Vampjes & wolfjes

Vito Esposito

Na een lange en hectische werkdag plofte hij thuis neer op de bank. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en staarde een tijdje doelloos naar de televisie die niet eens aan stond. Daarna drukte hij de televisie aan en bekeek hij het nieuws. Er leek altijd wel chaos te zijn op de wereld. Moorden, ongelukken, onopgeloste zaken. Hij wist dat de helft- of misschien zelfs wel meer dan dat- totaal niet zat zoals iedereen dacht. Het was bizar dat het bestaan van bovennatuurlijke mensen nog niet uitgekomen was. Maar mensen waren naïef en bovennatuurlijke probeerden het geheim te houden. Hij ook. Al was dat ook omdat hij niet trots was op die hij was. Omdat hij hier niet voor gekozen had. En omdat hij zijn best deed om gewoon een normaal bestaan te hebben. Hij werkte bij justitie en deed zijn best om gewoon een normaal mens te kunnen zijn. Al was dat natuurlijk niet volledig mogelijk.
Langzaam kwam hij overeind van de bank en rekte zich even uit. Vervolgens liep hij richting de keuken, pakte een glas en trok de koelkast open. Hij pakte een plastic zakje met een rode vloeistof uit de koelkast, scheurde die voorzichtig open en liet het in het glas stromen. Daarna wierp hij het zakje in de prullenbak en liep hij met het glas in zijn hand terug naar de bank. Hij liet zich weer neerzakken op de bank en nipte van het drinken. Een ongekend en zeer fijn gevoel trok door zijn lichaam en hij sloot zijn ogen even. Diep haalde hij adem, om vervolgens de rest van de vloeistof in één teug achterover te gooien. Toen hij zijn ogen weer openden waren ze een seconden felrood, maar dat verkleurde al gauw weer terug naar zijn natuurlijke oogkleur, namelijk helderblauw. Hij likte de restjes van zijn lippen, ruimde het glas op en kleedde zich vervolgens vlug om. Het bloed dat hij zojuist gedronken had, gaf hem een flinke energiekick. En proefde naar meer. Naar beter. Om te voorkomen dat hij zichzelf in de nesten zou werken en het verkeerde pad op zou gaan, ging hij vaak even sporten. Naar de sportschool of een rondje hardlopen door het bos. Dat maakte hem meestal weer kalm en hij wist ondertussen al vijf jaar te leven zonder daadwerkelijk mensen pijn te doen. Al kostte het hem wel moeite. De ene keer meer dan de andere keer. Hij was namelijk extreem krachtig, en dat werkte voor zichzelf ook nogal tegen.
Eenmaal omgekleed verliet hij zijn huis weer en liet de deur achter zich dichtvallen. Hij drukte de oordopjes in zijn oren, zette muziek op en begon direct te rennen. Flink hard, maar niet onnatuurlijk hard. Zijn blik strak gefocust op de weg voor zich. Hij rende de straten door, het park door, de stad door en een stuk door het bos. Daar kwam hij graag. Daar waren veel minder geuren die hem afleidde. Die hem onrustig maakte.

Misha Lupos

Ze woonde met haar familie aan de rand, meer bijna in het bos. Haar familie waren niet allemaal door bloed verbonden. Onder hun eigen soort noemden ze het dan ook liever een roedel, maar ze zitten net zo in elkaar als een familie. Een moeder, een vader, grootouders, tante, neefjes. De lievelingetjes, de leiders en het zwarte schaapje, de dwarsligger. Misha viel onder die laatate categorie. Vroeger behoorde ze echt tot de familie, maar hoe ouder ze werd, hoe minder zin ze had aan alle tradities en andere gewoontes. Zoals het uithuwelijken van kinderen van de alfa's om roedels te verbinden. En godzijdank hoorde zij daar niet bij, maar hoe ze omgingen met die 'dierbare' kinders en hoe verwaand die zich dan weer op hun beurt gedroegen. Of die angst voor de buitenwereld. De stad, de gewone mensen, andere bovennatuurlijke wezens. Alles leefde samen, behalve de wolven. En dan met volle maan op jacht gaan. Dat vond Misha alles behalve logisch.
Misha leek het juist heerlijk contact te hebben met anderen. Behalve met jagers dan, al had ze misschien wel de onnozele hoop dat ze enkelen kon 'bekeren' hun anders te zien dan monsters. Het voordeel van dat afgezonderd leven was wel dat ze zich vaak niet in hoefden te houden als ze elkaar uitdaagden voor een stoeipartij, spel of een race. Zo ook nu was Misha met jongere leden van de roedel een soort combinatie van tikkertje en verstoppertje aan het spelen in het bos. Stilletjes en sluipend, zodat ze niet te veel herrie maakten en elkaar probeerden te ontlopen. Misha dacht er een gezien te hebben en zetten een achtervolging in, rende daarbij zonder omkijken iets te hard het pad op en knalde daarbij tegen een hardloper aan.

Vito Esposito

In het bos versnelde hij. Takjes kraakten onder zijn voeten en de wind suisde in zijn oren. Zijn haren wapperden speels door de wind. Het rennen maakte zijn hoofd leeg en liet hem even vergeten wie en wat hij was. Hij genoot ervan en had het nodig. Hij had immers donkere tijden gekend, hij had vreselijke dingen gedaan en hoopte nooit meer zo te worden als toen. Zijn eerste jaren als vampier zijnde waren nogal een chaos geweest. Omdat hij zo enorm krachtig was, had hij zichzelf totaal niet in de hand gehad. Zelfs nu, na jaren ervaring, had hij enorm veel moeite om afstand te houden wanneer hij bloed rook. Het was zo'n hevige drang. Het maakte hem gek. Toen hij net vampier was, had hij totaal geen rem gehad en was hij jarenlang volledig los gegaan. Hij was één van de beruchtste vampiers geweest toen der tijd en stond nog steeds bekend bij de jagers. Die hielden hem strak in de gaten, voor zover hij dat toe liet.
Hij rende net een ander pad in en versnelde zijn tempo nog iets meer, toen er iemand de bosjes uit schoot. Hoewel hij nog een poging deed om diegene te ontwijken, lukte het niet. Hij had te veel vaart en zij ook. Dat zorgde ervoor dat ze vol bovenop elkaar knalde. Vito klapte daarna tegen de grond en rolde nog over, waarna hij vliegensvlug weer overeind krabbelde. Zijn ogen flitsten even van donkerrood naar weer zijn eigen helderblauwe kleur. "Kijk uit waar je loopt," siste hij nu geschrokken en enigszins pissig, terwijl hij het zand en de bladeren van zijn kleding klopte.

Misha Lupos

Na de botsing rolde ze zelf ook door en wist zichzelf snel op haar voeten en 1 hand overeind te rollen met een kleine remspoor. Ze had vaak genoeg een tuimeling gemaakt met stoeien en achtervolgingen, dat deze beweging automatisme was geworden. Gepaard met een korte grom en een lichte flits van haar onnatuurlijke oogkleur. Normaal had ze donkerbruine ogen, dus dan viel een felle goud-gele kleur wel op.
De man waar ze tegenop was gebotst klonk kwaad toen hij siste dat ze moest uitkijken waar ze liep. Ze nam hem ietwat achterdochtig, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig, op, voor ze voorzichtig overeind kwam. Een verstandige wolf had zich nou uit de voeten gemaakt, bedacht ze zich toen ze alle puzzelstukjes op de juiste plek gelegd had en er achter kwam dat ze lijnrecht voor een vampier stond. Het jonge grut waarmee ze dat spel speelde was waarschijnlijk dan ook terug naar huis gevlucht. Die hadden alle duivelse verhalen over de buitenwereld en al hun bewoners inmiddels zo vaak gehoord. Na een vrij lange stilte van haar kant ontdekte ze dat ze geen excuses aangeboden had. Ze had enkel, ietwat onbeschoft, staan staren. 'Sorry.' was het eerste wat ze zich zo snel even kon bedenken. Was ze uitleg verschuldigd? Zou dat het minder erg maken? Dan moest ze wel wat verzinnen waaruit niet bleek dat ze met meerderen door de bossen aan het rennen waren. Ze mocht de rest niet in gevaar brengen. 'Ik ging iets te veel op in een achtervolging.' verklaarde ze uiteindelijk. 'Op een konijn.' voegde ze er nog snel aan toe. Niet dat er straks gedacht werd dat ze hem achtervolgde.
Ze klopte zelf ook wat zand en bladeren van haarzelf af en schudde haar haar wat uit om het ergste er uit te krijgen. 'Waarvoor ren jij?' vroeg ze nieuwsgierig. Zo lang haar familie, en roedel, zich nog geen zorgen maakte, wilde ze wel weten in hoeverre een vampier echt zo gevaarlijk is als dat haar altijd gezegd is geworden. Nog een reden dat ze een buitenbeentje van haar roedel was, ze nam die verhalen niet zo nauw. Ze raakte eerder nieuwsgieriger naar die enge, boze buitenwereld dan dat ze er bang voor was. Behalve met volle maan, als de wolven wel sterker waren en konden veranderen.

Vito Esposito

Hij staarde met een felle en enigszins vijandige blik naar de jonge vrouw. Door alles wat hij had meegemaakt in de loop der jaren, was hij flink verhard. Zijn emoties probeerde hij altijd zo ver mogelijk weg te stoppen en hij wantrouwde haast iedereen. Hij moest toegeven dat hij zich regelmatig eenzaam voelde, maar relaties met mensen- zowel vriendschappelijk als meer- liepen altijd tegen de klippen op omdat hij het niet aan kon. Dan draaide hij door. Hij kon niet elk uur van de dag samen doorbrengen met een mens. En met het bijbehorende bloed. Dat maakte hem gek. En het laatste wat hij wilde, was iemand waar hij om gaf pijn doen, of erger. Want ook dat had hij al eerder gedaan. En hij hoopte dat nooit meer mee te maken. Daarom zonderde hij zich wat af en was hij thuis altijd alleen. Alleen op het werk ging hij veel met mensen om, maar na een dag werken was hij dan ook flink toe aan bloed en was hij echt toe aan wat uren alleen zijn. Daarbij was er altijd het risico dat het fout ging. Gelukkig had hij dat op zijn huidige werk nog nooit meegemaakt. Maar de kans bestond altijd. Als iemand zich zou verwonden, of hem kwaad zou maken, kon het tij in rap tempo keren en dan werd het echt bloedlink.
Vito had niet lang nodig om te beseffen dat hij hier niet te maken had met een mens. Deze geur herkende hij uit duizenden. Weerwolven. Ook daar had hij niet bepaald goede herinneringen aan. Vampiers en weerwolven waren altijd al rivalen van elkaar geweest. Het ging altijd fout tussen die twee groeperingen. Daarbij was de beet van een wolf levensgevaarlijk voor een vampier, dus bleven de meeste vampiers het liefst gewoon uit de buurt van die wezens. Al bleef Vito ook het liefst uit de buurt van zijn eigen soortgenoten. Hij wilde niet constant op de feiten gedrukt worden. Hij wilde eigenlijk zo min mogelijk door hebben dat hij vampier was. Dat lukte niet als hij constant met andere vampiers om ging. En daarbij raakte hij dan ook sneller weer op het verkeerde pad. Vampieren sterken elkaar aan, ook op de verkeerde manier. En hij was daar zeer gevoelig voor. Tijdenlang had hij een soort clan gehad, een groep waar hij altijd mee op trok. Een familie binnen de vampiers. Het was ergens ook wel een hele fijne tijd geweest en soms miste hij het nog weleens, maar de wisselde emoties en gevoelens die erbij hoorden, kon hij gewoon niet aan. Hij wilde geen moordenaar zijn, hij wilde niet flippen, hij wilde de controle houden. En dat lukte niet als er andere vampiers moeite hadden met zichzelf en flipten, of zichzelf expres lieten gaan. Of wanneer er nieuwe vampiers bij kwamen. Nee, dat werkte voor hem niet. Totaal niet.
Na een lange stilte, waarbij Vito de jonge vrouw constant aangestaard had met een felle en wantrouwende blik, doorbrak zij de stilte en bood ze haar excuses aan. Vito kneep zijn ogen even samen en schudde zijn hoofd even. Hij voelde zich ietwat opgefokt door de botsing, al speelde de lange werkdag daar ook zeker in mee. Maar hij had absoluut geen zin in gedoe. Nog voor hij wat kon zeggen, plakte zij er achteraan dat ze iets te veel op was gegaan in een achtervolging. Daar werd weer gauw achteraan gezegd dat het op een konijn was geweest. Vito kon een klein grijnsje niet onderdrukken. Ergens was haar manier van praten grappig en aandoenlijk tegelijk. Alsof ze bang was dat hij verkeerd over haar zou denken.
"Het is oké. Pas gewoon op de volgende keer," zei hij nu, iets kalmer, maar nog steeds gespannen. Al was hij nauwelijks écht ontspannen. Hij haalde zijn hand door zijn pikzwarte haren en draaide ietwat ongeduldig aan zijn daglichtring. Dat was ook iets wat bij hem hoorde. Hij had absoluut geen geduld en kon maar moeilijk stilstaan of stil zitten. Hij had altijd bergen energie. Zijn blik ging even langs de omgeving om voor de zekerheid te checken of zij echt alleen was. Het laatste waar hij zin in had op de late avond, was gedoe met een roedel weerwolven. Ook ging zijn blik even tussen de boomtakken door naar de donkere lucht. De maan scheen fel op hen neer, er waren geen wolken te bekennen. De maan was bijna vol, maar nog niet helemaal. Dat scheelde in ieder geval. Elke keer weer vergat hij erop te letten en het was niet altijd handig om met volle maan door de bossen te rennen, als vampier zijnde. Dat stond bijna gelijk aan zelfmoord.
"Waar ik voor ren?" herhaalde hij haar vraag nu. Zijn blik ging weer terug naar haar en hij haalde even diep adem en haalde zijn schouders op. "Ik ren nergens voor. Ja, voor mijzelf. Ik ben gewoon een rondje aan het hardlopen," zei hij nu. Hij bleef op de omgeving letten en stak zijn handen in zijn zakken.

Misha Lupos

Hij klonk al minder kwaad toen hij aangaf dat het oké was, dat ze gewoon op moest passen de volgende keer. Haar blik ging ook naar de ring waar de vampier mee draaide. 'Jij bent een dagloper?' vroeg ze dan ook. Ze had er van gehoord en overdag ook wel eens het idee gehad dat die wel vaker door de bossen dwaalden. Een vampier, op klaarlichte dag nota bene. Die hoorden in vlammen op te gaan, tenzij ze zo'n ring droegen. Gemaakt door heksen.
Ze zag hem ook naar de lucht kijken. Misha wist dat het geen volle maan was, maar ze voelde aan alles dat het morgenavond wel zo ver was. Daarom was ze ook dat spel aan het spelen met de jongere leden. Enkelen konden nog niet veranderen, doordat ze hun vloek nog niet geactiveerd hadden, anderen hadden er behoefte aan om de extra spanning al kwijt te kunnen. Dat activeren gebeurde door iemand, mens of bovennatuurlijk, van het leven te beroven. Meestal namen de fitte volwassen wolven een 'vangst' mee naar huis die een jonger iemand mocht afmaken om de vloek te activeren. Dat had ze zelf helaas ook gedaan. Ze had er ongelooflijke spijt van gehad, omdat het veranderen zo vreselijk veel pijn deed. En dat iedere volle maan weer, of ze het wilde of niet.
Hij antwoordde nog waarvoor hij rende, nergens voor, voor zichzelf. Ze trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik dacht dat vampieren altijd in vorm waren, zowel in uiterlijk als in conditie.' zei ze daar op terug, haar ondertoon was misschien net wat te eigenwijs. Maar goed dat ze niet blond was. Er zouden veel opmerkingen van haar gerelateerd kunnen worden naar haar haarkleur als ze werkelijk blond was geweest. Ze hoorde in de verte een tak kraken, draaide zich snel om en wist dat het een van haar roedelleden was. 'Ik moet gaan. Ik adviseer morgen een ander rondje.' zei ze nog, terwijl ze even terug keek naar de vampier. Daarna rende ze naar Marius, die haar duidelijk kwam halen voor ze domme dingen deed. Marius zou de nieuwe alfa worden als zijn ouders aftreden of sterven, dus was het ook zijn taak om te bewijzen dat hij het aan kon door verloren schapen terug te halen. Typisch dat hij heel vaak een zwart schaapje kwijt was.

Vito Esposito

Ze volgde haar blik naar zijn ring en keek haar weer aan toen ze vroeg of hij een dagloper was. Daardoor knikte hij even. "Ja. Alleen in de nacht leven gaat behoorlijk vervelen na flink wat jaren, geloof mij maar," zei hij nu. Die ring had hij niet altijd gehad. Al die jaren daarvoor had hij altijd moeten haasten om voordat de zon op kwam, zich weer ergens te verschuilen. Het gevoel van de zon op zijn huid was een regelrechte hel. Het brandde als een gek. Hij kon zich dan ook echt niet voorstellen dat hij vroeger- als mens zijnde- had liggen bakken in het zomerzonnetje. Ongelooflijk.
"Dat klopt ook wel aardig," zei hij na haar woorden dat ze dacht dat vampiers altijd in vorm waren, qua conditie en qua uiterlijk. "Maar dat neemt niet weg dat een rondje hardlopen alsnog fijn kan zijn," plakte hij er achteraan. Toen hij plotseling een tak hoorde kraken, keek hij alert op en spande hij zijn spieren aan, klaar om te reageren op een eventuele aanval. Maar die bleef uit. Gelukkig. De jonge vrouw adviseerde hem nog om morgen even een ander rondje te nemen, waarna ze de bosjes in rende. Vito keek haar na en schudde even zijn hoofd. Eerlijk gezegd had hij nog nooit zo'n gesprek gehad met een weerwolf. Meestal waren weerwolven vrij patserig en deden ze alsof de wereld van hunzelf was. Hij had vaak genoeg gevochten met weerwolven. Omdat die altijd deden alsof hij hier niet mocht zijn. Ze waren erg dominant en territoriaal. Vito kon dat maar lastig hebben.
Hij haalde zijn schouders even op en begon vervolgens weer te rennen. Eerst rustig, maar niet veel later voerde hij het tempo weer flink op en schoot hij pijlsnel door het bos heen. Hij kende de paden voor een groot deel uit zijn hoofd en had zo zijn vaste routes.

Misha Lupos

Ze kreeg nog gedempt op haar donder door Marius, die slechts een jaar ouder was dan haar. Ze ergerde zich rot aan zijn macho-gedrag. Zijn dominantie. Ze zou zelf absoluut nooit aan de top van een roedel willen staan, maar zo neerbuigend en terechtwijzend tegen haar praten alsof ze een kind van 3 was dat voor het eerst een fout beging vond ze behoorlijk irritant. Maar ze hield zich stil en liep braaf met hem mee terug naar de roedel. Daar hadden ze vast nog meer preken die ze nog eens moest aanhoren.
Eenmaal terug kreeg ze de nodige preken en kritiek over haar heen. Zoals ze al verwacht had. Ze bedachten dat ze niet mee mocht jagen de volgende nacht. Iets wat ze niet eens zo heel erg vond. Ze haatte het. Als het kon had ze graag de straf gekregen om niet te veranderen, maar dat had niemand in de hand, helaas. Al zou er wel iets bestaan als een maanlichtring, maar dat werd afgedaan als een fabeltje. Het zou niet echt bestaan, volgens de oudere leden van haar roedel. Zelf twijfelde ze er aan of het niet bestond. Waarom een daglichtring wel voor vampieren, maar geen maanlichtring voor wolven?
De volgende dag werd ze al vrij vroeg weggebracht naar een verstopte bunker. Ze kende die plek wel. Ze had er vaak genoeg gezeten als straf. En een straf was het ook wel. Vastgeketend zitten met volle maan, terwijl de rest vrij kon bewegen. Dat was het enige mooie aan de verandering, het rennen, de vrijheid. Totdat er een doelwit in beeld kwam, dan kwam er een vage moordlustige waas over haar ogen heen. Als de jagers van die plek wisten, dan zou ze nooit meer veilig vastgeketend kunnen worden. Maar dat was het risico dat er bij hoorde.
Braaf, maar ook uiterst verveeld zat ze met de ketting te spelen en te wachten tot het eerste bot zou breken. Ze keek even omhoog en zuchtte diep. Vlak daarna kreunde ze pijnlijk, maar gedempt en dook wat in elkaar. Haar ogen kregen nu ook die felle kleur. De kettingen rammelde luid, terwijl ze kermend en uiteindelijk ook schreeuwend haar pijnlijke verandering onderging. Het duurde haar altijd te lang voor het voltooid was.

Vito Esposito

Het had niet lang geduurd voor hij weer thuis was gekomen. Hij woonde aan de rand van de stad, de straat waarin hij woonde was niet heel druk. Daar had hij het ook op uitgezocht. Het was dichtbij het park, dichtbij het bos en dichtbij zijn werk. Dat was erg fijn en belangrijk voor hem. Hij nam nog wat zakjes bloed voor hij naar bed vertrok. Slaap had hij eigenlijk niet echt nodig- het was meer om de tijd te doden. Andere vampiers hingen 's nachts buiten rond of gingen jagen, hij wilde juist voorkomen dat hij zich daarin mee liet gaan. Al was de neiging soms wel groot. Jagen was heerlijk. Het gaf een enorm fijn gevoel. Kracht, vrijheid. Rust in zijn hoofd. Maar wanneer hij dan weer uit die rage kwam, sloegen de enorme schuldgevoelens toe en daar kon hij maar lastig mee om gaan.
De volgende ochtend vertrok hij voor dag en dauw naar het gerechtsgebouw midden in de stad. Hij werkte weer flink wat uren en kon daar ook echt van genieten. Dan vergat hij even wat hij was en voelde hij zich gewoon mens. Al merkte hij aan het eind van de dag duidelijk dat hij te lang met allemaal mensen in een ruimte had gezeten, want de drang naar bloed werd weer enorm en de spanning in zijn lichaam steeg. Hij werkte nog even door in zijn privé kantoortje en nam daar ook onopvallend een zakje bloed dat hij in zijn tas had gestopt. Rustig werkte hij nog door wat papierwerk heen, om niet veel later alles netjes op te bergen, zijn laptop af te sluiten en het gerechtsgebouw te verlaten. Buiten was het al flink donker aan het worden. Hoewel de wolven in het donker actief waren en met volle maan ook vaak de stad in kwamen, voelde de duisternis toch fijn en veilig. Dat gevoel kwam vooral doordat de zon gewoon een grote vijand was van vampiers. Hij kon overdag rondlopen door die ring, maar de nacht bleef fijner voelen.

Misha Lupos

Ze trok nog wat meer aan de kettingen die luid rammelde. Ze wist niet of het haar verbeelding was, maar het leek in de muur te kraken. Alsof de lussen in de muur het wel eens konden begeven. Ze hoopte het toch van niet. Dat zou betekenen dat ze als een bezetene in deze kleine ruimte te keer kon gaan. Alles er aan kon doen om uit te breken, ipv enkel zich te ergeren aan het feit dat ze aan kettingen vast zat. Ze keek nog even vluchtig naar de poorten die zorgvuldig afgesloten waren om zeker te weten dat alles op slot was, mochten de kettingen het niet meer houden. Iedere keer dat ze veranderde zou het net wat sneller en pijnlozer moeten zijn, volgens anderen. Ze merkte er nog niet veel van dat het sneller en pijnlozer was. Maar ze zou ook met iedere verandering net wat sterker worden. En normaal zaten hier enkel de jonkies die nog moesten leren van hun fouten, niet iemand die alleen maar fouten bleef maken.
Ze schreeuwde het nog een keer uit van de pijn, waarbij ze ongecontroleerde bewegingen maken om de pijn uit de weg te gaan. Niets hielp. Zo ging het nog even door tot ze volledig veranderd was. Ze nam een moment rust om even bij te komen van die hele verandering. Daarna kwam ze overeind en voelde ze de onrust toenemen. Het feit dat ze niet kon rennen was nog net niet zo verschrikkelijk als de verandering zelf. Door de onrust kwamen de kettingen regelmatig op grote druk te staan door haar getrek en gespring om los te kunnen komen. Uiteindelijk begaven ze het ook een voor een en kon ze in ieder geval door de kleine ruimte 'vrij' bewegen, de ringen van de kettingen die nog om haar poten zaten rammelden mee met iedere beweging. Iets wat haar steeds meer irriteerde, waardoor ze nog onrustiger werd en ze steeds meer probeerde vrij te komen van haar gevangenis. Iets wat na een aantal pogingen ook lukte.
Eenmaal buiten de bunker haalde ze eerst een frisse neus en luisterde alert, zodat ze volledig bewust was van haar omgeving. En vooral wie zich in de buurt bevond. De bunker bevond zich langs de bosrand, eigenlijk gevaarlijk dicht bij de stad, maar tegelijkertijd ook van een best verre afstand van haar roedelplaats. Maar het behoorde ook tot een verlaten landhuis dat als spookhuis werd afgeschreven. Dus geschreeuw en rammelende kettingen, vage onnatuurlijke gebeurtenissen, het werd allemaal makkelijk afgeschreven als enge spookverhalen. En zo te merken waren er deze keer geen tieners op spokentocht. Haar instinct was in tweestrijd. Deze nachten waren vroeger bedoeld om de vampieren populatie onder controle te krijgen. En die zaten voornamelijk in de stad. Tegelijkertijd voelde ze zich het meest op haar gemak in het bos, zeker nu ze zo alleen is. Het bos kende ze met haar ogen dicht. Ze staarde naar de stadslichten, luisterde naar al het geluid dat er vandaan kwam, terwijl ze regelmatig een alerte ronde de andere kant op keek om zeker te weten dat ze nog steeds alleen was. De verleiding was groot, heel groot. Maar ze was alleen en in de stad waren niet alleen vampieren. Ook gewone mensen, en niet te vergeten jagers. Nieuwsgierig, maar vooral gedreven door haar instinct om te moorden, sloop ze toch langs het huis door richting de stad. De kettingen rammelden ergerlijk genoeg wel, hoe stilletjes ze zich ook probeerde te bewegen.

Vito Esposito

In gedachten verzonken liep hij over straat. Zijn passen groot en krachtig. Hij liep exact dezelfde route als altijd. Elke ochtend en avond. Voor en na het werk. Het was een aardig lange wandeling, maar hij vond het fijn. Autorijden kon hij wel, maar hij deed het amper. Hij had een auto voor de deur staan, maar reed er haast nooit in. Hij bracht toch het meest van de tijd op zijn werk door en thuis. Daar had hij geen auto voor nodig.
Zo'n twintig minuten later liep hij het park door en zag hij in de verte het blok huizen al opdoemen waar zijn huis ook bij hoorde. Zijn huis was de laatste van het rijtje, het hoekhuis. Tegen het bos aan. Een groepje hangjongeren riep wat dingen naar zijn hoofd en hij merkte hoeveel moeite het hem kostte om er niet op te reageren en niet uit zijn slof te schieten. Hij balde zijn vuisten en liep gestaag door. Hij sloeg de volgende straat in en net toen hij de laatste hoek om wilde slaan, stond hij oog in oog met drie enorme wolven. Grommend en hun tanden ontbloot. Vito bleef staan en haalde even diep adem.
"Laat mij met rust," siste hij daarna. Al leek hij weinig tot hen door te dringen. Stomme beesten ook. "Laat mij met rust," herhaalde hij nog eens duidelijk. "Ik val jullie toch ook niet lastig?" gromde hij er vijandig achteraan. Hij deinsde wat achteruit en sprong toen flink snel weg, de straat door en de hoek om. De wolven zette de achtervolging in en uiteindelijk besefte hij dat dit rennen weinig zin had, waardoor hij zich in één ruk omdraaide en de wolven tegemoet rende. De tanden ontwijkend haalde hij hard uit en smeet hij één van de wolven genadeloos hard tegen de muur van een huis, waarna hij de andere vastpakte en de lucht in wierp. Die twee wolven leken nog niet heel ervaren te zijn, want het ging hem wel erg makkelijk af. De derde was iets tactischer en meer ervaren, dat was duidelijk. Die wist Vito op de grond te drukken en deed pogingen hem te bijten. Vito gebruikte al zijn kracht en snelheid om dat tegen te houden en probeerde onder het kolossale beest vandaan te komen.

Misha Lupos

Ze stuitte net op een ontmoeting tussen 3 wolven en een vampier. Het ging er ruig aan toe. Dit waren duidelijk stadse wolven, van een andere roedel. Die hadden net wat meer lef dan haar laffere, maar ook sterke roedel. De maan stond nog vrij hoog en ze zag hoe de vampier het al snel een 1 op 1 gevecht maakte. Haar geheugen en opstandigheid kwam wat meer naar voren toen ze de vampier begon te herkennen. De wolf die nog over was leek aan de winnende hand, ze moest snel beslissen voor die giftige beet een keer raak was. Als vampieren echt zo door en door slecht waren als haar altijd verteld werd, dan was ze er gisteren al niet meer geweest.
Ze besloot de vampier het voordeel van de twijfel te geven. En als ze er niet levend vanaf kwam, dan zij het zo. Ze kwam uit de schaduw vanonder een van de weinige kale struiken vandaan waar ze zich schuil gehouden had en nam luid grommend een aanloop. De ringen van de kettingen die ze nog niet kwijt was geraakt rammelden net zo luid mee Ze zette zich af en stortte zich vol op de wolf die zo druk was met de vampier. Deze jankte even kort, waarschijnlijk van schrik, maar stiekem hoopte Misha ook van pijn. Ze voelde hoe haar tanden door de huid heen sneden van de wolf. Ze had het grote voordeel dat haar aanval zo onverwachts was, waardoor de wolf na een kort gevecht aardig verzwakt maakte dat hij weg kwam. Ze luisterde of er versterking kwam of niet en keek alert om of die andere twee wolven alweer bij bewustzijn zouden komen of niet. Daarna liet ze haar blik rusten op de vampier. Ze vocht tegen haar instinct, of training, of beiden, die haar vertelden aan te vallen. Ze zag de reden niet zo, en ze had genoeg van die drang om te jagen en te doden. Wat dat betreft leken hun soorten wel op elkaar.

Vito Esposito

Hij bleef zijn best doen om de tanden te ontwijken. Hij hoefde maar ergens een klein wondje op te lopen door die tanden, en hij was er binnen een paar dagen geweest. Dood gaan op zich was hij niet heel bang voor, maar op die manier overlijden leek hem vreselijk. Hij had het al vaker meegemaakt bij bevriende vampiers of vampiers die hij gewoon gekend had, en dat was echt geen pretje geweest.
Met al zijn kracht greep hij de kop van het grote beest vast en probeerde hem van zich af te duwen, maar elke keer wanneer het leek te lukken, kwam hij net zo snel weer terug en kwamen de tanden steeds weer dichterbij. Vito voelde de nagels van de wolf door zijn huid snijden, maar daar gaf hij weinig om. Dat deed nu even pijn, maar zou vrij snel weer genezen. Iets minder dan normale verwondingen weliswaar, maar binnen een paar uur zou het verdwijnen als sneeuw voor de zon. De tanden; daar moest hij voor oppassen.
Uit het niets de wolf wat opzij en wist Vito weg te glippen. Hij schoot opzij, tot hij een gepaste afstand had. Daarna keek hij ietwat nieuwsgierig achterom en zag hij hoe een andere wolf zich op de wolf die hem aan had gevallen stortte. Die leek al aardig vermoeid door het gevecht met Vito en was aardig door de andere wolf verrast, waardoor hij het uiteindelijk op een lopen zette. Hij vluchtte weg en verdween uit het zicht. Vito zuchtte even en veegde een straaltje bloed uit zijn gezicht. Klote wolven. Hij kon niet anders dan die beesten haten. Ze waren gemaakt om vampiers uit te schakelen en leken dat dan ook graag te doen. Dat zinde hem- als vampier zijnde- natuurlijk niet.
Zijn blik ging nu naar de wolf die hem een soort van 'gered' had. Verbaasd en nog altijd wat wantrouwend staarde hij naar de wolf. Omdat ze nu niet in mensengedaante was, herkende hij haar niet. Hij wist totaal niet wat de bedoeling was van die wolf, of het misschien een dominante wolf was die deze prooi af wilde pakken of iets dergelijke. Die kans zat er dik in, aangezien Vito nog niet vaak had gezien dat wolven vampiers beschermde. Hij ademde diep in en staarde met felrode ogen richting het grote dier, om de reactie te peilen.

Misha Lupos

Het zal de onrust en het 'onnatuurlijke gevecht' binnen in haar zijn geweest die maakte dat ze zich irriteerde aan de dreigende houding van de vampier. Ze had net zijn leven gered en dit was haar dank. Maar na enkele seconden kon ze die reactie wel plaatsen. Hoe veel gezichten kwam hij tegen op een dag? Waarom zou hij die van haar herkennen en op wat voor manier moet hij haar herkennen na die ene botsing. Sowieso wisten ze beiden niks van elkaar, niet eens een naam. Dus ontspande Misha al wat meer in plaats van gespannen klaar te staan op hem af te springen, of weg te rennen. Verstandigste was wegrennen natuurlijk. Haar staart zakte wat meer door de mindere spanning in haarzelf.
Vervolgens dwaalde haar blik weg van de vampier en keek ze wat meer naar de omgeving waar ze zich nu in bevond. En probeerde alle geluiden en geuren een plek te geven. Het was overweldigend veel, en anders. En dan was ze nog niet eens in het centrum van de stad. En ze kon zo veel kanten op. Ze dacht dat een stad meer dicht was, zelfs aan de rand, maar ze kon alsnog heel veel kanten op. Ze draaide zich een kwartslag en begon te lopen. De kettingen maakten herrie, terwijl ze liep. Ze irriteerde zich er aan, en ze kon al zo weinig hebben op het moment. Na enkele passen stopte ze dan ook en begon grommend aan een van de kettingen te knagen en te trekken. Ze gaf na een korte poging op en probeerde weer stilletjes door te lopen, maar zonder succes, waardoor ze weer verwoed een poging deed los te komen van dat vervelend metaal.

Vito Esposito

Zijn blik bleef strak op de wolf gericht. Er was niets in hem dat haar herkende. Een wolf zag er totaal anders uit dan een mens. En elke wolf was ook weer anders. Qua kleur, qua bouw, qua formaat. Hij had geen enkel idee dat dit de vrouw was die hij eerder in het bos ontmoet had. Uiteindelijk leek de wolf iets meer te ontspannen en droop ze zelfs af. Vito keek ietwat verbaasd, maar haalde zijn schouders op en zuchtte even opgelucht. Hij keek de wolf nog even na, die een stel kettingen achter zich aan sleepte, maar daarna begon hij het laatste stuk naar zijn huis te lopen.
Hij was nog maar net een paar minuten binnen en had een zakje bloed gedronken, toen er hard op de deur gebonsd werd. Vito kwam grommend overeind en rolde met zijn ogen. Wie was dat nou weer? Hij haalde diep adem en liep met enige tegenzin naar de deur. Toen hij die open trok, veranderde zijn geïrriteerde blik naar een ietwat verbaasde en ergens ook wel blije blik.
"Levi?" vroeg hij aan de iets jonger uitziende vampier die voor zijn neus stond.
"Vito, we hebben je hulp nodig, dringend," sprak Levi gespannen en nerveus. Hij wiegde van zijn ene been op zijn andere en hield constant de omgeving nauwlettend in de gaten. Vito kon zijn spanning voelen en het werkte aanstekelijk.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Vito nu bezorgd. Levi maakte deel uit van de groep vampiers waar Vito jarenlang mee opgetrokken had, tot hij tot de conclusie was gekomen dat hij niet op die manier kon leven. Al die vampiers voelden nog steeds als zijn 'familie' en hij gaf veel om ze, hij kon alleen niet met hen samen leven. Toen hij was vertrokken had hij aangegeven dat hij altijd voor hen klaar stond. Andersom was dat ook zo.
"Het is volle maan.." begon Levi gedempt.
"Goh," mompelde Vito terwijl hij met zijn ogen rolde. "Dat had ik nog niet gemerkt. Ik had net al bijna de tanden van zo'n beest in mij staan," zei hij. Levi staarde hem aan.
"Julian en Lucas hebben zich in de nesten gewerkt. Ze zijn in het bos gaan jagen. En kregen ruzie met die roedel wolven daar," vertelde Levi nu zacht, maar gehaast.
"Wát? Ze zijn serieus in het bos gaan jagen terwijl het volle maan is? Waar zit hun verstand in godsnaam?" riep Vito uit. Die jongens waren altijd al wat eigenwijs geweest en hadden dit waarschijnlijk puur gedaan om te provoceren. Zij vonden dat zij net zoveel recht hadden om in de bossen te zijn als dat de wolven dat hadden. Dat vond Vito ook, maar dit was niet het juiste moment om daar over te discussiëren. Totaal niet.
"Ik weet het.. Ik weet het.. Maar het is gebeurd.. Oscar, Ryanne en Thijs zijn er op af gegaan om ze te helpen. Maar het loopt nogal uit de hand. Het zijn nogal veel wolven.. We hebben je hulp nodig, Vito. Echt.." smeekte Levi haast. "Jij heb de meeste ervaring met wolven. Ryanne en Thijs ook wel, maar we zijn in de minderheid.. We kunnen je hulp echt heel goed gebruiken nu."
Vito ademde diep in, zijn ogen kleurden dieprood en hoewel hij zijn best deed om zichzelf in toom te houden, sloeg hij met flink wat kracht tegen de muur. "Verdomme!" vloekte hij luid. Hij wilde helemaal het bos niet in gaan, hij wilde geen gevecht aan gaan met de wolven, hij wilde zijn leven niet op het spel zetten. Maar hij kon zijn vrienden ook niet aan hun lot over laten. Hij had beloofd altijd voor hen klaar te staan.
"Goed dan.. We gaan. Schiet op, rennen," besliste Vito nu in een split-second. Levi knikte kort en zuchtte even opgelucht. "Bedankt, Vito," knikte hij nog dankbaar, waarna hij zich omdraaide en vol vaart de bossen in rende. Vito stapte de deur uit, gooide die achter zich dicht en sprintte keihard achter Levi aan.

Misha Lupos

Na een tijdje voorzichtig rondgezworven te hebben in de stad, kwam ze tot de conclusie dat ze te weinig wist over hoe het hier te werk ging. En ze viel te veel op door haar 'vreemde geur' tegenover haar soortgenoten, en de kettingen vielen voor alle anderen te veel op. Ook al was ze er 2 inmiddels kwijtgeraakt na alle pogingen alles los te krijgen. Ze trok zich terug in het bos en hoe dichter ze bij haar roedel kwam, hoe sterker de drang werd mee te doen, hoe sterker ook het gevoel werd dat ze daadwerkelijk wat tegen waren gekomen.
Van een klein afstandje observeerde ze eerst de roedel waar ze lid van is. Ze waren in gevecht met vampieren. Vampieren die duidelijk wisten wat ze tegen konden komen en daar wel wat ervaring mee leken te hebben. Ze maakten het haar roedelleden niet gemakkelijk in ieder geval. Maar zij waren in hun voordeel, in aantal en in maanlicht. Even keek Misha omhoog naar de maan, die wel alweer begon te zakken. Ze hadden niet lang meer voor de extra wolven-kracht, en vooral hun gif, weer voor enkele weken uitgewerkt was. Ondanks dat ze haar opgesloten hadden, en niet voor het eerst, en hoe ze vaak minachtend tegen haar aan keken en met haar om gingen, het is en blijft haar roedel. Ze is er opgegroeid, ze had er enkele vrienden gemaakt, ze kon het ook niet aan om niets te doen en straks de jongste leden te vertellen dat ze alleen haar nog had, omdat ze te laf was om in te grijpen.
Ze besloot eerst dichterbij te sluipen, waarbij ze ook observeerde hoe de situatie er voor stond. En vooral welke roedelleden zich waar bevonden, en dus wie ze het eerst zou versterken en helpen voor ze zich zo maar ergens tussen gooide. Ze zag hoe een van de vampieren zich wilde uitleven op haar moeder, waardoor ze niet meer kon afwachten en er op af schoot. Ze was het enigste kind dat haar ouders gekregen hadden voor haar vader afgemaakt werd door de jagers. Ze zou er niet over twijfelen alles er aan te doen haar moeder te beschermen tegen zo'n arrogante vampier. Luid grommend sprong ze op de vampier af, haar tanden miste op een haar na de huid van die vampier die haar moeder net de genadeslag wou geven en merkte hoe haar moeder dankbaar, maar vlug maakte dat ze weg kwam. En zo maakte ze zich zo nuttig mogelijk door te helpen als een wolf klem zat. De meesten stortte zich met meerderen op een sterkere vampier, waardoor de minder sterkere de kans kregen om een wolf alleen te pakken te krijgen. En dat was waar Misha bij ingreep.

Vito Esposito

Met grote passen rende hij het bos door, behoorlijk snel. Alles om zich heen leek niets meer te zijn dan een waas. Dat gaf altijd ergens ook wel een fijn en rustgevend gevoel. Alleen kon hij er in deze situatie niet bepaald van genieten. Hij baalde ervan dat Julian en Lucas precies vannacht zin hadden gehad om kattenkwaad uit te halen. Beide jongens waren vrij jong en ook nog maar een aantal jaar vampier. Voor een vampier dus écht heel jong. Vito zelf was na al die jaren al vergeten hoeveel honderden jaren hij mee ging.
Uiteindelijk stopte hij met rennen, omdat Levi dat ook deed. Ze troffen een flink slagveld aan. De wolven waren enorm krachtig en strijdlustig nu en hielden er in het algemeen al niet van als er vampiers dichtbij hun territorium kwamen. Vito gromde even geïrriteerd en rende daarna tussen het slagveld door, op zoek naar zijn vrienden. Levi volgde zijn voetspoor. Die jongen was ongeveer net zo jong als Julian en Lucas en net zo onervaren, maar hij was een stuk minder avontuurlijk en was veel voorzichtiger. Jaren terug had Vito alledrie de jongens, met behulp van Oscar, Ryanne en Thijs, geholpen na hun verandering.
De eerste die hij tegen kwam was Ryanne. Ze vocht flink hard tegen wat wolven en deed haar best om Lucas onder wat wolven vandaan te krijgen. Vito snelde zich er naar toe en hielp mee. Hij greep één wolf vast en smeet die met veel kracht tegen een boom, waarna hij zich op de volgende stortte. Uiteindelijk wist hij samen met Ryanne Lucas uit deze benarde positie te bevrijden. Vito greep Lucas nu stevig beet bij zijn beide schouders en drukte hem een paar meter verderop hard tegen een boom aan.
"Ben je helemaal gestoord of zo?" gromde hij kwaad. De agressie en de emoties van iedereen die hier vocht, versterkte Vito zijn eigen emoties nogal. Zijn ogen waren felrood en zijn vlijmscherpe tanden waren overduidelijk zichtbaar. "Je gaat toch verdomme niet tijdens volle maan moeilijkheden opzoeken in het bos?" siste hij er achteraan. Daarna trok hij hem weg van de boom en duwde hem een aantal meters achteruit. Julian leek aardig van slag en mompelde wat onverstaanbare woorden. Vito staarde hem even een tijdje aan, om te kunnen beoordelen of Julian door zou draaien of niet. Hij leek een beetje op het randje te balanceren.
"Levi! Neem hem mee naar mijn huis. Zorg dat hij daar voorlopig even niet uit komt. Er liggen zakjes in mijn koelkast. Neem zelf ook maar wat," zei Vito nu, terwijl hij over zijn schouder naar Levi keek. De jonge jongen knikte en pakte Julian vast, om vervolgens met zijn tweeën te verdwijnen uit het bos. Vito draaide zich om en zag hoe Ryanne nu weer op de stok ging met andere wolven. De wolven waren flink in de meerderheid hier. Vito haalde even diep adem en ontweek op een haar na een flinke klauw van een wolf, waarna hij tussen alle chaos op zoek ging naar de andere vampiers. Ryanne was ongeveer net zo oud als hij, zij wist wat ze deed en kon zichzelf wel redden. Hij maakte zich meer zorgen over Julian. En dat bleek terecht, want een paar minuten later zag hij hoe zowel Oscar als Thijs een grote groep wolven probeerde af te leiden en weg te krijgen. In het midden van die groep vocht Julian voor zijn leven. Hij wist aardig wat wolven te verwonden en daarmee weg te jagen, maar het waren er te veel en Julian was niet krachtig genoeg om dit aan te kunnen.
Zonder twijfeling wierp Vito zich in de strijd en versterkte hij Oscar en Thijs, die hem dankbaar aan keken. Niet veel later sloot Ryanne ook aan. Vito vocht met de ene na de andere wolf. De ene wist hij zonder enige moeite weg te smijten en uit te schakelen, maar de andere was een stuk krachtiger en slimmer en daar had hij wat meer moeite mee. Een paar keer kwam hij zelf ook in een redelijk benarde situatie terecht, maar gelukkig was hij niet alleen hielpen ze elkaar goed.
Pas toen Oscar een klein groepje wolven wist af te leiden en Thijs, Ryanne en Vito zich op de overige stortte, leek Julian eindelijk met rust gelaten te worden. De jongen krabbelde ietwat moeizaam overeind en stond te trillen op zijn benen. Vito sprong op hem af en trok hem weg bij de wolven vandaan. Ook tegen hem siste hij wat sanctionerende woorden. Hij positioneerde Julian achter hemzelf, evenals de rest van de groep. Oscar rende in de verte nog rond met wat wolven achter zich aan. Hij was altijd ontzettend moedig en Vito had altijd naar hem opgekeken. Oscar had hem alles geleerd en hij kende hem al bizar lang. Oscar was een hele goede leermeester en een beetje het vaderfiguur van de groep.
De overige groep wolven stond nu recht tegenover Vito en zijn vrienden. Vito bleef voor zijn vrienden staan en staarde met een felle en doordringende blik naar de wolven. "Stop hiermee!" siste hij nu luid. "Stop met vechten. We gaan weg, oké?" probeerde hij de situatie te redden. Ze hadden het nu misschien voor elkaar gekregen dat ze allemaal redelijk ongedeerd waren en de wolven van zich af hadden geslagen, maar als die beesten nog eens in de aanval zouden komen, wist hij niet of dat nog een keer zou lukken. Vanwege hun snelheid werkte het verrassingseffect altijd heel goed, en nu zou dat niet meer lukken.
In zijn ooghoek zag hij Oscar terugkeren. Die leek zich niet helemaal oké te voelen en liep wat wankel. "Oscar.." sprak Vito nu gedempt. Hij pakte hem bezorgd vast toen hij zich bij de groep aansloot. "Gaat het?" vroeg hij hem. Oscar knikte kort en bleef naast Vito staan.

Misha Lupos

Ze deed met de grote massa mee, maar probeerde met alle macht ook haar verstand er bij te houden. Het was duidelijk dat de vampieren die er bij waren gekomen geen versterking waren, maar om de 'relschoppers' van hun kant weg te halen. De rust leek na een tijdje terug te keren en Misha was daar blij mee. Ze begon duidelijk vermoeid te raken, en zij niet alleen. De maan zakte al ver, ze moesten zich wel terugtrekken naar huis. Maar nog niemand leek dat van plan te zijn.
Misha hoorde de vampier iedereen tot orde roepen en ze begon vaag een herkenning te merken aan het stemgeluid. Alweer hij? Ze probeerde wat meer op de voorgrond te komen om te zien of die herkenning terecht was of dat de vermoeidheid met haar hersenen speelde. Ze liep vervolgens om de groep wolven heen om het te zien en herkende de vampier inderdaad weer. Maar ze wist ook dat hij niet de aanstichter geweest was van dit alles. Ze zag dat Marius er niet zo'n genoegen mee leek te nemen er mee te stoppen. Een groot aantal droop wel af, ze wisten hoe laat het was en dan konden ze beter terugtrekken dan doorgaan. Maar Marius niet. Zijn testosteron leek wel naar zijn hersenen gestegen, achterlijk macho-gedrag. Oh wat had ze een hekel aan die omhooggevallen rotkop. Ze gromde zachtjes, terwijl ze dichterbij kwam. Als hij zich zo nodig uit moest leven, dan liever dat hij haar op haar plaats zette ipv nog een gevecht deed uitlokken. Het zou haar niks verbazen als ze haar nog de schuld zouden willen geven als hem wat overkwam.
Marius stelde zijn blik bij naar haar toe, herkende haar en wist ook gelijk wat er niet aan het plaatje klopte. Ze hoorde vast te zitten, niet hier te staan. Zijn agressie richtte hij dan ook op haar door op haar af te stormen, te bijten en toen hij vond dat hij duidelijk genoeg was geweest liep hij weg. Alsnog gefrustreerd, maar dat moest hij zelf maar uitzoeken. Hij had in ieder geval niet nog een aanval uitgelokt op de vampieren. Misha had die aanval over zich heen laten komen zonder te veel tegenspartelen en liep daarna wat strompel weg. Ze keek wel nog een keertje om naar de vampieren om zeker te weten dat alle wolven weg waren en de vampieren niet nog een nieuwe aanval inzette, al verwachtte ze dat laatste niet.

Vito Esposito

De stilte was om te snijden. Alsof het stilte was voor de storm. Sommige wolven leken namelijk best in te zijn voor nog een gevecht. Vito hoopte gewoon dat het hierbij zou blijven. Hij bleef staan en bleef iedereen om zich heen in de gaten houden. Pas na een paar minuten leken er wat wolven af te druipen, al bleven er nog steeds een paar over. Vito bleef alert en zijn ogen waren nog altijd felrood. Pas toen de laatste wolven ook vertrokken waren, draaide hij zich om tot zijn vrienden en bestudeerde hij hen even.
"Gaat het allemaal?" vroeg hij nu. Iedereen knikte. Behalve Oscar. Die staarde naar de grond en hield zich stil. Vito bekeek hem even, maar Oscar was wel vaker wat in zichzelf gekeerd, dus heel afwijkend was dit gedrag niet. Vito pakte Julian nu vast en begon te lopen, richting zijn huis, waar Levi en Lucas zouden zijn. Ryanne, Thijs en Oscar volgden. Eenmaal thuis viel hij flink uit tegen Lucas en Julian. De jongens kregen de volle laag. Ook van Thijs. Vito voelde zich vreselijk gespannen en hij snakte naar bloed. Hij haatte het als hij zich zo voelde, maar na deze situatie was dat niet heel gek. Hij deelde wat bloedzakjes uit en toen hij er eentje aan Oscar overhandigde, verstijfde hij. Oscar had zijn hand uitgestoken om het zakje over te pakken en daardoor was goed te zien hoe er een flinke wond op zijn onderarm zat. De aders om de wond heen waren duidelijk te zien en de huid zag er geïrriteerd en verkleurd uit.
"Oscar.. Nee.." mompelde Vito gedempt, met een trillende stem. Oscar volgde Vito zijn blik naar de wond, maar hij zag er niet echt geschrokken uit, blijkbaar had hij het al geweten. Ryanne en Thijs kwamen nu ook geschrokken dichterbij en bekeken de wond. Vito nam wat afstand en wreef met zijn handen in zijn gezicht. Hij voelde hoe de emoties door hem heen gingen en hoe de krachtige vampier in hem probeerde de leiding over te nemen. Zijn ademhaling versnelde en hij balde zijn vuisten.
"Zien jullie wat jullie gedaan hebben? Wat jullie aangericht hebben?" gromde hij nu met tranen in zijn ogen naar Julian en Lucas. Beide jongens stonden als aan de grond genageld en staarden naar hun eigen voeten.

Misha Lupos

Ze veranderden allemaal weer een voor een terug in hun menselijke vorm. Sommigen fristen zich nog op, maar de meeste begonnen aan een flinke periode van slaap. Misha kon eindelijk de overige kettingen van haar pols, enkel en hals verwijderen nu ze weer vingers had. Toen alles zo goed als sliep, glipte Misha er tussenuit. Ze glipte eerst hun voorraadbunker in. Dat was wel het grote voordeel van zo'n volle maan als ze stiekem wat wilde doen. Ze moest tegen haar slaap vechten, dat wel, maar dan kon ze nog wat goedmaken als ze dat nodig achtte. Haar neus had namelijk bloed geroken. En niet het bloed van een van haar roedelgenootjes, dus het moest wel vampierenbloed zijn. Ze had er zelf bijna een gebeten door alle chaos, maar dat lag er vooral ook aan dat ze haar moeder wilde beschermen.
In de bunker hadden ze een speciaal hoekje voor drankjes en medicatie, waaronder ze ook bloed van een hybrid-wolf hadden bewaard. Waarom is haar altijd een raadsel geweest, want de hele roedel haatte vampieren en zouden er nooit over nadenken dit bloed te gebruiken er een te helpen. Grote kans dat niemand dat ook ooit nog onthouden heeft dat ze dat nog hadden. Toch was het ooit eens achtergelaten en goed bewaard gebleven. Ze pakte een schone spuit met naald, vulde dat met wat van dat bloed en deed dat voor de zekerheid met nog twee spuiten en borg ze zorgvuldig op in een kistje, de naalden voorzien van hoesjes, die ze daarna in een tas om haar schouder hing. Daarna glipte ze ongezien de bunker weer uit.
Ze sloop weg en nam daarna een sprintje naar de bosrand. Vanaf daar moest ze zich zo menselijk mogelijk gedragen. Zou normaal niet zo moeilijk zijn als ze de rest van de maand in hun menselijke vorm rondlopen, maar het was nog best lastig om een geur te volgen zonder overduidelijk te ruiken en dus achterdocht te kweken bij de mensen om haar heen. Uiteindelijk stopte ze bij een huis bij de voordeur. Ze twijfelde even of ze echt moest aanbellen. Ze was behoorlijk in haar nadeel, mochten ze wat proberen. Alleen, moe, in menselijke vorm zonder haar giftige wolventanden. Ze haalde even diep adem en belde uiteindelijk toch aan. Ze was gespannen voor wat ze aan de andere kant van de deur zou gaan zien. Dat was aan haar houding te zien, aan het zenuwachtige wrijven rond haar polsen die nog wat beurs waren van de kettingen. De een al wat minder dan de ander, omdat bij de een al langer de ketting er af was als bij de ander. Haar wond in haar zij van Marius had ze verzorgd en verbonden, maar als het goed is is haar bloed juist afschuwelijk in plaats van aantrekkelijk, ook in geur. En haar wond zou zo weer zo goed als genezen kunnen zijn. Dat kon nu met die vermoeidheid wel wat langer duren dan normaal.

Vito Esposito

Hij voelde zijn bloed koken. Eigenlijk wilde hij die jongens niet al te hard aanpakken, maar dit was hun schuld en Vito was gewoon erg van slag door alles. Het vechten zorgde ervoor dat hij zichzelf behoorlijk opfokte en de drang naar bloed was enorm groot, wat hem gestrest maakte en onstabiel. Dat haatte hij en dat frustreerde hem alleen nog meer.
"Vito.. Rustig aan, oké? Het komt wel goed.." probeerde Ryanne hem nu wat te kalmeren, terwijl ze haar hand bezorgd op zijn schouder legde. Vito staarde star voor zich uit en sloeg daarna in een snelle beweging haar hand weg. "Het komt wel goed? Zeg je dat nou echt? Hij is gebéten! Door een weerwolf. Dat komt niét goed!" schreeuwde hij nu gefrustreerd en vol emotie. Thijs hield zich wat buiten het tafereel en nam Oscar mee naar de bank, om daarop plaats te nemen. Op zich was hij er nu nog niet slecht aan toe, alleen genas de wond niet. Maar dat zou over een aantal dagen wel anders zijn. Dan zou hij doodziek zijn. Vito wist niet of hij dat aan kon zien.
"Maar je moet alsnog proberen rustig te blijven, Vi.." sprak Ryanne zachtjes, terwijl ze dichtbij hem bleef staan. Hij wist dat ze bang was dat hij zou flippen door dit alles. En die kans was ook zeker aanwezig. Als Oscar zou overlijden, zou de kans groot zijn. En Ryanne, Oscar en Thijs wisten maar al te goed hoe Vito werd als hij doordraaide. Hij was zo ongeveer de sterkste en oudste vampier in de stad en dat maakte hem uiterst gevaarlijk in dat soort situaties. En haast niemand kon hem dan tegen houden. Alleen Oscar. Die had dat toen ook gekund.
Vito stond strak gespannen en staarde doelloos voor zich uit. Hij deed echt zijn best om te kalmeren, maar het lukte niet heel goed. Zijn lichaam snakte naar bloed, vers mensenbloed. Zijn keel brandde als een gek en zijn spieren deden pijn. Soms was de verleiding groot om er gewoon aan toe te geven en te veranderen in dat bloeddorstige wezen.
Toen de bel ging keek hij verschrikt op. Zijn ogen waren felrood en zijn gezicht zag bleker dan ooit. Op het moment zag hij er niet bepaald betrouwbaar en stabiel uit. Het werkte ook niet echt mee dat hij alle gevoelens en emoties van de andere vampiers kon voelen, er hing een enorme spanning in het huis en dat benauwde hem.
Met grote passen liep hij op de deur af en zocht de sleutels in zijn zak, om daarna te beseffen dat hij de deur niet eens meer op slot had gedaan. Ryanne stootte Thijs aan, en Thijs volgde Vito uiteindelijk naar de deur en bleef schuin achter hem staan. Vito stond nogal bekend voor zijn plotselinge uitbarstingen en ongekende kracht, dus als het voorkomen kon worden dat hij zou doordraaien, zouden ze daar hun best voor doen.
Vito trok de deur met flink wat kracht open. De scharnieren kraakten en de deur klapte tegen de muur aan. Zijn ademhaling was nog steeds wat versneld en met een felle blik staarde hij naar degene die voor de deur stond. Hij herkende haar niet direct, maar na een paar seconden wist hij wie hij voor zich had. De jonge vrouw die tegen hem opgebotst was in het bos de vorige dag, toen hij aan het hardlopen was geweest. Ze was een weerwolf. Daar had hij toen geen enkel moment over getwijfeld, en ook nu niet. Die geur herkende hij uit duizenden. En aan een korte grom van Thijs te horen, wist die het ook meteen.
"Wat?" klonk Vito kortaf. Hij staarde haar doordringend aan en probeerde zich niet af te laten leiden door de mensen die op de achtergrond af en toe over straat liepen. Hij was niet zo, hij wilde hen geen pijn doen, echt niet. Al was de drang heel groot en had hij nu het gevoel dat het hem juist heel goed zou doen als hij al die mensen- stuk voor stuk- leeg zou drinken.
"Ik weet niet wie jij bent en wat je precies komt doen," begon Thijs nu, zijn stem rustig en laag, zoals altijd. "Maar dit is misschien niet het meest geschikte moment. Totaal niet, eigenlijk," probeerde hij de jonge vrouw te waarschuwen. Hij legde- net als Ryanne eerder had gedaan- zijn hand op Vito zijn schouder. Vito beet op zijn lip en deed echt zijn best om zichzelf op het rechte pad te houden, maar dat was erg lastig. Zijn handen trilden overduidelijk en hij slikte met enige regelmaat omdat zijn keel flink brandde.

Misha Lupos

De deur ging met een behoorlijke knal open en de vampier die ze nou al enkele keren geholpen had, zonder te weten wie hij was en niet altijd overduidelijk op de voorgrond, snauwde haar nogal af. Ze zette 1 stap terug naar achteren. De vampier achter hem gaf aan dat het misschien niet het juiste moment was. Ze haalde even diep adem, onderdrukte de neiging terug te snauwen, blies haar adem ook weer uit en keek zelfverzekerd terug. 'Ik kom denk ik wel op het juiste moment. Als ik al niet de enige hoop bij mij heb. Er is minstens een van jullie gebeten, toch? Ik rook namelijk voor mij vreemd bloed op het einde.' sprak ze kalm. Ze schoof haar schoudertas naar voren toe. 'Ik heb het tegengif bij mij.' voegde ze er nog aan toe.
'Ik wil niet nog meer rotzooi komen trappen of belachelijke prijzen of gunsten hiervoor terug vragen. Laten we het er op houden dat ik niet het lievelingetje van de roedel ben en nieuwsgierig ben naar de wereld buiten het bos. De kans is groot dat de roedel mij ooit nog verstoot, en dan wil ik wat meer weten van de wereld waar ik dan terecht kom.' legde ze nog uit. Ze kocht de informatie dan misschien wel die ze net zo goed gratis had kunnen krijgen. Maar ze zag dit als de ideale kans om beiden te krijgen wat ze willen. Ook al verwachtte ze niet dat ze zo heel snel de roedel uit geknikkerd werd. Dat had ook weer met reputatie van de roedel zelf te maken en hoe groter hoe sterker de roedel. Ondanks alle minpunten en dat ze vaak genoeg het pispaaltje was, wist ze ook dat ze het lastig zouden krijgen zonder haar. Ze deed toch erg veel binnen in de roedel.

Vito Esposito

Hij bleef de vrouw aankijken, niet begrijpend wat die kwam doen. Waarom ze hier voor de deur stond. Wat ze van hem moest. Ze bleef even stil, maar zei daarna dat ze dacht dat ze juist op het goede moment gekomen was. Vito trok zijn wenkbrauwen vragend op en ze vroeg of er minstens één van hen gebeten was, want ze had bloed geroken op het einde. Vito haalde diep adem en moest moeite doen om haar nu niet direct aan te vliegen. Hij kon niet beseffen dat Oscar gebeten was en dat hij er over een paar dagen niet meer zou zijn. Misschien zag hij hem niet iedere dag, maar het voelde toch een beetje als vader-figuur voor hem. Dit was zijn familie, hoewel hij niet fulltime samen kon leven met hen. Hij ga om ze.
Er werd een tas tevoorschijn getoverd en de vrouw gaf aan het tegengif bij haar te hebben. Dat maakte Vito alleen maar meer verbaasd. ""Tegengif?" mompelde hij gedempt. Zelf had hij dat door de jaren heen nog nooit meegemaakt. Hij had weleens verhalen gehoord, maar het nooit echt geloofd. Vooral omdat hij nooit het bewijs had gezien. En dat terwijl hij al behoorlijk wat jaren meedraaide in deze wereld.
De vrouw legde nog uit wat haar bedoelingen hiermee waren en waarom ze hierheen was gekomen. Ze leek niet uit te zijn op ruzie of op meer gevechten en leek zelfs te willen helpen. Al kon Vito haar niet zomaar opeens vertrouwen. Vooral niet als het om Oscar ging. Al was er op het moment weinig te verliezen. Hij haalde diep adem en keek even achterom naar Thijs, die onwetend zijn schouders ophaalde.
"Hoe weet ik dat dat echt het tegengif is?" vroeg Vito nu aan haar. "Hoe kan ik erop vertrouwen dat je echt niet uit bent op wraak?" vroeg hij er achteraan. Hij kon zich voorstellen dat er momenteel wolven waren die uit waren op wraak op hun, omdat Julian en Lucas het eigenlijk wel aangesticht hadden daar.

Misha Lupos

Ze had achterdocht verwacht, maar zo erg eigenlijk ook weer niet. Was ze nou naïever dan ze dacht dat ze zou zijn, of was die vampier achterdochteriger dan gemiddeld genomen. Of beiden? Ze bedacht even snel hoe ze kon bewijzen dat het tegengif was. 'Een hybrid is een kruising tussen...' ze bedacht zich even een woord dat voetgangers niet raar van zouden opkijken als er eentje mee luisterde. '.. onze soorten. Pak dit doosje, open het en ruik er aan. Je zult beide geuren herkennen, en toch is het niet gewoon een mengsel, maar iets aparts.' vertelde ze. 'En daarbij, zonder iets te proberen is het sowieso een verloren zaak, als een alfa hem gebeten heeft zelfs binnen 24 uur met de nodige waanbeelden. Ik heb het zelf nog nooit met eigen ogen gezien, maar ik ken de verhalen en ik zou het zelf wel geprobeerd hebben.' voegde ze er nog aan toe. Ze opende het kistje al voorzichtig om te laten zien dat er niks anders in zat dan 3 naalden met een rode vloeistof, de naalden zelf netjes afgedekt met een dop. Geen valstrikken, verrassingen of wat dan ook. Ze deed het daarna weer dicht, dat was veiliger met afgeven, en bood het kistje daarna aan.
'Ik zal hier blijven staan, als je dat liever hebt.' stelde ze nog voor. 'Of heb je liever dat ik wat anders doe om jullie te verzekeren dat ik niet uit ben op wraak? Na het voorkomen dat jij gebeten werd eerder in de stad, toen je belaagd werd door 3 wolven en de laatste je klem gelegd had tussen de grond en zijn grijpgrage tanden. Het excuses aanbieden de dag daarvoor in plaats van jou aan te vliegen met de botsing, dat toch echt voor 99% mijn schuld is geweest.' voegde ze er nog aan toe. 'Ik ben gewoon heel benieuwd wat in die buitenwereld allemaal te beleven valt en ik kom jou binnen 48 uur 3x tegen. Ik zie dit als een teken dat jij, of iemand die jij kent, mij van meer informatie kan voorzien, mocht het moment daar zijn dat ik op mijzelf aangewezen ben.' zei ze tot slot nog. Ze was opgegroeid met bijgeloof, dus dit was voor haar niks anders dan 'een teken van het universum' dat ze iets moest doen met die 3 ontmoetingen met die vreemdeling. De vreemdeling van het soort dat als levensgevaarlijk werd bestempeld door haar soort. Terwijl haar soort niet minder onschuldig is.

Vito Esposito

Hij stond echt strak van de spanning. Dat was niet eens omdat deze wolf nu voor de deur stond. Deels natuurlijk door het gevecht en door het gedoe rondom Oscar, maar voor een groot deel ook door de jonge vampiers. Hun dorst sterkte dat van hem aan en hij werd er bloednerveus van. Dit was precies de reden dat hij het niet uithield om samen met zijn soortgenoten te leven. Vooral niet met nieuwelingen. Voor hem was dat gewoonweg niet weggelegd. Sommige vampiers konden dat, zoals Oscar, Ryanne en Thijs. Zij hadden er weinig moeite mee. Maar zij waren ook bij lange na niet zo krachtig als dat Vito was. Dat maakte waarschijnlijk het verschil. Vito haatte het, hij had liever zoals hun geweest. Of helemaal geen vampier, nog beter.
De jonge vrouw legde uit wat een hybrid was. Daar had Vito wel eens eerder van gehoord en ooit- jaren terug- had hij een keer een hybrid ontmoet. Maar dat hun bloed werkelijkwaar genezend was tegen een weerwolfbeet, twijfelde hij nog aan. Hij wilde het echt geloven, maar wilde zichzelf niet blij maken met een dode mus. Hij bleef de vrouw aanstaren en haalde diep adem. Ook bekeek hij de spullen in het kistje even en keek weer achterom naar Thijs, die opnieuw zijn schouders ophaalde.
"Dat was jij?" vroeg Vito verbaasd toen zij aangaf dat zij de wolf was geweest die hem gered had van die laatste wolf in de stad. Ze begon ook weer over de botsing. Vito bestudeerde haar en ze leek het allemaal oprecht te menen. Op een of andere manier vertrouwde hij haar wel, ergens, diep van binnen. Al was vertrouwen voor hem altijd een lastig puntje.
"Dit moet een valstrik zijn. Weerwolven helpen niet. Ze zijn alleen maar gevaarlijk," klonk nu een andere stem. De stem van Lucas. De jongen stond achterin de gang en keek langs Thijs en Vito naar buiten. Vito snoof even en balde zijn vuisten om te voorkomen dat hij direct uit zijn slof zou schieten.
"Kan jij je misschien voor de afwisseling een keer ergens buiten houden?" siste Vito nu geïrriteerd. Hij mocht de jongen echt wel, maar op dit moment kon Lucas beter stil zijn. Zijn dorst was namelijk flink aanwezig en werkte Vito op zijn zenuwen, en Lucas was daarbij ook de aanstichter van dit alles.
"Je vertelde ons vroeger altijd dat weerwolven gevaarlijk zijn.. Dat je ze nooit moet vertrouwen.." protesteerde Lucas nu. De knul kon flink bijdehand zijn en was zeker niet op zijn mondje gevallen. Vito kneep zijn ogen even dicht en de spieren in zijn gezicht trokken strak. Hij had hier geen geduld voor. Niet nu. Maandenlang was hij alleen geweest hier, nu zat zijn hele huis vol, hadden ze net een heftig gevecht achter de rug, stond er een weerwolf voor zijn deur en was Oscar zwaargewond en stervende. Dat was nogal veel tegelijk en hij kon al niet zo veel hebben.
"Luuk.. Laat dit maar aan ons over, ga maar even naar binnen, jongen.." mompelde Thijs nu. Die had duidelijk meer geduld en minder last van alles. "Sorry, hij is nog jong en onervaren," excuseerde hij zich vervolgens tegenover de weerwolf. Vito knikte bevestigend en opende zijn vuurrode ogen weer.
"Laat haar maar binnen," sprak Vito nu. "Ze heeft gelijk. Als we dit niet proberen is hij er sowieso niet meer. We hebben niets te verliezen." Vito duwde de deur verder open en stapte opzij, zodat ze naar binnen kon stappen. Thijs knikte en volgde zijn voorbeeld.