Vampjes & wolfjes

Misha Lupos

Ergens verwachtte ze dat de deur alsnog vlak voor haar neus dichtgegooid zou worden. Zo gespannen stond de vampier tegenover haar. De vampier die letterlijk achter hem stond was stuk meer relaxt. Toen de voorste vampier vroeg of zij dat echt was, knikte ze nog even. 'Soort bedankje dat je niet zo gemeen bleek te zijn als alle verhalen die mij verteld zijn geworden na de botsing. Ik zag het toevallig en wou niet toekijken hoe het mis zou gaan. Mijn geweten zou mij geplaagd hebben tot mijn laatste adem uitgeblazen zou zijn.' vertelde ze als uitleg waarom ze in eerste instantie geholpen had.
Toen de derde vampier zich er mee kwam bemoeien, hield ze zich stil en onbewust ook haar adem in. De eerste vampier leek namelijk echt op het nippertje van ontploffen te staan en dit verhoogde de spanning bij haar zelfs. De tweede vampier verontschuldigde de jonge vampier en ze maakte een soort wegwuif-gebaar. 'Ik ben ook opgevoed met dat soort verhalen, maar dan over jullie soort. Ik kan natuurlijk niet voor jullie spreken en jullie pogingen het anders te doen, maar ik zet een voorzichtige, misschien wat grote stap in een keer, naar een betere samenleving vanaf de wolvenkant.' vertelde ze daar nog over.
Daarna sprak de eerste vampier dat ze binnen mocht komen. En dat dit wel te proberen viel, omdat niks doen sowieso niet zou helpen. Er werd ruimte gemaakt dat ze naar binnen kon. Wat voorzichtig stapte ze dan ook naar binnen. Nu ze ook daadwerkelijk de woning binnen stapte, viel haar pas weer in hoe zwak ze op het moment was. Net de volle maan gehad, alle energie was opgegaan aan het transformeren naar wolf, het hele gedoe rondom volle maan en het terug transformeren naar mens zijnde. Ze was uitgeput, maar ze vond dat ze dit moest doen. Zelfs als ze niet op haar fitst was.
Ze liep naar het eerste het beste tafeloppervlak dat ze tegen kwam, opende het koffertje weer en nam daarna afstand. 'Van wat ik gehoord heb maakt het niet uit waar de naald door heen geprikt wordt, als het maar een ader raakt en zo in de bloedsomloop z'n werk kan uitvoeren.' voegde ze er nog aan toe. Ze wist niet hoeveel de vampieren van dit tegengif wisten, maar dat was het enigste wat zij nog wist. Als wolf zijnde was ze natuurlijk immuun voor een beet, maar haar eigen bloed zou geen verschil maken met zo'n giftige beet. Een vampier kon weerwolfbloed niet binnenhouden.

Vito Esposito

Hij knikte nog even kort om de woorden van de weerwolf, op het moment was hij niet echt heel spraakzaam en woorden waren ook niet echt nodig op het moment. Daden wel. Ze stapte voorzichtig naar binnen en Vito bleef schuin voor haar lopen. Toen ze de woonkamer binnen liepen waren alle ogen op haar gericht. Ryanne keek als eerst op, daarna ook Oscar, Lucas en Julian. Vito zuchtte even zachtjes en probeerde wat meer te ontspannen, hoewel dat erg lastig was in deze situatie.
Het koffertje werd op tafel gezet en geopend, waarna ze er afstand van deed. Vito bekeek de inhoud nog eens nieuwsgierig en luisterde ondertussen naar haar woorden. Het maakte niet uit waar ze het zouden injecteren, als het maar in zijn bloedbaan kwam. Vito knikte opnieuw kort en pakte één van de injectienaalden eruit en zette die op de met vloeistof gevulde spuit. De geur was doordringend en hij herkende het inderdaad duidelijk. "Dankje," mompelde Vito nu gedempt naar haar, waarna hij de spuit nog eens bekeek en daarna naar Oscar toe liep. Die keek ietwat minachtend, maar leek ook te beseffen dat dit zijn enige kans was. De wond op zijn arm was al flink gegroeid en zag er ontzettend lelijk en pijnlijk uit. Het trok bizar snel omhoog en gaf wel aan dat ze niet echt heel veel tijd hadden.
"Ben je er klaar voor?" vroeg Vito nu gedempt aan Oscar. De oudere vampier knikte langzaam. "I'm born ready," sprak hij gedempt terug, op een enigszins grappende toon, al kon niemand er in deze situatie om lachen. Vito haalde nog eens diep adem en kwam daarna dichterbij met de spuit, om daarna voorzichtig met de naald richting zijn huid te gaan. Zijn hand trilde echter zo erg dat hij in geen mogelijkheid een ader zou raken zo. Dat frustreerde hem duidelijk flink. Ryanne kwam naast hem staan en nam de spuit zonder iets te zeggen voorzichtig van hem over. Vito nam afstand en wreef langs zijn gezicht, terwijl hij onrustig heen en weer beende door de woonkamer. Lucas en Julian staarden nog altijd naar de wolf en Thijs kwam naast Ryanne staan, die nu de vloeistof in de bloedbaan van Oscar spoot.

Misha Lupos

Ze werd behoorlijk aangestaard. Er was geen fractie van een seconde dat iemand haar niet in de gaten hield. Binnen in haar roedel waren die momenten ook geweest, maar dat was omdat ze wist dat ze opstandig was en er wat voor terug kon krijgen. Dan maakte ze het er zelf naar. Dit was een hele andere manier van in de gaten houden. Het voelde bedreigender. Een verkeerde beweging, en ze was er geweest. Tenminste, zo voelde het. Toen de eerste vampier een spuit pakte en naar haar laatste beetje informatie geluisterd had, werd ze door hem bedankt. Ze glimlachte vriendelijk met een klein knikje. Vanaf waar ze stond keek ze nieuwsgierig toe. Ze was benieuwd hoe het zou werken, wat er te zien zou zijn. Ondanks de starende ogen.
De vampier kreeg het niet voor elkaar de naald in te brengen, maar de vrouw, de enigste vrouw van het groepje viel haar nou op, nam het over en die lukte het wel. De eerste vampier bleef onrustig heen en weer lopen. Ze werd er zelf haast nog onrustig van. Ze nam rustig plaats op een stoel die bij de tafel stond. Dan kon ze zelf wat ook een beetje rusten na alles en kwam ze hopelijk minder bedreigend over. En stak het onrustige haar minder erg aan. Eerst leek er niets te gebeuren. Was het bloed misschien te oud? Ze hoopte het toch van niet, dan was ze valse hoop aan het verkopen. Na een halve minuut, wat in haar beleving wel een half uur leek te duren, begon de wond te krimpen. De slechte kleuren, het blauwe, rode en zwart, trok ook steeds meer weg en de zwelling nam ook steeds meer af. Opgelucht ademde ze weer uit toen ze tot ontdekking kwam dat ze door de spanning haar adem in aan het houden was. Ze ontspande zelf ook weer wat meer. Het verhaal achter het opgeborgen bloed in de opslag van haar roedel klopte.

Vito Esposito

Hij durfde eigenlijk niet eens echt te kijken. Wat als het niet werkte? Dan wist hij zeker dat hij Oscar kwijt ging raken. Die gedachten maakte hem niet bepaald rustiger. Om de spanning in zijn lichaam een beetje kwijt te raken, bleef hij heen en weer lopen. Ryanne wist de vloeistof te injecteren en Vito keek haar even aan terwijl hij even stopte met lopen. Haar blik was gericht op Oscar, op de wond. Vito volgde haar blik en staarde nu ook naar de wond. Zijn blik bezorgd, haast angstig. En enorm nerveus. De secondes tikten ontzettend traag voorbij en hij had het gevoel dat het veel te lang duurde. Er veranderde niets. Hij klemde zijn kaken op elkaar en balde zijn vuisten. Het werkte niet. Hij ging dood. Hij ging hem kwijtraken.
Net toen Vito zijn hoofd langzaam schudde en zijn ogen neer wilde slaan, zag hij hoe de wond ineens begon te krimpen. De huid leek rustiger te worden en de lelijke plekken en kleuren trokken langzaam weg. Iedereen staarde er naar en Vito wist eigenlijk niet goed wat hij moest zeggen. Zachtjes en opgelucht zuchtte hij even, waarna hij naar Oscar toe liep en hem even vriendschappelijk een stevige handdruk gaf. Er vormde zich zelfs een minuscule glimlach op zijn gezicht. "Het werkte," sprak Oscar nu met zijn lage, ietwat nors klinkende stem. Vito's glimlach werd iets breder en hij knikte bevestigend. "Ja, het werkte," herhaalde hij triomfantelijk. Hij draaide zich nu om naar de vrouw en stapte langzaam op haar af, omdat hij niet dreigend over wilde komen.
"Ik.. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken," zei hij nu eerlijk.

Misha Lupos

Ze had zich werkelijk zorgen gemaakt om haar eigen leven als dit niet gewerkt had. Maar het had wel gewerkt en de gewonde vampier leek ook alweer in staat een goeie, stevige hand te geven aan de 'oppervampier', zoals ze de voor haar nog onbekende man betiteld had. De 'oppervampier' kwam langzaam op haar af. Ze kon nog niet met zekerheid zeggen of het alsnog dreigend was, of dat hij een vage poging deed juist niet dreigend over te komen. Het ging hem nog niet heel gemakkelijk af in ieder geval.
Hij gaf aan dat hij niet wist hoe hij haar moest bedanken. 'Ik wel.' zei ze daar met een klein, speels grijnsje op terug, waarbij ze ook langzaam overeind kwam vanuit de stoel. 'Maar dat hoeft niet vandaag, niet nu.' voegde ze er nog aan toe. Ze deed het kistje dicht en schoof die naar de vampier toe. 'Bewaar deze twee maar, anders kom ik thuis in de problemen als ik uit moet leggen waarom ik 2 gevulde spuiten bij mij heb. Waarschijnlijk missen ze het niet eens als ik niks bij mij heb.' vertelde ze nog. 'En als bedankje wil ik alleen weten waar ik rekening mee dien te houden in de grote, boze buitenwereld. Wat bestaat er, hoe ga je er mee om, dat soort dingen. Misschien een rondleiding door de stad?' stelde ze daarna voor. Het klonk misschien waardeloos, een leven gered en nog 2 spuiten die dat konden doen in de toekomst, tegenover wat informatie dat normaal iedereen bezat, tenzij je opgevoed was in dat verstikkende bos. 'Maar nogmaals, dat hoeft niet vandaag. Ik ben kapot moe van vannacht, jullie zullen zelf ook nog niet in staat zijn rustig om een verhaaltje of wandeling te maken na alles, denk ik.' legde ze nog uit. Het was duidelijk dat ze opgelucht was dat het werkte en ze niet alsnog afgemaakt werd. 'Ik ben Misha trouwens.' stelde ze zichzelf nog voor, waarbij ze een hand uitstak naar de vampier.

Misha Lupos

Een hele tijd was verstreken. Ze had enkele keren afgesproken in het geheim met 1 of 2 van de vampieren van de groep die ze geholpen had. Van ieder kreeg ze andere wijsheden mee om te kunnen overleven in de stad. Op een gegeven moment werd het stil van haar kant. Haar roedel was er achter gekomen waardoor ze steeds even verdween. En op z'n zachts gezegd, ze waren er totaal niet blij mee. Haar opsluiten in de bunker had geen zin meer, die had ze de laatste keer al gesloopt. Die was wel alweer in de maak, maar het zou een lange tijd duren voor het sterk genoeg was om een wolf van haar kracht vast te kunnen houden. In plaats daar van hielden ze haar in de hut waar ze met haar moeder woonde, omringd met de hutten en dergelijke van andere roedelleden. Ze hadden totaal geen stevige huizen of iets dergelijks, maar het voldeed. Ze werd gedrogeerd, zodat ze niets anders kon dan rustig op bed liggen. Haar moeder verzorgde haar, voor de rest leek het niemand te interesseren dat ze er echt ziek van werd. Het was haar straf, een voorbeeld voor de jongsten wat er gebeurde als je je niet gedroeg. Als afzondering en opsluiting niet voldoende was. Dan werd je zo zwak gemaakt dat je niets anders kon dan slapen, zweten en alles wat je binnen kreeg weer er uit moest gooien. Ze kreeg waanbeelden en nachtmerries van het spul dat haar toegediend werd. In haar hoofd was het alles behalve rustig. Het was barbaars gewoon, dit was een van de ergste straffen die ze hadden kunnen bedenken. Ze was zelfs niet eens sterk genoeg om tijdens volle maan te veranderen, dan kreeg ze gewoon een black out. Haar lichaam schakelde zichzelf gewoon voor een aantal uur uit, op de ademhaling en dergelijke na, om te voorkomen dat ze veel te veel zou doen wat ze niet aan zou kunnen.
Ze zag er ook slecht uit. Die kleine beetjes voeding wat ze wel binnen kreeg was niet genoeg om haar lichaam vol te houden. Ze was behoorlijk vermagerd. Ze was ook bleek door het binnen blijven liggen en hoe haar lichaam in gevecht was tegen het spul dat ze iedere keer weer toegediend kreeg. Ze zag bijna niks, zo wazig was haar beeld. Haar gehoor was ook al niet veel beter door haar verzwakte staat. Maar het ergste vond ze nog dat ze af en toe die trillende vingers van haar moeder langs haar hals voelde, controlerend of ze nog wel in leven was. Dat vond ze nog het aller ergste van allemaal. De vampieren hadden haar absoluut niet slecht behandeld, ze wilden juist helpen. Niks was waar van die monsterverhalen. De echte monsters waren haar nu aan het straffen voor haar contact met de buitenwereld.