels uit. Verder zat er niks in, geen briefje, geen tekst, geen boodschap. Al zei dit hem genoeg. Ze probeerden hem bang te maken. Ze wilde dat hij zou verdwijnen. Of dat hij paranoia zou worden en domme dingen zou gaan doen. Mattia wist als geen ander hoe ze te werk gingen en wist dus ook dat ze het hier niet bij zouden laten zitten. Daarom veegde hij de stapel post gefrustreerd van tafel en schopte woest tegen de stoel. Hij wreef gespannen in zijn gezicht en ijsbeerde even heen en weer door de woonkamer, om vervolgens de post dat verspreid op de grond lag weer op te rapen en weg te leggen. Hij pakte de kogels, stopte die terug in de envelop en smeet het in de prullenbak. Daarna liep hij naar de voordeur en begon daar alle stukken glas op te rapen en weg te gooien, waarna hij de kleinere scherven met de stofzuiger opruimde. De koude wind kwam binnen door het kapotte raam, waardoor hij er wat stukken karton tegenaan plaatste en plastic zakken tegen eventueel vocht.
Hoewel hij vrij gesloopt was door deze korte, maar intensieve werkdag, vertrok hij even later toch met Gio naar buiten voor een wandeling door het bos. Thuis was hij net zo onveilig als ergens anders, dus dat maakte niet zoveel uit. Als ze hem iets aan zouden willen doen, zou dat toch wel gebeuren, dat besefte hij zich maar al te goed. In het bos kon hij tenminste weer wat kalmeren en misschien een beetje nadenken.
Eenmaal weer terug thuis had hij toch enige spijt van zijn keuze. De hoofdpijn was niet vol te houden en ook zijn ribbenkast protesteerde heftig. Hij nam een dubbele pijnstiller en ging even douchen, om even later op bed te gaan liggen. De vermoeidheid werkte ook niet echt mee. Een aantal uur lag hij op bed, slapen lukte niet, maar hij rustte tenminste een beetje zo. Gio lag bij hem en dat gaf hem ook wel enigszins een veilig gevoel. De hond hoorde altijd alles, dus aan dat dier kon hij wel merken als er iets niet in de haak zou zijn.
Zijn mobiel lag op het nachtkastje en daarom had hij pas een paar uur later- toen hij zijn mobiel weer pakte- door dat Emma een berichtje had gestuurd. Hij keek even kort richting de klok en vroeg zich af of ze er nog aan zou beginnen om nu nog hierheen te komen, maar dat was aan haar. Matt stuurde haar een berichtje terug, dat ze altijd welkom was als ze wilde.

Emma Eston

Ze kreeg geen reactie van Mattia terug. Ze hield zich op haar slaapkamer opgesloten en hoopte iedere seconde weer het geluidje te horen dat een bericht binnen was gekomen. Maar dat geluidje en het berichtje bleven weg. Het geschreeuw en gebonk aan de andere kant van haar deur werden echter iedere minuut erger. Waarschijnlijk was Marina al ko gegaan na het drinken en zocht Sjors nu iemand anders om zijn behoeftes bij te kunnen bevredigen. En haar deur leek hem niet lang meer tegen te kunnen houden. Waarom had ze zichzelf ook alweer opgesloten in haar slaapkamer, zonder andere mogelijke vluchtroutes die ze kon nemen zonder minstens iets te breken?
Ze staarde de eerste tijd benauwd naar haar deur die steeds iets meer mee leek te geven met het gebonk. Tot haar inviel dat ze een agente is. Ze kon zich verdedigen tegen een lompe dronkaard. Ze had een pistool als het echt uit de hand dreigde te lopen. Ze kon dit. Ze was geen zwak muisje dat in het nauw gedreven was. Sjors was dan wel een bekende, iemand die ze lange tijd als goede vriend gezien had. Maar hij ging te ver, veel te ver!
Ze pakte haar pistool, zorgde dat het klaar was om te schieten, voor het geval dat dreigen niet zou helpen, en ging klaar staan. De deur hield het nog een paar minuutjes vol voor het krakend open vloog en Sjors zowat letterlijk binnenviel. Hij krabbelde overeind, kwam op haar af, zag het pistool en lachte alleen maar. Ze waarschuwde hem dat ze niet bang was haarzelf te verdedigen, of dat nou op de ene of op de andere manier moest. Weer werd ze uitgelachen en niet serieus genomen.
Nog voor ze kon schieten sprong Sjors sneller dan Emma verwacht had op haar af, sloeg het pistool uit haar handen en sloeg haar gelijk daarna tegen de grond. Zo stomdronken als hij was, wist hij toch nog behoorlijk snel en scherp te handelen. En dat hij een goeie bekende was hielp Emma ook niet echt mee om de winnende hand terug te krijgen. Ze probeerde nog elke schop, klap en slag die ze uit kon delen om Sjors bij haar weg te houden, maar na een tijdje lukte het haar ook niet meer en zat ze letterlijk klem.

Het duurde niet lang voor Sjors zijn ding gedaan had en op de grond naast haar in slaap viel. Emma stond zelf meteen op, kleedde zich aan, greep haar tas en telefoon en maakte dat ze weg kwam. Ze keek niet eens meer op haar telefoon of ze nog wat ontvangen had, maar reed in 1 weg door naar het bureau. De enkele collega's die nog daar aan het werk waren tijdens hun nachtdienst vingen haar bezorgd op, maar ze kon nog geen woord over haar lippen krijgen over wat haar gebeurd is. Laat staan door wie. Dat ze klappen had opgevangen dat was inmiddels wel aan haar te zien.
Ze keek meerdere malen naar de klok. Marina en Sjors zouden niet in staat zijn zo vroeg te verschijnen, maar alle anderen wel. Ze heeft nooit echt iets heel naars meegemaakt en ze voelde zich verschrikkelijk zwak dat het haar nu wel was overkomen. Ondanks alle trainingen, oefeningen en al wat dan nog meer.

Mattia Tommaso

De hele nacht had hij geen oog dichtgedaan. Hij had alleen maar liggen malen in zijn hoofd en wanneer hij steeds bijna in slaap viel, schrok hij weer wakker van geluiden die er niet eens echt waren.
Uiteindelijk gaf hij het maar op en was hij beneden gaan zitten met Gio. Hij was aan tafel gaan werken aan de dossiers en had nog wat pijnstillers genomen omdat de hoofdpijn hem enorm hinderde. Toen het uiteindelijk een beetje een schappelijke tijd was, al was het nog altijd bizar vroeg, kleedde hij zich om en vertrok hij naar het bureau. Daar parkeerde hij en haalde hij even diep adem, voor hij uitstapte. Hij merkte aan zichzelf dat hij nogal gespannen was en daardoor een erg kort lontje had. Het slaapgebrek hielp ook totaal niet mee. Er stonden diepe wallen onder zijn ogen. Matt rookte nog even twee sigaretten voor hij het bureau binnen liep en rechtstreeks door naar zijn eigen bureautje liep. Onderweg daarheen groette hij kort wat collega’s en toen zijn blik op Emma viel stopte hij direct met lopen en staarde haar aan. Ze leek flink van slag en Matt wist meteen dat er iets mis was. Hij kwam naar haar toe en keek haar bezorgd en meelevend aan. In Emma’s gezicht zag hij wat plekken en dat zorgde er voor dat hij woede voelde opborrelen. Wie had het lef gehad om haar iets aan te doen?
“Wat is er aan de hand?” vroeg hij nu zachtjes.